Onderstaand stuk is overgenomen van de website van KRO=NCRV en vormt een aanvulling en correctie op mijn blog over het Canadese kostschoolschandaal. Het valt te betreuren, dat velen de verhalen voor waar hebben aangenomen en zelfs hun lidmaatschap van de Kerk hebben opgezegd.  Kennelijk fantaseren kerkhaters er flink op los.

MAAR OOK DROOGTE

Ik luisterde naar de berichten over de wateroverlast en dacht terug aan mijn tijd als aardrijkskundeleraar. Veertig jaar geleden was de komende klimaatsverandering al actueel. Meteorologen en klimatologen spraken er al over en wij in onze lessen evenzeer. Ik legde de kinderen uit, dat als er steeds meer broeikasgassen in de atmosfeer zouden komen onze dampkring meer zonnewarmte zou vasthouden. De gemiddelde temperatuur op aarde zou stijgen. Dan zou er meer water uit de zee verdampen. Als de lucht meer waterdamp zou bevatten, zou het ook meer kunnen regenen. Er zouden meer hevige regenbuien kunnen voorkomen.

Hoe werkt dat? Als het lokaal erg warm wordt, gaat die warme lucht stijgen. Die stijgende luchtbel komt  op grotere hoogte, waar de luchtdruk lager is. De lichtbel zet uit. Het stijgen en uitzetten kost energie. De lucht koelt af. Die koudere lucht kan minder waterdamp bevatten. De waterdamp condenseert. Er ontstaan wolken en daarin regendruppels. Bij dat condenseren komt warmte vrij. De lucht blijft stijgen. De waterdruppels worden groter, worden hagelstenen en die gaan vallen. Door opstijgende luchtstromen gaan ze weer omhoog. In die wolken worden de hagelstenen steeds groter. Als ze onderweg naar beneden smelten krijg je grote druppels. Het kan ook hagel blijven. In die warmte-onweersbuien krijg je dus veel neerslag in vaak korte tijd. Als de buien zich langzaam verplaatsen valt de neerslag in een kleiner gebied. Veertig jaar geleden waarschuwden wij daarvoor. Zouden ze het nog weten?

In reliëfrijke gebieden als de Ardennen en de Eifel, stroomt het water de hellingen af en via al die zijdalen komt het in het dal van de rivier de Ahr. De Eifel heeft aan de oppervlakte een betrekkelijk dunne verweringslaag. De bodem heeft weinig water opnemend vermogen. Er zijn ook wijngaarden op de hellingen. Daar wordt weinig water vastgehouden. Het is mogelijk dat in die zijdalen kronkelende beekjes zijn recht getrokken. Dan wordt er weinig water vastgehouden. Er zijn wegen en bebouwing bijgekomen en het harde oppervlak houdt geen water vast. Zo krijg je dus enorme afvoeren.

Hoe moeten de mensen in de middelgebergten reageren? Een eerste punt is, dat je het water zo lang mogelijk vast moet houden. In de afgelopen jaren werd in de Eifel vaak geklaagd over de droogte. Dan is water vasthouden een logische reactie. Het stroomt dan ook niet in een keer in grote hoeveelheden naar de rivier. Een tweede punt is, dat je het water in de rivier de ruimte moet geven. Misschien moet er veel minder in het dal gewoond worden en dan vooral zo, dat hoog water minder schade veroorzaakt. Werk voor architecten Soms is er een mogelijkheid om gebieden te bestemmen voor tijdelijke waterberging.

Al dat water stroomt uiteindelijk naar de benedenloop. Hoe reageren wij na de wateroverlast van 1993 en 1995?  Ons credo is: Biedt de rivier meer ruimte. Dat betekent geen bebouwing in de uiterwaarden. Op sommige plekken is de winterbedding erg smal. Dan is een nevengeul door het binnendijkse gebied een oplossing zoals dat gebeurd is bij Lent tegenover Nijmegen. Dijken moeten soms verlegd worden, zodat de hoogwaterbedding breder wordt. Soms wordt een gebied vrijgemaakt van bebouwing, zodat bij erg hoog water de rivier daarheen kan ontsnappen. Dijken moeten ook verhoogd en vooral verzwaard worden. Kwel moet worden tegengegaan, want kwelstromen zorgen soms voor dijkdoorbraken.

Op de hogere zangronden van Brabant, Limburg, Gelderland, Overijssel en Drenthe moeten ook maatregelen worden genomen om juist water vast te houden. De lokale verschillen en de jaarlijkse hoeveelheden in neerslag kunnen sterk wisselen. Boeren en bosbouwers moeten er rekening mee houden, maar ook stedenbouwers. Wanneer heeft je rioolsysteem voldoende capaciteit nu de afvoeren in korte tijd veel hoger kunnen zijn? Soms gebeuren er achteraf gezien heel domme dingen. In Zuid-Limburg kende men vroeger graften. Dwars op de helling lagen met struiken begroeide walletjes, die erosie tegen gingen. Maar voor die grote landbouwmachines waren ze zo lastig. Weg ermee!  Nou, dat hebben ze geweten. Modderstromen en wateroverlast en geulvorming. Zou dat recent ook nog een rol gespeeld hebben? Wij mensen moeten weer leren veel zorgvuldiger met ons landschap om te gaan.

14^e Jaargang, Nr.676.

DE INTERNATEN VOOR INUIT EN INDIANEN KINDEREN

In Canada bestond 168 jaar lang een systeem, waarbij kinderen van de inheemse Inuit of Eskimo’s en van de Indianen werden ondergebracht in totaal 139 kostscholen. Het doel was hen aan hun eigen cultuur te onttrekken en ze de taal en cultuur van de witte Canadezen aan te leren. De kinderen verloren het contact met hun familie. Een aantal van die internaten werd beheerd door Rooms-Katholieke congregaties van priesters of broeders of zusters. Bij enkele van die internaten zijn de stoffelijke resten van tientallen inheemse kinderen gevonden zonder verdere markering, geen naam of geboorte- en sterfdatum. Niemand weet, wat er gebeurd is, maar de suggesties zijn, dat er misdadig te weinig zorg aan de kinderen is besteed en er op grote schaal kinderen werden misbruikt. Bewijs ontbreekt. Bedenk daarbij wel, dat in de negentiende eeuw nog besmettelijke ziekten als tyfus en cholera voorkwamen, die in tal van landen tot sterftepieken hebben geleid. Bedenk daarbij wel, dat de gezondheidstoestand onder die inheemse volkeren vaak slecht was mede door het gebruik van tabak, alcohol en andere drugs. Aan die toestand is zelfs vandaag nog weinig veranderd. Gehoor geven aan een mogelijke eis tot schadevergoeding is in verband met de veel voorkomende verslaving dan ook niet raadzaam.

Bekijken we het onderwerp wat nuchter, dan wordt er gesproken over 4100 vermiste kinderen en dat in een periode van 168 jaar. Dat zijn gemiddeld 24 kinderen per jaar op 139 kostscholen. Niet bepaald verontrustend. Misbruik van kinderen zal daarbij best voorgekomen zijn, maar er is geen bewijs voor een mogelijk massaal misbruik. Er is wel alle reden om alles heel grondig te onderzoeken. Het wordt een moeilijke zaak, want veel daders zijn inmiddels overleden. Of er archieven van al die internaten behouden zijn gebleven is tot nu toe niet bekend gemaakt.

Het streven om de kinderen van hun eigen taal en cultuur te beroven was in die tijd begrijpelijk. Het waren ‘primitieve’ culturen en in de ogen van de toenmalige Canadezen werden de kinderen qua cultuur op een hoger plan gebracht. Nu ontdekken we de waarden van die inheemse culturen, die bijvoorbeeld qua milieugedrag heel wat beschaafder met de natuur omspringen dan de meeste witte Canadezen. De inheemse leiders beseffen dat maar al te goed en vragen aandacht voor het onrecht, dat hen vroeger is aangedaan.

In Nederland bestond vroeger een uitgebreid systeem van internaten en onder Rooms-Katholieken onder beheer bij paters, zusters en broeders. Hun opleidingen waren steeds in internaten. De opleidingen van onderwijzers en onderwijzeressen waren bijna allen in internaten. Voor ouders waren er vele redenen om een kind in een internaat onder te brengen. Als de ouders door hun bedrijf of door de overheid naar een ver buitenland werden uitgezonden gingen hun kinderen naar een kostschool. Lastige kinderen gingen naar een kostschool. Er waren ook elitaire kostscholen als De Breul in Zeist en het  CanissiusCollege in Nijmegen. In de gezinnen en dus ook in de internaten heerste een streng opvoedingsklimaat. Wie zijn kinderen liefhad spaarde de roede niet. Een neef vertelde mij, dat hij als kind op kostschool bij de Franciscanessen in Denekamp gedwongen werd zijn braaksel alsnog op te eten.

Het zou goed zijn als er een grondig onderzoek zou plaats vinden naar de behandeling van NSB-kinderen op de internaten waar zij na de Tweede Wereldoorlog werden ondergebracht. Het leek er op dat er wraak werd genomen op de kinderen wegens het gedrag van hun NSB-ouders. Een zwarte bladzijde uit onze geschiedenis, waarover men liever niet praat.

Als er nu schande wordt gesproken over de Canadese internaten moeten we dat systeem wel plaatsen in de cultuur van die tijd.

14^e Jaargang, Nr. 675.

DE AANSLAG WAS NIET VANWEGE ZIJN JOURNALISTIEKE WERK

De Vries heeft een zeer brede opvatting van zijn beroep. Als hij bij zijn werk stuit op een al lang onopgehelderd misdrijf, waarbij slachtoffers of nabestaanden veel leed ondergaan, dan slaagt hij er vaak in zo’n misdrijf alsnog op te lossen. Daarmee wordt het falen van de misdaadbestrijders nog extra geaccentueerd. Die vinden dat niet leuk en hun opperbaas Grapperhaus dus ook niet. Daarom roept hij zo luidkeels dat het een aanslag is op de persvrijheid. De achtergrond van de activiteiten van de Vries is de strijd tegen onrecht in de samenleving. De criminaliteit is maar een van de vormen waarin dat onrecht gestalte krijgt. Bezuinigen op de misdaadbestrijding draagt evenzeer bij aan dat onrecht in onze maatschappij. Grapperhaus en Rutte hebben wat dat betreft beiden boter op hun hoofd.

In het Marengoproces speelt een kroongetuige Nabil B. een belangrijke rol. Hij is niet zo tevreden over de beveiliging van hem en zijn familie en vrienden. Een broer van hem Redouan werd vermoord. Daarna zijn advocaat Derk Wiersum en nu was de Vries aan de beurt. Waarom? Geen enkele advocaat durfde het aan openlijk de verdediging van Nabil B. op zich te nemen. Het rechtvaardigheidsgevoel van De Vries verzette zich daartegen. Maar Peter R. de Vries is geen advocaat. Daarom vond hij een alternatieve oplossing. Hij werd de vertrouwenspersoon voor Nabil B. Zo heeft hij al veel mensen bijgestaan en dat liep tot nu toe vrijwel altijd goed voor hem af. Niet altijd voor anderen, die bij een zaak betrokken waren. Er zijn in Nederland wel meer topcriminelen, die meerdere moorden op hun geweten hebben. Journalisten werden wel bedreigd en moesten beveiligd worden. Ook politieambtenaren liepen forse risico’s. Toch leek het erop, dat de Nederlandse topcriminelen hun grenzen kenden.

Er is nu een niets ontziende criminele organisatie in Nederland actief. Die houdt zich met drugs bezig, maar om concurrenten uit te schakelen hebben ze ook veel liquidaties op hun geweten. Topmensen uit deze club hielden het in Nederland niet meer uit en vestigden zich in het buitenland. Toch worden ze opgespoord en aan Nederland uitgeleverd. Het is duidelijk. Het Marengoproces dient ertoe om dit stel volkomen gewetenloze criminelen voorgoed achter de tralies te krijgen.

Intussen vraag je je als nuchtere Nederlander af met welke drijfveren deze lieden behept zijn. Het is zo on-Nederlands. Er zijn dan vooral in sommige buitenlanden mensen, die van het moorden hun beroep hebben gemaakt. Zo’n beroepskiller werd dan ingevlogen, deed zijn werk en verdween weer geruisloos. Met de Coronapandemie is dat een stuk lastiger geworden, Vandaar, dat een Poolse klusjesman uit Maurik en een muzikant uit Rotterdam nu als verdachten zijn gearresteerd.

Ik ben een wat traditionele katholiek en sluit het bestaan van duivels of boze geesten niet uit. Vanmorgen werd in het Evangelie verteld over de apostelen, de vrienden van Jezus, die twee aan twee werden uitgezonden om te prediken, zieken te genezen en duivels uit te drijven. Toen dacht ik: “Zouden die moordenaars door een duivel bezeten zijn? Ik kan en durf er geen antwoord op te geven. De ergste misdaden zullen wel altijd een raadsel blijven.

14^e Jaargang, Nr. 674.

KLOPT DE WI-ZWART TEGENSTELLING?

Afgelopen donderdag, 1 juli zag ik de herdenking van het slavernij verleden van de voorouders van veel zwarte mensen in Nederland. Er waren ook heel wat publicaties over Nederlandse families, die profiteerden van hun investeringen in Surinaamse plantages of in de zogenaamde driehoekshandel Nederland-West-Afrika-Suriname en de Antillen en weer Nederland. Nederlandse kooplieden voeren met hun schepen naar West-Afrika, waar ze kruit, lood en geweren verkochten aan stammen als de Ashanti, die jaarlijks oorlog voerden en hun krijgsgevangenen tot slaven maakten. Het was aanvankelijk een traditionele gewoonte, maar werd door de verkoop van slaven aan die Nederlandse en andere Europese kooplieden tot een geweldige inkomstenbron. De schepen waren ingericht voor het vervoer van de zwarte tot slaaf gemaakten. Er waren meerdere dekken, waar de slaven in rijen geketend opeen gepakt zaten. In Suriname werden de mannen en vrouwen op slavenmarkten verkocht. Met de opbrengst kochten de handelaren weer Surinaamse plantageproducten, die in Europa weer prima prijzen opleverden. Het was schokkend voor mij, dat ook in Utrechtrijke families hun kapitalen in deze handel en in de plantages investeerden. Diezelfde rijke families zijn er nog steeds en profiteren ook vandaag nog van de rijkdom, die hun voorouders hebben opgebouwd. Ik weet het uiteraard niet zeker, maar ik heb niet de indruk, dat er onder mijn voorouders zulke mensen voorkomen. Ik zou me er bepaald niet behaaglijk bij voelen, Maar wellicht hebben mijn voorouders hun producten en diensten wel aangeboden aan die door de slavernij rijk geworden families en zo profiteerden toch heel wat Nederlanders ook indirect van de slavernij.

De meeste witte Nederlanders van nu wijzen slavernij af en voelen zich niet schuldig aan het gedrag van eventuele bij de slavernij betrokken voorouders. Toch wordt wit Nederland door zwarte activisten aangesproken op het slavernijverleden, Witte Nederlanders van vandaag kunnen niets veranderen aan het verleden. Je kunt je medeleven betuigen. Je kunt ongelijkheden tussen wit en zwart helpen oplossen, zoals je ook allerlei ongelijkheden in onze maatschappij kunt bestrijden. Je kunt allerlei vormen van racisme actief bestrijden  Kun je nog meer?

Mensenhandel is er nog steeds. Er worden nog steeds slaven gehouden. Er is nog steeds slavenhandel. Er zijn nog steeds ondernemingen, die draaien op slavenarbeid. Wit en zwart kunnen samen werken aan bestrijding van de huidige slavernij. Denk daarbij ook aan de prostitutie, waar een deel van de prostituees tot het werk gedwongen wordt.

Terecht heeft het Amsterdamse gemeentebestuur als rechtsopvolger van besturen uit het verleden excuses aangeboden. Eigenlijk heb ik niet goed gehoord, dat die excuses door de nakomelingen van de tot slaaf gemaakte mensen ook aanvaard werden. Maar eerst is nog een volgende stap mogelijk. Als je nog steeds de pijn voelt, die jouw voorouders is aangedaan, dan kun je ook vergeven. Vergeving schenken zorgt ervoor, dat de pijn minder wordt..

Ik wees er al op, dat er ook zwarten schuldig zijn aan de slavernij. Als die vergeving zich ook uitstrekt tot die zwarte mededaders, dan wordt duidelijk dat het niet alleen een wit-zwart tegenstelling is, maar dat er zwarte en witte daders zijn en zwarte en witte slachtoffers. Of mensen goed of slecht zijn ligt niet aan hun huidskleur. Dat besef moet tot iedereen doordringen.

14^e Jaargang, Nr. 673.