John Ch.M. Jorna

HET BELNG VAN EEN GOEDE LOKATIERAAD

Nu er nog maar weinig priesters zijn en dus weinig mogelijke pastoors, die voorzitter zijn van een parochiebestuur, kunnen er ook maar weinig parochies zijn. De oplossing is geweest, dat parochies werden samengevoegd tot een grote parochie met  meerdere kerken. Het is zelfs zo, dat onze pastoor twee samenwerkende parochies onder zich heeft. De H. Suitbertus in de driehoek Tiel, Culemborg, Geldermalsen met acht lokaties en de H. Paus Johannes XXIII in het Kromme Rijngebied met acht kerken. De pastoor wordt voor beide samenwerkende parochies bijgestaan door een pastoraal team met één diaken en vier pastoraal werkers. De pastores gaan voor in vieringen en hun belangrijkste taak is de werkgroepen van vrijwilligers per locatie te begeleiden. Het pastorale werk gebeurt vooral in elke locatie door vrijwilligers. In de locatie is ook een pastoraatsgroep, die een schakel vormt tussen de mensen in de locatie en de pastores.

De lokatieraad heeft de leiding in de locatie. Ze bestaat uit een voorzitter, een secretaris en een penningmeester en de voorzitters van drie beraden, namelijk het Liturgisch beraad, het Catechetische Beraad en het Diaconaal Beraad. In die beraden overleggen afgevaardigden van werkgroepen op het betreffende werkterrein met elkaar. De lokatieraad moet vooral de continuïteit verzekeren door te zorgen voor voldoende inkomsten, voldoende vrijwilligers en voldoende bezoekers van de zondagse vieringen. Als aan deze drie voorwaarden wordt voldaan mag een kerkgebouw van die locatie NIET aan de eredienst worden onttrokken. Zou een parochiebestuur met steun van het bisdom dat toch willen doen, dan kan zo’n lokatie in beroep gaan in Rome. Zover laat het bisdom het niet komen. Zo zien we dat de kerken in IJsselmuiden en Schalkhaar open zijn gebleven

Bij ons in Odijk zitten we met enkele vacatures in de lokatieraad; geen voorzitter, geen secretaris en binnenkort geen penningmeester en er is ook geen voorzitter van het Catechetisch beraad. Een krachtige lokatieraad is van groot belang. Dat begrijpen de meeste mensen ook wel, maar niet iedereen is geschikt en veel mensen zijn al als vrijwilliger actief. Niet iedereen wil iets met de kerk te maken hebben.

Wat is eigenlijk het belang van zo’n lokale geloofsgemeenschap? Wie weet nog, dat het Open jongerencentrum De Beug vanuit de werkgroep Jeugd en Jongeren van de toenmalige parochie is opgericht? Het idee van de Chauffeur van Odijk is een paar jaar terug bij de kerken geboren en bij de Huiskamer van Odijk ondergebracht. Ik mag niet meer auto rijden en heb er al een paar keer gebruik van gemaakt. Toen de gemeente na onderzoek constateerde, dat er veel mensen lijden aan eenzaamheid hebben de twee kerken twee initiatieven genomen. Elkaar ontmoeten op zondagmiddag en samen eten op een maandagavond. De Diaconie van het Witte Kerkje en de Caritaswerkgroep van de H. Nicolaaskerk financieren samen met de gemeente het Noodfonds Bunnik voor mensen in nood, die onder geen enkele regeling vallen. En uiteraard helpt de Caritaswerkgroep in individuele gevallen. Met 1 miljoen armen in Nederland zal dat ook in Odijk wat meer kunnen voorkomen. In Odijk kennen we de zogenaamde tweede collecte tijdens een viering. Die tweede collecte is altijd voor een charitatief doel. We steunen zo ook de Sociëteit voor Gehandicapten ‘De Schans’. Waar mensen twee keer in de maand een dag naartoe kunnen. Veel vrijwilligers van de Zonnebloem komen vanuit de kerken naar dit werk. Zo zie je, dat de inspiratie vanuit een geloofsgemeenschap tot  veel vrijwiligerswerk kan leiden. Maar ja, we lopen niet te koop met ons goede werk.

Eigenlijk is de geschiedenis van onze H. Nicolaaskerk een voorbeeld, dat mij nog steeds  inspireert. Tot 1939 gingen de katholieken van Odijk en Bunnik samen naar een kerkje bij de oprit van de A12 op het terrein van een vrieshuis.. Maar in 1939 kwam de huidige Barbarakerk in Bunnik gereed. De Odijkers moesten een kilometer verder lopen.. Veel mensen hadden nog geen fiets en zeker geen auto.. Kort daarna begon de Tweede Wereldoorlog, maar in 1946 werd in Odijk een Commissie opgericht. We wilden een eigen kerk. Met dubbeltjes en kwartjes werd gespaard. De pastoor en het bisdom waren aanvankelijk tegen., maar priesters, die in Odijk waren geboren steunden ons. Eind jaren vijftig kwamen er meer mensen naar Odijk. En in 1963 begon de bouw. Begin september 1964 werd de kerk ingezegend door Kardinaal Alfrink. Wij hebben zelf onze kerk gebouwd zeggen de oude Odijkers. We kunnen ook nauwelijks begrijpen, dat het aartsbisdom Utrecht eigenaar is van “Ons” kerkgebouw. Daarom doen we veel dingen zelf vanuit onze eigen ideeën. Dat willen we graag zo houden, maar dan moeten er wel mensen zijn, die daarvoor zorgen.

Er zijn mensen, die de kerk een beetje te groot vinden. Recent heb ik meegemaakt, dat de kerk vrijwel helemaal vol zat bij een uitvaart. Dat is erg troostvol voor de nabestaanden en er zijn dan mensen, die voor het eerst in een kerk komen en het bijzondere karakter van zo’n uitvaart ervaren. Tsja, daarover schrijven de kranten niet, want goed nieuws is geen nieuws. De gemeente Bunnik wil eigenlijk graag weten vanuit welke visie de kerken hun werk doen. Dit is mijn bijdrage van binnen uit. Ze willen het ook vragen aan mensen, die nooit in een kerk komen. Ik vrees, dat dat een demonstratie van diepgaande onwetendheid gaat worden. Maar misschien snappen de onderzoekers van dat dure bureau dat ook wel.

17^e Jaargang, Nr. 762.

VAN HET LIJDEN VAN jEZUS TOT DE KOMST VAN DE GEEST

De Joodse leraar Jezus van Nazareth stond erg kritisch tegenover de Joodse priesters. Die vreesden zijn groeiende invloed bij het Joodse volk. Daarom moest Hij uitgeschakeld worden. Zij wisten de Romeinse landvoogd Pontius Pilatus zover te krijgen, dat hij instemde met de kruisdood van deze Jezus. Na marteling stierf Hij aan het kruis. Hij werd in een nieuw rotsgraf gelegd. Zoals Hij voorzegd had kwam Hij na drie dagen weer tot leven. Dat vieren zijn volgelingen elk jaar weer met Pasen.

In die tijd na Pasen verscheen Jezus meerdere malen aan zijn volgelingen. Maar met het feest van Zijn Hemelvaart vieren we dat Jezus ten hemel werd opgeheven waarna een wolk Hem onttrok aan hun blikken.  Jezus had Zijn leerlingen opgedragen alles wat Hij hun geleerd had over de gehele wereld aan alle mensen te onderwijzen. Dat was best een enge opdracht, maar ze zouden de Heilige Geest ontvangen, die hen de kracht zou geven de leer van Jezus overal te verkondigen.

Die nederdaling van de Heilige Geest vieren we met Pinksteren. De leerlingen van Jezus waren bijeen en plotseling daalde de Geest neer in de gedaante van vurige tongen, vlammetjes boven hun hoofd. Plotseling waren ze niet bang meer. Ze liepen naar buiten en begonnen in allerlei talen de Boodschap van Jezus aan de mensheid luidkeels te verkondigen. De mensen waren diep onder de indruk en velen sloten zich bij de vrienden van Jezus aan. Dit is heel in het kort wat in het Nieuwe Testament verteld wordt

Wat is de betekenis van dit verhaal voor de volgelingen van Jezus van Nazareth heden ten dage? Ik kan het me nauwelijks voorstellen, maar die opdracht van Jezus om Zijn Blijde Boodschap aan iedereen te verkondigen – in Woord en Daad – geldt ook voor mij en voor allen, die gedoopt zijn en zo Zijn volgeling zijn geworden.

Nou is dat niet zo eenvoudig. Het vraagt een langdurige studie en je moet daarvoor echt wel de capaciteiten hebben. Maar als je Zijn leer gewoon in de praktijk brengt en goed zorgt voor je medemensen en vooral voor mensen in nood, dan is dat evenzeer Zijn leer verkondigen door het goede voorbeeld te geven. Wat betekent Zijn leer in de praktijk van het dagelijks leven?.

Die verbreiding van het Christendom bleef eeuwenlang beperkt tot Europa en de gebieden rond de Middellandse Zee. Door betere schepen en betere navigatie instrumenten werden vanaf de vijftiende eeuw voor ons Europeanen onbekende werelddelen ontdekt en werd ook daar door missionarissen de Boodschap van Jezus verkondigd. In de negentiende eeuw begon het Kolonialisme pas echt. De koloniale gebieden leverden grondstoffen voor de fabrieken in Europa. Tegelijk kregen Europese missionarissen de kans om in die koloniën aan het werk te gaan. De missionarissen zorgden voor goed onderwijs en voor ziekenhuizen In die gebieden kwamen eigen priesters en bisschoppen. Europese missionarissen zijn nauwelijks nog nodig.

In Europa kreeg de Kerk te maken met een geweldige geloofscrisis. Velen geloofden niet langer in het bestaan van een God. Zij vonden, dat ze zelf wel konden uitmaken wat goed was en wat kwaad. Velen hebben de band met het Christelijk geloof verloren. Nogal wat priesters misbruikten kinderen en ook daardoor verlieten velen de Kerk. Tegen de verwachting van veel priesters in werd de celibaatsverplichting niet opgeheven. Veel priesters verlieten het ambt. Er zijn nauwelijks nog roepingen tot het priesterschap. In veel geloofsgemeenschappen doen leken het werk, dat vroeger door de pastoor en zijn kapelaans werd gedaan. Veel kerken worden gesloten.

Als mijn broer weer eens vanuit Congo met verlof was, zeiden we wel eens plagend, dat de inheemse priesters wel naar Europa konden komen om hier de mensen te bekeren. Dat plagerijtje is inmiddels werkelijkheid geworden. Meerdere ordes en congregaties hebben Afrikaanse en Zuid-Amerikaanse priesters een benoeming in Nederland gegeven.  Het is voor hen niet gemakkelijk. Ze moeten eerst onze taal leren spreken en schrijven en zorgen voor een grote woordenschat. Ze moeten bijvoorbeeld ook leren in het Nederlands voor te gaan in de Eucharistie en ze moeten in het Nederlands een preek kunnen verzorgen. Dan kunnen ze gaan werken in een parochie. In meerdere bisdommen is dit al het geval. Zij komen uit een land waar de kerk vanuit een missionaire traditie werkt en dan vooral door de daad. Het goede voorbeeld geven.  Mensen in nood helpen. Het begrip Naastenliefde in de praktijk brengen. Ze zijn ook gewend de liturgie te vieren vanuit hun eigen cultuur. Allerlei regels vanuit Rome passen daar vaak niet in. Als ik filmpjes zag van Afrikaanse vieringen werd ik vaak getroffen door het enorme enthousiasme waarmee de mensen de liturgie mee beleven. Ik hoop maar, dat hun missionaire ijver velen in Nederland weer terug brengt bij het Geloof van hun vaderen, zij het op een veel vrijere manier, maar wel vanuit hun hart. Moge Pinksteren vandaag weer werkelijkheid worden. Amen, dat is: Moge het zo zijn.

17^e Jaargang, Nr. 761.

EINDELIJK KAN HET WEER

De afgelopen jaren was het steeds weer een heel gedoe als je naar een verjaardag toe wilde. Eerst moest je jezelf  testen. We moeten er nog steeds verdacht op zijn dat corona weer de kop op steekt. Ik vroeg me soms af of er niet weer een vaccinatiecampagne nodig zal zijn. Dat dacht ik me met name toen ik begin april opeens corona bleek te hebben. Ik was erg verbaasd. Ik had immers alle prikken keurig gehad. Helpen die vaccins eigenlijk wel? Maar goed, ik was er snel van genezen en dat zal wel aan al die vaccinaties hebben gelegen.

Mijn vrouw en ik zijn allebei in mei jarig. Dat was altijd al een probleem, want niet iedereen vind het prettig vlak na elkaar weer naar Odijk te moeten reizen. Nu kwam het idee op om onze beide verjaardagen te combineren. Dat werd dan 14 mei en nota bene op Moederdag. Bovendien waren er ook mensen, die al afspraken hadden. Maar uiteindelijk waren de meeste genodigden toch gekomen. Totaal zestien personen en met ons erbij waren we dus met zijn achttienen. Daarbij acht moeders en die hadden bij ons een paar gezellige uurtjes. Het was mooi weer en warm genoeg om samen heerlijk van de tuin en de zon te genieten. De wat ouderen bleven binnen zitten en buiten zaten vooral onze kinderen en kleinkinderen. We kletsten samen heel wat af. Ik vond het heerlijk al die familie weer eens samen te zien. Vaak blijft het bij een appje of een telefoontje bij een verjaardag, maar echt bij elkaar zijn bleek weer eens veel mooier. Dat hebben we dus al die coronajaren moeten missen.

Sommigen, die er niet waren, moesten werken voor Tv-uitzendingen bijvoorbeeld in Marokko en Parijs of ze moesten studeren voor de afronding van hun opleiding. Al die mensen komen binnenkort nog langs en dat is een fijn vooruitzicht.

16^e Jaargang, Nr. 761.  

DE HELE WERELD VIERDE MEE

v

Vanmorgen bij de koffie vroeg ik aan de vier oudere heren aan ons tafeltje wie er naar de Kroning had gekeken. Allemaal. Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat heel Nederland uren lang aan de Tv zat, maar wel, dat ondanks de Brexit we op het vasteland nog steeds in het Britse gebeuren zijn geïnteresseerd.

Ik was vooral benieuwd naar het Anglicaanse karakter van de kroningsplechtigheid. De kroningsplechtigheid was onderdeel van een Anglicaanse Eucharistieviering. Als je daarop let, merk je dat er veel van de Roomse Heilige Mis bewaard is gebleven. Prachtig was ook, dat vertegenwoordigers van Joden, Rooms-katholieken, Moslims, Hindoes en Boeddhisten een zegenbede uitspraken. De Roomse kardinaal was in zijn rode gewaad duidelijk als kardinaal herkenbaar. Bij vorige kroningen was dit volkomen ondenkbaar. De afwijzende houding tegenover alles wat Rooms was, zat er eeuwenlang ingebakken. Intussen dacht ik wel aan al die Britten, die niets meer van religie willen weten, zodat ook veel kennis ontbreekt. Hadden zij enig benul van de betekenis van het gebeuren? Begrepen zij bijvoorbeeld, dat de plechtigheid ook inhield, dat Koning Karel III niet alleen als staatshoofd werd geïnstalleerd, maar ook als hoofd van de Anglicaanse kerk?

Ik volgde ook stukjes van de rijtoer naar  Westminster Abbey. Ik zag de vlaggen langs de route en oh ja natuurlijk Britse vlaggen. Zo dacht ik weer aan aanstaande dinsdag. Dan is het Europadag. Europa viert dan gezamenlijk het einde van de Tweede Wereldoorlog. Ik moest weer denken aan de Slag om Arnhem. Een groot deel van de Britten wist in de nacht toen over de Rijn naar Driel te ontsnappen. Maar een deel van de Britse parachutisten werd door de Duitsers krijgsgevangene gemaakt. Een groep van die krijgsgevangenen marcheerde bij ons voorbij en langs de kant stond de tienjarige Johnnie ze bewonderend aan te kijken. Wij hebben veel te danken aan al die Britten, die tijdens de Tweede Wereldoorlog hun leven riskeerden voor onze vrijheid. Daarom konden we ons in heel Europa zaterdag 6 mei 2023 ook zo verbonden voelen met wat daar in Londen gebeurde. Daarom steek ik aanstaande dinsdag, 9 mei weer de Europese vlag uit, blauw met twaalf gouden  sterren.

6^e Jaargang, Nr. 760.