John Ch.M. Jorna

TOT TRANEN GEROERD

Mijn leven is ingrijpend veranderd. Het was niet niks. Op 25 juni kreeg ik de mededeling, dat in de rechterhelft van mijn tong zich een 14 mm groot gezwel bevond. Dat moest weg. Ik moest geopereerd worden. Elke operatie heeft zo zijn risico’s. Daarover alsmaar piekeren is niet zinvol. Je wordt er alleen maar beroerder van. Ik moest het overgeven aan de artsen en als gelovig mens aan Onze Lieve Heer. Ik heb veel mensen enorm laten schrikken. Maar vervolgens leefden ze heel sterk met me mee. Ze stuurden lieve kaarten en E-mails, ze staken kaarsen op en ze baden voor me, dat het allemaal redelijk goed zou aflopen. Mijn broer vroeg de Zusters van de abdij in Oosterbeek mee te bidden en dat deden ze, een hele abdij. Mijn dochter stak in de Rozenkransbasiliek in Lourdes een kaars op. Zelf heb ik ook heel wat afgebeden. Ik weet, dat als Onze Lieve Heer vindt, dat je genoeg hebt gedaan en je einde is genaderd, dat al dat bidden niet helpt. Gods wil geschiedt. Een van die moeilijke onderwerpen voor theologen.

Voor seculiere lezers is dit maar een raar verhaal. Maar het is MIJN verhaal. Zo heb ik het allemaal beleefd. Het is niet verkeerd eens te zien, hoe anderen met narigheid omgaan. Zo begrijpen we elkaar beter. Net als bij andere columns hoeft niemand het met me eens te zijn. Als je maar nadenkt over het onderwerp. Ik vrees, dat er te weinig wordt nagedacht.

Na die eerste mededeling volgden een reeks onderzoeken. Ik heb met heel wat apparaten kennis gemaakt. Vaak moest ik denken aan mijn klasgenoot van de lagere school en de hbs, Prof. Dr. Jan Beneken, hoogleraar medische technologie in Eindhoven, die er waarschijnlijk direct of indirect aan heeft meegewerkt. Bedankt Jan! Na alle onderzoeken kwam het team tot een conclusie. Een langdurige operatie van negen uur, waarbij de tong ook hersteld zou worden, was niet verantwoord. Ik moest verder met een halve tong, maar ik zou nog kunnen spreken en slikken, maar dat moet ik nu nog leren. Toen volgde nog twee en een halve week wachten op de operatie. Ik kneep hem, dat intussen het gezwel zou groeien of dat er uitzaaiingen zouden plaats vinden. Het was moeilijk te erkennen, dat de artsen het verantwoord vonden. Maar twee en een halve week wachten is erg kort, kreeg ik van mijn zus te horen. Ik zorgde intussen zo goed mogelijk in conditie te blijven. Mijn ervaring van een vorige operatie leerde me, dat je dan ook weer sneller herstelt. Met het alsmaar warmere weer viel dat niet mee.

De operatiedag begon al vroeg. Ik kreeg een stretchbroekje aan en een operatie jasje. Met bed en al ging het op weg. In een enorme zaal werd ik opgevangen door de anesthesisten, die me naar de eigenlijke operatiekamer brachten. Al vlug ging ik onder zeil. Later hoorde ik, dat er twee slechte kiezen waren getrokken, dat er twee lymfeklieren in de hals waren uitgenomen en dat een deel van de rechterhelft van de tong was weggesneden. Die lymfeklieren worden gecontroleerd op uitzaaiingen. De kiezen moesten eruit omdat ze bij eventuele bestraling bijna niet meer te trekken zijn. Het weg gesneden tongdeel zal bij wetenschappelijk onderzoek gebruikt worden.

Ik ontwaakte uit de narcose op de recovery en mocht vrij snel terug naar mijn kamer. Ik had een infuus voor medicijnen, vocht en voeding, een katheter voor de urine en verder alleen het operatiehemd. De dagen erna raakte ik alles weer kwijt en begon met veel moeite te eten. Vla en pap gaat redelijk en daarmee gaan ook pillen naar binnen. Brood zonder korsten gaat, maar heel langzaam. Ik moet het allemaal weer leren. Intussen waren de verpleegkundigen bezig mij zo veel mogelijk alles zelf te laten doen en zo weer snel zelfstandig te worden. Ik dacht, ik wil een pluimpje van de zuster. Het waren echt zeer ervaren vakmensen. Dinsdag, 24 juli ben ik geopereerd. Donderdag, 26 juli was ik weer thuis. Als de operatie ingrijpender was geweest, dan was ik minstens tien dagen zoet geweest.

Tot begin augustus blijft het spannend. Dan horen we de uitslag van het onderzoek van de lymfeklieren. Tot nu toe is het geweldig zoals het nu gaat. Ik lag daar nog op bed en keek naar de fotokaart van het Mariabeeld in de grot in Lourdes. Plotseling stroomden tranen over mijn wangen. Het was allemaal goed gegaan. Wie moet ik nu bedanken? God of de artsen? Allebei was het antwoord tijdens een van de gesprekken. Ik weet niet hoe het nu verder gaat, maar mijn leven wordt heel anders, maar niet minder waardevol, hoop ik.

Jaargang 11, Nr. 523.

WELKE ZIJN DE EIGENLIJKE FACTOREN?

Peter de Waard is een door mij zeer gewaardeerde Volkskrant-redacteur. In zijn Column van vrijdag, 20 juli schenkt hij aandacht aan een onderzoek van de universiteit van Bristol in het Verenigd Koninkrijk en de universiteit van Tennessee in de VS. Zij hebben getracht een eind te maken aan de kip en ei discussie. Leidt welvaart tot secularisatie of leidt secularisatie tot welvaart. Zij ontdekten, dat de secularisatie steeds vooraf ging aan de stijging van de welvaart. Je zou kunnen denken, dat welvarende mensen hun lot grotendeels in eigen hand hebben en de hulp van god in hun leven niet zo hard nodig denken te hebben. In die redenering gebeurt het omgekeerde. Welvaart leidt tot secularisatie. Maar nee, leert het onderzoek, eerst komt de secularisatie en dan pas de welvaart. De onderzoekers wijzen er op, dat juist in arme landen het godsgeloof nog sterk aanwezig is. Had Weber nu ongelijk toen hij meende dat het protestantisme in Noordelijk Europa ondernemersvriendelijker was dan het katholicisme in het Zuiden? Protestanten hechten sterk aan de eigen verantwoordelijkheid en voor ondernemers is dat een positieve eigenschap. Dat dacht Weber.

Zou het kunnen, dat factoren, die leiden tot secularisatie tegelijk welvaartsgroei veroorzaken? Zou de reusachtige ontwikkeling in de wetenschap een bron van welvaart zijn en tegelijk tot twijfel leiden aan een God, zoals die ons in de Bijbel wordt voorgehouden. Bekende atheïsten roepen regelmatig, dat het bestaan van God niet bewezen kan worden. Het niet bestaan overigens evenmin. We kunnen ons geen exact beeld van God voor de geest halen. God blijft voor ons een raadsel. Voordat de secularisatie hier echt begon overheerste een beeld van een gestrenge God, die de zondige mens straft. Zondaars gaan naar de hel. Dat beeld is nauwelijks nog aanwezig. God is liefde en zorgt voor ons. Veel geseculariseerde mensen hebben die verandering in het denken over God niet of nauwelijks meegekregen. Ze zetten zich nog steeds af tegen oude godsbeelden en tegen een traditionele kerk. Christenen trachten Jezus van Nazareth na te volgen. Dan valt de nadruk op zorg voor de ander, op solidariteit. Hebzucht wordt niet als positief ervaren, maar hebzucht is wel een belangrijke reden om steeds meer te willen. Zou egoïsme door secularisatie versterkt worden en zo het verlangen naar rijkdom stimuleren?

De Waard wijst op een grotere deelname van vrouwen aan het arbeidsproces en uiteraard geeft dat meer welvaart. Maar in sommige godsdienstige kringen wil men de vrouw vooral voor de kinderen laten zorgen. De man zorgt dan voor het gezinsinkomen. Vijftig jaar geleden was dat heel normaal.

De Waard noemt niet de vele godsdienstige feesten in landen waar religie nog belangrijk is. Als Eerste en Tweede Kerstdag in het weekend vallen zijn er in dat jaar meer werkdagen en stijgt het BNP. Schaf Tweede Kerstdag, Pasen en Pinksteren af en het BNP gaat omhoog. Maar leidt dit tot de grote verschillen tussen Noord en Zuid in Europa?

Griekenland hoort bij de armere landen in Europa, maar de Grieken werken keihard en maken meer uren dan wij Nederlanders. Het gaat veel meer om een hogere productiviteit per werknemer en om een goede organisatie van het werk. Dat hangt weer samen met scholing en een hoog niveau van wetenschap. Maar het hangt ook samen met marktligging en met aanwezige grondstoffen en energiebronnen en met een gemakkelijk transport over zee of rivier.

Mijn conclusie is, dat secularisatie door verlies van waarden als solidariteit of soberheid of nederigheid weliswaar het alsmaar meer willen kan stimuleren, maar dat er veel meer factoren zijn, die welvaart mogelijk maken. Weliswaar leidt de grotere deelname aan het arbeidsproces van vrouwen tot een hoger BNP, maar niet tot een hoger gemiddeld persoonlijk inkomen. Dat geeft maar al te vaak problemen na een scheiding. Vrouwen hebben dan vaak moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Dat is een van de zeer negatieve gevolgen van de secularisatie.

Jaargang 11, Nr.522.

P.S. Mijn operatie zal op dinsdag, 24 juli plaats vinden. John

HEBZUCHTIGE EUROPARLEMENTARIËRS

Het is in de ogen van veel linkse leden van het Europarlement al een jarenlange ergernis. Naast hun gewone salaris krijgen leden van het Europees Parlement een vast bedrag als onkostenvergoeding op hun persoonlijke rekening. Het totale bedrag aan deze onkostenvergoedingen bedraagt veertig miljoen. Vooral linkse parlementariërs hielden hun onkosten zorgvuldig bij, bewaarden hun bonnetjes en stortten het bedrag dat ze overhielden terug op de rekening van het parlement. Het overgrote deel van de leden van het Europees Parlement stopte dat overschot gewoon in eigen zak als een aanvulling op hun toch al ruime beloning.

Je mag verwachten, dat parlementsleden al hun tijd besteden aan hun werk als Europarlementariër. Maar nee er zijn er, die er een uitermate goed betaalde bijbaan bij hebben. Soms van meer dan een ton. Bedrijven geven hen niet zo maar een bijbaan. Er is een duidelijk risico van belangenverstrengeling. Nog erger is, dat sommige Europarlementariërs officieel ook betaald lobbyist zijn. Nu krioelt het in Brussel van de lobbyisten. Ze behartigen vaak bedrijfsbelangen. Ze leveren kant en klare wetsontwerpen. Niet zelden trachten ze maatregelen tegen schadelijke stoffen te voorkomen omdat hun bedrijf daar nadeel van zal ondervinden. Er zijn ook lobbyisten, die de belangen van ideële organisaties bepleiten zoals milieustichtingen of ontwikkelingsorganisaties. Ik ken iemand, die dat deed voor Natuur en Milieu en een ander, die werkte voor Cordaid Memisa. Ze geven vaak heel nuttige adviezen. Maar steeds behoren parlementsleden tegenover lobbyisten hun onafhankelijkheid te bewaren. Ze behoren van niemand geld te ontvangen.

Het gebrek aan transparantie ten aanzien van de inkomsten van parlementsleden zit EP-lid Bas Eickhout zo hoog, dat hij een petitie is begonnen om de inkomsten-transparantie voor leden van het Europarlement te vergroten. Een meerderheid van het Europarlement wil er tot nu toe niet aan meewerken, dat meer openheid verplicht wordt. U kunt aan die petitie meedoen door op de volgende link te klikken. Zeker in het Europees Parlement m ag er best wat meer ethiek een rol spelen.

https://actionnetwork.org/petitions/uitgaven-europarlementariers?source=direct_link&

Sucees!

Jaargang 11, Nr. 521.

IN DE PRIMERA

Ik had wat dure telefoonbatterijtjes nodig en bij het afrekenen viel mijn oog op twee pakjes stickers. Ik collecteer nogal eens en steeds vaker stuit ik op dergelijke stickers. Het ene soort is nog redelijk acceptabel. Collectanten zijn van harte welkom, staat op de ene helft en op de andere helpt worden colporteurs voor van alles ongewenst verklaard. Als je een goede energieleverancier hebt, zit je er niet op te wachten, dat iemand je wil laten wisselen. Als je al een verjaardagskalender hebt hoef je niet zo nodig een andere. De andere sticker irriteert mij mateloos. Op de ene helft worden collectanten afgewezen en op de andere helft mensen, die je iets willen verkopen. Collectanten voor goede doelen, die ook officieel worden aangekondigd, doen het geheel vrijwillig en hebben er geen baat bij. Vaak is het in de vroege avond koud. Je doet het niet voor je plezier. Het is dan heel fijn als mensen je hartelijk bejegenen en af en toe zelfs papiergeld in de bus doen. Soms doen mensen gewoon niet open. Je ziet dat ze thuis zijn. Ik vind dat buitengewoon ongemanierd. Zij ergeren zich alleen maar aan alweer een collecte. Ze weten niet meer, dat je van geven een blij gevoel kunt krijgen.

Ik liet daar in die winkel mijn ongenoegen luidkeels blijken. Mensen mogen dat toch zelf weten, zei iemand. Ik antwoordde, dat als mensen alleen maar doen waar ze zelf zin in hebben de samenleving kapot gaat. Als er geen gemeenschapszin meer is, dan krijgen verenigingen geen vrijwilligers en is er voor onze kinderen geen sportclub meer of een scoutinggroep of een muziekvereniging. Als die niet draaien op vrijwilligers wordt de contributie voor velen te hoog. Dan wordt sport en cultuur iets voor alleen de kinderen van welgestelde ouders. De huidige regering zal dat een zorg wezen. Maar ze klagen wel over gebrek aan leden van politieke partijen. Ook zo’n teken van gebrek aan maatschappelijke verantwoordelijkheidszin.

Als zulke mensen al kinderen hebben, stralen ze hun gemakzucht en onverschilligheid naar hun kinderen uit. Die gaan ook doen waar ze zin in hebben. Vinden ze een medeleerling pesten leuk, dan gaan ze pesten. Ik mag toch zelf weten wat ik doe, wauwelen ze hun pappie en mammie na. Onze samenleving wordt er voor kinderen en jongeren niet leuker op. Hun zorgen over milieu, vluchtelingen, slecht onderwijs krijgen geen aandacht. Tot het uit de hand loopt, zoals in Maastricht. Intussen weten we, dat er veel meer scholen zijn met een lerarentekort, waar lessen uitvallen en sommige verplichte vakken gewoon niet gegeven worden. Het gesjoemel met schoolexamens komt veel meer voor. Ook in mijn tijd, waren er collega’s, die in het eindexamenjaar alleen maar de stof van het centraal schriftelijk eindexamen behandelden en de rest van de eindexamenstof lieten schieten. Maar die rest hoorde wel in het schoolexamen getoetst te worden.

Veel jongeren leven in een geestelijke woestijn. Ze smachten naar een luisterend oor. Ze worden in toenemende aantallen depressief. Iemand vertelde me, dat ze merkt, dat jongeren steeds meer behoefte hebben aan een goed gesprek. Haar huis is een gastvrij inloophuis geworden. Waar moeten ze anders heen? De weg naar een kerk is hen nooit gewezen. Hun ouders –als ze nog bij elkaar zijn – hebben het te druk. Tsja, antwoordde ik, je moet eerst de woestijn ervaren hebben om water te waarderen. Ik zie tekenen van een ommekeer. Maar als je heel “ouderwets” en “niet meer van deze tijd” aandacht voor je naasten weer tot uitgangspunt neemt, dan moet je wel tegen de stroom van zelfzucht op roeien. Dat valt nooit mee. Wat ben ik blij, dat er in die woestijn toch nog veel oases te vinden zijn. Ik hoop op regen en dat de steppe weer mag bloeien. Hoe velen van u kennen dat lied?

Jaargang 11, Nr. 520.