MENSEN TWIJFELEN ERAAN
Als je een krant leest of naar het journaal kijkt wordt een flink deel ervan aan berichten en beschouwingen over oorlogen in de wereld gewijd: Oekraïne, Gaza, Libanon, Zuid Soedan, Yemen en soms nog burgeroorlogen elders. Dan is het een tijdje rustig rond Israël en dan begint het weer. Dan ga je er vanzelf aan twijfelen of Israël ooit langdurig in vrede zal kunnen leven, in een veilig tehuis na die vreselijke Holocaust.
Toch zijn er mogelijkheden om tot langdurige vrede te komen. Ik denk aan het Romeinse Rijk. Het strekte zich uit rond de Middellandse Zee en werd in Europa begrensd door de Limes. Ik woon al bijna mijn hele leven aan die Limes. Ik ben geboren in Arnhem en woonde daar van 1934 tot 1967. En nu woon ik al weer ruim 57 jaar in Odijk aan de Kromme Rijn. Dat riviertje was in de Romeinse tijd de hoofdstroom en langs die rivier stonden forten, zoals Fectio tussen Utrecht en Bunnik. Langs de Limes stonden ook wachttorens en er liep een weg langs, zodat Romeinse soldaten zich snel konden verplaatsen. In dat grote Romeinse Rijk heerste eeuwen lang bijna voortdurend vrede, de Pax Romana. Dat zorgde binnen dat enorme rijk voor veel welvaart. In diverse musea kun je dat goed zien, bijvoorbeeld in Leiden, Nijmegen en Heerlen.
Eeuwen later ontstond het Rijk van Karel de Grote. Dat Karolingische Rijk bestond langere tijd, maar werd opgedeeld in een Oostelijk en een Westelijk deel plus een Midden deel, waar Oost en West vaak om gestreden hebben. Helaas.
Intussen verbreidde het Christendom zich uit over geheel Europa. Vrede was voor de volgelingen van Jezus Christus het grote ideaal. In de periode tussen Zijn Verrijzenis – Dat vieren we met Pasen – en Zijn Hemelvaart verscheen ‘Hij meerdere keren aan Zijn leerlingen en begroette hen dan met de woorden: “Vrede zij U.” Als de paus op zondag samen met duizenden mensen op het Sint Pietersplein het Angelus bidt, dan smeekt hij altijd ook om vrede. Hij stuurt gezanten naar oorlogvoerende partijen en probeert te bemiddelen om tot vrede te komen. Tijdens een viering in de kerk bidden we om vrede en wensen elkaar “De vrede van Christus” terwijl we elkaar een hand geven. Voor mij is dat altijd weer een ontroerend moment. Als de invloed van pausen en de Kerk groot was kregen we vaak een langdurige periode van vrede. We spreken over de Pax Christi, tevens de naam van de Katholieke Vredesbeweging.
Eerder noemde ik het feit, dat er sinds 1945 in Midden en West-Europa geen grote oorlogen meer zijn geweest. Volgend jaar leven we tachtig jaar in vrede in Europa. Het bestaan van de Europese Unie is de belangrijkste garantie voor een vreedzaam Europa. Moge het zo zijn en blijven.
18e Jaargang, Nr. 810.