John Ch.M. Jorna

ZIJN ER NOG STEEDS EXTREEM HOGE REKENINGEN?

Ik maak nog wel eens gebruik van telefonische betaalnummers. De in rekening gebrachte kosten zijn vrijwel nooit opvallend hoog. Daarom dacht ik, dat het in rekening brengen van de wachttijd voordat je een medewerker aan de lijn krijgt al lang verboden was. Onlangs werd ik hardhandig uit de droom geholpen. Een gesprekje van ten hoogste twee minuten maar met een lange wachttijd, totaal 9 minuten en  2 seconden, kostte me Euro 8,13. Een paar dagen later het informatienummer van de politie gedurende zeven minuten en dertig seconden slechts 31 cent. De mogelijkheid om de wachttijd in rekening te brengen nodigt uit tot onaanvaardbaar gedrag.

Waar was ik mee bezig? Ik wilde weten welke buslijn loopt langs de begraafplaats Sint Barbara in Utrecht. Meerdere routeplanners gaven me geen antwoord. In arre moede belde ik op 1 maart 2020 om 19.22 uur met het van de reclame bekende OV-92-92. Dat heb ik geweten. Het begon met de hoopvolle mededeling, dat er geen wachtenden voor mij waren. Dan denk je, dat je vlug geholpen gaat worden. De mededeling werd vaak herhaald en afgewisseld met de tekst, dat er druk gebeld werd, maar dat alle medewerkers in gesprek waren. We doen ons best om u binnen vijf minuten te helpen. Dat er enige tegenspraak zit tussen de twee mededelingen viel me wel op, maar ja, als ik boos de hoorn op de haak zou gooien had ik helemaal geen antwoord. Eindelijk meldde zich een medewerkster. Het kostte enige moeite om haar duidelijk te maken, dat we eerst met buslijn 41 naar Utrecht zouden gaan en vandaar naar de begraafplaats. Welke buslijn moest ik hebben. Het antwoord kwam toen snel. Buslijn 8 en die stopt aan hetzelfde perron. Ze vergat te zeggen in welke richting we de bus moesten hebben. Benauwd vroeg ik of de lange wachttijd ook in rekening zou worden gebracht. Er kwam een onthullend antwoord: “Ik wist helemaal niet, dat u al zo lang wachtte.” Het leek er op, dat OV-92-92 de mensen eerst lang laat wachten en dan pas doorverbindt met een medewerker. Daarbij wordt je tevoren verteld, dat per minuut 90 cent in rekening wordt gebracht.

Mijn vraag aan de lezer: Hebt u ook zulke nare ervaringen met betaalnummers? Reageer naar mij of naar het Klachtenplatform van de Consumentenbond. Zoek daar mijn klacht op en geef uw reactie. Je hoeft geen lid van de Consumentenbond te zijn. Het kan best zo zijn, dat die ene medewerkster even een kopje koffie was gaan klaar maken of naar het toilet moest. Ik heb bij toeval pech gehad. Als meer mensen dezelfde ervaring hebben, dan is er structureel iets mis bij OV-92-92. Dan moeten er maatregelen worden genomen.

Er is leven na de strijd tegen het Coronavirus. Nu rijdt bijna niemand met het openbaar vervoer en OV-92-92 zal niet veel gebeld worden. Maar er komt weer een tijd, dat iedereen tegen Corona is gevaccineerd en het leven weer normaal wordt. Dan moet het in rekening brengen van de wachttijd bij betaalnummers voorgoed verboden worden. Als er bij OV-92-92 echt iets mis is, wat zou het dan mooi zijn als er iemand werkt, die zijn of haar geweten laat spreken en als klokkenluider gaat optreden. De samenleving zou ermee gebaat zijn.

13e Jaargang, Nr. 608.

75 JAAR GELEDEN WAREN WE ONS LEVEN OOK NIET ZEKER

Als ik de berichten uit China moet geloven herstelt zich daar het normale leven langzaam maar zeker. Weliswaar is er de vrees voor een nieuwe uitbraak, maar na twee maanden is er toch weer hoop. Dat is een tijd, die te overzien is. De maatregelen waren in China wel veel strenger dan tot nu toe hier. De provincie Hubei en met name de steden als Wuhan waar het virus erg hard toesloeg, werden geheel afgesloten en de mensen moesten weken lang binnen blijven. Zo bleef het aantal overledenen nog beperkt voor een land met zoveel inwoners. Het beleid in Nederland is niet zo streng en veel mensen zijn nog te onvoorzichtig, maar het is de vraag of een lock down werkelijk noodzakelijk is.

Intussen leven mijn vrouw en ik voor een groot deel binnenshuis. Als ouderen vormen we immers een risicogroep. Een dochter of een kleindochter doen voor ons de boodschappen. We lopen wel naar de brievenbus of naar de kerk om een kaarsje op te steken. We maken ook wel een flinke wandeling en ik ben van plan om komende week in de tuin te gaan werken. Maar we vermijden contact met andere mensen. We houden ons aan de anderhalve meter onderlinge afstand. Helaas merken we, dat sommige ouderen het niet echt begrepen hebben. Ze gaan toch winkelen en houden geen afstand. Ontgaat die enorme hoeveelheid Corona-nieuws hen? Snappen ze er niets van? Zijn ze te eigenwijs? Geloven ze niet in het risico, dat ze lopen. Of verlangen ze misschien naar de dood? Dan moeten ze wel beseffen, dat sterven aan een longontsteking met een enorme benauwdheid niet bepaald het ideaal van een zalige dood is. Het is onze plicht zulke mensen een duidelijke waarschuwing te geven. Voorzichtigheid is een burgerplicht. Het moet niet nodig zijn, dat de regering een verbod gaat invoeren, dat ook strikt gehandhaafd wordt zoals in China.

De herdenking van 75 jaar bevrijding is door de Corona pandemie sterk naar de achtergrond verdwenen. Het was toen eind maart 1945 erg mooi weer met hoge temperaturen. Een herinnering aan een warme wandeling over een grintweg, puffend van de warmte, zit vast in mijn geheugen. We wisten, dat de bevrijding naderde. Maar zover was het nog niet. Je was je leven niet zeker. Soms hoorde je ’s nachts de V1-vliegende bommen over komen. Als de vliegtuigmotor wat haperde, was je bang, dat de bom op jouw huis zou vallen. Je wist, dat het al gebeurd was. Als evacuees woonden we in een schooltje dichtbij de spoorlijn Apeldoorn-Zutphen. Spoorlijnen waren een geliefd doelwit van de geallieerde jachtvliegers. Zo kon het gebeuren, dat 200 meter van ons vandaan twee bommen insloegen, waarschijnlijk bedoeld voor het huis van de overwegwachter, waar landwachters in zaten. Toen de bevrijding midden april 1945 eindelijk kwam, zaten we met drie gezinnen in de kelder van het huis van de bovenmeester. Vlak bij sloegen de granaten in. Je hoorde de kogels fluiten. Tijdens een gevechtspauze keken we voorzichtig uit een raam en zagen branden in Apeldoorn. Er waren zwaar gewonden bij ons binnen gebracht. We hoorden buiten lopen en we dachten, dat het een Duitser was. Mijn moeder en een andere Arnhemse mevrouw gingen naar de voordeur en vroegen in het Duits om hulp. Langzaam ging de deur verder open. De soldaat zei: “I am a Canadian”. We waren bevrijd. Enkel weken later kwam er voor heel Europa een eind aan de oorlog. We hoefden niet meer bang te zijn voor de dood. Zo komt er straks ook de bevrijding van het Corona-virus. We moeten het nog even uitzingen en daarbij zo min mogelijk risico lopen. Houdt moed.

Zoals er na de Tweede Wereldoorlog een jarenlange periode van wederopbouw volgde, zo komt er straks een periode, waar de bedrijven weer volop kunnen gaan produceren. Ik hoop wel, dat met name vervuilende bedrijven dan geleerd hebben, dat je met de natuur voorzichtig moet omgaan.

13e jaargang, Nr. 607. 

WAT TE DOEN ALS DE POLITIEK FAALT?

De eerste en meest fundamentele opdracht van een staat is de zorg voor de veiligheid van de burgers. Zelfs bij een primitieve horde van jagers en verzamelaars in hun eerste stadium van de ontwikkeling van hun cultuur zie je, dat zij de grenzen van hun jachtgebied bewaken en andere groepen er niet toelaten. De natuur staat slechts een beperkt aantal bewoners toe. De evolutie laat een ontwikkeling zien van wapens en maatregelen om de veiligheid te waarborgen. We zien een primitieve knots, een speer, een pijl en boog, een slinger, een blijde en een stormram. Van een eenvoudige ring van doornstruiken gaat het naar een palissade, een muur, een gracht met een wal en betonnen bunkers. In mijn omgeving vinden we de overblijfselen van forten en wachttorens van de limes, de grens van het Romeinse rijk. Er zijn de wallen en grachten van de stad Utrecht en er zijn de forten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie.

Behalve de militaire veiligheid hebben we in Nederland ook een bijzondere vorm van organisatie tegen overstromingen, de waterschappen. In een waterschap werkten de bewoners van een gebied samen om de dijken sterk genoeg te houden. Bestuurders worden gekozen. Door goede bestuurders te kiezen kunnen wij onze eigen veiligheid waarborgen. We houden ons aan de wetten en betalen de belastingen die  nodig zijn om te zorgen voor onze veiligheid.

Wat kun je of moet je doen als je na gedegen onderzoek merkt, dat de politiek er niet in zal slagen onze veiligheid te waarborgen? Je kunt er op hopen, dat dergelijke slechte bestuurders bij de eerstvolgende verkiezingen niet meer gekozen worden. Dat blijkt maar al te vaak een valse hoop. De veiligheidsvraagstukken zijn zo ingewikkeld, dat veel mensen er weinig van begrijpen. Ze laten zich door politici van alles wijs maken. Bedrijven betalen aan zogenaamde deskundigen veel geld om ze te laten beweren, dat het gevaar er niet is. Politici roepen dat het allemaal veel te veel geld kost. Tot het te laat is. Het jaar 1672 staat bekend als het Rampjaar. We werden aangevallen door Engeland, Frankrijk , Keulen en Münster. We hadden wel gezorgd voor een sterke vloot, maar de verdediging te land was verwaarloosd. Het land was reddeloos, de regering radeloos en het volk redeloos. Het gepeupel vermoordde Raadpensionaris Johan de Witt en zijn broer Cornelis.

Een ander voorbeeld is de Deltaramp van 1953. Die nacht van 31 januari op 1 februari stond er een noordwester storm van Schotland tot het Zuiden van de Noordzee. Over grote afstand werd het water opgestuwd. Die opstuwing werd nog versterkt door de trechtervorm van het zuidelijk deel van de Noordzee. Tegelijk was het Springvloed, een extra hoge vloed. Het water sloeg over de dijken. Op veel plaatsen braken de dijken. Het land overstroomde en meer dan 1800 mensen verdronken. De ingenieurs van Rijkswaterstaat wisten, dat de dijken te laag waren. Het had nog erger kunnen zijn geweest, want het hoogtepunt van de storm en van het hoogwater vielen niet precies samen. Men heeft bewust een risico gelopen en het liep helemaal verkeerd af. Met de Deltawerken hopen we een dergelijke ramp voor de toekomst te voorkomen.

We weten nu al, dat de dijken in de toekomst toch weer verhoogd moeten worden. De zeespiegel stijgt door het warmer worden van het klimaat. Die temperatuurstijging wordt nu al gemeten. Die is niet overal even sterk. Bij de polen gaat het sneller. Het smelten van het landijs van Groenland en het Zuidpoolgebied zorgt ervoor, dat het zeewater steeds hoger komt te staan. Daar merken we niet zo veel van, want het gaat langzaam. Daarom is het moeilijk om er in te geloven. Gewetenloze  of erg domme politici maken de mensen wijs, dat het allemaal wel mee zal vallen.

Hoe werkt dat eigenlijk? Iedereen weet, dat het in een broeikas erg warm wordt als de zon erop schijnt. De straling van de zon gaat wel door het glas, maar de warmtestraling gaat niet door het glas naar buiten. Zo werkt de luchtlaag rond de aarde ook en dat is maar goed ook. Anders zou het erg koud worden als de warmte niet wordt vastgehouden. Bepaalde gassen in de atmosfeer werken als het glas van de broeikas. Ze zorgen ervoor dat de lucht de warmte vast houdt. Zo’n gas is de koolstofdioxide. Het is het gas, dat in priklimonade zit. Het gehalte aan koolstofdioxide is sinds de negentiende eeuw sterk toegenomen door het verbranden van steenkool, aardolie en aardgas. Het broeikaseffect is enorm versterkt. De atmosfeer houdt steeds beter warmte vast.

Uitrekenen hoe snel dat gaat en hoe snel we af moeten van het verbranden van steenkool, aardolie en aardgas is knap ingewikkeld. De wetenschappers van Urgenda sloegen met hun computers aan het rekenen en ontdekten, dat onze overheid te langzaam is. We zullen te laat zijn. De temperatuur zal te lang blijven stijgen. Er zal te veel ijs smelten en de zeespiegelstijging zal veel te veel worden. Ons lage landje zal daar veel last van krijgen. Maar net als voor 1953 blijven de politici rustig dit vreselijke risico lopen. De meeste mensen hebben dat niet echt door. Ze blijven op die mensen stemmen.

Wettelijk, namelijk door het Verdrag van Parijs is voorgeschreven, dat de temperatuurstijging op tijd moet worden beperkt. De overheid houdt zich niet aan die wet. Ze werkt te langzaam. Dus stapten de wetenschappers naar de rechter. Die gaf hun gelijk. Volgens het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens (EVRM) heeft de overheid de taak de veiligheid van de bevolking te waarborgen. Zelfs de Hoge Raad was het daarmee eens. Is de rechter nu op de stoel van de politici gaan zitten? De rechter heeft de politici de opdracht gegeven hun werk beter te doen en zich aan de wet te houden. Dat is de taak van een rechter. Maar sommige politici leren het nooit. Ze leren de lessen van de geschiedenis niet.

Sommigen willen graag onder de rechterlijke uitspraak uit. Ze beweren, dat de regel uit het Mensenrechtenverdrag geldt in individuele gevallen. Zou de regel dan niet gelden voor al die individuele gevallen samen? Dat heet spijkers op laag water zoeken.

13^e Jaargang, Nr. 606.

IN ODIJK VINDEN PATIËNTEN GEEN PARKEERPLEK BIJ DE DOKTER

Onze lokale progressieve partij Perspectief 21 kent meerdere werkgroepen. Over de werkgroep verkeer merkte ik op, dat deze ook aandacht zou moeten besteden aan parkeerproblemen in onze gemeente. Op minstens twee plaatsen wordt geparkeerd, terwijl men vandaar verder gaat, of per trein of per vouwfiets. De kern Bunnik ligt dichtbij het Science Park Utrecht, tot voor kort bekend als het Universiteitscentrum De Uithof. Daar zijn te weinig parkeerplekken en de aanwezige parkeerplaatsen zijn duur. Dus parkeren automobilisten hun auto in de woonstraten van Bunnik en gaan per fiets naar hun werk. In de nabije toekomst gaat dat alleen maar erger worden, want door de vestiging van wetenschappelijke instituten en bedrijven op het Science Park neemt de werkgelegenheid daar met vijftienduizend arbeidsplaatsen toe. Er is al een enorm woningtekort in Utrecht en omgeving. De huizenprijzen zijn er schrikwekkend hoog. Het woonwerkverkeer over grotere afstanden gaat fors toenemen en daarmee de parkeerproblemen en naar ik vrees ook de files. Krijg die mensen maar eens in de trein en van Utrecht CS naar het Science Park. Al jaren terug waren er mensen, die in Bunnik uitstapten. Ze haalden hun fiets uit een kluis en fietsten 2 tot 3KM naar de Uithof. De smoes is altijd, dat reizen per OV zoveel langer duurt. Voor mij was reizen per bus en tram nooit verloren tijd. Ik las mijn krant en corrigeerde soms proefwerken of bereidde mijn lessen voor. Ook nu zie ik in de trein heel veel mensen met hun laptop of studieboek bezig. Maar ja, heel veel mensen ontlenen hun status niet aan hun eigen persoontje, maar aan hun auto. Zwak.

Dat zie je ook in mijn eigen woondorp Odijk. In het voormalige Kodakgebouw is een dienst van de Nationale Politie gevestigd met duizend zeer gespecialiseerde medewerkers. Dagelijks komen die duizend mensen uit het hele land naar hun werk en ze mogen allemaal met de auto komen. Denk maar niet, dat je dat recht kunt beperken. Politieman word je omdat je gegrepen bent door films met spannende achtervolgingen. Autogebruik is vanzelfsprekend voor het overgrote deel van de medewerkers in Odijk. Het toch al grote parkeerterrein biedt te weinig ruimte. Het intranet van de dienst geeft aan waar buiten het eigen terrein geparkeerd kan worden en waar dat verboden is. Op loopafstand ligt een groot parkeerterrein voor het gezondheidscentrum, het dorpshuis, de scholen en de woningen boven de scholen. Ondanks het verbod voor politiemedewerkers daar te parkeren, doen ze dat toch. Slecht ter been zijnde patiënten vinden er dan geen parkeerplek.

De leiding van de Nationale Politie wil de automobiliteit best beperken en met name voor medewerkers met een vaste werkplek. Politiemensen met wisselende diensten kunnen moeilijk zonder auto. Soms is er een noodoproep. Vaak is er avond- of nachtdienst. De schaalvergroting zorgt voor een grotere woon-werkafstand. Als je van Leeuwarden of Middelburg of Heerlen dagelijks naar Odijk moet pendelen en ook nog geestelijk inspannend werk moet doen is reizen per auto eigenlijk niet zo verstandig. Vlakbij het kantoor zijn van twee buslijnen haltes. Er is een pendelbus van NS-station Driebergen-Zeist naar het kantoor, vijf minuten rijden. De leiding van de Nationale Politie heeft de autokilometervergoeding flink beperkt en de vergoeding per Openbaar Vervoer verruimd. Toch blijft men per auto komen. Soms vraag ik mij af of juist politiemensen tot het uiterst conservatieve deel van de bevolking behoren. Zeer gezagsgetrouw en weinig gericht op verandering vanuit een kritische levenshouding. Toch moeten ze werken met de modernste technieken. Dat doet de misdaad immers ook. Het lijkt mij een interessant thema voor een onderzoek van een of meerdere psychologen bij onze Nationale Politie.

13^e jaargang, Nr. 605.

JE ZULT MAAR TOT DE RISICOGROEP BEHOREN

De vaste bezoekers van mijn weblog weten het wel. Ik hoor niet meer bij de jongeren. Geboren in 1934 hoop ik dit jaar 86 te worden. Ik heb enigszins last van suiker. Ik ben in 2014 aan mijn hart geopereerd, maar mijn cardioloog was de laatste keer tevreden. En ik mis een stuk tong, waar in 2018 een gezwel is weg genomen. Ik behoor echt tot de risicogroep. Anderzijds heb ik nooit echt griep gehad, zoals ik dat van anderen hoor met hoge koorts en overal pijn in de spieren en wat al niet meer. Nu ben ik flink verkouden. Ik hoop maar, dat het snel over is. Dat zal de paus ook wel denken, want hij is ook zo verkouden, dat hij zijn jaarlijkse retraite heeft afgezegd. Zo lang er geen goed werkend vaccin is, zijn we nog niet van het Corona-virus af.

Bij het Tv-programma Op1 was er een discussie over de pensioenen. De reserves van de pensioenfondsen zijn enorm. Maar ondanks de ook nog door overheden nagestreefde inflatie zijn onze pensioenen a; jaren niet meer aangepast. Onze koopkracht is dus flink gedaald. In de discussie werd verteld, dat er jaarlijks 32 miljard Euro aan pensioen uitgekeerd wordt. Dat is maar een klein deel van de enorme reserves. De coronacrisis is ook een economische crisis. Die enorme reserves zijn door de waardedaling van aandelen met 50 miljard Euro afgenomen: ruim anderhalf jaar aan pensioenuitkeringen. Dat doet zo’n nietig virusje. Het is met een gewone microscoop geeneens  te zien. De Chinese economie verkeert in enorme moeilijkheden en de hele wereld ondervindt de gevolgen. Het zou de moderne mens nederig moeten stemmen.

De Westerse mens waant zich oppermachtig. Voor alle problemen weten we de oplossing. Wetenschappers, medici  en politici roepen, dat Nederland goed is voorbereid. Wat helpt dat als bijvoorbeeld de helft van het medisch personeel in een stad besmet blijkt? Ik wil bepaald geen paniek zaaien. Maar het is net als met de opwarming van het klimaat en de daardoor veroorzaakte zeespiegelstijging; Het kan ook erg tegenvallen. Hoogmoed past ons nu niet.

Jaargang 13, Nr. 604.