Ik droomde
Ik droomde, dat ik een bericht in de krant las over een waakzame groep burgers, die bij de politie aangifte had gedaan van een bende vandalen, die het op een kunstwerk voorzien had.
Het ging om het kunstwerk "Composition in green, blue and red", gemaakt door een kunstenaarscollectief dat zich "Mens en Natuur" noemt. De bende vandalen onder leiding van een zekere De V. was van plan een zwarte streep door het kunstwerk te trekken en zou daarvoor geen middel onbeproefd laten. Ze zouden zelfs het gebruik van bulldozers niet schuwen.
Het politiedistrict Midden Nederland heeft een aparte 'taskforce' opgericht om de bende in de gaten te houden. De leider staat zelfs onder permanente observatie. De politie hoopt, dat deze kunstvandalen daardoor zullen terugschrikken en hun plannen zullen laten varen.
Er staat tegenover, dat deze lieden steun krijgen tot in de hoogste kringen. Waar is de tijd gebleven, dat kunst nog heilig was? Maar voor 'de vooruitgang' moet alles wijken. Helaas kan de politie weinig meer doen zolang de bende niet heeft toegeslagen. Wij houden u verder op de hoogte. Tot zover het bericht, tevens het einde van mijn droom.
Je kunt soms vreemd dromen. Ik vroeg mij af, wat er achter die droom zat. Ik realiseerde me, dat ik een tijd wakker gelegen had en nadacht over A12 Salto. Toen was de droom snel verklaard. Inderdaad is het landschap een kunstwerk, dat je niet door vandalen moet laten vernielen.
Dat begrijpt de provincie inmiddels iets beter. Eerst waren ze zo dom of vergeetachtig geweest, per ongeluk of met opzet, om de Rietsloot, een restgeul in een fossiel Rijndal niet op te nemen op een kaart van aardkundige waarden in de provincie. Nu de provincie de grens van het Nationaal Landschap Rivierenland laat aansluiten bij het Nationaal Landschap Nieuwe Hollandse Waterlinie en zo ver naar het Noorden heeft geschoven, dat ook de Rietsloot benoorden de Achterdijk binnen het Nationaal Landschap ligt, heeft de provincie impliciet erkend, dat ook de Rietsloot met fossiel Rijndal van aardkundige waarde is. Het steilrandje, de vroegere rivieroever wordt zelfs nadrukkelijk genoemd in de motivering van het besluit van Gedeputeerde Staten. Zo zijn de vervaardigers van het Milieu Effect Rapport op de vingers getikt na hun domme opmerkingen over het niet zichtbaar zijn in het landschap van deze fossiele dalen met restgeul. Een argument te meer om het Rijsbruggerweg tracé niet te kiezen.
Het geeft een goed gevoel, dat steeds meer mensen de waarde van het landschap gaan inzien. Snel achtereen ga ik daar morgen al voor de derde keer binnen drie maanden er een lezing over houden. Of de kunstvandalen zich nu zulle bekeren is afwachten.