John Ch.M. Jorna

DE DUITSE INVAL

Gisteren was het vierentachtig jaar geleden, dat Nazi-Duitsland ons neutrale Nederland binnenviel. Ik was op twee weken na zes jaar. In ons tuintje stonden teilen met water om een eventuele brand te blussen. Onder de bomen langs onze Thomas a Kempislaan stonden Duitse legervoertuigen. We wisten nog helemaal niet wat ons allemaal te wachten stond. We wisten nog niet dat 102.000 Nederlandse Joden zouden worden weggevoerd naar de vernietigingskampen van de Duitse Nazi’s. En gisteren demonstreerden Nederlandse studenten tegen de Joodse staat Israël. Israël verdedigt zich in hun ogen met te veel geweld tegen De Palestijnse terreurbeweging Hamas.

Het begon allemaal op 7 oktober 2023. Hamas viel het aangrenzende gebied van Israël binnen. Veel Israëliërs werden gedood en enkele honderden werden als gijzelaars meegevoerd naar de Gazastrook. Slechts een klein deel is vrijgelaten. Welk doel had Hamas met die terreur van 7 oktober? De leider van Hamas was daar heel open over. In zijn ogen kreeg het Palestijnse probleem in de wereld te weinig aandacht. Ze wisten dat Israël met enorm veel geweld zou reageren. Op de vraag of het goed was zoveel Palestijnse slachtoffers  te veroorzaken antwoordde de Hamasleider: “Dat moeten ze er maar voor over hebben.”  Al die Palestijnse doden werden door Hamas gewild om zo tot een veroordeling van de Joodse staat Israël te komen. De demonstrerende studenten zijn keurig in het opzetje van Hamas getrapt. Hoe dom kun je zijn?  Het geweld van Hamas in de Gazastrook duurt intussen voort en zo blijft ook het geweld van Israël voortduren. Hamas moet totaal verslagen worden voordat de zoveelste Gaza-oorlog zal stoppen.

Als de Arabische landen de Palestijnse vluchtelingen in hun land hadden opgenomen in plaats van die vluchtelingen blijvend in kampen te laten wonen, dan was er vrede in het Midden Oosten. Maar dan moeten al die Arabische volken het bestaansrecht van de Joodse staat Israël erkennen. Dat dit niet gebeurt is een veel betere reden om te demonstreren.

In het Midden Oosten groeten mensen elkaar met de Islamitische vredesgroet “Shaloom”. Was het nu maar zo, dat het ideaal van vrede in de Islamitische wereld echt gaat leven. Laten we daarvoor bidden.

18^e Jaargang, Nr. 791.

Voormalig rector Niels Stensen College

Het Niels Stensen College was in 1962 met enkele klassen begonnen  als een nieuwe Rooms-Katholieke school voor Voortgezet Onderwijs met het KUVO als bestuur. Matthé en ik kwamen in september 1964 met een aantal andere collega’s aan die school, die toen één vierde, twee derde, drie tweede en vier eerste klassen had. Matthé gaf wiskunde. Het was mijn eerste jaar in het voortgezet Onderwijs na ruim tien jaar in het Lager Onderwijs.

Ik moet putten uit oude herinneringen.  Zo verscheen er in die tijd een nieuwe encycliek, die nogal de aandacht trok. Die rondzendbrief van de paus leek mij van betekenis voor ons onderwijs en ik stelde voor er als team aandacht aan te besteden. Matthé reageerde zeer afwijzend. Pas veel later begreep ik waar zijn afwijzende houding vandaan kwam. Zijn seminarietijd was niet erg prettig geweest. Maar toen hij eerst conrector werd en later rector viel van hem wat betreft bevordering van de katholiciteit van de school weinig te verwachten. Gelukkig waren er anderen in de schoolleiding, die daaraan meer aandacht hebben besteed.

Ik kreeg altijd alle medewerking als ik een bijeenkomst voor mijn aardrijkskundecollega’s wilde organiseren. Pas toen het Niels Stensen College landelijke Proefschool Nieuwe Media werd, hoorde hij van al mijn activiteiten voor de aardrijkskunde. Het was ook tekenend voor zijn manier van leiding geven: ruimte bieden, maar het verder aan de mensen zelf over laten.

Een keer kwam ik echt in botsing. Een paar linkse leerlingen wilden een scholierenstaking organiseren tegen kernbewapening. Maar wie kent die paar jongens onder de ruim negenhonderd medeleerlingen? Ze vroegen me als contactpersoon. Na een reactie van een mij onbekende ouder kreeg ik een uitdrukkelijk verbod mij met die activiteiten te bemoeien.

Later was ik secretaris van de Medezeggenschapsraad. Ik kreeg de verslagen van de schoolleiding. Ik besprak ze met de voorzitster en die reageerde dan naar Matthé. Zo had de MR toch enige invloed.

In 1994 kon ik gebruik maken van veertig dienstjaren en de geldende DOP-regeling. Ik verliet het onderwijs, maar ik bleef wel contact houden met de schhool. Het aantal “Witte” leerlingen nam van jaar tot jaar af. In een interview met een onderwijsblad beweerde Matthé, dat op die manier Marokkaanse leerlingen zich niet meer zouden kunnen optrekken aan de Nederlandse medeleerlingen. De school kon maar beter sluiten. Toen de landelijke media het artikel opmerkten, werd het een enorme rel. Matthé kreeg de schuld. Toen politici de schuld bij de school legden in plaats van de geringe hulp, die zwarte scholen kregen, kon ik hen vanuit mijn ervaring terecht wijzen. Het NSC was juist een uitzonderlijk goede school.

Matthé kon met zijn Helma eerst een aantal jaren op een rustig plekje in Schalkwijk, gemeente Houten, vertoeven en verhuisde toen naar Ternaard bij de Waddenzee. Hij was intussen een volleerd tuinier geworden. Die laatste jaren waren voor hem tenminste echt gelukkig. De Nederlandse samenleving mist een bijzonder deskundige onderwijsman.

18^e Jaargang, Nr. 790.