John Ch.M. Jorna

FORENSISME IS DURE LUXE

Als ik vertel over vroeger roepen mijn kinderen altijd weer: “Maar Papa, het zijn nu andere tijden”. Dat moge zo zijn, maar door stil te staan bij het verleden, word je je bewust van veranderingen en realiseer je je, dat zaken opnieuw kunnen veranderen. Zo was het vroeger heel normaal, dat een werkgever eiste, dat je je binnen drie jaar in of nabij je werkgemeente vestigde. Na drie jaar stopte de reiskostenvergoeding. Mijn eerste baan was 26KM van mijn woonadres. Maandagochtend stapte ik om half zeven op de fiets, was ruim een uur later bij mijn pension, kleedde me snel om en was om acht uur in de kerk voor de schoolmis. Zo was dat toen. Door de week was ik in de kost. Alleen in het weekend was ik thuis in Arnhem. Toen ik bijna veertig jaar later weer contact had met mijn eerste werkgever, was ik verbaasd te horen, dat mijn collega in Arnhem woonde. Ik realiseerde mij in eerste instantie niet, dat leerkrachten tegenwoordig meer verdienen, dan de 195 gulden in mijn eerste maand in 1954. Nu ben je er met de auto in een half uur en je kunt ook nog goedkoop tanken in Duitsland.

Auto rijden is zo gewoon geworden, dat de auto als iets noodzakelijks wordt beschouwd, net als eten en drinken, kleding en een dak boven je hoofd. Je hebt er recht op. Vrijwel alle autorijders staan er vrijwel nooit bij stil, dat aan dit zo nuttige vervoermiddel ook een aantal nadelen kleven. Lijders aan astma of COPD weten er over mee te praten. Mensen worden ziek van het voortdurende lawaai. Het autoverkeer is door de uitstoot van broeikasgassen ook een van de oorzaken van klimaatverandering. Door de uitstoot van stikstofoxyden draagt het bij aan de overbemesting en zo aan het verdwijnen van plantensoorten. Maatregelen hiertegen worden door de toename van het autogebruik te niet gedaan. Autogebruikers realiseren zich nauwelijks, dat zij een dodelijk apparaat hanteren. Als er elk jaar alleen in Nederland twee volle passagiersvliegtuigen zouden neerstorten, zou er aanzienlijk minder gevlogen worden. Het autoverkeer gaat gewoon door met evenveel slachtoffers. De kosten van de revalidatie van verkeersslachtoffers zijn enorm. Het zo nuttige en comfortabele vervoersmiddel is voor velen ook een plaag geworden.

Als door het belasten van de reiskostenvergoeding als een vorm van inkomen met name het lange afstand forensisme per auto gaat verminderen, is dat nuttig voor natuur en milieu. Maar het is ook economisch nuttig, wanneer het er toe leidt, dat de gemiddelde woonwerkafstand weer gaat verminderen en zo ook de totale reiskostenvergoeding. Terecht wijzen werkgevers er voortdurend op, dat het belangrijk is, dat de loonkosten niet te veel stijgen, zodat Nederland concurrerend kan blijven. Het verbaast mij elke keer weer, dat werkgevers niet massaal eisen, dat werknemers binnen drie jaar naar hun werkgemeente verhuizen. Ik ken alle smoezen over sociale contacten en het werk van de partner en de school van de kinderen. De partner heeft zo weer werk. Krijg je je huis niet verkocht? Dan wordt het tijd, dat er snel weer een woningruilbureau met site komt, zoals veertig jaar geleden heel gewoon was. Ideetje voor een werkloos geworden makelaar?

Wat doe je met die tien uur per week extra vrije tijd? Meer tijd voor je partner en je kinderen? Vrijwilligerswerk? Sport? Hobby’s? Lekker luieren? Ik hoor keer op keer weer over mensen, die zo druk zijn. Fitter worden nu je per fiets naar je werk kunt. Het wordt tijd, dat mensen eens oog krijgen voor het irrationele van ons denken over woon-werkverkeer. Dat geldt ook voor de klagerige journalisten in mijn favoriete Volkskrant. Benader het eens positief.

Jaargang 5, Nr. 216.

DE AFFAIRE DIBI EN NOG MEER

Als je vandaag aan de dag met vrienden en bekenden een kopje koffie drinkt heb je heel wat uit te leggen. Zo zei iemand op het zonnige terras, dat hij van de politiek niets meer snapt. Daar kun je dan mooi op inhaken.

De geschiedenis van GroenLinks kent heel wat miskleunen. We zijn ze allemaal weer te boven gekomen. Zo was er een duolijsttrekkerschap, dat geen succes werd. Er was een kamerlid, dat een ziekte simuleerde, waar zelfs de medefractieleden intuinden. Politici moeten over een flinke dosis acteertalent beschikken. Er was de affaire Sam Pormes, die evenmin tot vreugde stemde. Het is dus ook geen wonder, dat er vervolgens een strakke procedure kwam voor de selectie van kandidaten voor verkiezingen. We willen mensen op de lijst, die ons vertrouwen waard zijn, die geschikt zijn en die clean zijn. Getuige de profielen voor kamerlid en fractievoorzitter weten we inmiddels uitstekend aan welke eisen iemand moet voldoen.

Nu is de procedure enorm versneld en dus niet volledig gevolgd. Tofik Dibi hield zich niet aan afspraken in de procedure, die terecht zwijgzaamheid voorschrijven, zolang de kandidatencommissie de lijst niet heeft vrijgegeven. Elk van de 165 sollicitanten moet er op kunnen vertrouwen, dat een negatief oordeel niet zo maar openbaar wordt. Tofik Dibi meende boven de wet te kunnen staan en trad te vroeg naar buiten en toen het oordeel negatief uitviel – naar mijn mening terecht – kon hij niet meer terug en ging vechten als een leeuw. Zo toonde hij zelf het gelijk van de kandidatencommissie aan. Tsja!

Dan waren er nog mensen, die wilden kunnen kiezen. Binnen GroenLinks zijn meer mensen geschikt als lijsttrekker m/v, maar die hebben zich niet aangemeld. Anders was er inderdaad iets te kiezen geweest. Nu krijgen we een gemankeerd referendum. Wat de motieven zijn van de mensen, die dat referendum zo graag wilden is onbekend. Ik neem aan, dat mensen niet op Dibi gaan stemmen omdat ze het zo zielig vinden, dat hij streng beoordeeld is. Evenmin niet omdat ze het beleid van Jolande Sap niet steunen, want Dibi was het inhoudelijk altijd met haar eens. En ook niet, omdat Dibi uit de grote stad Amsterdam aan het IJ komt en Jolande Sap uit het stadje Venlo aan de Maas, want de beste moet het worden.

Al babbelend bij de koffie komen ook het vijf-partijen-akkoord en Griekenland voorbij. Het belangrijkste argument van de PvdA is, dat lastenverzwaring de consumptie onder druk zet. Maar de overheid gebruikt de opbrengsten om de koopkracht van de minima zo goed mogelijk te handhaven en mensen in het speciaal onderwijs en de cultuursector aan het werk te houden evenals mensen met een beperking. Hun koopkracht blijft behouden. Zo wordt voor de laagste inkomens het grotere eigen risico geheel gecompenseerd. Behoud van koopkracht leidt tot behoud van consumptie. Is het zo erg, dat er wat gematigd wordt in de overconsumptie aan luxe goederen en diensten, die je bij veel middelbare en hogere inkomensgroepen kunt waarnemen? Het is economisch toch hoogst ondoelmatig en ecologisch zeer schadelijk, dat mensen elke dag vele tientallen kilometers heen en weer reizen naar hun werk en de reiskosten ook nog eens belastingvrij door hun werkgevers vergoed krijgen.

Nederland heeft als handelsnatie enorm geprofiteerd van het ontstaan van een grote gemeenschappelijke markt. Onze ligging aan de Noordzee bij de monding van de Rijn en de Maas zorgde voor veel doorvoer en voor de verwerking van grondstoffen en halffabricaten tot eindproducten, waarbij we dan ook nog heel gunstig lagen in een dichtbevolkt en welvarend gebied met veel koopkracht. Wij profiteerden volop van de vele vestigingsvoordelen. Maar al in de tachtiger jaren waarschuwde ik mijn leerlingen voor het feit, dat er in de uitgebreide EU ook gebieden zijn, die alle vestigingsvoordelen missen en waar de economie de concurrentie met Noordwest Europa zal verliezen. We zien het nu in Griekenland gebeuren. Alleen door het loonniveau enorm te verlagen, kunnen de Grieken weer concurrerend worden. Dan moeten de rijke Grieken en de West-Europese ondernemingen ook nog bereid zijn in de Griekse economie te investeren. Wees maar blij, dat je niet in Griekenland woont. Iedereen was het daar volkomen mee eens.

Jaargang 5, Nr. 215.

EENSGEZINDHEID UITSTRALEN

Het is prachtig en uiterst democratisch, dat GroenLinks zo graag een open-debatpartij wil zijn, maar het maakt ons wel uiterst kwetsbaar. Dat zie je aan het vettige lachje als mensen zich zogenaamd vergissen en over Kunduz-akkoord spreken en zich dan quasi verontschuldigend corrigeren met oh nee, lente-akkoord. Dat helpt niet erg bij het pogen bij de peilingen een hoger zetelaantal te bereiken.

De verplichting het begrotingstekort terug te dringen naar 3% zit velen hoog. Het spoort met het VVD-programma om de overheidsuitgaven terug te dringen. Rutte heeft er niet voor niets steeds op aangedrongen. Het lente-akkoord heeft nu ook een lastenverzwaring met zich meegebracht. Het hogere Btw-tarief stijgt van 19 naar 21% en er komt een extra schijf bij de inkomstenbelasting voor de zeer rijken. Als mensen meer belasting betalen zou dat de consumptie doen dalen en dus negatief uitwerken naar de economie. Is dat zo? Een groot deel van de rijksuitgaven bestaat uit lonen en uitkeringen. Als er minder leerkrachten en ambtenaren worden ontslagen en de uitkeringen niet worden verlaagd of mensen hun uitkering behouden, stimuleert dat toch de consumptie en dus de economie. Wat zou de economie nu meer stimuleren? Een zeer welvarende pensionado gaat á € 20.000,– voor een maand op vakantie in Florida of Hawaii of de koopkracht van 200 mensen met alleen ouderdomspensioen wordt gehandhaafd met een extraatje van 100 Euro? Ik kan er dus niet zo erg om treuren, dat het aantal jaarlijkse vakanties naar exotische oorden wat wordt beperkt. Het lijkt mij ook wenselijk, dat voor mensen met een minimuminkomen de stijging van het eigen risico bij de ziektekosten wordt gecompenseerd. Voor hen zijn het enorme bedragen.

Mijn eerste reactie bij het gerucht, dat Tofik Dibi zich zou willen kandideren als lijsttrekker was: “Dan valt er iets te kiezen!” Daarbij dacht ik, dat hij weinig kans maakt. Hij is inmiddels een ervaren en verdienstelijk  kamerlid, maar mist toch de inhoud en de statuur om lijsttrekker te worden. Maar als het een complotje is om weer een Amsterdammer op de eerste plaats te krijgen, zou hij toch voor een verrassing kunnen zorgen.. In dat verband zou het interessant zijn om eens te onderzoeken of Amsterdammers onder de 2000 aanmeldingen voor het congres oververtegenwoordigd zijn. Als er een ledenreferendum komt, moet vooral iedereen stemmen.

Ik was zelf te laat met mijn poging mij aan te melden. Wat is er aan de hand? Is iedereen opeens vreselijk enthousiast? Ik vind het een probleem, dat ik als zeer betrokken lid, nu niet mee kan stemmen over het programma en de lijst. Er zal wel geen grotere zaal te vinden zijn op zo’n korte termijn. Kunnen er grote tenten bijgeplaatst worden? Het is dan hartje zomer. Ik hoop, dat er serieus bekeken wordt of meer congresgangers kunnen worden toegelaten.

Jaargang 5, Nr. 214.

EEN KLEINE VOLKSVERHUIZING NAAR LOURDES

Met 18 bussen naar Tourcoing en vandaar met twee TGV’s dwars door Frankrijk plus twee vliegtuigen en meerdere Lance-bussen voor bedlegerige patiënten, totaal 1500 mensen uit de provincies Utrecht, Overijssel, Gelderland benoorden de Waal en een stuk van Flevoland naar Lourdes; het is op zich al een bijzondere prestatie. Ik was erbij en het is een fijne ervaring geworden.

Kort voor mijn vertrek sprak ik met iemand van de actiegroep tegen het Rijsbruggerwegtracé. Ik moest daar in Lourdes maar een kaarsje opsteken, dat de weg niet zou doorgaan. Maar er waren ook Houtenaren in onze groep en als die nu eens een kaars zouden opsteken, dat de weg wel zou doorgaan, dan kwam Maria wel voor een dilemma te staan. De pastor voor onze groep weet op alle vragen een antwoord. Maria zorgt, dat de beste oplossing wordt gevonden. Dus Bunnik, er is nog hoop.

Zo’n grapje tussen door tekent de gezellige sfeer in de groep van de Paus Johannes XXIII parochie. Dat voelden zelfs de jongeren in de leeftijd van 14 tot 21 jaar, die samen optrokken met mensen tot dik in de tachtig. Twee van hen hadden een eigen website opgezet, waarop ze dagelijks verslag deden van hun belevenissen en foto’s plaatsten. Kijk maar eens op  www.lourdesreis.webnode.nl . Ze duwden ook ijverig de rolstoelen of deelden de lunchpakketten uit in de trein. Sommigen waren misdienaar en stonden dus vooraan bij de vieringen. Er waren aparte programma’s voor de jongeren. Wat mij trof was hun grote nieuwsgierigheid naar kerkelijke gebruiken en geloofszaken. Tijdens zo’n gesprek vroeg een meisje: “Hier zie je overal beelden van Maria en andere heiligen. Waarom zie je nu nooit een beeld van God?” Wij kwamen tot een antwoord en ze toonde zich tevreden. Wat zou u zeggen?

Gebeuren er wonderen in Lourdes? Worden mensen er genezen? Een beperkt aantal gevallen is als wonder erkend omdat na zorgvuldig onderzoek er geen aannemelijke wetenschappelijk verantwoorde verklaring kon worden gevonden, althans bij de toenmalige stand van de wetenschap. Voor mij is dat niet zo belangrijk. Als mensen na een bezoek aan Lourdes zich beter voelen of beter met hun ziekte of beperking kunnen omgaan, wie zou ik dan zijn als ik zou beweren, dat ze het zich allemaal maar verbeelden?

Ik voerde gesprekjes met mensen uit onze groep, want ik wilde weten hoe het staat met de Mariadevotie onder deze betrokken katholieken om er een artikel over te kunnen schrijven. Het beeld bleek heel divers. Een ouder echtpaar vertelde, dat ze nu voor de vierde keer in Lourdes waren. De eerste keer in 1962 hadden ze in de jaren ervoor tot drie keer een kindje kort na de geboorte verloren. Een jaar na Lourdes werd een gezonde dochter geboren en daarna nog vier kinderen en inmiddels hebben ze tien kleinkinderen. Kun je je voorstellen, dat ze dankbaar zijn voor dit geluk?

Bernadette sprak tijdens de verschijningen met Maria en toen zij vroeg, wie zij was, antwoordde zij: "Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis.” Bernadette had daar nooit over gehoord en het was voor de pastoor reden om te geloven, dat Maria er werkelijk aan Bernadette verscheen. Onder de deelnemers uit onze groep waren er maar weinigen, die weten wat het betekent, Onbevlekt ontvangen. Veel relibeten onder journalisten maken elke keer dezelfde fout, dat zij denken, dat het betekent, dat Maria maagd bleef, toen zij zwanger werd. Fout! De Katholieke Kerk gelooft, dat Maria nooit bevlekt is geweest met de erfzonde vanaf het moment, dat zij bij haar moeder Anna verwekt werd. Anders zou zij niet waardig zijn geweest moeder van Gods Zoon te worden. Het is niet erg als je het niet weet, want bij katholieken gaat het veel meer om het beleven dan om de leer. Ook relibeten kunnen luidkeels het refrein van het Lourdeslied meezingen, Ave, Ave, Ave Maria (2x).

Als dat lied door duizenden uit heel Europa wordt gezongen tijdens de internationale viering of de lichtprocessie, dan zie je dat daar een grote verbondenheid bestaat. Ik ging er weer meer in Europa geloven. Dus gaan we Europadag vieren op woensdag, 9 mei en ik steek de blauwe vlag met de twaalf gouden sterren uit. Wist u, dat sommigen die vlag niet lusten omdat ze er een Mariasymbool in zien?

Jaargang 5, Nr. 213.