John Ch.M. Jorna

LEDEN CDA MOETEN ORDE OP ZAKEN STELLEN

Het is de laatste weken heel duidelijk geworden. Het was altijd al zo, dat het CDA met een zeer mensvriendelijk programma kwam. Het sprak de mensen aan. Die bleven trouw aan hun partij. Maar als je goed oplette, merkte je, dat in de praktijk er van dat mooie programma nooit iets terecht kwam. Ik had al tientallen jaren de indruk, dat er binnen het CDA een paar “bazen” de dienst uitmaakten en dat de gewone leden alles voor zoete koek hadden te aanvaarden. Nu blijken er een aantal zeer rijke geldschieters te zijn, die de partij naar hun hand weten te zetten. Vroeger hoorde je wel eens, dat de Brenninkmeijers van C&A de KVP met royale giften steunden. Nu zijn er enkele van die leidende figuren met een dikke portemonnee uit de anonimiteit naar voren gekomen.

Als je in het CDA carrière wilt maken, moet je het die stiekeme leidende figuren vooral naar de zin maken. Mensen, die klassieke christelijke sociale politiek willen voeren, zijn ongewenst, hoe populair ze onder de kiezers ook zijn. Pieter Omtzigt en Hugo de Jonge waren in de ogen van de stiekeme leiders ongeschikt. Maar Wopke Hoekstra, afkomstig uit het bedrijfsleven mag de CDA leider spelen. Dus gaat hij fel te keer tegen twee “linkse” partijen. Die zijn nogal wat zetels kwijt geraakt aan D66 door het strategisch stemmen en Sigrid Kaag wil terecht iets terug doen. Ze wil ook niet graag, dat er mensen weer terug gaan naar de PvdA en GroenLinks als er weer verkiezingen komen.

Het CDA is een wat Trump-achtige partij geworden. Echte CDA-ers willen dat helemaal niet. De macht van de geheime geldschieters is volkomen ondemocratisch. De gewone trouwe CDA-ers moeten aan de macht van die anonieme bazen een eind maken. Als partij kunnen ze een bovengrens aan donaties stellen. Rijke leden, die aan ongeoorloofde machtspolitiek doen komen voor schorsing in aanmerking. Aan het komende congres de opdracht om de interne partijdemocratie te herstellen. De anonieme geldschieters worden met naam en toenaam genoemd en krijgen of een waarschuwing of worden in ernstige gevallen uit de partij gezet. Wopke Hoekstra krijgt een proeftijd van zes maanden. Blijkt hij bij herhaling het knechtje van de rijke geldschieters te zijn, dan zal hij het veld moeten ruimen. Alleen door een straf democratisch regime is het CDA nog te redden. Het alternatief voor deze benadering is een massaal opzeggen van het lidmaatschap.

Tsja, ik ben geen CDA-lid. Ik heb makkelijk praten. Als CDA-lid kun je een dergelijke column niet schrijven. Ik heb dit blog geschreven omdat een goed functionerende christen-democratische partij een landsbelang is.

4^e Jaargang, Nr. 671.

KAN HET NOG ERGER EN SCHANDALIGER?

Wat ben ik blij, dat ik geen lid ben van het CDA. Nu hoef ik mij tenminste niet te schamen over het gedrag van veel CDA-leden. Medewerkers en Kamerleden van het CDA gaven Omtzigt de schuld van de verkiezingsnederlaag. Naar mijn mening volkomen ten onrechte. De afkalving van de CDA-aanhang was al veel eerder begonnen. Dat zat hem voor een deel in de vergrijzing. Het echte oorspronkelijke CDA is aan het uitsterven, maar het zit ook in de verrechtsing, zoals ik vorige week al uiteen zette. Met zijn actie om op te komen voor de ten onrechte beschuldigde ouders, die een kinderopvangtoeslag hadden ontvangen, ging hij juist tegen die verrechtsing in en getuige het enorme aantal voorkeurstemmen werd dat zeer gewaardeerd door de traditionele CDA-stemmers en door velen buiten het CDA. Het leek er lange tijd op, dat de welgestelde VVD- en CDA-aanhang zich totaal niet begaan voelde met die mensen, die volkomen ten onrechte tot de bedelstaf waren veroordeeld. Maar Omtzigt en Renske Leijten hielden vol en onthulden alle smerigheid. Dat werd hem kwalijk genomen. Hij was een lastig Kamerlid en niet in toom te houden ondanks alle pogingen. Maar veel kiezers waardeerden dat volhouden juist en gaven hem zoveel voorkeurstemmen, dat het CDA daardoor er vijf zetels bij kreeg. Mijns inziens was anders het verlies nog veel erger geweest. Zie ook mijn blog van vorige week.

Omtzigt werd aanvankelijk jaren geleden op een onverkiesbare plek gezet, maar kwam met voorkeurstemmen in de Tweede Kamer. Toen hij zo’n stemmentrekker bleek, kwam hij bij volgende verkiezingen hoger op de lijst. Maar binnen het CDA werd hij uiterst onaangenaam behandeld. Met velen heb ik mij afgevraagd waarom eigenlijk?  Wordt zo iemand uit de grensstreek Twente door de Randstedelingen niet gewaardeerd? Kan men zijn intelligentie uit jaloezie niet waarderen? Gaat hij te vaak tegen het afwijken van het officiële partijprogramma in?  Omtzigt voelde zich af en toe niet meer veilig binnen het CDA. Hij schreef een uitgebreid memorandum aan de commissie die de verkiezingsnederlaag aan het na analyseren is. Prompt liet iemand het stuk zogenaamd via de pers uitlekken. Ook weer een voorbeeld van het gebrek aan normaal fatsoen bij het huidige CDA. Het lijkt mij nodig die partij met een mestvork eens goed op te schudden en er dan met een hark alle zooi uit te halen. Het CDA heeft een grote schoonmaak nodig wil die partij nog overleven. Ze beweren dan, dat Omtzigt de partij heeft beschadigd. Maar niet hij heeft zijn memorandum laten uitlekken. Niet hij heeft zich onfatsoenlijk gedragen.. Het CDA moet zelf het boetekleed aantrekken. Misschien zijn ze nog niet zo onkerkelijk, dat ze de betekenis van die uitdrukking niet meer kennen.

Wat rest nu Pieter Omtzigt? Als hij voldoende hersteld is, kan hij gewoon zijn Kamerzetel weer innemen. Hij gaat dan een eenmansfractie vormen, tenzij er in de huidige CDA-fractie mensen zijn, die zich bij Pieter willen aansluiten. Maar dat zullen ze waarschijnlijk niet durven. Slecht voor je carrière. Er is al eens onderzocht hoeveel zetels een partij met Pieter Omtzigt als leider zou halen. Dat was indrukwekkend veel. Dat zou het ECDA kunnen worden, het Echte Christen Democratisch Appel. Het zou jammer zijn als het talent van Pieter voor de Nederlandse politiek verloren gaat. Misschien kan hij zich bij een andere bij hem passende partij aansluiten. Gelukkig voor het CDA gaat nu veel aandacht uit naar de sport. Ik ben wel benieuwd, wat de media morgen, maandag te zeggen hebben.

14^e Jaargang, Nr. 670.

VAN HET MIDDEN NAAR RECHTS

Het Christen Democratisch Appel (CDA) is ontstaan doorfusie van drie christelijke partijen, De Katholieke Volks Partij (KVP) was een duidelijke middenpartij met nogal wat invloed van de Katholieke Vakbeweging. Die ging later met de sociaal-democratische NVV op in de FNV. Als Rooms-Katholiek was het vanzelfsprekend, dat je KVP stemde en vaak ook lid was van die KVP. De partij was nauw met de Katholieke Kerk verbonden. Een ruk naar rechts ontstond door het opkomen van de partij van Welter, die onder druk van de kerk weer opgeheven werd. Eind jaren zestig was er een maatschappelijke beweging, het Conciliair Proces met als uitgangspunten Vrede, Verzoening (tussen de maatschappelijke klassen) en Behoud van de Schepping. Veel katholieke intellectuelen voelden zich ertoe aangetrokken. Zij wilden een radicaal christendom. Ze wilden een radicale keuze voor de christelijke idealen zoals die in de Bijbel tot uiting komen. Zij richten de PPR op. Daarnaast was er de Anti Revolutionaire Partij (ARP) , een wat vooruitstrevende protestante partij. Veel behoudender en rechtser was de Christen Historische Unie, de CHU. Het huidige CDA heeft nogal wat CHU-trekjes. Het christelijke in het CDA komt eigenlijk alleen nog tot uiting in enig formeel verzet tegen onderwerpen als abortus, euthanasie, hulp bij zelfdoding en echtscheiding, Echt principieel werd dat verzet tegen deze ethische onderwerpen nooit, want het CDA wilde in het centrum van de macht blijven

Programma’s van het CDA klinken meestal toch wel christelijk en idealistisch. Men wil een betere wereld. Afgaande op die mooie programma’s en door inspirerende politieke leiders heeft het CDA lange tijd veel trouwe kiezers gehad. Juist die trouwe kiezers raken steeds meer teleurgesteld in het CDA. Van de idealen van het Evangelie merken ze niets meer. Er is een nieuwe paus gekomen. Franciscus verzet zich sterk tegen de armoede in de wereld. Rutte I, II en III hebben weinig gedaan tegen de armoede in Nederland. Meer dan vierhonderdduizend kinderen groeien op in armoede. Er zijn veel te weinig sociale huurwoningen. Het wettelijk minimumloon blijft te laag. Hulp aan de Derde Wereld krijgt steeds minder aandacht. Bij het Behoud van de Schepping, het milieuprobleem blijft het vooral bij mooie woorden en tracht men het bedrijfsleven zoveel mogelijk te sparen. Ondanks miljarden winsten blijft men maar roepen, dat de lasten voor het bedrijfsleven vooral niet te hoog moeten worden. Nederland blijft een belastingparadijs. Waar bedrijven en de rijksten nauwelijks belasting betalen door belastingontwijking, moet de gewone man de tekorten op de begroting aanvullen. Juist bij de kernpunten van het Christendom, armoedebestrijding en het redden van onze woonplaneet geeft het CDA geen thuis. Juist christenen, die hun geloof serieus nemen zeggen hun lidmaatschap op. Als Pieter Omtzigt niet zo’n prachtige rol had gespeeld bij het onthullen van het schandaal rond de Kinderopvangtoeslagen, dan had het CDA nog maar tien zetels over gehouden. Zonder enig schaamtegevoel proberen ze nu juist zo’n verdienstelijk kamerlid te lozen. Dan zijn ze ook nog zo onbeschoft de samenwerking met de PvdA en GL af te wijzen. Juist de twee politieke leiders van deze partijen hebben van huis uit christelijke idealen meegekregen. Het is een schande, dat het CDA zich nog steeds christelijk durft te nomen. De kiezers hebben altijd gelijk. Dat geldt zeker voor al die kiezers, die bij het CDA zijn weg gelopen of bij de volgende verkiezingen zullen weglopen.

14^e Jaargang, Nr. 669.

OORZAKEN EN GEVOLGEN VAN VERSCHILLEN

Meerdere gemeenten in de zogenaamde Bible Belt laten een lagere vaccinatiegraad zien dan de gemiddelde vaccinatiegraad van 87% van de 65-plussers in Nederland. De vaccinatiegraad is verreweg het laagst op Urk met maar 20 tot 30% gevaccineerde 65-plussers. In de diagonaal van Goeree-Overflakkee naar Staphorst zijn meerdere gemeenten met een streng protestante bevolking met een flink lagere vaccinatiegraad. Genoemd worden de Neder-Betuwe, Reimerswaal en Staphorst. Er is onder deze bevolkingsgroep altijd al verzet tegen inenten. Soms heeft dat vreselijke gevolgen zoals jaren geleden een groot aantal gevallen van kinderverlamming/ polio. In hun opvatting van het geloof beschermt God je tegen ziekten. Als je dan toch ziek wordt is dat Gods wil. Daartegen mag je je niet verzetten. Je laten vaccineren is dan tegen Gods wil in gaan. Als je dan als gelovige van een ander kerkgenootschap opmerkt, dat God de mens toch geschapen heeft met een zekere mate van intelligentie, die het mogelijk maakt dat er medicijnen en vaccins worden ontwikkeld, dan werk je toch als medicus of als ontwikkelaar mee aan de realisatie van Gods wil, Dan spreekt het deze mensen in het geheel niet aan. Ze zitten helemaal vast in hun opvattingen.

Als niet gevaccineerden maken ze een grotere kans om zelf besmet te worden. Ze kunnen als besmette persoon ook weer anderen besmetten. Die ander kan zo vreselijk ziek worden, dat hij of zij er aan sterft. Heb jij dan de dood van die ander op je geweten?  Die vraag moeten ook andere vaccinweigeraars zich stellen. Voor mij geldt in ieder geval dat je laten vaccineren vooral ook een plicht is tegenover je medeburgers. Je wilt hen door massale vaccinatie beschermen. Om het heel cru te zeggen: Vaccinatieweigeraars zijn potentiële moordenaars.

Een lagere vaccinatiegraad tref je ook aan in de vier grote steden. Wonen daar relatief meer mensen met vreemde opvattingen over vaccins en vaccinatie? Dat je met een vaccin een chip krijgt ingespoten bijvoorbeeld. Of dat je door een vaccin afwijkingen krijgt. Grote steden zijn wel broedplaatsen voor allerlei opvattingen. Een veel belangrijker reden is, dat er veel meer buitenlanders wonen en meer laag ontwikkelden. Ze zijn door voorlichting moeilijk bereikbaar. Ze lezen geen krant, spreken en verstaan de Nederlandse taal niet, begrijpen door hun geringe scholing of hun nauwelijks beheersen van de Nederlandse taal de uitleg niet en mede daardoor zijn ze meer vatbaar voor allerlei fantasieën over Corona en over vaccins. Gelukkig worden er plannen ontwikkeld om de achterstandswijken in te gaan en de mensen op hun niveau of in hun eigen taal te benaderen.

Kijken we op wereldniveau dan zien we dat het vooral de welvarende,  goed ontwikkelde landen zijn, die al een groot deel van de bevolking hebben gevaccineerd. Veel landen kunnen de vaccins niet betalen. De zorg is daar te weinig ontwikkeld om de vaccins grootschalig toe te dienen. Daarom is steun aan die landen zo vreselijk belangrijk. We hebben de Antillen geholpen en gaan nu Suriname helpen. Maar er zijn veel meer ontwikkelingslanden. Steun dus de Samenwerkende Hulp Organisaties (SHO) door te geven op giro 555. Dat is niet alleen in het belang van die landen, die geholpen worden. Covid 19 moet echt de hele wereld uit, want anders blijft besmetting vanuit andere landen ons voortdurend bedreigen.

14^e Jaargang, Nr.668.

VERLENING OF WINSTMAXIMALISATIE

Mijn vader was ambtenaar bij de Gemeentespaarbank Arnhem. Bij de bank kon je sparen en betalingen verrichten. Er werden geen kosten in rekening gebracht en je kreeg een eerlijke rente. Mijn vader verdiende een redelijk salaris, maar met vijf kinderen was het toch zuinig aan doen. Hij haalde na zijn Mulo nog meerdere diploma’s. Het laatste was voor een pittige cursus op zijn vakgebied. Eigenlijk vond hij, dat dit beloond behoorde te worden met een hogere beter betaalde functie, maar bij de gemeente gold de regel, dat je moest wachten op je beurt voordat je promotie mocht maken. Hij was bang, dat het met zijn katholiek zijn had te maken, want in het toenmalige Arnhem werden katholieken nog stevig achtergesteld. Collega’s verweten hem zijn vijf kinderen. Ze vonden, dat zij via de belastingen voor zijn kinderbijslag opdraaiden. Mijn vader was erg goed in zijn vak. Er waren nog geen computers. Alles gebeurde met de hand. Elke dag werd de kas opgemaakt en alles moest tot op de cent kloppen. Dat werd dan moeilijk om de telfout te vinden. Op 22 december 1953 had hij zo’n klus geklaard. De volgende morgen kreeg hij van de directeur een compliment. Onmiddellijk daarna kreeg hij waarschijnlijk een beroerte en was op slag dood. Mijn moeder heeft bijna 43 jaar haar weduwenpensioen ontvangen. Dat was een van de voordelen van een baan bij de overheid.

Voor betalingen had mijn vader een rekening bij de Postcheque- en Girodienst, verbonden met de PTT. Er was ook een Rijkspostspaarbank. De overheid vond, dat zij moest zorgen voor goed en goedkoop, dus gratis betalingsverkeer voor de burgers. Als kind vroeg ik mij af hoe dat allemaal kon. En ik hoorde, dat de banken het spaargeld van de klanten gebruikten om te investeren of leningen te verstrekken. Daarmee verdienden de banken het geld om hun personeel te betalen en rente te geven op je spaargeld. Maar het doel van die overheidsbanken was een goede dienstverlening aan de burgers.

De techniek stond niet stil. Er was een periode, dat de Postbank met ponskaarten werkte. In barakken op het Roermondsplein werkten honderden ponskaarttypistes. Het betalingsverkeer nam sterk toe. Het kantoorwerk werd steeds meer geautomatiseerd. De fundamentele verandering werd het internetbankieren. Thuis doen de cliënten het werk, dat vroeger door de bankemployees gebeurde. Dat betekent overigens wel, dat banken veel minder greep hebben op het betalingsverkeer, dat via hun bank verloopt. Computers doen het werk, maar computers denken niet. Met speciale programma’s kunnen verdachte transacties worden gesignaleerd. Mensen moeten de beslissing nemen of wordt ingegrepen. Mensen kosten geld. Stel, dat door internetcriminaliteit een bank jaarlijks een verlies lijdt van bijvoorbeeld negen miljoen Euro. Het voorkomen daarvan kost aan personeelskosten tien miljoen per jaar. Voor de bank is het voordeliger om het verlies gewoon te accepteren. Leuk voor de criminelen, maar slecht voor het vertrouwen in de bank. Voor mij betekent www niet World Wide Web, maar Wilde Westen Web. Er wordt veel te weinig gedaan tegen allerlei vormen van internetcriminaliteit. Voor mij is dat de fundamentele reden om nog steeds met papier te werken. Dat vinden banken niet leuk. Ondanks hun jaarlijkse miljardenwinsten en de ten onrechte veel te hoge salarissen en bonussen voor de top, plegen ze verraad aan het aloude principe van gratis, betrouwbaar en veilig betalingsverkeer voor de burgers. Ze sturen mij zelfs een brief, waarin ze mij vertellen hoeveel kosten mij in rekening worden gebracht.

Ik merkte dat weer toen ik zag, dat de verwerking van papieren acceptgiro’s mij ÉÉN Euro per stuk kost. Sommige goede doelen vermelden mijn bankrekeningnummer niet. Dat moet ik dan zelf invullen. Het verwerken van die papieren acceptgiro’s kost iets meer werk. Sommige goede doelen vinden hun werkdoel belangrijker dan extra geld uitgeven aan volledig ingevulde acceptgiro’s. Dat kan ik accepteren. De geldwolven van de banken wilden een paar jaar geleden die acceptgiro’s afschaffen. Ze hebben geen idee van het moeizame werk bij die ideële charitatieve organisaties. Ik schat, dat ik in 2020 ongeveer 130 acceptgiro’s heb gebruikt. Zo’n kwart daarvan heeft dan geen bankrekeningnummer. Ik ga dus zo’n dertig Euro bijdragen aan de superwinsten van ING. De vaak buitenlandse aandeelhouders zullen er vast en zeker blij mee zijn Ha ha.

Intussen vraag ik mij af of er geen betere wet- en regelgeving voor banken moet komen, waarbij de goede dienstverlening aan burgers weer voorop komt te staan en niet de winstmaximalisatie. Voor de vele dienstvaardige bankmedewerkers lijkt het mij ook prettiger een fatsoenlijke werkgever te hebben.

14^e Jaargang, Nr. 667.

EEN TIJD VAN KOMEN EN EEN TIJD VAN GAAN

Een paar maanden geleden zei ik tijdens een telefoongesprek met een andere vrijwilliger van de geloofsgemeenschap, dat hij het terecht wat kalmer aan deed. Jongeren kunnen het werk van je overnemen. Ik realiseerde me, dat het even sterk voor mij geldt. Over acht dagen hoop ik 87 te worden.

Toen wij pas in Odijk woonden was de Nicolaaskerk pas twee en een half jaar oud. De parochie was nog volop in opbouw. In die tijd heb ik veel werk verzet. Maar ik wilde geen soort amateur kapelaan worden. Het ging er juist om, dat iedereen een bijdrage ging leveren. Dus had ik jarenlang geen bijzondere taak. Maar in het najaar van 1991 trad ik toe tot de redactie van het nog jonge parochieblad. Al vlug werd ik hoofdredacteur. Ik zag het als mijn taak van het parochieblad een opiniërend blad te maken. Als ik dat aan specialisten vertelde, vond men dat maar vreemd. Als katholiek behoorde je toch braaf te doen wat de bisschop voorschreef en kritiek op zijn beleid was niet netjes. Ik vond, dat de mensen er iets aan moesten hebben. Dat ze steun kregen in hun dagelijks leven. Mijn afscheidsartikel is daarvan een voorbeeld. Zie hierna.

Onze geloofsgemeenschap heeft een bepaalde structuur. De Locatieraad heeft de leiding. Er zijn drie groepen vrijwilligers gegroepeerd rond de pastorale taken. Zo is er een Liturgisch Beraad, een Catechetische Beraad en zelf hoorde ik bij het Diaconaal Beraad. Daarin zijn meerdere werkgroepen door een afgevaardigde vertegenwoordigd. Ik noem de Caritas, de Pastorale bezoekgroep, de wijkcontactpersonen en de groep MOV, Missie, Ontwikkeling en Vrede. Het parochieblad hoorde er ook bij, want het zorgt voor contact met de parochianen,  die het vaak trouw lezen terwijl ze vrijwel nooit in de kerk komen. In dat Diaconaal Beraad spraken we vaak over allerlei noden. Door mijn opleiding en mijn politieke contacten had ik een goede inbreng.

Er is nu een keurig magazine voor de gehele parochie met acht kerken in de Kromme Rijnstreek. Er zijn forse verschillen tussen die acht geloofsgemeenschappen. Dat maakt het moeilijk om de juiste toon te vinden. De redactie is er in het lopende nummer in geslaagd om nieuwe auteurs aan te trekken. Dat maakt de inhoud een stuk boeiender Voor mij geldt, dat ik met mijn afscheid de juiste beslissing heb genomen.

Hieronder mijn laatste stuk, dat ik zo eenvoudig mogelijk heb gehouden: geen moeilijke woorden en korte zinnen. Sommige mensen bleken mijn stukken te moeilijk te vinden en ik snijd nu een onderwerp aan, dat moeilijk bleek te zijn.

Afscheid

Hoe ouder je wordt, hoe vaker je afscheid hebt genomen. Afscheid van de scholen waar je gewerkt hebt. Het laatste afscheid van het Niels Stensen College in Utrecht staat me nog goed bij. Er waren toespraken van collega’s. Een uitspraak was bijzonder. Ik was een van de dragers geweest van de katholieke identiteit van de school. Dat deed me goed.

Ik vertelde daarna, dat het mij een paar keer was overkomen, dat een leerling mij vertelde, dat hij zo bezorgd was over de toekomst. Maken we onze aarde niet onbewoonbaar? Toen in 1994 waren er al jonge mensen, die zich zorgen maakten over het milieu. Ik vroeg mijn collega’s wat meer te doen aan milieuopvoeding. Wat was het fijn te horen, dat er in de volgende jaren steeds een milieuwerkweek was.

In het najaar van 1991 was ik lid geworden van de redactie van Parochiekontakt. Pater Ruud Sonnen was de hoofdredacteur. Na een inspannende fietstocht kreeg hij achter elkaar drie hartaanvallen. Hij herstelde en merkte dat hij opeens al zijn geloofstwijfels kwijt was. Nauw verbonden met God voelde hij zich onbeschrijfelijk gelukkig. Die mystieke ervaring inspireert mij tot op de dag van vandaag.

Ik werd hoofdredacteur en ik probeerde met mijn stukjes de mensen te laten nadenken over het geloof en vooral over de samenleving. Steeds waren er fijne mensen, die mij daarbij hielpen  Jarenlang werd het blad gestencild, maar dan moesten al die velletjes geraapt worden. En geniet en gevouwen. Dat ging later machinaal. En nog steeds zijn er mensen, die het blad bij u thuis bezorgen. Ons parochieblad is van ons allemaal.

Toen ik een hartkwaal kreeg, werd Janny van Schip hoofdredacteur, maar ik bleef nog heel lang schrijven. Een van de laatste grote projecten was het samenvatten van de encyclike “Laudate si” van Paus Franciscus. Hij legde uit, dat er in de wereld zeer rijke en machtige mensen zijn, die alleen maar nog rijker willen worden. Als je in een fabriek schoon wilt produceren kost dat geld. Als je je werknemers een eerlijk loon wilt geven, kost dat geld. Dan daalt je winst. Zo zorgen die rijke en machtige mensen voor de vernietiging van de Schepping ons door God gegeven om er zuinig en zorgvuldig mee om te gaan. Diezelfde rijken zorgen ook voor de armoede in de wereld.

In de gemeente Bunnik is een groep actief tegen windmolens. Ze overdrijven flink, maar hebben ook wel gelijk. Ze leggen niet goed uit, waarom die windmolens hard nodig zijn. Nu wordt elektriciteit gemaakt in centrales, waar aardgas of steenkool wordt verbrand. Daardoor komt er steeds meer kooldioxide in de lucht. Die houdt dan meer zonnewarmte vast. Ons klimaat wordt warmer. Daardoor smelt het ijs van Groenland nog sneller Daardoor stijgt de zeespiegel. Dat kan zo erg worden, dat een groot deel van Nederland niet meer tegen de zee beschermd kan worden. Onze nakomelingen kunnen klimaatvluchteling worden.

Ik hoop, dat er in de Nicolaasgeloofsgemeenschap steeds mensen zullen zijn die het opnemen voor Gods Schepping en voor alle armen.

John Jorna

14^e Jaargang, Nr. 666.

DE ZWAKKE KANTEN VAN POETIN

Nog maar enkele weken geleden maakten we ons ongerust over Russische troepen bewegingen bij de grenzen van buurland Oekraïne. Even plotseling werden de troepen weer terug getrokken. Intussen waren wel de nodige diplomatieke boodschappen verzonden.. Wat was er aan de hand? Oekraïne voelt zich bij buurland Rusland niet erg veilig. In het Oosten van het land woedt nog steeds een burgeroorlog. Twee stukjes : Oekraïne willen los van het land en richten zich meer op de Russische buur. Oekraïne zocht veiligheid in een lidmaatschap van de NAVO. Dat zorgde voor de Russische troepen bewegingen.. Die angst bij de Russen voor de NAVO is een beetje begrijpelijk. Ze zijn immers eerst door Napoleon en later door Hitler aangevallen. Ik denk, dan dat we hier in West-Europa nu ons lesje wel geleerd hebben. Je bent gek als je Rusland gaat aanvallen. Anderzijds kunnen we hier in het Westen niet alles maar over onze kant laten gaan. Wat hebben wij in het Westen als drukmiddelen om de Russische Beer in toom te houden?

De Russische economie staat er niet goed voor. Het land kampt met allerlei tekorten. Dus is er geld nodig om die tekorten aan te vullen en het Russische volk tevreden te houden. Rusland kan veel verdienen met de export van aardgas. Er wordt gewerkt aan een aardgasleiding (Nordstream) door de Oostzee naar Duitsland. Het zou mij niet verbazen als Merkel aan Poetin gevraagd heeft of hij haar door zijn gedrag wil dwingen de verdere aanleg van die aardgasleiding te stoppen. De Amerikanen zijn erg tegen die leiding, want dan wordt West-Europa nog meer afhankelijk van het Russische gas. Maar het is een wederzijdse afhankelijkheid. Rusland heeft het geld van de gasexport nodig. Het scheppen van een wederzijdse afhankelijkheid is een middel om de Russische Beer in toom te houden.

De Russen beseffen kennelijk te weinig, dat hun af en toe agressieve gedrag het Westen alarmeert en de roep om versterking van de NAVO oproept. Met hun gedrag zorgen ze juist voor het omgekeerde van het doel, dat ze willen bereiken, namelijk verzwakking van de NAVO. Af en toe merk ik, dat mijn blogs ook in Rusland worden gelezen.

Poetin treedt keihard op tegen de oppositiebeweging van Navalny. Daarmee laat hij eerder zijn zwakte zien dan zijn sterkte. Hij heeft kennelijk maar weinig vertrouwen in het Russische volk, dat behoefte heeft aan een sterke leider. Door dat harde optreden laat hij zien , dat hij weinig zelfvertrouwen heeft en vreest bij echte democratische verkiezingen van Navalny zal verliezen. Als oud medewerker van de geheime dienst, een klassiek onderdrukkingsapparaat kan hij kennelijk niet anders.

De communistische planeconomie is vervangen door grote ondernemingen onder leiding van rijk geworden  ondernemers, die vooral hun eigenbelang dienen en met het nationale belang nauwelijks rekening houden. Het is een van de oorzaken van de zwakke economie van het land. Deze heren kunnen hun gang gaan zolang ze zich niet met politiek bemoeien en een bedreiging voor Poetin gaan vormen. Dan treedt hij weer keihard tegen ze op.

Vandaag vierde Rusland weer de overwinning van de Sovjetunie op Nazi Duitsland met een enorme parade op het Rode Plein in Moskou. Het was een geweldige prestatie van het Rode Leger al kregen ze wel materiële steun van de Verenigde Staten. Die nederlaag van de Nazi’s in het Oosten droeg ook bij aan onze bevrijding. We mogen de Russen dus best dankbaar zijn voor de offers, die het land gebracht heeft, naar schatting dertig miljoen doden. Ik heb het vorige week niet vermeld in mijn blog over de bevrijding. Ik liep met mijn vader over de flink beschadigde weg bij ons evacuatieverblijf. Ik zei tegen mijn vader: “Wat fijn, dat we nu bevrijd zijn.” Hij antwoordde: “Ja, maar het communisme vormt voor ons een nieuw gevaar.” Tot 1989 volgde de Koude Oorlog. Tijdens zijn militaire dienst was onze zoon maandenlang in Duitsland gestationeerd. Eerder tijdens een vakantie in de Harz maakten we met onze kinderen kennis met het IJzeren Gordijn. Komt er ooit een tijd dat Rusland voor ons een even normaal land wordt als elk ander Europees land?

14^e Jaargang, Nr. 665.

ALLEEN DE 80 PLUSSERS WETEN UIT EIGEN ERVARING WAAROM

Ik was nog net geen zes toen voor Nederland de Tweede Wereldoorlog begon. Toch kan ik mij herinneren, dat er onder de kastanjebomen van onze Thomas a Kempislaan in Arnhem veel Duitse militaire vrachtauto’s stonden en in onze tuin grote teilen met water. Die eerste dagen vielen vooral veel doden bij de Grebbeberg en bij het bombardement op Rotterdam. Vervolgens ging voor ons kinderen het leven gewoon door. Maar wel waren opeens onze Joodse buren weg en ze zijn niet terug gekomen. Pas in 1944 werd het echt ernst. Eerst de Slag om Arnhem, die wij op afstand meemaakten. In april 1945 de bevrijding Oostelijk van Apeldoorn, waarbij een buurman het leven liet. Maar ik hoorde wel veel over al die doden. Vanwege corona kunnen we niet naar Fort Rhijnauwen waar verzetsstrijders door de Duitsers werden gefusilleerd. Daarbij was de vader van een klasgenoot. Om al die miljoenen doden van de Tweede Wereldoorlog weet ik zo goed, waarom ik dinsdag de nationale vlag halfstok uithang.

De bevrijding kwam na twee nachten in de frontlinie in de kelder bij het Hoofd der School. Voortdurend hoorden we het fluiten van de granaten en de knallen van de explosies. Toen hoorden we buiten iemand lopen en twee gewonde buren hadden dringend hulp nodig. Mijn moeder en een andere vrouwelijke evacuee gingen naar de deur. En vroegen de soldaat in het Duits om hulp. Toen zei die militair: “I am a Canadian.” We waren bevrijd. Geen honger meer, geen angst voor bommen, geen vrees, dat je vader opgepakt zou worden. Dat was voor mij vrijheid. Heel iets anders dan jongeren van vandaag, die roepen, dat ze de vrijheid willen hebben om feestjes te vieren. Maar ik weet dus goed waarom ik woensdag de vlag uitsteek om onze vrijheid te vieren, vrij van oorlogsgevaren.

In veel Europese landen wordt het einde van de Tweede Wereldoorlog op 9 mei gevierd. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom die dag is uitgekozen als Europadag. We vieren de grote verbondenheid, die er tussen de vele lidstaten van de Europese Unie bestaat. Ik weet zo goed hoe vaak er oorlog was in Europa. In mijn huidige woonomgeving, de Kromme Rijnstreek vind je nauwelijks echt oude Middeleeuwse boerderijen. Tijdens de inval van de Fransen in 1672 zijn ze in brand gestoken. Die Kromme Rijn was vroeger de hoofdtak van de Rijn en vormde de grens van het Romeinse Rijk. Eeuwenlang lag hier de Limes, de verdedigingslinie van de Romeinen met forten en wachttorens. Eeuwenlang oorlogsdreiging. Maar heel dichtbij liggen ook de forten en bunkers van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Je wordt steeds weer herinnerd aan al die oorlogen in onze geschiedenis. Daarom ben ik zo blij met ons Verenigd Europa en daarom steek ik op zondag 9 mei de blauwe Europese vlag uit met de twaalf sterren. Het zou zo mooi zijn als we dat in heel Europa massaal zouden doen. Samen de eenheid, de verbondenheid en de vrijheid vieren en samen zouden zingen: Alle Menschen werden Brüder”.

14^e Jaargang, Nr. 664.

EVOLUEEN MENSEN NOG STEEDS?

Ontwikkelt de mensheid zich nog steeds, zowel lichamelijk als geestelijk en hoe gaat dat dan in zijn werk? De evolutie was een proces, dat zich in de loop van honderden miljoenen jaren afspeelde. Pas heel laat in dat evolutieproces verscheen de mens op het toneel. Voor homo sapiens, de huidige mens waren er al mensachtigen. Die ontwikkeling van een nieuwe soort gebeurde vooral door een verandering in de erfelijke eigenschappen. Dat noemen we een mutatie. Die huidige mens is er nog maar kort in vergelijking met de ontwikkeling van mensachtige wezens. Er zou zich wellicht opnieuw een mutatie kunnen voordoen. Er zou een mens geboren kunnen worden van wie de erfelijke eigenschappen verschillen van de huidige mens. Voor zover ik weet heeft zoiets zich in historische tijden niet voorgedaan. Over die vorm van evolutie dacht ik niet na.

Mijn gedachte gingen in een andere richting. Ik vroeg mij af of de mensheid zich qua geestelijke eigenschappen tot een gemiddeld steeds hoger niveau ontwikkelt. Wij mensen bouwen voort op wat onze voorvaderen allemaal al hebben uitgevonden. Zo ontwikkelen wetenschappen steeds verder en komen we tot steeds diepere inzichten. Zijn we dan intelligenter geworden? Of zou een uit de geschiedenis bekende geleerde met de huidige opleiding ook tot zo’n diep inzicht kunnen komen? Intelligentie is niet alleen een kwestie van erfelijke eigenschappen, maar ook van opvoeding en scholing. Als je denkt aan de landbouw dan zien we, dat er door zaadselectie betere zaden met specifieke eigenschappen kunnen worden geteeld of paarden, runderen , varkens, schapen, geiten en kippen, die wat betreft bepaalde eigenschappen uitblinken.. Zo zie je, dat sommige geleerden of sommige kunstenaars of sommige sporters uitblinken, terwijl beide ouders ook al een hoog niveau op dit gebied hadden. Op deze manier kan ik mij voorstellen, dat het gemiddelde niveau bij wetenschappers of kunstenaars of sporters omhoog gaat en zo ook bij de mensheid als geheel.

Ik heb dat nog niet verteld, maar ik kwam op al deze gedachten toen ik mij afvroeg waardoor Pieter Omtzigt er wel in slaagde die hele kwestie van de kinderopvangtoeslagen te ontrafelen. Pieter is zeker zeer begaafd en heeft zijn aanleg heel goed ontwikkeld en hij heeft van allerlei mogelijkheden goed gebruik gemaakt, Het lijkt mij, dat er meer Kamerleden zijn, die dat zouden kunnen, maar ze doen het niet. Waarom niet? Ontbreekt hen de moed? Willen ze niet afwijken wegens de fractiediscipline? Staan ze teveel onder druk van de partijleider of het partijbestuur? Vinden ze hun carrière belangrijker dan opkomen voor de rechten van de benadeelde ouders? Allemaal plausibele redenen, maar intussen doen ze hun werk niet goed. Ze komen niet op voor hen, die hen gekozen hebben en die zij vertegenwoordigen. Het zou mij niet verwonderen als er in de nabije toekomst meer Kamerleden als Pieter verschijnen. Beter qua capaciteiten en beter qua taakopvatting. Is dat evolutie?

Als Kamerleden in de komende jaren in meerderheid evolueren tot echte volksvertegenwoordigers, dan stellen zij zich binnen de fracties onafhankelijker op. Niet het belang van de fractie of de partij komt op de eerste plaats, maar het belang van hun kiezers. Die kiezers gaven en geven immers massaal blijk van hun tevredenheid over Pieter Omtzigt. Ze gaven hem zeer veel voorkeursstemmen. Waar blijft dan de fractiediscipline? Het vraagt een andere manier van leiding geven. De kreet over “Nieuw leiderschap” komt dus niet zo maar uit de lucht vallen. Mijn rector op het Utrechtse NSC zei een keer: “We hebben onder ons personeel zoveel deskundigheden. Daar moeten we gebruik van maken”. Hij bemoeide zich zo weinig met onze aardrijkskundelessen, dat hij stomverbaasd was toen hij hoorde, dat wij er als sectie landelijk uitsprongen. Zo werd het NSC “Proefschool Nieuwe Media”.

Is er dus nog steeds evolutie? Ja, maar niet door verandering van erfelijke eigenschappen. Wel door selectie van wat goed werkt, wel door betere taakopvattingen. Wel door voortdurende ontwikkeling van de wetenschap, innovatie dus. Om in zo’n samenleving goed mee te kunnen draaien heb je veel te leren aan kennis, inzichten en vaardigheden. Om in zo’n samenleving leiding te kunnen geven heb je vertrouwen nodig in de teamleden en moeten die teamleden de voortdurende steun van hun leidinggevende kunnen ervaren. Dan is een van bovenaf opgelegde verandering vaak helemaal fout. Als leidinggevende moet je je teamleden steeds weten te inspireren hun werkwijze te verbeteren en de teamleden elkaar laten inspireren.

Herman Tjeenk Willink geef dat nu eens mee aan het nieuwe kabinet en aan alle fracties in de Tweede Kamer.

14^e Jaargang, Nr. 663.

WEINIG MOGELIJKHEDEN

Een blog biedt niet zoveel ruimte. Ik beperk het tot tussen de 500 en 1000 woorden. Vorige week kwam de andere kant van de medaille te weinig naar voren. In het bedrijfsleven en met name in Europa verandert wel iets. Er komt mee aandacht voor de ethische aspecten van de bedrijfsvoering. De grote wereldproblemen vragen ook van de bedrijven een reactie. Denk aan de relaties tussen de VS, de EU, Rusland en China. Er zijn wederzijdse handelsbetrekkingen en tegelijk ook veel onderling wantrouwen. Met de opwarming van het klimaat en het daardoor smelten van ijskappen en daardoor de zeespiegelstijging krijgt iedereen te maken, ook de bedrijven. Een wereldwijde pandemie zoals nu van Corona treft ook het bedrijfsleven. Je ziet samenwerkingsverbanden ontstaan. Wij als klein landje zien het allemaal gebeuren. Wat moeten we er mee?

Wij, de burgers reageren heel verschillend. Er zijn mensen, die het allemaal niet kunnen geloven. Ze denken, dat het allemaal bedrog is. Laten we maar gewoon onze gang gaan en normaal doen. Anderen worden door angst bevangen. Ze begrijpen het niet en weten daardoor ook niet hoe we zouden kunnen of zouden moeten reageren. Toch wordt van politieke partijen verwacht, dat ze een visie ontwikkelen op die grote wereldproblemen en op de betekenis daarvan voor ons land. Je moet over van alles verstand hebben. VVD en CDA willen vooral de eigen bevoorrechte positie van hun kiezers beschermen en zijn waarschijnlijk meer gericht op handhaving van de status quo. Alles moet bij het oude blijven. Linkse partijen willen vooral de ongelijkheid in de samenleving verminderen. De Partij voor de Dieren en GroenLinks schenken veel aandacht aan het milieu, waarbij GroenLinks aan veel meer aspecten denkt als de levende have, dus planten en dieren. Al die partijen met hun verschillende belangen moeten gaan samenwerken in een coalitie.

Waarschijnlijk zal de VVD keihard het premierschap van Mark Rutte willen handhaven. Dat maakt doorgaan met de huidige coalitie vrijwel onmogelijk. De ChristenUnie wil niet samen met die beroepsleugenaar. D66 heeft moeite met de CU wegens hun (mijns inziens terechte)  bezwaren tegen het niet meer strafbaar stellen van hulp bij zelfdoding. De huidige coalitie maakt dus weinig kans.

D66 wil niet alleen opboksen tegen de rechtse VVD en het vrijwel even rechtse CDA. VVD en D66 hebben samen 58 zetels. Met de acht van GroenLinks en de negen van de PvdA komen we tot 75 zetels. Er is dan een vijfde partij nodig voor een werkbare meerderheid. Kandidaten zijn wat mij betreft de SP en de Partij voor de Dieren en wellicht Volt. Het zou mooi zijn, maar een flink deel van de VVD aanhang zal er bezwaar tegen maken. Veel te links in hun ogen.

Een andere mogelijkheid VVD + CDA en PvdA + GroenLinks en D66 daartussen heeft steun van 90 Kamerleden. Het begint op een nationaal kabinet te lijken. De grote wereldproblemen vragen er eigenlijk om. En ook de Nederlandse vraagstukken op het gebied van zorg, onderwijs en veiligheid vergen een intense nationale samenwerking. Dan komen we er ook niet onderuit flinke offers van de welgestelde Nederlanders en van de goed lopende bedrijven te vragen. VVD-ers en CDA-ers staan niet bepaald bekend om hun offervaardigheid. Maar ze zijn vaak wel behoorlijk slim. Zulke goed ontwikkelde mensen zouden kunnen begrijpen, dat deze tijd van hen offers vraagt. We zijn benieuwd.

14e Jaargang, Nr. 662.