John Ch.M. Jorna

Kleinzielig gedrag van journalisten

Journalisten en leraren lijken op elkaar. Ze weten het allemaal zo goed. Het is reuze moeilijk voor ze om een fout toe te geven. Zo stond er in de zaterdageditie van de Volkskrant van 1 december 2012 op bladzijde 30 en 31 een artikel over de veranderingen voor de renteaftrek bij leningen voor een woninghypotheek. Ik kwam een raadselachtig zinnetje tegen. “Omdat er (bij verplichte aflossing) steeds minder schuld is om rente over af te trekken gaat de netto maandlast over die dertig jaar wel langzaam omhoog.”  Ik nam aan, dat met de netto maandlast bedoeld werd het bedrag van de verplichte maandelijks aflossing plus de te betalen maandelijkse rente minus het deel van de rente, dat je van de belastingen terug krijgt. Ik ging dus maar aan het rekenen.

We beginnen met een hypothecaire lening van €300.000. Dit bedrag moet in dertig jaar worden afgelost. De jaarlijkse aflossing is dan € 10.000. Per kwartaal €2.500. Het eerste jaar is de rente 5%; in geld € 15.000. Per kwartaal is dat € 3.750. De bruto lasten zijn dus per kwartaal       € 6.250. Dat kan alleen bij zo’n hoog inkomen, dat de top voor 52% belast wordt. Van die €3.750 krijg je 52%= € 1.950 terug. De netto kwartaal lasten zijn dus € 6.250 minus €1.950 = € 4.300 en de netto maandlasten zijn het eerste jaar € 1.433,33.

Na 10 jaar is de schuld gedaald naar € 200.000, na 20 jaar naar € 100.000 en het dertigste en laatste aflossingsjaar is de schuld nog € 10.000.

Welke netto maandlasten horen hierbij?

U ziet, dat gedurende die dertig jaar de netto maandlasten jaar op jaar dalen. Gelukkig voor starters zijn de huizenprijzen flink gedaald, maar de netto maandlasten zijn erg hoog en dus is het verstandig eerst een aantal jaren fors te sparen, geen auto aan te schaffen en geen wereldreizen te maken. Als na een aantal jaren er meer kosten komen aan het huis en de eventuele kinderen meer uitgaven met zich meebrengen is het prettig, dat de netto woonlasten inmiddels gezakt zijn. Onze levensstijl zal wel wat soberder worden. Na dertig jaar valt er niets meer af te lossen en is er geen rente meer te betalen. Als je dan eindelijk met pensioen bent zit je wat ruimer. Je hebt gespaard en nu het er naar uitziet, dat de pensioenen minder riant worden, komt het goed uit, dat de woonlasten lager zijn. De kosten van onderhoud blijven uiteraard.

Voor de mensen, die liever niet aflossen al moeten ze nu wel; je krijgt weliswaar veel terug van de belastingen, maar je betaalt in dertig jaar bruto € 450.000 aan rente, waarvan je weliswaar 52% = € 234.000 terugkrijgt, maar netto € 216.000 aan rente kwijt bent. Heel wat meer dan wanneer je aflost, want dan betaal je netto € 63.600 aan rente.

De werkelijke profiteurs zijn de banken en de tussenpersonen. Die verdienen nu aanzienlijk minder. En journalisten moeten beter leren rekenen.

PERCENTAGES GROENLINKSSTEMMEN PER GEMEENTE TWEEDE KAMER 2012

Bron: Website van de Volkskrant

VERANTWOORDELIJK VOOR HET VOLK OF VOOR JOUW KIEZERS?

GroenLinks, D66 en de Christen Unie hebben zich ware volksvertegenwoordigers getoond door met een gezamenlijk voorstel in overleg te treden met de regeringsfracties en zo op een verantwoorde manier tot nieuwe bezuinigingsvoorstellen te komen. Ik ben trots op onze fractievoorzitter en op mijn partij. Jolande, goed gedaan meissie!

Natuurlijk doet bezuinigen pijn, maar waarom zou alleen de overheid moeten bezuinigen en wij als consumenten geen pijn hoeven lijden. Inderdaad, een paar jaar wat minder luxe. Dan denk ik altijd, dat het in de jaren van de wederopbouw ook geen vetpot was. Toch hadden we plezier in het leven, al was het maar, dat er geen oorlog meer was en geen Nazi-bezetting en geen angst voor de SD en de Arbeitseinsatz.

Een breekpunt zou het lot van de ouderen zijn geweest. Gepensioneerden zijn er door de inflatie zonder aanpassing al heel wat in koopkracht op achteruit gegaan, maar ik merk er weinig van, ook niet in mijn omgeving. De verhoging van de AOW-leeftijd gaat nu sneller beginnen. Er wordt dan altijd geroepen, dat de vergrijzing dit nodig maakt. Maar het eigenlijke probleem is niet de vergrijzing maar de ontgroening. De babyboomers, die nu later met pensioen gaan hebben weinig geïnvesteerd in kinderen. Nu zijn er dus minder mensen, die door hun AOW-premie de uitkeringen financieren. Die weinige nazaten moeten dus hard werken, hun productiviteit zoveel mogelijk verhogen en ook nog de kosten van de vergrijzing opvangen. Dat valt tegen als je een luxe jeugd achter de rug hebt. Dan mag er van de ouderen ook wel wat verwacht worden. Iets minder ZwitserLeven-gevoel moet toch te dragen zijn. Bij al die ouderen zijn er weliswaar steeds minder, maar toch enkele zonder aanvullend pensioen. Ze ontsnappen gemakkelijk aan onze aandacht. Alle reden om extra attent te zijn op deze bijna onzichtbare groep, die het nu nog moeilijker krijgt.

ZIN IN HET LEVEN

De laatste tijd verschijnen er op de Opinie- en Debatpagina’s van de Volkskrant regelmatig artikelen over het recht op een voortijdige beëindiging van het leven. Ze veroorzaken bij mij een wat wrevelig gevoel. Ik probeerde het gevoel te herkennen en ontdekte, dat het net zo’n gevoel is als vroeger leerlingen bij mij opwekten, die een totaal gebrek aan inzet vertoonden, niet vooruit te branden waren. Het geldt dan vooral mensen, die nog heel gezond naar lichaam en geest zijn en toch vinden, dat ze “klaar” zijn met het leven. Hoe weet je dat, denk ik dan. En zo ging ik nadenken over de zin van het leven.

Maar er is nog een andere reden om deze beschouwing op mijn weblog te plaatsen. De Partijraad van GroenLinks wijdde een discussie aan dit onderwerp. Daarbij vond de partijraad, dat het bij het liberale karakter van de partij paste, dat mensen hun eigen autonome beslissing zouden mogen nemen over het tijdstip van hun overlijden. Weliswaar werd naar voren gebracht, dat de maatschappij zich zeer moet inspannen om geen redenen te geven dit leven te willen verlaten, maar uitgangspunt was de vrijheid van het individu. Naar mijn smaak is daarbij te weinig nagedacht over de begrenzing van de vrijheid door de vrijheid van anderen. Bij iemands besluit om uit het leven te stappen zijn ook anderen betrokken. Zij kunnen nog jarenlang lijden onder het verlies, de waaromvraag en twijfel over een mogelijke schuld. De vrijheid van een mens is in mijn ogen nooit absoluut.

Op onze planeet komen allerlei vormen van leven voor. Wat is de zin van het leven van een grasspriet? Is het de wereld groener maken? Maar is een groene wereld dan beter of mooier of nuttiger dan een blauwe of rode wereld? De zin van het groeien van al die grassprieten is, dat ze het voedsel vormen van de koe. Die grassprieten weten het niet. Ze zijn zich niet bewust van de zin van hun bestaan. De koe weet evenmin, dat wij straks haar melk zullen drinken en dat de room van de melk ervoor gaat zorgen, dat we smullen van de verjaardagstaart. De koe is zich niet bewust van het genot, dat zij schenkt. Ze weet niet, dat haar leven zin heeft. Maar haar leven heeft wel degelijk zin voor ons mensen. Als we tenminste geen vegetariër zijn.

En hoe is dat nu bij mensen? Een vrouw wordt zwanger en vanaf het moment, dat zij zich daarvan bewust wordt, voelt zij zich – meestal – gelukkig. Er groeit een kind in haar buik. Soms geeft dat ongemak, maar dat heeft ze er graag voor over. De vader geniet mee. Wat is het bijzonder het kind te voelen bewegen in de buik van zijn vrouw. En hoe geweldig vinden de meeste mensen het om het kind na de geboorte in de armen te houden. Maar het kind is zich nog nergens van bewust. Het weet nog niet, dat het zin geeft aan het leven van de ouders.

Het kind groeit op, krijgt vriendjes en vriendinnetjes en in hun spel brengen de kinderen geluk naar elkaar. Een gewonnen wedstrijd, een geslaagde speurtocht een zang- of toneelavond met veel applaus, goede rapporten op school. Nu zijn de kinderen zich al meer bewust van het feit, dat het leven leuk kan zijn. Ze geven zin aan het leven van hun onderwijzers en dat voel ik nu nog, terwijl ik al zo lang met pensioen ben.

Weer later vinden mensen zin in hun werk. Ze helpen mensen of maken nuttige dingen of plezieren mensen met hun muziek of romans of beeldende kunst of werken in de handel of bij de overheid. Werk kan ook saai zijn en weinig voldoening schenken, maar dan zie je, dat mensen genieten van een hobby of van hun familie of door klusjes te doen voor anderen. Het mooiste is als je mensen, die geen plezier hebben in hun leven kunt helpen om door een andere baan of door lid te worden van een koor of een sportclub zover kunt krijgen, dat ze echt zin krijgen in het leven.

Als de kinderen dan de deur uit zijn en je te oud en te stram bent voor sport of tuinieren of andere hobby’s en je geen vrienden of vriendinnen meer hebt en de contacten met de familie steeds schaarser worden, als je gezondheid achteruit gaat en je hulpbehoevend wordt, wat is dan de zin van het leven? Er zijn van die mensen, die er dan voor zorgen, dat de medewerkster van de thuiszorg er elke keer weer met plezier komt, want er is altijd een waarderend woord of een kopje thee of een leuke mop en zo geef je als oud en nutteloos mens zin aan het leven van een verzorgster.

De zin van het leven zit in de ander. Als je de ander niet meer wilt zien en anderen jou niet meer willen zien, als het individualisme echt doorslaat, dan kan een mens gaan geloven, dat het leven geen zin meer heeft. Daarom wil ik zo graag zinzoeker blijven.

Zoals zo vaak had de Volkskrant geen ruimte over voor zo’n uitgebreid stuk.

WEIGERAMBTENAREN

Op de middag, dat de Tweede Kamer met grote meerderheid de motie

over de weigerambtenaar aannam, stuurde ik onderstaande brief als E-mail naar ineke van Gent.

Beste Ineke,

Een jaar of vijf geleden speelde het onderwerp weigerambtenaar ook. Femke was in Utrecht en probeerde een discussie te ontwijken, Ik zei, dat ik dat te gemakkelijk vond en legde uit, dat ik het volstrekt niet eens ben met die weigerambtenaren en toch hun standpunt respecteer. Hen dwingen te kiezen tussen ontslag of toegeven en homohuwelijken wel registreren zou gewetensdwang betekenen. Andere aanwezigen wezen op een ingezonden brief in ons Magazine, waarin ook tot behoedzaamheid werd gemaand.

Ambtenaren moeten vooral hun geweten NIET thuis laten als ze naar hun werk gaan. Voortdurend bestaat de mogelijkheid, dat ze in hun werk voor gewetensvragen komen te staan. Soms worden ze dan klokkenluider. Op mijn weblog (en planeetgroenlinks.nl) schreef ik deze week erover. Gewetensdwang kan zich ook tegen je keren, want vaker ontstaat er een conflict tussen werk en principes. 1.)

Uiteindelijk hebben weigerambtenaren waarschijnlijk geen juridische poot om op te staan. Eigenlijk gaat het daar ook niet om. Het gaat erom of wij de eeuwenoude traditie van tolerantie terzijde schuiven en niet langer rekening houden met het standpunt van minderheden. 2.) Homo's hebben eeuwenlang geleden onder het gebrek aan tolerantie. Zij weten als geen ander wat het met mensen doet. Ook Roomsen kunnen er over meepraten. Nog in de tweede helft van de vorige eeuw mochten ze geen burgemeester worden van een grote stad of opperofficier of rechter bij de Hoge Raad. Ze waren onbetrouwbaar, want zij gehoorzaamden aan een buitenlands staatshoofd. De onverdraagzaamheid naar religieuze standpunten komt de laatste tijd weer terug. GroenLinks is een partij, waar mensen van allerlei pluimage elkaar vinden in hun strijd voor een schoon milieu, een rechtvaardige samenleving en een vreedzame wereld. Juist een partij als Groenlinks past het religieuze en andere minderheden te beschermen tegen onverdraagzaamheid.

Dat je het onderwerp gebruikt om problemen tussen de coalitie en de gedoogpartners te veroorzaken is begrijpelijk. Ik ben er niet blij mee.

Met vriendelijke groet,

John Jorna

Ter toelichting:

1.)  Je zou er van uit moeten kunnen gaan, dat ambtenaren altijd gewetensvol handelen. Twee voorbeelden, waaruit blijkt, dat het daaraan wel eens ontbreekt. Het is al meer dan veertig jaar geleden, dat er in mijn woongemeente een ander subsidiesysteem voor het jeugdwerk moest komen. Het voorstel was om op ledenbasis te subsidiëren. De Directeur van het Provinciaal Jeugdwerk Bureau zou positief geadviseerd . Dat kon ik mij niet voorstellen, want subsidiëring op basis van activiteiten kwam juist in zwang. Ik belde de directeur en hij ontkende ooit een positief advies te hebben gegeven. Dat kon ik van hem op schrift krijgen. Ik seinde raadsleden in, die B&W vroegen of er wel positief geadviseerd was. B&W bleven volhouden. In de pauze zorgde ik, dat de brief bij een raadslid kwam en die las de brief voor. Iedereen had het fout gedaan behalve B&W. Het raadslid moest handelen zonder last of ruggenspraak. De brief was niet waar en mij werd het evenzeer kwalijk genomen. Recent heb ik beschreven hoe er gemanipuleerd is bij de procedures rond het Rijsbruggerwegtracé. In een van de stukken was op een kaart de oude Rijnbedding weggelaten, waarin de weg komt te liggen.

Een regeling voor klokkenluiders kan er alleen komen als de Tweede Kamer met een initiatiefwetsontwerp komt. Er valt kennelijk veel te verbergen.

2.) Eigenlijk is het een kwestie van beschaving of je bereid bent een bevolkingsgroep een eigen standpunt over het homohuwelijk en hun eigen ambtenaren van de Burgerlijke Stand te gunnen. Een verbod van weigerambtenaren komt neer op een beroepsverbod voor een bevolkingsgroep. Zo mochten heel lang communisten geen postbode worden.

Wij leven in een maatschappij met heel veel verschillende groepen: religies en daarbinnen weer meerdere richtingen of kerken, atheïsten, humanisten en om dat een beetje vreedzaam te laten verlopen is er een traditie van tolerantie.

Antwoord namens Ineke

Ik kreeg ook namens Ineke een antwoord. Het viel mij op, dat daarin nergens werd ingegaan op mijn brief. Daarop enig commentaar.

Als weigerambtenaren zouden worden toegestaan, zou de overheid discrimineren. Nog nergens is het voorgekomen, dat het laten registreren van een huwelijk tussen personen van gelijk geslacht onmogelijk werd gemaakt. Nergens heeft de overheid gediscrimineerd.

Het enige probleem is, dat er weigerambtenaren bestaan. Daar heeft verder niemand last van. En toch is er voortdurend heibel over.

Hierboven wees ik er al op. Nooit mag een ambtenaar een opdracht zo maar uitvoeren. Altijd hoort hij te toetsen aan de wet en aan regels van integriteit en dat hoort hij gewetensvol te doen.

Waar eindigen we als ambtenaren zo maar kunnen weigeren de wet uit te voeren? Mogen ze dan ook weigeren een kind van een lesbisch paar in te schrijven in het geboorteregister? Stemmingmakerij! Alle voorbeelden zijn nergens voorgekomen en zullen ook nergens voorkomen.

Maar we kunnen ons wel afvragen waar we eindigen met het niet serieus nemen van religieuze overtuigingen. Naar mijn smaak wordt dat steeds erger en neemt de onverdraagzaamheid toe. Ik vraag mij af en toe af of die anti-houding eigenlijk meer anti-Islam gericht is en alleen maar algemeen wordt geformuleerd om de eigenlijke motieven te verbergen.

Er is alle reden om allemaal eens ons geweten te raadplegen.

De Volkskrantrubriek “Opinie en Debat” bevat vaak interessante artikelen van een hoog niveau. De laatste tijd echter komen er af en toe stukken voor waarin over religie grote nonsens wordt beweerd. Kennelijk gaat het daarbij om “een oorspronkelijke zienswijze”, een van de criteria waaraan inzendingen worden getoetst. De bedoeling is, dat er dan een debat ontstaat, maar kennelijk niet door deze oorspronkelijke zienswijzen als onzin te ontmaskeren. Want ja, die standpunten van kerken en religies bevatten niets nieuws. Pas als de rubriek het al te bont maakt met zijn aanvallen op religies, komt een enkele keer iemand aan het woord ter verdediging.
De Volkskrant lijkt iedereen tevreden te willen stellen. Af en toe komen er heel goede stukken in, zoals het interview met Jim Schilder over zijn roeping tot het priesterschap. Het geeft ook een zeer moderne visie op religie, waarin godservaringen een belangrijke rol spelen. Maar de rubriek Opinie en Debat is af en toe te veel in antireligieuze emoties gevangen. Ik ben benieuwd wat er na vandaag (23 juli) nog meer komt.

Wie mij kent, weet, dat ik kritiek op religie en in het bijzonder op de R.k. Kerk in het bijzonder bepaald niet schuw. Ik plaats mijn bijdrage aan het debat maar op mijn eigen weblog. Trouwe bezoekers kennen overigens mijn visie al.

Worstelen met je geweten

Marcel Duyvesteijn en Thijs Kleinpaste vinden dat gelovigen in velerlei opzichten worden voorgetrokken. Zij menen, dat er een discussie moet komen over een gelijke behandeling van gelovigen en niet-gelovigen. Aan het slot van het artikel noemen ze een aantal voorbeelden van bevoorrechting, die zouden moeten verdwijnen.

Als voorbeeld beginnen ze met de uitspraak van minister Bijsterveldt, dat ambtenaren van de burgerlijke stand mits zij Christen of Islamiet zijn mogen weigeren een zogenaamd homohuwelijk te sluiten. Ik ben het met de minister eens, maar ik ben het niet eens met de betreffende weigerambtenaren. Toch wil ik ze niet dwingen tegen hun geweten in te gaan. Dat heeft alles te maken met de rol van het geweten in iemands leven.

Wat is het geweten? Het geweten is je verstand oordelend over je eigen daden. Hebben niet-gelovigen een verstand en oordelen ze over hun eigen daden?  Dat lijkt mij wel. Het geweten is niet voorbehouden aan gelovigen. Hoe wordt jouw geweten gevormd? Hoe krijg je de beschikking over een pakket opvattingen aan de hand waarvan jouw verstand jouw doen en laten beoordeelt? De meeste opvattingen komen van je ouders, vooral die opvattingen, waar ze zelf naar leven. Maar ook vanuit jouw levensovertuiging worden opvattingen aangereikt, die je al dan niet overneemt. In de puberteit neem je vaak opvattingen over van je vriendengroep (peergroup) en in je later leven, van mensen, die je bewondert. Zo beschikken gelovigen en niet-gelovigen over een reeks opvattingen. Niet iedereen denkt er hetzelfde over, sommigen zijn erg ruim, anderen erg eng in hun overtuigingen.

Mijn mening is, dat iedereen zijn doen en laten aan zijn geweten moet toetsen en nooit automatisch een bevel hoort te gehoorzamen. Het was opdracht van hogerhand geldt nooit als excuus. Daarom is het verstandig als iemand zijn geweten niet thuis laat als hij naar zijn werk gaat. Want wat te doen als jouw baas je opdraagt een dubbele boekhouding bij te houden en de belasting te ontduiken? Wat te doen als je baas je opdraagt goedkoper materiaal te gebruiken dan waarvoor betaald wordt? Wat te doen als je baas van je verwacht, dat je de voicemail van een vermist kind gaat hacken? Klokkenluiders laten hun geweten in ieder geval niet thuis.

Moet je democratisch genomen besluiten altijd gehoorzamen? Is democratie een garantie voor ethisch verantwoorde besluitvorming? Ik weet nog goed hoe zeer we de oud-Indiëstrijders van Bronbeek bewonderden om hun dapperheid tegen de opstandelingen in Atjeh. Democratisch aanvaard, maar goed? Er was recent een wet in voorbereiding, waarbij hulp aan illegalen strafbaar werd gesteld. Als dan op een avond een illegaal angstig, hongerig en verkleumd bij u of mij zou aanbellen, wat zou uw of mijn geweten dan beslissen? Of als u of ik zou weten, dat iemand een illegaal onderdak biedt, zou u of ik dan aangifte gaan doen? En als het straf zou opleveren als we geen aangifte doen? Zou u dan liever de boete betalen of gaan zitten en bij uw weigering blijven?

Het lijkt mij heel onverstandig de betekenis van iemands persoonlijk geweten terzijde te schuiven als niet meer passend in deze tijd. Juist nu mensen vaak niet of nauwelijks binding hebben met een groepering, die richtinggevend is in ethische vraagstukken is een discussie over de rol van ieders persoonlijk geweten van groot belang. Mag iedereen, gelovig of niet gelovig een beroep doen op haar of zijn geweten en hoe ver mag je daarbij gaan? In hoeverre hoort een wetgever of de overheid rekening te houden met groepen gewetensbezwaarden? Toen de dienstplicht nog in werking was kon je een beroep doen op gewetensbezwaren en daarvoor hoefde je niet tot een religie te behoren. Worden straks weer mensen opgesloten zoals eind jaren veertig de Indiëweigeraars? Komt er een beroepsverbod voor een relatief kleine groep strenge protestanten, die als ambtenaar van de burgerlijke stand niet willen meewerken aan een homohuwelijk?

Het principe van scheiding van kerk en staat wordt er vaak bij gehaald. Het zegt, dat de kerk de staat niet de wet mag voorschrijven, maar omgekeerd de staat zich niet mag bemoeien met binnenkerkelijke voorschriften en geloofszaken. Het begint er steeds meer op te lijken, dat dit principe terzijde wordt geschoven en de staat gaat voorschrijven of gelovigen godsdienstige regels mogen volgen. Het verbod op onverdoofd ritueel slachten is een duidelijk voorbeeld. Wij zijn ver afgedwaald van de tijd, dat we in opstand kwamen tegen een vorst, die ons tot een bepaald geloof wilde dwingen. Toen schreven we het Placcaet van Verlatinghe, het begin van wat nu Nederland is.

AAN DE HEIDENEN OVERGELEVERD

De Tweede Kamer heeft ingestemd met het wetsontwerp, dat onverdoofd slachten volgens Joodse en Islamitische regels verbiedt. Ik vind dit een slecht besluit en wel om vier redenen.

Als aangetoond kan worden, dat een dier bij het ritueel slachten niet meer lijdt dan bij het verdoofd slachten mag er ritueel geslacht worden. Dit is omkering van de bewijslast en strijdig met ons rechtssysteem

De staat schrijft nu twee religies voor, dat de godsdienstige voorschriften niet meer gevolgd mogen worden. Dat is strijdig met het principe van scheiding van kerk en staat.

Daarmee wordt de vrijheid van godsdienst aangetast. Dit fundamentele grondwettelijke recht wordt ondergeschikt gemaakt aan een niet in de grondwet opgenomen gebod dieren onnodig leed te besparen.

De kamer blijkt geen compassie te hebben met het geestelijk lijden van Joodse en Islamitische landgenoten. De kamer heeft ook geen begrip voor de angst die leeft onder hen over wat er nog meer gaat komen. Met name Joden weten immers, dat veel ellende in het verleden begon met kritiek op hun manier van slachten.

De conclusie is duidelijk. Dit wetsontwerp mag het niet verder brengen dan deze goedkeuring door de Tweede Kamer.

Bij mij spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. Nederland lijkt een Land der Heidenen te zijn geworden. Joodse en Islamitische landgenoten zijn aan de heidenen overgeleverd. Die heidenen aanbidden een nieuwe afgod, het dier. Spaart men de christenen? Of worden die straks weer voor de leeuwen gegooid? Tsja, maar dan wel van te voren verdoofd door Nero Thieme of Diocletianus Ouwehand. Het zijn maar gedachten, gelukkig.

RITUEEL SLACHTEN

Ook de GroenLinksfractie in de Tweede Kamer moet eerstdaags stemmen over het initiatief wetsontwerp van de Partij voor de Dieren, dat het onverdoofd slachten wil verbieden. Een amendement biedt de mo­gelijkheid toch ritueel te slachten mits men kan aanto­nen, dat een dier daarbij niet meer lijdt als bij ver­doofd slachten. Dat is omkering van de bewijslast. Hoe meet je pijn bij dieren? De wetgever hoort in onze ju­ridische traditie het bewijs te leveren, dat er een wet is overtreden.

De laatste jaren wordt er vaak gesproken over de scheiding van Kerk en Staat. Het begrip wordt vaak verkeerd geïnterpreteerd. Kerk en Staat zouden niets met elkaar te maken hebben, niet mogen samenwer­ken. De Kerk zou zich niet mogen uiten over staatsza­ken en sommige mensen, die onderwijs als een staats­zaak beschouwen, vinden daarom dat er geen scholen mogen zijn op godsdienstige basis.

In werkelijkheid betekent het begrip “Scheiding van Kerk en Staat”, dat de Kerk de staat niets mag voor­schrijven, wat vroeger wel gebeurde en dat de Staat zich ook niet me de Kerk mag bemoeien, dus niet met de kerkelijke leer of de kerkelijke voorschriften. In de hele discussie over het onverdoofd slachten volgens Joodse of Islamitische regels lijkt het of die scheiding van Kerk en Staat niet meer bestaat. Als het wetsont­werp wordt goedgekeurd gaat de staat Jodendom en Islam voorschrijven wat hun regels en voorschriften moeten zijn.

In de tijd van onze opstand tegen Spanje was er geen sprake van een scheiding tussen Kerk en Staat, Wan­neer een ketter door de Inquisitie van de Roomse Kerk veroordeeld was, werd het vonnis door de Staat vol­trokken. Dat was een van de wezenlijke redenen voor de opstand tegen de tirannie van de koning van Spanje. Men wilde niet, dat de Staat kon voorschrijven wat men moest geloven. Vrijheid van godsdienst vormt dus de basis van het ontstaan van Nederland, toen nog de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden. Ik vertrouw erop, dat die kennis bij mijn Groenlinksfractie nog aanwezig is.

TYRANNIE?

Ik heb de laatste weken heel wat gelezen over ritueel slachten. Typisch zo’n onderwerp, waar je niet goed weg mee weet. Ik geloof, dat er een rationele verklaring is voor de voorschriften voor wat ritueel slachten genoemd wordt. Dat vind ik al een vreemde omschrijving, want deze wijze van slachten is zeker geen godsdienstige rite, een manier om Jahweh/Allah te eren en te aanbidden of om bij God iets af te smeken. Ik denk, dat na eeuwen ervaring men ontdekt heeft, dat deze wijze van slachten het beste resultaat oplevert, het smakelijkste vlees. Dus werd er een voorschrift van gemaakt, dat vervolgens een religieuze status kreeg. Door God geïnspireerd. Daardoor gaat het gebod veel absoluter gelden. Als men ervan afwijkt overtreedt men een Goddelijke wet.

Nu moet je niet denken, dat religieuze leiders zo maar een Goddelijke wet kunnen of willen afschaffen. Ze zijn zich van het ontstaan van die wet niet meer bewust. Ze willen in hun denken en handelen niet tegen de Goddelijke wetten in gaan. Zelfs in het Christendom, waar de bijbelwetenschappers proberen te achterhalen, wat de schrijver in zijn tijd bedoeld heeft, is het moeilijk om moderne inzichten geaccepteerd te krijgen.

Als dus een democratische meerderheid in het Nederlandse parlement het slachten overeenkomstig door God gegeven wetten wil verbieden, dan gaat zo’n meerderheid keihard en dwars tegen de diepste overtuiging van medeburgers in. Dat is niet overeenkomstig de Nederlandse traditie. Wij zijn gewend om altijd rekening te houden met gewetensbezwaren, die bij een deel van de bevolking leven. Elke burger moet overeenkomstig zijn overtuiging kunnen leven, zolang anderen geen schade daarvan ondervinden.

Maar die dieren dan? Ten eerste is elke vorm van slachten aanvechtbaar en zijn er grote twijfels over welke vorm het minste dierenleed veroorzaakt. Maar tegenover het fysieke leed van duizenden dieren staat het geestelijk leed, het hartzeer van honderdduizenden Joodse en Islamitische medeburgers. Het gaat dan niet om de pijn, dat ze zich niet meer aan hun spijswetten kunnen houden; het gaat veel meer om de zielensmart niet meer als volwaardig medeburger te worden geaccepteerd. Zo kwam ik in gedachten tot deze vraag:

“Moeten wij nu de Tyrannie verdrijven, die de harten van onze Joodse en Islamitische medeburgers zo zeer doorwondt?”

Aan u de uitnodiging deze vraag in uw hart en geest te overwegen. Nederland is in de 16^e eeuw gegrondvest op de idee, dat op religieus gebied dwang uit den boze is.

VERKIEZINGEN PROVINCIALE STATEN 2 MAART 2011

PERCENTAGES GROENLINKSSTEMMEN PER GEMEENTE

 Vanaf plaats 15 is de tabel niet volledig. Er zijn meer gemeenten met een percentage van 8,??. Hier gaat het vooral om de gemeenten die traditioneel hoog scoren.

In de Gemeente Bunnik hebben vooral de stembureaus in de kern Bunnik een hoge score voor GroenLinks. De GroenLinks Statenfractie verzette zich het sterkst tegen een wegverbinding tussen Houten en de A12, die vooral voor de kern Bunnik uiterst onprettig zou uitpakken.