John Ch.M. Jorna

EEN VOORLOPIG COMMENTAAR

We waren op de uitslagenavond en tijdens het wachten op de uitslagen liep ik wat rond en maakte met deze en gene een praatje. Er waren groepjes van de diverse partijen, mensen van het gemeentebestuur zoals de burgemeester, belangstellenden en mensen van de media. We werden ruimschoots van drank en hapjes voorzien. Het was dus best gezellig

Waar iedereen voor kwam was uiteraard de voorlopige uitslag met aantal geldige stemmen per partij en de daarmee verkregen raadszetels. Er was maar één restzetel en die ging naar het CDA. Ik kwam voor lijst 1 van P21. Die P staat voor Perspectief, namelijk op de 21^ste eeuw, want we kwamen in 1998 als partij in de Raad. Inmiddels zitten we er dus 24 jaar in en deze partij biedt de gehele 21^ste eeuw Perspectief. We wilden eens een ander woord dan bijvoorbeeld progressief, want zelfs de afbraak van het Sociaal Stelsel wordt door de VVD progressief genoemd. Het is een inhoudloos woord geworden. Ik meld het maar even, want deze avond moest ik het weer aan een betrokken iemand uitleggen. P21 behaalde 2923 geldige stemmen ofwel 36,46%. Dat leverde de partij zes zetels op, een winst van één zetel, maar vergeleken met de vorige uitslag van 8 zetels een verlies van 2. Van de 3 die ons ontstolen zijn hebben we er in ieder geval al vast één weer terug.

Het CDA verkreeg 2023 geldige stemmen, 25,6% en daarmee vier zetels plus de restzetel en komt dus met vijf mensen in de Bunnikse Raad. Ik ontmoette drie stevige CDA-mannen en vroeg ze wie van hen wel eens gehoord had van de encycliek Laudate si  van paus Franciscus. Ik merkte opnieuw hoe onbekend die encycliek over het Behoud van de Schepping en de bestrijding van de Armoede in de wereld bij CDA-leden is. Helaas kun je dat bij hun programma en hun politiek handelen ook merken. Wat opviel was dat het CDA het erg goed deed in Werkhoven en vooral bij de uitslagen van de maandag en dinsdag met een oververtegenwoordiging van oudere kiezers.

Lijst 3 van D66 liet dit keer bepaald geen Kaag-effect zien. Met 1494 stemmen of 18,6% eindigden ze als vierde, maar nog wel met drie zetels. Misschien konden de kiezers het niet zo waarderen, dat een R. Hallo op de lijst stond, die P21 in de steek had gelaten. Als Alie Dekker weer wethouder wordt, komt hij alsnog in de raad.

Dan blijven er van de zeventien Bunnikse raadszetels nog drie over voor de VVD me 1547 geldige stemmen , 17,3%. Het blijkt nu, dat D66 en VVD apart het beter doen dan hun gezamenlijk optreden als de Liberalen. Dat is waarschijnlijk ook het Kaag-effect bij D66.

Met deze voorlopige zetelverdeling is coalitievorming waarschijnlijk niet moeilijk. Als D66 en VVD net uit elkaar zijn is een coalitie met die beide partijen niet zo waarschijnlijk. Dus zal er niet gemakkelijk een coalitie komen van CDA, VVD en D66. Maar P21 kan met elke partij tot een meerderheid komen. Als we voor 2030 energiezelfvoorzienend willen zijn moeten er voor 2030 windmolens geplaatst zijn. VVD en CDA willen dat nu nog niet. Zonder windmolens lukt het niet. Met alleen zon-energie komen we er niet.Minstens vier wintermaanden levert de zon te weinig elektriciteit. Voor 2030 is een andere energiebron niet te realiseren Een kerncentrale bouwen duurt tien tot vijftien jaar. Geen enkele commerciële partij begint er aan, want kernenergie kan niet concurreren met de wind. Weliswaar zijn de kerncentrales veel veiliger geworden, maar als er iets mis gaat krijg je toch een vreselijke ramp. Niet voor niets wil Duitsland ervan af. Ik heb al eerder uitgelegd, waarom we van gas- of kolen gestookte centrales af moeten. Die geven een zodanige opwarming van het wereldklimaat en dus een te sterke zeespiegelstijging, dat het risico voor ons lage landje te groot wordt. Wie CDA of VVD stemt snapt dat kennelijk niet.

Mijn conclusie op grond van deze voorlopige uitslag is, dat een voortzetting van de coalitie van P21 met D66 het meest voor de hand ligt. Morgen komt de definitieve uitslag. Dan wordt ook het aantal stemmen per kandidaat bekend. Ik ben heel benieuwd hoeveel voorkeurstemmen mijn vrouw voor P21 heeft binnengehaald. De kiesdeler 472 zal ze niet gehaald hebben.

15^e Jaargang, Nr. 705.

EEN TERECHTE NUMMER 1

Ik werd geboren in 1957, midden in de tijd van de wederopbouw, in katholiek Eindhoven. Mijn vader werkte als journalist voor het Eindhovens Dagblad en mijn moeder was directiesecretaresse bij Philips tot ze na haar trouwen haar baan moest opgeven. Beider leven was getekend door de oorlog. Hun toekomstverwachtingen werden er door gefnuikt, want in en na de oorlog kon er weinig. Dus geen studie, geen conservatorium. Het heeft ze wel gemaakt tot hartstochtelijke democraten: nooit meer dictatuur. Mijn vader PvdA-er, mijn moeder VVD-er. Het huwelijk heeft ook geen stand gehouden. Ons moeder is begin jaren zeventig de gemeentelijke politiek ingegaan, werd raadslid en later wethouder van cultuur in Eindhoven. Zij heeft mij keer op keer gezegd dat er geen belangrijkere en mooiere uiting van politiek is dan de lokale: die gaat over de mensen die je op straat, in de winkel, op het sportveld, in het koor, tegenkomt, jouw medeburgers. En ze heeft me doordrenkt van de gedachte dat je verantwoordelijkheid moet nemen voor de samenleving, door actief te worden in het verenigingsleven, of de politiek.

De generatie van mijn ouders wist een ding. Hun kinderen moesten het beter krijgen dan zij, en daar was een duidelijke weg voor: leren, leren en leren, liefst aan de universiteit, en daarna een vaste baan, bij voorkeur in het onderwijs of elders bij de overheid. Onze ouders waren getekend door de crisisjaren van de jaren dertig, waarin bedrijven massaal werknemers loosden, de werkloosheid en armoede enorm waren, en een betrekking bij de overheid de enige garantie op een veilig bestaan bood.

Ik ging naar het Augustinianum, het gymnasium waar ook Dries van Agt en Hans Gruyters hun middelbare school doorliepen. In hun tijd werd het Augustinianum nog uitsluitend door jongens bezocht, toen ik er in 1969 binnenstapte was het net een gemengde school geworden. De taakopvatting van onderwijs – ik ben een Mammoetkind – was anders dan nu. Op school werd cognitieve kennis bijgebracht, aan maatschappelijke vorming werd nauwelijks gedaan, evenmin aan godsdienst, wat voor een katholieke augustijner school toch apart was. Die geestelijke en humane vorming werd overgelaten aan het leven buiten de school, in de eerste plaats aan de ouders.

Na de middelbare school heb ik in Utrecht, Amsterdam en Lecce (in Italië) oude geschiedenis en archeologie gestudeerd. Na het doctoraal bevonden Nederland en ik ons midden in de crisis van de jaren tachtig. Ik heb in mijn levensonderhoud voorzien als vertaler, daarna tekstschrijver, en uiteindelijk als communicatieadviseur, met een eigen bedrijf. In 1998 ben ik overgestapt naar de boekenuitgeverij, en daarin werk ik nog steeds, als uitgever van Wereldbibliotheek, de uitgeverij die Leo Simons in 1905 oprichtte om het volk te verheffen.

Mijn vrouw Myrthe en ik kwamen in 2008 in Bunnik wonen. Onze dochter Feline was toen 4. Ze ging naar de Anne Frankschool, waarvan ik MR-voorzitter ben geweest. Myrthe stierf in 2018, Feline is nu 17.

Op de laatste verjaardag van Myrthe in september 2017 gaf ik weer eens af op de Bunniks politiek, waarop Alex Kaat, toen bestuurslid van P21, zei: “Als je het zo goed weet, waarom doe je het dan niet zelf?”. Dat trof doel, want ons moeder had hetzelfde gezegd, veertig jaar eerder, toen ik me weer eens kwaad maakte op wat er politiek in Eindhoven mis was. Dus heb ik me kandidaat gesteld voor de verkiezingen van 2018 en kwam ik in november 2019 in de Raad. Ik moest wel lid worden van P21. Mijn derde politieke partij, na D66 waarvan ik lid was in de jaren ‘70, de PvdA, waarvan ik ergens in het eerste decennium van deze eeuw lid was.

Politiek is heel anders dan wat ik eerder deed, een bedrijf besturen, een opgraving leiden, een koor en een MR voorzitten. Er zijn geen gezagsverhouding, er is geen hiërarchie. Mijn mening voor een andere. Dat vond en vind ik ongemeen spannend, je moet anders omgaan met mensen, met meningsverschillen, het vereist een totale herbezinning op je eigen gedrag. En dat moet je leren.

Wat me in de ruime twee jaar die ik nu Raadslid ben, heel duidelijk is geworden, is dat al het persoonlijke politiek is, en al het politieke persoonlijk. Als de menselijke verhoudingen goed zijn, krijg je iets voor elkaar, in de fractie, in de Raad, met het College, met de buurtverenigingen, met actiegroepen, met burgerinitiatieven. En hoe je dat doet? De ander respecteren, luisteren, vragen, samen aan iets werken, en heel veel lol maken. Dan krijg je ook iets terug voor de vele, vele uren die je erin steekt.

Een mooi voorbeeld van waartoe zo’n houding kan leiden, was de kennismakingsbijeenkomst die Samen Werken aan een Veilig, Leefbaar en Bewust Werkhoven op 1 maart had georganiseerd. Daar presenteerden vier zeer gemotiveerde, goed voorbereide en enthousiaste vertegenwoordigers van dit burgerinitiatief hun ideeën en plannen voor wat zij als toekomst van Werkhoven zien. Ik zag daar meteen een gouden kans in om een andere vorm van burgerparticipatie uit te proberen, een waarbij de burger het initiatief neemt, en de gemeente helpt om dat initiatief tot werkelijkheid te maken. Dat is ook in het belang van de gemeente, want die is structureel onderbemenst door alle taken die de landelijke overheid in het tuintje van de lokale overheid heeft gekieperd, zonder er adequate financiering bij te leveren. Het is ons vaste voornemen deze pilot gestalte te geven in de komende Raadsperiode.

Wat daarin nog op ons afkomt, ik weet het niet. In ieder geval de energietransitie, en dat betekent keuzes maken voor duurzame energieopwekking. Wij hopen dat de andere fracties in de komende Raad realistisch worden, en willen meewerken aan een beredeneerde klimaatstrategie, die geen enkele vorm van opwekking bij voorbaat uitsluit. Ook hoop ik dat de nieuwe Raad op beredeneerde wijze wil omgaan met de woningbouwopgave. Want huizen bouwen zonder oplossingen te vinden voor mobiliteit, leefbaarheid, groen, dat is een heilloze weg. Dit dossier gaat me na aan het hart, ik heb me er de voorbije twee-en-een-half jaar in vastgebeten. En dat zal ik de komende vier jaar blijven doen.

Koen van Gulik

15^e jaargang, Nr. 704, Gastschrijver

EEN LEVEN ALS VOORBEREIDING OP HET RAADSLIDMAATSCHAO

Ik ben in Engeland geboren en groeide op in een klein plattelandsdorp in het noorden van Engeland, op ongeveer 10 km afstand van de stad Leeds. Mijn basisschool was een kleine dorpsschool met ongeveer 60 leerlingen en voor de middelbare school ging ik met de bus naar een groter dorp een paar kilometer verderop. Met uitzondering van het feit dat er nauwelijks werd gefietst, zie ik veel overeenkomsten met kinderen die in Werkhoven, een dorp ongeveer net zo groot als mijn geboortedorp, opgroeien!

Na mijn schooltijd verhuisde ik naar het zuiden van Engeland om te gaan studeren. Ik heb vier jaar lang ‘Civil Engineering’ (Civiele Techniek) gestudeerd. Hiermee studeer je niet alleen technische vakken maar ga je ook in op de maatschappelijke kanten van infrastructuurprojecten. Je bouwt namelijk niet ‘om te bouwen’ maar om aan een maatschappelijke behoefte te voldoen. Een grote meerderheid van projecten op het gebied van civiele techniek (weg- en waterbouwkunde) zijn betaald met gemeenschapsgeld en als ingenieur ben je niet alleen verantwoordelijk voor de technische uitvoering maar dien je ook het publieke belang.

Ik heb daarna 20 jaar lang bij een ingenieursbureau gewerkt. Een boeiende en afwisselende tijd waarin ik niet alleen in Engeland heb gewoond en gewerkt maar ook in Turkije, enkele landen in Azië en vanaf het jaar 2000 in Nederland. Op grote infrastructuurprojecten ben je altijd onderdeel van een team met veel verschillende mensen die allemaal een eigen rol spelen, maar met een gezamenlijk doel. En je doel is er voor de lange termijn, om verbeteringen aan te brengen.

Ik ben getrouwd met een Nederlander, en ben zelf Nederlander geworden. Na de geboorte van onze zoon ben ik minder gaan werken, en heb daarna gekozen mijn betaalde baan in te ruilen voor vrijwilligerswerk.

In Bunnik heb ik veel gedaan voor de speel-o-theek en de tweedehands kinderkledingbeurzen. Ik zat in het bestuur van een sportvereniging en ook in het bestuur van de Vrienden van Fort bij Rijnauwen, waar ik me heb ingezet voor meer schoolbezoeken aan het fort. Ik ben één van de initiatiefnemers voor het ‘50-dingenboek’: een boek afgestemd op onze eigen gemeente met daarin 50 eenvoudige activiteiten die kinderen kunnen doen om ze meer in contact te brengen met de natuur in hun eigen omgeving. Het project loopt nu 8 jaar en het boek delen wij nog steeds ieder jaar gratis uit aan alle kinderen in groep 3 van de basisscholen in de gemeente. Ik heb twaalf andere gemeenten ook ondersteund in het maken van een eigen ‘50-dingenboek’ gebaseerd op dat van Bunnik. Verder werk ik twee dagen in de week als vrijwilliger bij de afdeling mensenrechteneducatie van Amnesty International in Amsterdam.

Wij zijn thuis al jaren bezig met het inrichten van onze levens op een duurzame manier. Wij eten geen vlees, wij gaan met de trein op vakantie, wij hebben geen eigen auto, wij hebben zonnepanelen op het dak enz. Voor ons is het vanzelfsprekend om dit te doen: wij hebben één aarde en wij moeten het hier samen doen, ook op sociaal domein. Maar ik heb er alle begrip voor dat dit voor sommige anderen minder vanzelfsprekend, of gewoon niet mogelijk, is. Het is beperkt wat je van individuen kunt verwachten. En daarom vind ik dat de overheid meer verantwoordelijkheid moet nemen. Nadrukkelijk niet om individuen te dwingen om te veranderen, maar om een duidelijke koers uit te stippelen en ervoor te zorgen dat de veranderingen op een rechtvaardige manier gebeuren. Zo ben ik de (lokale) politiek ingerold: omdat dit in mijn ogen onvoldoende is gebeurd de afgelopen jaren.

Door me de afgelopen maanden verder te verdiepen in de lokale politiek in de gemeente Bunnik is mijn interesse nu veel breder dan ‘alleen’ de duurzaamheidskwesties. Alles wat speelt op lokaal niveau heeft impact op de levens van de inwoners van de gemeente. Ik hou me helemaal niet bezig met de man/vrouw verhouding in de raad: als P21-kandidaat ben ik onderdeel van een team van mensen met diverse interesses, die allemaal een eigen inbreng hebben (en gaan hebben) en die sterk gemotiveerd zijn de gemeente een stuk groener en een stuk socialer te maken! Ik voel me bevoorrecht om daar onderdeel van uit te gaan maken. 

15e Jaargang, Nr.703.

.