John Ch.M. Jorna

DIE ABSOLUTE GEHOORZAAMHEID EIST

De leiding van het Aartsbisdom Utrecht eist absolute gehoorzaamheid van alle medewerkers. Als een pastor wordt geïnstalleerd, moet hij een dure eed zweren, dat hij alle regels strikt zal handhaven. Gewetensvrijheid wordt geen enkele ruimte geboden. Ik ben er echt van geschrokken toen ik dat de eerste keer meemaakte.

Kardinaal Eijk houdt zich zelf te vaak niet aan de regels van de Wereldkerk. Elk bisdom behoort een ‘Diocesane Pastorale Raad’ te hebben. Toen Bisschop Eijk naar Utrecht kwam, was een van zijn eerste beslissingen de Diocesane Pastorale Raad op te heffen. Tot nu toe is hij op dat besluit niet terug gekomen. Dat maakt het voor hem nog moeilijker zich in te leven in de gedachten en gevoelens, die bij de mensen leven. Zo denkt hij ten onrechte, dat de mensen de H. Eucharistie niet als het kloppend hart van het geloofsleven beleven. Zo gaat iemand fouten maken bij het leiding geven aan de grote geloofsgemeenschap van het aartsbisdom.

Het aan de eredienst onttrekken van een kerk is aan strikte regels gebonden. Ik denk, dat in vele gevallen een kerk terecht dicht gaat. Er zijn te weinig mensen en te weinig inkomsten. Helaas gaan sommige fanatieke medewerkers soms wat onzorgvuldig om met de regels. In Silvolde werd de geloofsgemeenschap verrast door de verkoop van de kerk aan de “Vrienden van Mauritius”. Zonder dat de geloofsgemeenschap als geheel – zoals dat verplicht is – werd geraadpleegd werd de kerk aan de eredienst onttrokken. Nu blijkt uit de druk bezochten vieringen, dat dit volkomen ten onrechte was. De kerk kon het financieel ruim bolwerken en er waren voldoende vrijwilligers.. Op Palmzondag, Witte Donderdag, Paaszaterdag en Eerste Paasdag zorgden zij voor druk bezochte vieringen. En ja geheel buiten verantwoordelijkheid van pastoor en bisdom. De Geest waait waar hij wil. De vieringen trokken zelfs de aandacht van RTV Oost en het landelijke Tv-journaal. 

Al voorafgaand aan het Tweede Vaticaans Concilie werd er hard gewerkt aan liturgische vernieuwing. Men ging terug naar de oorsprong van de H. Eucharistie, namelijk het Laatste Avondmaal. Daardoor kwam er meer aandacht voor het maaltijdkarakter van de H. Eucharistie. Dat kwam tot uiting in de plaats van de priester aan het altaar. Priester en gelovigen schaarden zich om de tafel. De onderlinge verbondenheid van priester en gelovigen kreeg meer nadruk. Dat wordt door de mensen ook heel sterk ervaren. We deden en doen wat Jezus ons gevraagd heeft: het Brood breken en de Wijn drinken tot Zijn gedachtenis. Dit was geen verenging maar een verbreding: Offer én Maaltijd.  Zie bladzijde 20.

Een concilie van Paus samen met de bisschoppen van de Wereldkerk vormt het hoogste leergezag van de Kerk. Daarom is het zo jammer, dat van de enorme vernieuwing, die het Tweede Vaticaans Concilie heeft gebracht zo weinig is geïmplementeerd. Dat is een heilige plicht van iedere bisschop. Het lijkt erop, dat Kardinaal Eijk een van die bisschoppen is, die de implementatie eerder saboteert, dan er zich voor inspant.  De collegialiteit krijgt binnen het aartsbisdom nauwelijks vorm. Eijk beslist. Punt uit. Als een bisschoppensynode tot duidelijke uitspraken is gekomen en Paus Franciscus met de grootste zorgvuldigheid dit in een document heeft neergelegd, oefent de aartsbisschop openlijke kritiek en probeert vooral het gezag van Paus Franciscus te ondergraven.  Is dat gehoorzaamheid?

Het lijkt mij heel goed, dat wij als gelovigen ons terdege verdiepen in de enorme rijkdom van de H. Eucharistie. Dat is een mooi ideaal. Het ellendige is, dat van dit mooie ideaal niets terecht gaat komen door de vernielzucht, die uit de drie laatste bladzijden van de Pastorale Brief spreekt.  In de openingsritus van de H.Mis en bij de afsluiting wordt ons vrede gewenst  en dan is er de vrede, die we elkaar toewensen voorafgaand aan de Communie. Al die vredeswensen worden teniet gedaan door de oorlogsverklaring aan de Woord- en Communieviering. Hoe kunnen we zo op waardige wijze het Jaar van de H. Eucharistie vieren?  Wat een vreselijke tragiek.

Jaargang 12, Nr. 573.

RECHT WORDT ONRECHT, GELIJK WORDT ONGELIJK

Het priestertekort roept bij mij verschillende gedachten op. Ik vraag mij af, waarom er in Nederland zo weinig roepingen zijn. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft het verplichte celibaat tegen de verwachtingen in gehandhaafd. Je zag toen veel priesters het ambt verlaten. Het waren vaak goede mensen, die de Kerk trouw bleven en probeerden toch voor het Volk Gods dienstbaar te blijven. Tegelijk zag je het aantal priesterkandidaten snel teruglopen. Er waren meerdere jaren zonder ook maar één kandidaat voor het priesterschap.  Pas de laatste tien jaar worden de gevolgen goed voelbaar. Er zijn nogal wat regionale parochies met rond de acht geloofsgemeenschappen, die het met één priester moeten doen. Onze pastoor heeft acht geloofsgemeenschappen en samen met de parochie tussen Lek en Waal nog eens acht geloofsgemeenschappen.We zien een keer in de vier of vijf weken een priester. Soms zegt iemand: “Dat is nou de werking van de goddelijke voorzienigheid”.  Waarom?  Van passieve katholieken zijn we actieve zich verantwoordelijk voelende volgelingen van Jezus van Nazareth geworden. Van makke schapen zijn we herders voor elkaar geworden./ Zo’n ontwikkeling vergt een andere stijl van leiding geven en een andere manier van geloven,  vol vertrouwen de leiding van de geloofsgemeenschappen aan leken gelovigen in handen geven. Luisteren. Vragen. Suggesties geven. De vrijwilligers zelf laten ontdekken, dat het anders beter zal gaan.  Pastoor of bisschop zijn wordt een totaal ander ambt. En dat terwijl de kerk nog steeds uitgaat van een hiërarchische structuur en taakopvatting. Paus Franciscus geeft het goede voorbeeld door steeds met zijn mede-bisschoppen in een synode te overleggen. De Duitse bisschoppen gaan zeer gelovig de synodale weg bewandelen van overleg met theologen, priesters, diakenen, kloosterlingen en gewone gelovigen. Die Duitse bisschoppen hebben pas echt lef.

Maar intussen zitten wij met dat enorme priestertekort. We kunnen niet vaak meer de H. Eucharistie vieren. We passen ook niet met zijn allen in zo’n kleine dorpskerk.. Eerst de mensen van de liturgische werkgroepen, later gesteund door universitair opgeleide pastoraal werkers m/v  zochten naar een viering, die kon inspireren en de gemeenschap tot steun zou kunnen zijn.. Samen eten is een heel sterk teken van gemeenschap. Zo kwamen we uit bij de Woord- en Communievieringen. Aanvankelijk vonden sommigen het maar surrogaat, maar men ging begrijpen, dat er een nieuwe vorm van samen vieren was ontstaan, nog niet volmaakt, maar daaraan ging iedereen werken.  Voor velen werden die vieringen een troostvol samen zijn in een tijd met nauwelijks nog priesters. Zelfs waar kerken gesloten zijn, komen de gelovigen nog samen om samen gemeenschap te vieren. Waar velen in Zijn naam tezamen zijn, daar is God in hun midden. Kon onze bisdomleiding nu maar eens echt geloven in deze belofte uit het Heilig Evangelie. Misschien zit de geloofscrisis ook bij hen.

Regels zijn er niet voor niets, maar een leider moet er met wijsheid mee omgaan. Een bestuurder die keihard de regels toepast zal kunnen merken, dat dit tot onrecht kan leiden.. Sociale wetten kennen de nodige regels, maar als de toepassing ervan er toe leidt, dat mensen in armoede vervallen, dan leidt zelfs de best doordachte regelgeving tot onrecht. Nu al zien we, dat in krimpgebieden allerlei voorzieningen verdwijnen. Winkels gaan dicht, scholen worden gesloten, het onderhoud van wegen en groen wordt verwaarloosd. Dan gaat ook de kerk nog dicht. Vooral oudere mensen raken in een isolement.. Dan wordt er bij verkiezingen een proteststem uitgebracht. Waar het geld regeert, ontstaan te vaak onrechtvaardige situaties.. Juist onze kerk zou daarvoor moeten waken. Met het Kerkelijk Wetboek in de hand heeft onze bisschop het grootste gelijk van de wereld.  Ik hoor mensen soms zeggen, dat onze bisschop alleen de echte heel trouwe katholieken wil overhouden. De rest gaat toch verloren. Aan de hemelpoort zal Petrus hem vertellen of hij daarmee gelijk heeft gehad.

Jaargang 12, Nr. 572.

EN DE SCHAPEN, DIE VERSTROOID RAAKTEN IN DE MASSA

En Hij sprak in gelijkenissen.
De wolf is terug in Nederland. Een wolvenpaar heeft drie jonge wolven gekregen. Als die welpen zijn opgegroeid kan zich een horde vormen. Boeren op de Veluwe zijn er niet blij mee. Het wild, reeën, edelherten en wilde zwijnen vormen groepen en zoeken zo veiligheid. Hoe gaat het met de schapen, die op de heidevelden grazen? Zij kunnen daar niet overnachten. Ze zoeken bescherming in de schaapskooi of achter sterke, hoge rasters. De herder zorgt er voor, dat de schapen zoveel mogelijk bijeen blijven.
Dan ontvangen de verschillende herders plotseling een boodschap van een hoge functionaris ergens in de grote stad, dat alle schapen bijeen gebracht moeten worden in een megastal.. De herders denken en zeggen het ook hardop tegen elkaar: Is die man daar in de grote stad nu helemaal gek geworden? Hoe houden wij onze kuddes bijeen en zorgen, dat de heide vrij van opslag blijft? Want elke kudde heeft zo zijn taak.

Als Jezus zo’n gelijkenis vertelde vroegen Zijn leerlingen vaak om uitleg. Het verhaal slaat op een pastorale brief, een heel boekwerkje met prachtige illustraties van onze Aartsbisschop, de opperherder van ons bisdom. Die brief is opgesteld als voorbereiding op het komende jaar van de H. Eucharistie. Het is een mooie brief, waarin als een stuk catechese het wezen van de H. Eucharistie volgens de Rooms-Katholieke leer wordt uiteengezet. De oorsprong vanuit het Joodse Paasmaal ter herdenking van de bevrijding uit de slavernij in Egypte krijgt geen aandacht. Evenmin de reden om in de liturgie na het Tweede Vaticaans concilie de volkstaal in te voeren en de priester achter het altaar met het gezicht naar de mensen voor te laten gaan in de Maaltijd des Heren ofwel de H. Eucharistie. De nadruk ligt vooral op de rol van de priester, die bij de consecratie brood en wijn verandert in het H. Lichaam en Bloed van Christus.. Er wordt niet of nauwelijks een verband gelegd tussen de H. Eucharistie en de actualiteit van de wereld waarin we leven, zoals ik dat op 26 mei 2019 in een blog deed. Er worden heel wat kansen gemist. Er is wel een boeiende verhaal over een Vietnamese Kardinaal, door het communistisch bewind in een donkere cel opgesloten, die toch heel primitief de H. Mis in het duister opdroeg. In de Eucharistie herdenken we het Offer van Zijn leven, dat Jezus bracht aan het kruis. Vandaag gebeurt het nog herhaaldelijk dat priesters tijdens de H. Mis hun leven geven. Ze worden vermoord.

Ik kan mij voorstellen, dat onze aartsbisschop uit herderlijke zorg meent zijn gelovigen nog eens heel uitvoerig de Rooms-Katholieke leer over de H.Eucharistie te moeten uiteen zetten. Beter was het geweest de noden van zijn gelovigen als uitgangspunt te nemen. Een herder bekommert zich om zijn schapen. Jezus gebruikte het beeld van de goede herder niet voor niets zo vaak. Ik herinner mij een episode in de geschiedenis van onze geloofsgemeenschap. De pastoor bleek de celibaatsverplichting niet vol te kunnen houden en vertrok van de ene op de andere dag.  Zouden we nog wel een pastoor krijgen? Veel mensen waren er ongerust over. In de pauze van een bijeenkomst met de Deken zei ik hem, dat de mensen zo bang waren. Hij kon ze gerust stellen. Wat een opluchting.  Het priestertekort zou toch komen. Wij begrepen, dat wij als geloofsgemeenschap zelf  verantwoordelijkheid moesten gaan dragen. Er kwam een goed werkzame structuur voor alle taken en mensen gingen zich voorbereiden op hun opdrachten. Zo draait de geloofsgemeenschap heel behoorlijk.  Er is een sterke onderlinge verbondenheid. We zijn er voor elkaar en komen samen in Jezus’Naam met Hem in ons midden.

Welke principiële fout maakt de bisdomleiding? Deze drie theologisch geschoolde bisschoppen met specialisatie in medische ethiek, kerkelijke kunst en rechten missen het ruimtelijk inzicht in sociale verbanden en hun werkzaamheid. Al sinds 1964 bestaat de gemeente Bunnik uit de drie dorpen, Bunnik Odijk en Werkhoven. Een echte eenheid vormen ze nog steeds niet. De dorpen verschillen van karakter.  Samenwerken van de drie geloofsgemeenschappen vergt veel extra inspanning. Elk dorp heeft een eigen sportcomplex, ook al zouden sommige partijen om financiële redenen wel een complex voor de hele gemeente willen, dan kost hen dat bij verkiezingen stemmen. Maar in elk dorp komt van alles tot stand en vaak met veel vrijwilligers.  Twee voorbeelden uit Odijk. Er kwam een algemene begraafplaats en die wordt steeds door vrijwilligers onderhouden. Met steun van de twee kerken kwam een coöperatie tot stand, de Huiskamer van Odijk. Er worden allerlei diensten verleend.

Wat bracht de H. Nicolaasparochie, nu Geloofsgemeenschap sinds 1946 tot stand? Onze kerk is een initiatief van de Odijkse katholieken, die van 1946 tot 1964 het geld bijeen brachten om de kerk te bouwen.  Die werd in de loop der jaren verbouwd en audiologisch verbeterd. Er kwam veel kunst in de kerk. Vooral het grote crucifix van Pastoor Omer Giellit ontroert mij elke keer weer. Maar er kwam ook een zaaltje en een mortuarium en een keukentje en de dagkerk werd geschikt gemaakt om samen koffie te drinken. Elke maand is er op een zondagmiddag een bijeenkomst om mensen uit hun eenzaamheid te halen en elke maand een maaltijd voor alleenstaanden samen met het Witte Kerkje. Zieke en  eenzame of rouwende mensen worden regelmatig bezocht door goed toegeruste leden van de bezoekgroep. De drie Protestante en de drie Rooms-Katholieke kerken hebben samen met de gemeente Bunnik een Noodfonds Bunnik opgericht. Dat biedt hulp aan mensen in nood, die onder geen enkele regeling vallen. We steunen de Voedselbank. De Caritaswerkgroep helpt mensen in de problemen. De Zonnebloem is voor iedere zieke zeer actief. Tijdens elke viering is er naast de collecte voor het werk van de geloofsgemeenschap een collecte voor een goed doel.. Aan dit alles en nog veel meer een eind maken lijkt mij een misdaad te vergelijken met een roofmoord., In ieder geval is het een zware zonde, die niet vergeven wordt zo lang men er in volhardt.

Er is nog een nood in onze gemeenschap, zoals in zo veel gemeenschappen. We lijden onder de sterke individualisering. Veel jonge mensen van rond de vijftig jaar doen veel goed werk, vaak als vrijwilliger in de vele verenigingen of heel individueel. Ik hoor bijvoorbeeld over mensen, die steeds met een dementerende persoon gingen wandelen. Maar we zien ze niet meer in de kerk. Ze steunen de kerk wel financieel. We maken ons ongerust over de opvolging van de tientallen vrijwilligers in onze geloofsgemeenschap. Daarom zijn we een revitaliseringsproject begonnen en proberen op de behoeften van deze groep in te spelen. Het zal duidelijk zijn, dat de ingrepen, die in uw herderlijke brief worden aangekondigd dit project ernstig gaan verstoren.

Hoe kunnen we het door u gesignaleerde probleem oplossen? Ik denk aan een zondagse Woord- en Gebedsdienst. Na afloop is er na een korte onderbreking de mogelijkheid voor zieken, mensen met een beperking, revaliderenden, ouderen boven de 75 jaar en hun mantelzorgers de mogelijkheid van een Communieviering volgens de richtlijnen van de Nationale Raad voor de Liturgie. Ik mag hopen, dat een dergelijke oplossing u verlost van uw zorgen over de praktijk van de Woord- en Communievieringen. Wij kunnen uit alle macht proberen, dat er in elk dorp een plek van gebed en contact met onze Heer blijft. God mag uit Jorwerd zijn verdwenen, we houden Hem graag in de dorpen van de Kromme Rijnstreek.

Jaargang 12, Nr. 571.

EEN GOUDEN JUBILEUM

Adri Verweij is een bijzonder iemand. Hij vierde vandaag met honderden kerkgangers in een volle H. Nicolaaskerk  zijn gouden priesterjubileum. Hij heeft een wat ongebruikelijke carrière achter de rug In 1969 werd hij priester gewijd. In de Nederlandse kerk was dat een wat wilde tijd.. Na het Tweede Vaticaans Concilie waren velen zeer enthousiast, want nu zou de grote vernieuwing van de Kerk beginnen. Priesters werden meer een van ons in plaats van een hooggeplaatst persoon, waar je eerbiedig mee om moest gaan. Het was de tijd van de jongerenkoren en de beatmissen en het Pastoraal Concilie in Noordwijkerhout.  Veel priesters verwachtten de afschaffing van het verplichte celibaat. Toen de celibaatsverplichting gehandhaafd bleef onder invloed van conservatieve krachten van de Romeinse Curie traden veel priesters uit hun ambt en het aantal priesterstudenten daalde sterk. Vooral in Europa zitten we nu met de brokken van dit beleid.. Maar er zijn lichtpuntjes.

Adri werkte eerst in het jeugd- en jongerenpastoraat in Arnhem-Malburgen en Zutphen. Ik denk, dat velen zich hem nog herinneren. Daarna werkte hij bij het omroeppastoraat. De uitzendingen kwamen uit een vaste kerk en het omroeppastoraat experimenteerde volop met bijzondere teksten. Tsja, dat was niet naar de zin van sommige hoge heren, die de teugels strak aantrokken. Jammer  voor al die mensen, die voortaan de pastorale zorg van het omroeppastoraat moesten ontberen, maar ja, voor conservatieve kerkelijke leiders zijn de regeltjes belangrijker dan de mensen, die zorg behoeven. Het tragische is dan steeds, dat ze er zelf van overtuigd zijn, dat ze de juiste weg bewandelen.  Voor Adri wachtte een nieuwe uitdaging. Het aantal parochiepriesters was zo sterk gedaald, dat juist de oudere mensen herderlijke steun gingen ontberen. Adri Verweij kreeg de opdracht een vorm van seniorenpastoraat te ontwikkelen. Toen de pastorie in Odijk vrij kwam, ging hij daar wonen, midden in de provincie om van daar uit contacten te ontwikkelen met verzorgingshuizen en lokale afdeling van de Katholieke Bond voor Ouderen (KBO). In het blad van de KBO schreef hij steeds weer een column en zo werd hij ook weer landelijk bekend. Het was mij in die tijd een genoegen als verslaggever op te treden van zijn werkcongressen. Helemaal rustend is Adri nog niet, want regelmatig wordt hij nog om advies gevraagd. Als zo iemand jubileert is er alle reden voor een feestje.

Een lichtpuntje was vanmorgen het Geloofsgesprek op NPO 2 met een pas gewijde jonge priester, werkzaam in Sint Nicolaasga, een katholieke enclave in Friesland. Er worden in Nederland nog steeds mensen tot priester gewijd al zijn die mensen nogal eens van buitenlandse herkomst. Europa wordt steeds meer een missiegebied. Ik ben bang, dat veel jongeren zo ze al denken aan het priesterschap terugschrikken voor de celibaatsverplichting.. Er is weinig kans op een andere houding van de Curie-medewerkers in Rome. Zelfs paus Franciscus toont zich terughoudend. Van de Duitsers kun je veel zeggen, maar als ze een probleem zien, gaan ze vaak snel werken aan een oplossing. Zo hebben de Duitse Bisschoppen besloten met de hele Duitse kerk de Synodale Weg te gaan bewandelen: een lange periode van studie en overleg over de grote problemen van de kerk. Natuurlijk zijn er behoudende figuren bij en sceptici, maar ik hoop, dat daar bij onze oosterburen de goede Geest gaat waaien. Soms zijn de problemen elders in de wereld nog een graadje erger dan hier. In het onmetelijke tropische regenwoud van het Amazonebekken zijn sommige dorpen zo geïsoleerd, dat er maar zelden een priester komt. Die mensen ontberen soms meer dan een jaar de troost van de H. Eucharistie. Er is nu voorgesteld om de informele leiders in die dorpen, die nu als leken het geloof levend weten te houden maar wel een gezin hebben toch tot priester te wijden. Dat voorstel mocht van Rome zo maar gepubliceerd worden.  Met de jaren word je wijs. Dat schijnt zelfs te gelden voor die oude heren van het Vaticaan..

Deze blog klinkt wat positiever dan die van vorige week. Wat mij deze week vooral erg trof, was een bericht uit Hongkong. Daar werd door miljoenen gedemonstreerd tegen de uitleveringswet.  Christelijke groepen zongen daarbij een Paashymne:  Sing to the lord, Hallelujah, Hallelujah. Dat lied werd door die miljoenen demonstranten overgenomen. Het werd voor allen een soort strijdlied als indertijd het lied “We shall overcome” Dat terwijl christenen: Anglicanen, andere protestanten en Rooms-Katholieken samen maar 11,5% van de bevolking uitmaken. Ik vind het heel bijzonder.

Jaargang 12, Nr. 570.

EEN COMMERCIEEL ZAAKJE OF IETS UIT HET HART?

Eigenlijk heb ik zelden iets van Vaderdag gemerkt. Misschien jaren geleden, toen de kinderen op de kleuterschool zaten en iets moois voor Papa mochten maken, maar dat is ruim 45 jaar geleden. Nu ben ik door mijn jongste dochter uitgenodigd voor het diner.. Ik moet bekennen, dat mij dat toch wat doet.

Bij het woord ‘Vader’ moet ik vaak denken aan een cursusleider, die in het dagelijks leven leraar godsdienst was op een Technische School ofwel een school voor vmbo.  Hij had vaak ruige knapen in de klas, maar als hij het feest van deze zondag, Drievuldigheidszondag moest behandelen, kon hij nooit over God de Vader spreken. Voor de meeste mensen klinkt het woord ‘vader’ als iemand, die zorgt voor zijn kinderen, ze beschermt, veiligheid biedt, voor ze opkomt en voor de kost zorgt.  Maar de jongens in zijn klassen hadden vaak nare ervaringen met hun vader: mishandeling, dronkenschap, drugsgebruik, huiselijk geweld ook naar hun moeder en hun zusjes, soms misbruik en vaak contact met de politie.. Als je het woord ‘vader’ met zulke narigheid associeert, ga je God liever niet als een Vader zien.

Gelukkig vormen criminele vaders maar een klein deel van alle vaders. Toch beantwoorden tegenwoordig heel wat vaders allesbehalve aan het ideaalbeeld.. Sommigen wekken de indruk, dat het heel gewoon, heel aanvaardbaar is je vrouw en kinderen in de steek te laten en met een veel jongere vrouw aan de zogenaamde tweede leg te beginnen. Ze noemen het onbeschaamd een positieve ontwikkeling, dat je tegenwoordig niet je hele leven aan één vrouw gebonden bent. Ik vermoed, dat duizenden jongeren psychisch ernstig beschadigd raken door wat ze op dit terrein meemaken. Ze leren niet echt om lief te hebben. Ze missen immers het goede voorbeeld.  Het wordt lastig om later zelf tot een goede en duurzame relatie  te komen. 

Mijn eigen vader als voorbeeld heeft geleid tot een sterke maatschappelijke betrokkenheid. Mijn vader was politiek sterk verbonden het de R.K. Staatspartij en later met de KVP.  Het kostte mij wel moeite de KVP los te laten. Ik schortte mijn lidmaatschap op. De KVP en later het CDA bleef even rechts en weinig sociaal betrokken. Je merkte weinig van hun inspiratie uit het Evangelie. Recent is daar een pittige reactie op gekomen en ik ben benieuwd of die doorzet. Het gaat erom, dat vaders in veel meer opzichten een voorbeeld voor hun kinderen zouden moeten zijn. Zo vraag ik mij af, wat voor een voorbeeld van hun ouders de jongeren van Forum voor Democratie gehad hebben, Wat een stelletje egotrippers. Het is echt geen wonder, dat deze partij eigenlijk in geen enkele provincie is geroepen mee te besturen. Hun hele leven lijkt erop gericht er zelf beter van te worden in plaats van het algemeen belang te dienen.  Zo kom ik op Vaderdag toch weer bij de politiek terecht.

Jaargang 12, Nr. 569.

DE MASSA GEESTDRIFTIG TOESPREKEN

Hoeveel Nederlanders zouden het verhaal van Pinksteren nog kennen? Toch is het een mooi verhaal. Het gaat over je angst overwinnen. Het gaat over getuigen van je geloof in de man die gekruisigd werd, maar weer levend werd en in hun midden verscheen. Het gaat over de man, die ze ten hemel hadden zien opstijgen. Nu veertig dagen na Pasen waren al zijn vrienden bijeen in de zaal waar zij met Hem gegeten hadden. Plotseling verschenen boven hun hoofden vlammetjes en ja; ze raakten in vuur en vlam. Ze waren bang geweest, maar nu gingen ze naar buiten, daar in Jeruzalem en begonnen luidkeels te verkondigen, dat Jezus, die gekruisigd en gestorven was, weer leefde en naar zijn Vader in de hemel was gegaan. En al die vreemdelingen hoorden hen in hun eigen taal dit geloof verkondigen..Ze vertelden de mensen wat hij hen geleerd had over vrede en liefde tot de naasten en hulpvaardigheid en zieken genezen en de armen helpen met hun gaven. 

Moet je je eens voorstellen. Je bent als toerist in Amsterdam en plotseling komen een stel mannen de Dam op en beginnen daar luidkeels hun verhaal te vertellen. En of je nu Fransman of Brit of Japanner of Koreaan of Chinees of Syriër bent, je verstaat ze in je eigen taal en je raakt diep onder de indruk van hun verhaal over vrede en vriendschap en en eerlijk samen delen.  Tsja, dat is niet te geloven.

Op zich best een aantrekkelijke boodschap, die die mannen verkondigen. Iedereen verlangt naar vrede en een eerlijke verdeling van de welvaart, zou je zo zeggen.  Tegenwoordig zijn het de politici, die ons allerlei moois beloven. Ze zouden wel willen, dat ze met evenveel overtuigingskracht zouden kunnen spreken als die vrienden van Jezus van Nazareth. Hun boodschap wordt door veel mensen niet geloofd. Misschien wel terecht, want van vrede en gezondheid voor de hele wereld en een eerlijke verdeling van de welvaart over allen landen van de wereld en over alle bevolkingsgroepen komt nog niet zo veel terecht.

Toch zijn er velen, die er wel iets aan willen doen. Ze trekken naar de arme landen om de mensen daar te helpen om hun landen welvarend te maken Ze geven onderwijs en medische zorg en landbouwvoorlichting  en helpen de overheden hun land beter te organiseren. En in ons land zijn er organisaties, die vluchtelingen helpen of die proberen de ene  na de andere ziekte te genezen. U kent ze wel van de collectes. langs de deuren. We denken, dat we best veel doen.

Is de welvaart wel eerlijk verdeeld in ons eigen land? Ik merk soms bij mensen, dat ze geloven, dat er in Nederland geen echte armoede meer is. Daarvoor moet je in de Derde Wereld zijn, zeggen ze dan. Maar waarom zijn er dan nog steeds voedselbanken in heel Nederland? Waarom is er in elke gemeente een afdeling Schuldhulpverlening nodig? Waarom kunnen sommige kinderen niet mee op schoolreisje of moet daar vertrouwelijk een mouw aan gepast worden? Waarom worden er nog steeds mensen hun huis uitgezet wegens huurschuld? Waarom wordt de elektriciteit afgesloten om een betalingsachterstand? Er is wel degelijk armoede in Nederland, maar de keurige burgerij ontgaat het.

Een groep verkeert generatie na generatie in armoede. We spreken van “erfelijke” armoede. De kinderen krijgen bij hun schoolwerk geen hulp van de ouders, want die hebben het evenmin gered op school in hun tijd. Omdat ze vrijwel ongeschoold zijn, vaak nog analfabeet, krijgen ze moeilijk werk of belanden weer in de bijstand. Die wordt dan ook vaak gekort. Ze leveren bijvoorbeeld niet of niet op tijd allerlei formulieren in. Wat moet je als je niet kunt lezen of schrijven?  De van oorsprong Franse beweging ATD Vierde Wereld trekt zich hun lot aan. De beweging is gesticht door de Franse priester Joseph Wresinski. ATD staat voor Aid à toutes detressed: Hulp aan de allerarmsten.. Vierde Wereld slaat op deze zeer arme groep in onze rijke wereld. Behalve de armen van de Derde Wereld zijn er hier armen in de Vierde wereld. ATD Vierde Wereld heeft een bijzondere aanpak. Ze proberen de mensen tot zelfbewustzijn te brengen. Ze er bewust van te maken, dat ze zich zelf kunnen helpen door het onrecht aan de kaak te stellen, dat deze mensen steeds weer treft. Zo weten ze de EU en de VN te bereiken en aandacht voor hun situatie  te scheppen. Zo organiseerden ze een workshop in Amersfoort, “Schrijven  vanuit je hart”. De nieuwsbrief van mei 2019 doet er verslag van. Daar vind ik het onderstaande gedicht.  Luisteren we wel naar die eeuwenoude boodschap van Jezus van Nazareth, waarmee ik dit blog begon?  Dit gedicht trof mij in mijn hart.

Luisteren
Als je niet naar mij luistert
Weet je dan wel wie ik ben?
Wat ik nodig heb, wat mijn vraag is?
Als je niet naar mij luistert
Hoe wil je er dan voor mij zijn?
Waarom ben je dan hier?

Als je niet naar mij of een ander luistert
Hoe wil je dan helpen, echt helpen?
Er zijn voor mij, voor elkaar,
voor de ander, zonder commentaar.
Als je niet naar mij luisteren kunt
Hoe wil je er dan zijn voor elkaar.

Als je niet naar mij luistert
Weet je niet wat ik nodig heb
Jij wilt dan jouw wil doordrijven
Jouw ding, jouw ideeën
Dit is niet oké
Luister eens goed

Als we naar elkaar luisteren
Hoe zou dat dan zijn?
Dan was er vast minder pijn en verdriet,
Omdat wij elkaar zien, echt zien.
Wij kunnen goed zijn voor elkaar,
Er zijn voor elkaar,
Alleen al door te luisteren naar elkaar

Jozé Kersten, Lokale Groep zuid-Limburg.

Jaargang 12, Nr. 568.

TEVREDEN MET DE UITSLAG

De hogere opkomst in bijna alle lidstaten wijst er op, dat steeds meer EU-burgers het belang van het Europees Parlement gaan inzien. Ze willen tonen, dat het EP meer zeggenschap moet krijgen, want maar al te vaak doet de Raad van Ministers niets met de aanbevelingen van het Europees Parlement.. Er is nog steeds weinig gedaan aan die nare belastingontwijking. Er zijn geen maatregelen genomen tegen het afwijken van belangrijke democratische waarden in de lidstaat Hongarije, terwijl er toch een overduidelijk rapport ligt van Judith Sargentini. Het EP heeft nog steeds geen recht van initiatief. Het mag geen Europese wetten ontwerpen en indienen. En toch stapje voor stapje os er vooruitgang.

De uitslag vond ik heel bevredigend.  Eurosceptische partijen hebben met uitzondering van het Verenigd Koninkrijk geen grote successen geboekt en in Nederland scoorden de SP en de PVV nul zetels. Ik ben benieuwd of bij hen nu eindelijk de ogen open gaan. De nieuwkomer Forum voor Democratie scoorde niet al te goed en waarschijnlijk alleen dankzij de onduidelijkheid van hun standpunten en de aantrekkingskracht van het nieuwe. Als duidelijker wordt, dat ze een typische partij voor de rijkste elite zijn, zal dat wel minder worden. Ze vissen dan in een kleine vijver. Prachtig was het grote aantal stemmen voor de Partij van de Arbeid met Timmermans als lijsttrekker.. Nu maar hopen, dat hij een functie krijgt, waarmee hij iets voor Europa kan bereiken. Voor GroenLinks was de uitslag niet slecht, maar we hadden meer verwacht. We hebben weer eens last gehad van het Timmermans-effect.. Veel potentiële GroenLinks-stemmers stemden “strategisch” op Timmermans.. Als de Groenen en de Sociaal-Democraten in het EP even goed gaan samenwerken als wij hier in Bunnik, dan is er niets verloren. Er zijn van die sympathisanten van de PvdA, die kennelijk iets tegen GroenLinks hebben. Ik merkte het weer in mijn lijfblad De Volkskrant. Wat een venijnige ante- GroenLinkscommentaren en ingezonden brieven naar aanleiding van de zaak Özdil. Het lijkt wel dat sommige mensen de enige echte klimaatpartij graag onderuit willen halen.

Ook elders in Europa scoren de groene partijen heel goed. Zo stemden in Frankrijk ruim drie miljoen mensen op les Verts. Duitsland spande de kroon met 7.675.584 stemmen voor de Grünen.  Zo komt de fractie van de Groenen in het EP voorlopig op 69 zetels.  Wonderlijk is ook het groene succes in het Verenigd Koninkrijk. Door groen te stemmen konden de Britten laten zien, dat ze tegen de Brexit zijn.

Ik wens Bas Eickhout, Tineke Strik en Ellen van Nistelrooy voor de komende vijf jaar heel veel succes en bedank Judith Sargentini voor al het goede werk, dat ze de afgelopen tien jaar heeft laten zien. Ik ben van plan om de komende tijd eens goed op te letten hoeveel aandacht de media aan de EU besteden. Ik hoop, dat het over vijf jaar  veel minder voorkomt, dat leden van het Europees Parlement onbekend zijn bij de burgers, die zij vertegenwoordigen.

Jaargang 12, Nr. 567.

DRIE THEMA’S IN HET AVONDMAAL OF DE EUCHARISTIE

Beste seculiere lezers; wees niet bang. Dit wordt geen heilig verhaal, maar het wordt zeer politiek getint. Politiek dan in de brede zin, dus geen partijpolitiek. Politiek over de polis, de stad, over het leven in de stad.  Ik noemde in een ander artikel drie thema’s: 1. Bevrijding uit slavernij, onderdrukking en uitbuiting. 2. Je leven geven voor het heil van alle mensen en 3. de zin van een gezamenlijke maaltijd. Zulke thema’s moeten toch ook seculiere lezers aanspreken.

Het avondmaal of de eucharistie is afgeleid van het Joodse Paasmaal, dat Joden eten ter herdenking van hun bevrijding uit de slavernij in Egypte.. Slavernij is bepaald geen item uit het verleden. Ook vandaag nog is er slavernij en is er slavenhandel. Afrikaanse gelukszoekers, die via Libië Europa willen bereiken belanden daar in kampen en worden daar als slaaf verkocht. Yezidi vrouwen en -meisjes werden als seksslavin verkocht aan IS-strijders. In sommige landen bestaat nog schuldslavernij. Iemand wordt omwille van een onmogelijk af te lossen schuld tot slaaf gemaakt. Soms zijn de arbeidsomstandigheden zo slecht,en de lonen zo laag, dat deze uitbuiting nauwelijks van slavernij verschilt. Denk aan naaiateliers in Bangladesh. Gaat dat ons aan? Vraagt u zich nooit af, hoe het mogelijk is, dat kleding soms zo vreselijk goedkoop is?  Slavernij en onderdrukking vind je in Nederland niet, maar af en toe kun je best van uitbuiting spreken als de thuiszorg van de ene patiënt naar de andere rent en steeds maar een paar minuten de tijd heeft om haar opdracht te vervullen. Het kan altijd erger, zoals in China, waar arbeidsdagen van twaalf uur vaak normaal zijn of Japan, waar het arbeidsethos zo sterk ontwikkeld is, dat mensen zich letterlijk dood werken. Er valt nog wel het een en ander te verbeteren in deze wereld.

Die Joodse leraar Jezus van Nazareth verkondigde een bijzondere boodschap van liefde en vrede. De machthebbers in het Joodse land waren er niet van gediend. Ze wilden van hem af. Uiteindelijk stierf hij aan het kruis.  In de gehele wereld komt het ook vandaag nog voor. Een journaliste op Malta deed onderzoek naar corruptie aan de hand van de Panama Papers. Ze werd vermoord. Naar de daders wordt nauwelijks gezocht. Dat gebeurt in ons “beschaafde” werelddeel. In Azië en Latijns Amerika worden mensen vermoord omdat ze opkomen voor de rechten van kleine boeren of omdat ze een vakbond hebben opgericht of alleen nog maar willen oprichten. Natuur- en milieuactivisten, die het tropische regenwoud willen beschermen tegen houtkap of mijnbouw vinden de dood.. Vorig jaar werden meer dan dertig priesters en religieuzen vermoord om allerlei en vaak onbekende redenen. De strijd tegen corrupte machthebbers en tegen dictaturen eist ook vandaag nog vele slachtoffers,

   Gisteren had ik met mijn kinderen en kleinkinderen en hun partners een familiediner. Je voelt dan  de sterke onderlinge verbondenheid. Je weet, dat ze elkaar steunen bij klussen, maar ook bij veel moeilijker problemen. Ik liep vorige week over de tuinbraderie hier in Odijk. Tot mijn genoegen waren er ook stands van plaatselijke organisaties als de Zonnebloem, de Coöperatie De Huiskamer van Odijk ofwel het Dorpshuis, de koersbalclub en Scouting Katimavik. Ze hadden een soort piramide gepionierd waaraan een grote tien persoonsschommel hing. Knap werk. Ik vertelde, hoe ik in de zomer van 1972 een oproep in het plaatselijke krantje plaatste om adhesie te betuigen voor de oprichting van een scoutinggroep. Er kwamen twee reacties. We gingen leiding werven en hen opleiden. Begin 1973 begonnen we met welpen en kabouters. De groep bestaat nog steeds. ze doen het goed..  Het is 47 jaar geleden. Een begeleidende moeder. was nog niet geboren. Maar ik heb in mijn leven geleerd, dat als je iets wilt bereiken dat het beste lukt als er samenwerking is met anderen. Dat besef ontbreekt nog wel eens. Mensen willen zich nergens mee bemoeien en zeggen en anderen hebben zich niet met mij te bemoeien. Dat extreme individualisme is in mijn ogen buitengewoon ongezond. Je merkt het ook. Mensen worden geen lid meer van een vakbond en zijn verbaasd, dat de lonen maar niet willen stijgen. Ze vragen zich vooral af of ze ergens van kunnen profiteren. en als dat niet zo is, worden ze geen lid. Bij dat soort mensen is het besef weg gevallen, dat je ook lid kunt worden om anderen te helpen.

Zo zie je dat over deze drie thema’s heel wat valt te schrijven, met elkaar te praten en verder over na te denken. Bijvoorbeeld tijdens de Stille Tocht voorafgaand aan de Dodenherdenking op 4 mei.. Je leven geven voor alle anderen. Het gebeurde toen, nu meer dan 74 jaar geleden.

Jaargang 12, Nr. 566.

ONBEGRIJPELIJKE HANG NAAR HET VERLATEN VAN DE EU

Afgelopen vrijdag bracht ik verkiezingsfolders rond. Hier in Odijk zitten alle basisscholen met de naschoolse opvang en de peuterspeelzaal in één gebouw met daarboven woningen. Gaat er krimp optreden, dan kunnen lokalen omgebouwd worden tot woningen. Krimp is hier niet waarschijnlijk. Ik dacht, laat ik eens vragen of ze in de groepen 7 en 8 aandacht gaan besteden aan de Europese verkiezingen. Scholen willen graag neutraal overkomen, dus voor de folders in de klas was weinig ruimte. Op een school was in groep 8 een project aan de gang over de Tweede Wereldoorlog. Die heb ik meegemaakt en ik kan er uit eigen ervaring veel over vertellen. Ik heb dat tien jaar geleden gedaan voor alle kinderen van het schooltje waar wij geëvacueerd waren. Dat vonden ze heel spannend. Al pratend kwamen we tot de ontdekking, dat er een duidelijk verband is tussen die oorlog en de verkiezingen voor het Europees Parlement. Hoe zit dat dan?

Laten we de geschiedenis van de laatste ruim 200 jaar eens bekijken. Eerst nog verder terug naar het Rijk van Keizer Karel de Grote, die in 814 stierf. Hij werd opgevolgd door zijn zoon Lodewijk. Die had drie zonen en hij verdeelde zijn rijk in drieën, Oost, Midden en West. Dat Midden-rijk werd een mislukking en sindsdien maakten het Oost-rijk/Duitsland en het West-rijk/Frankrijk voortdurend ruzie om delen van dat Midden-rijk. Zo had Keizer Napoleon van Frankrijk een groot deel van Europa onder zich, maar in 1815 eindigde zijn bewind. Van 1870 tot 1871 was er weer oorlog tussen Frankrijk en Duitsland. Duitsland won en Elzas Lotharingen werd Duits. De Eerste Wereldoorlog van 1914 tot 1918 werd door Duitsland verloren.  De Elzas werd weer Frans. Al heel snel begon de Tweede Wereldoorlog in 1939. Voor ons op 10 mei 1940.  De Tweede Wereldoorlog eindigde in 1945.. Hoeveel tijd zat er tussen die oorlogen? Tussen de Franse tijd en de Pruisisch-Franse oorlog van 1870 -1871 was 55 jaar. Tot de 1e W.O. was 43 jaar Tussen de twee wereldoorlogen 21 jaar. Nu is er al 74 jaar geen oorlog tussen Frankrijk en Duitsland. Een oorlog is volkomen ondenkbaar geworden, want beide landen zijn verenigd in de Europese Unie. Hoe kun je dat verklaren?

Tijdens de 1e W.O. vocht Robert Schuman uit Elzas-Lotharingen aan de Duitse kant. Duitsland verloor en Elzas-Lotharingen werd weer Frans. Tijdens de 2e W.O. vocht Robert Schuman aan de Franse kant. Na die Tweede Wereldoorlog werd Robert Schuman de Franse Minister van Buitenlandse zaken. In 1952 kwam hij met een plan om een volgende oorlog te voorkomen. Het plan Schuman hield in dat landen het gezag over kolen, staal, ijzererts en en schroot (=oud ijzer)  overdroegen aan de Hoge Autoriteit van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, de EGKS. Zonder staal voor tanks werd het moeilijk een oorlog te beginnen. Toen dat allemaal heel goed liep, vonden Duitsland, Frankrijk, Italië, België, Nederland en Luxemburg, dat er ook voor de rest van de industrie en voor de landbouw samengewerkt kon worden. Zo kwam de Europese Economische Gemeenschap EEG en de Euratom tot stand. Dat werden de Europese Gemeenschappen, toen de Europese Gemeenschap en uiteindelijk de Europese Unie. Steeds meer landen werden lid.  Als je zo sterk samenwerkt, heb je daar veel voordeel van. Dan laat je het wel uit je hoofd om een oorlog te beginnen. Daardoor is er nu al 74 jaar vrede in Europa. Tsja, zo zou ik het de kinderen van groep 8 vertellen.

Wie is nu de baas in de Europese Unie?  Als we vragen wie dat in Nederland is, dan zeggen we vaak Den Haag, maar dat is bij wijze van spreken. De Tweede en Eerste Kamer zijn echt de baas. Die beslissen over de wetten. Daarvoor hebben wij de leden van de Tweede Kamer gekozen..In de EU worden de besluiten over wetten en regels genomen door de Raad van Ministers. Als het over landbouw gaat zijn het de ministers van landbouw van de 28 lidstaten, straks als het Verenigd Koninkrijk echt voor de Brexit kiest nog 27.. Wij burgers van al die lidstaten gaan het Europees Parlement kiezen. Dat mag over heel veel onderwerpen mee beslissen. Zijn ze het niet eens, dan gaan ze samen overleggen. Wij beslissen samen met alle andere lidstaten. Het is onzin als iemand zegt, dat er door anderen over ons beslist wordt. We zijn er zelf bij.. Soms zijn mensen boos over een beslissing. Dan hebben ze hun zin niet gekregen. In een democratie wordt door een meerderheid beslist. Ben je het er niet mee eens, dan moet je met betere argumenten komen of een volgende keer de verkiezingen winnen. Soms geven politici de schuld aan de EU. Ze vertellen er dan niet bij, dat ze zelf ermee hebben ingestemd.

Ik hoop, dat heel veel mensen straks gaan stemmen voor eenheid en zo voor vrede en voorspoed in Europa. Ga vooral stemmen, want door een paar nare partijen, die meedoen is het nog nooit zo belangrijk geweest.

Jaargang 12, Nr. 565.

AGNES JONGERIUS PVDA EN SABINE KLOK GL OP EUROPA-AVOND VAN P21

Perspectief 21, de lokale partij waarin de Partij van de Arbeid en GroenLinks in de gemeente Bunnik samenwerken, heeft op dinsdag, 7 mei een avond over de Europese verkiezingen georganiseerd onder leiding van Vincent Bijlo. Agnes Jongerius heeft voor haar lidmaatschap van het Europees Parlement gewerkt bij de FNV. Sabine Klok werkte bij de Rijksoverheid en bij de EU als financieel deskundige. Een belangrijk wapenfeit van Agnes was dat zij bereikte, dat buitenlandse vrachtwagenchauffeurs in Nederland het Nederlandse Cao-loon behoren te ontvangen. Zij mogen niet worden onderbetaald en zo wordt oneerlijke concurrentie op de arbeidsmarkt voorkómen. Sabine Klok zat een belangrijke vergadering van EU-collega’s voor toen Nederland voorzitter was van de EU.

Veertig jaar geleden gaf ik nog volop les, ook over de Europese samenwerking. De kern van die samenwerking was het wegvallen van de tolgrenzen, zodat er één grote Europese markt ontstond. Grote ondernemingen konden voortaan hun producten onbelemmerd in de gehele Europese Economische Gemeenschap verkopen.  Het is niet zo algemeen bekend, maar dat leidde tot een ongewenste regionale ongelijkheid. De bedrijvigheid concentreerde zich in gebieden met gunstige vestigingsfactoren, waar het best geproduceerd kon worden. Helaas waren er ook gebieden met weinig gunstige vestigingsfactoren. de bedrijven daar konden niet op tegen die in de centrumgebieden. Die gebieden verloren werkgelegenheid.. Binnen GroenLinks heb ik daar altijd voor gewaarschuwd en ik heb bepleit die gebieden door het regionaal economisch beleid te helpen. Nederland en vooral de Randstad, is zo’n centrumgebied net zoals Londen, of Parijs of Zuid-Duitsland met Beieren en Baden Würtemmberg of Milaan in Noord-Italië. Als er geld naar de achterblijvende gebieden gaat, dus van rijk naar arm is dat voor partijen, die zich vooral richten op eigenbelang een probleem. Geen geld naar Griekenland was een tijd een kreet. Geen geld overmaken, geen “money-transfer” roept het knechtje van het grote bedrijfsleven, ene Mark Rutte.

In Europa en de rest van de wereld is er een groot financieel probleem: denk aan het witwassen van zwart geld, ontwijken van belasting, ontduiken van belasting en fraude. Daarbij is er veel weerstand vanuit het Europees Parlement. Want alle landen, ook ontwikkelingslanden lopen daardoor vele miljarden mis. De multinationals en allerlei zeer rijke lieden stelen van de gewone mensen. Voor belangrijke zaken mist onze overheid het geld. Intussen ontkent onze regering en zelfs een meerderheid van de Tweede Kamer, dat ons land een belastingparadijs is, net als Malta of Cyprus. Het Europees Parlement heeft geëist, dat Nederland en Duitsland op de lijst van belastingparadijzen van de EU zou komen staan. In de Raad van Ministers wordt er niet aan meegewerkt. Daar denkt elke minister vooral aan het nationale eigenbelang. Aan deze misstanden zal een eind moeten komen. Daarom is het ook zo belangrijk om te gaan stemmen en bij voorkeur op een partij, die het algemeen belang dient en opkomt voor de zwaksten in de samenleving en de armste landen in de wereld. De verkiezingen op 23 mei moeten een duidelijk signaal afgeven.

De EU kent op velerlei terrein regels en wetten. Zo heeft de EU voorgeschreven, dat sociale huurwoningen alleen beschikbaar moeten zijn voor de laagste inkomens. De grens tussen lage en midden inkomens ligt in elk land weer anders. In Nederland ligt die zo laag, dat zelfs de onderbetaalde onderwijzers, politieagenten en verpleegkundigen niet voor een sociale huurwoning in aanmerking komen. Voor een koopwoning verdienen ze weer te weinig. Vooral in en om de grote steden is dat een probleem. In Oostenrijk ligt de grens bij 100.000 Euro per jaar. Er zijn door woningbouwverenigingen van socialistische huize veel huurwoningen gebouwd. In de gemeente Bunnik hebben CDA en VVD in het verleden veel te weinig sociale huurwoningen laten bouwen. Dat geeft nu grote problemen. Lange wachttijen, geen woningen voor starters en te weinig woningen voor statushouders..

Hoe zien wij de toekomst van de Europese Unie. Eurosceptici voorspellen een spoedig einde. Al die landen raken steeds meer met elkaar verbonden. De economieën zijn sterk vervlochten. Dat vraagt om regelend optreden met een sterk gezag.  De EU zal zich steeds meer ontwikkelen tot iets als een Verenigde Staten van Europa. Veel zaken blijven onder de hoede van elke lidstaat afzonderlijk. Er komt een grotere verbondenheid. Alleen een sterke EU kan de macht van de multinationale ondernemingen aan banden leggen, kan de grote milieuproblemen oplossen, kan de regionale ongelijkheden verminderen en kan voldoende tegenwicht bieden aan China, Rusland en de USA en in de toekomst India en Brazilië. Vooral ten aanzien van China past waakzaamheid.

Daarom is een duidelijk signaal aan de regeringsleiders, die in kleine kring de grote beslissingen in de EU nemen. De medebeslissingsmacht van het Europees Parlement moet nodig worden uitgebreid. We willen naar een Europa waar vrede gewaarborgd is, waar het milieu wordt beschermd en waar de ongelijkheid sterk is verminderd. Onze kleinkinderen moeten de kans krijgen in een goed land te wonen.

Jaargang 12, Nr. 564.