John Ch.M. Jorna

EINDELIJK WAT RUST

In Barnstaple bleven we drie nachten in hetzelfde hotel. Dus twee ochtenden, waarop je je niet hoeft te haasten om op tijd met de koffers bij de bus te zijn. De zaterdag in Barnstaple was een vrije dag. We moesten ons maar zelf vermaken. We gingen eerst even naar de Rooms-katholieke kerk vlakbij het hotel. We waren er om vijf voor tien en om tien uur begon een Eucharistieviering. De volgende dag zou er op Pinksteren niets van komen. De zondag was helemaal vol gepland. Zo vierden we toch nog Pinksteren en we konden een aantal Britse dames de vrede wensen. De preek duurde ongeveer één minuut. We waren snel weer buiten. Nu maar een koffietent zoeken en intussen ook winkels kijken. We gingen ook de overdekte markt bekijken en ontdekten een stand met typisch Britse lapjespetten. Voor twaalf pond werd ik de eigenaar. Verder naar het kasteelpark, maar van het kasteel restte slechts een flinke heuvel. Van bovenaf had je een aardig uitzicht over de stad en het park, waar een bruidspaar op de foto werd gezet. Het stadhuis is aan de overkant. Langs de rivier liepen we terug naar het hotel. ’s Middags wandelden we over een wandel- en fietspad, vroeger een spoorlijn, een flink eind langs de rivier de Taw en namen de bus terug. Wat dichte begroeiing zorgt ervoor, dat je van de bedrijventerreinen weinig ziet. Het fietspad wordt redelijk veel gebruikt – niet voor Nederlandse begrippen – en ook door ouders met kleine kinderen. Er is in Barnstaple een fietsenverhuur.

Pinksterzondag begon met regen, maar we troffen een droge periode toen we een keurig asfalt pad volgden met links een steile afgrond naar zee en rechts een even steile helling omhoog in een gebied, waar berggeiten voorkomen. Een spannende tocht naar het plaatsje Lynton. We dronken eerst koffie in een gezellig huiskamerachtig café en wandelden vervolgens wat rond. De regenbuien werden intenser. In een keurige cadeauwinkel ontdekten we dezelfde petten als in de overdekte markt van Barnstaple, maar wel tien pond duurder. Sommigen van het gezelschap hebben de tandradbaan naar Lynmouth genomen en merkten, dat er beneden een Eerste H. Communiefeest was. Tsja, het was immers Pinksteren.

Of het aan de bewolkte hemel lag of het ruige landschap, maar Exmoor maakte op mij een bijzondere indruk. Een mensenleven is te kort om alle bijzondere dingen te doen, maar hier had ik wel met mijn scoutingvriendenl een ruige trektocht willen maken. Het is een geologisch zeer oud gebied met gesteente uit het Devoon, sterk afgesleten en het heeft waarschijnlijk tijdens de ijstijden zijn licht golvend reliëf gekregen. Ik had er graag wat langer gebleven en verlangde naar een grondboor op te kijken of er veen aan de oppervlakte ligt, gezien de naam “moor”. Maar ja, we waren met gewone wel heel belangstellende toeristen onderweg en niet met een groep geografen, vroegere collega’s.

De volgende verrassing wachtte ons: Arlington Court. Een fraai landhuis ligt in een uitgestrekt park, natuurlijk in Engelse landschapsstijl. Er is ook een ommuurde tuin met prachtige bloemen en planten en een niet toegankelijke kerk. Ik vroeg waarom het buitengoed ‘court’ heet. Dat was een heel goede vraag, maar de suppoost wist geen antwoord. Na enige tijd, kwam toch het antwoord. Het buiten had in vroegere tijden een juridische functie voor de omgeving. Er werd recht gesproken in een “court of justice”.

Terug in het hotel wachtte ons opnieuw een voortreffelijk diner, dit keer ten dele in de vorm van een lopend buffet. De koffie wordt er geserveerd in de lounge. Daar kun je dan de tafelgesprekken voortzetten. Het waren vaak boeiende gesprekken, ook over controversiële onderwerpen, zoals migratie. Het was een heel gezellige groep met allemaal aardige mensen. Misschien zorgt een reisprogramma toch voor een zekere nu positieve selectie.

Jaargang 10, Nr. 466.

WEG VAN DE AUTOWEG HET WOESTE DARTMOOR IN

De derde dag begon pas echt na de koffie in Honiton met de ontmoeting met Gill Westcott, Green kandidaat voor de Britse parlementsverkiezingen. Daarmee begon ik vorige week deze serie. We moesten verder en iets voorbij Exeter verlieten we de autoweg en gingen verder over de smalle en bochtige B3212 naar Moretonhampstead, waar we de lunch gebruikten. Daarna kwamen we pas echt in Dartmoor, een wat hoger gelegen granietplateau, bedekt met veen en voor een groot deel een Nationaal Park. Het heeft een ruig klimaat met sneeuw in de winter. Hier en daar zijn wat gecultiveerde gebiedjes, maar het is grotendeels heide en alleen maar geschikt voor extensieve veehouderij. Schapen en paarden lopen er los. Vroeger werd er graniet gewonnen, dat ook in bouw gebruikt werd. Bij een beek met een niet meer gebruikte stenen brug vind je het bezoekerscentrum van het Nationaal Park. Verderop bij Princeton ligt de beruchte Dartmoor Prison midden in de wildernis. De geschiedenis van deze gevangenis wordt verteld in een museum in Princeton. Met een foto- of ijsjesstop namen we afscheid van de ponny’s van Dartmoor. Verder ging het over de A390, A38, A30, A392 naar Newquay, waar ons hotel en de Atlantische Oceaan ons wachtten. Na het diner maakten we er een wandeling langs de steile klifkust vlak voor het hotel. De plaats is volop in ontwikkeling. Je ziet er veel nieuwbouw en er wordt nog volop gebouwd.

De ochtend van de vierde dag besteedden we aan een bezoek aan Land’s End. De uiterste Westelijke punt van Engeland op 5^o40’ WL. Het gebied is vreselijk verpest door een soort pretparkje vol horeca in quasi traditionele stijl. Daar moet je langs of door om over een keurig geasfalteerd wandelpad bij de eigenlijke kaap te komen. Het was gelukkig niet mistig en dus konden we de rotspunten verder naar het Westen goed zien, ook de vuurtoren op een van die eilandjes. Je kunt maar beter wat verder naar het Zuiden lopen om de authenticiteit van het gebied te ervaren. Jaren geleden bezochten we Kaap Finisterre in Noordwest Spanje. Het was een mistige dag en het was een mysterieuze plek, waar je voelde, dat de geesten van verdronken zeelieden er rondwaarden. Dat heeft toen veel meer indruk op mij gemaakt.

Een flink stuk naar het Oosten ligt Saint Michael’s Mount, een flinke berg in een baai bij Penzance, bij hoogwater een eiland, maar bij laagwater met de kust verbonden. Het lijkt erg op Mont Saint Michel in Bretagne met ook een klooster. We kochten maar wat fotokaarten, want van fotograferen kwam weinig terecht.

Op de terugweg deden we Truro aan, een regionaal centrum. We aten er een heerlijke omelet en bezochten de prachtige neogotische kathedraal. In de winkel van die kathedraal vonden we een boeiend boekje over landschap en geologie vam Zuidwest Engeland. De centrumfunctie van de stad blijkt uit de vele ook luxe winkels, waaronder een enorme goed gesorteerde boekhandel. De stad herbergt ook het regionale bestuur en veel onderwijsinstellingen. Restte ons nog een stukje terugreis naar Newquai.

De vijfde dag was tot in de middag gewijd aan het indrukwekkende Eden Project. Het ligt in een voormalige porseleinaardegroeve. In de omgeving zie je de stortbergen van het uitgewassen restmateriaal. Vanaf de keurige parkeerplaatsen daal je af in de groeve en komt dan bij het entreegebouw. De architectuur is heel bijzonder. Zigzaggend ga je door de tuinaanleg verder naar beneden naar het binnen gebeuren. In reusachtige doorzichtige bollen, opgebouwd uit zeshoekige platen perspex (?) wordt het klimaat van de vochtige tropen nagebootst en vind je bloemen en planten uit vier vochtig tropische gebieden. Na de vier regionale afdelingen is er nog een afdeling met tropische landbouwgewassen zoals koffie, kaneel of bananen. Je komt ook steeds hoger in de bol en daar is dan een meters hoge waterval. De Nederlandstalige gids wist ontzettend veel, voor sommigen te veel. Die haakten af, want het was al heel lang koffietijd. Ik hield vol, want tijdens mijn studie heb ik er zo veel over gelezen, dat ik het ook wel eens wilde zien. Na een flinke hap met koffie bekeken we nog snel de Mediterrane bol. De tijd was veel te kort. De onderzoeksafdeling en de enorme buitentuin hebben we niet gezien. Je kunt er met gemak een dag doorbrengen. Het is een geweldig boeiend project met tienduizenden planten en naar Nederlands ontwerp. Het Edenproject ligt in de vork van de A390 en de A391 hemelsbreed ruim 2KM noordelijk van de splitsing.

Er wachtte ons nog een flinke tocht naar het Noorden, naar Barnstaple, waar we drie nachten zouden doorbrengen. Volgende week vertel ik verder.

Jaargang 10, Nr. 465.

Op het conservatieve platteland is campagne voeren niet nodig

Dat wilde ik wel eens meemaken; een verkiezingscampagne in Groot-Brittannië met die aloude democratie. Dat viel tegen. Een keer zag ik op een huis iets van een affiche en één keer ontmoette ik de groene kandidate Gill Westcott, die in de hoofdstraat van Honiton in Devon stond te flyeren. Er volgde een kort gesprekje. Met het Britse districtenstelsel maakte zij weinig kans op een parlementszetel. Met nu 3,5% van de stemmen halen de Greens geen enkele zetel. Haar eerste programmapunt is dan ook een democratischer kiesstelsel met evenredige vertegenwoordiging. Ze benijdde ons om het succes van GroenLinks van 4 naar 14 zetels van de 150. Ik legde haar uit waarom je als Groene ook moet opkomen voor de zwakken in de samenleving. Ze stemde daar volledig mee in. Als ik in Groot-Brittannië woonde, zou ik lid zijn van de Greens.

Wij maken al jaren busreizen. Vanaf het opstappunt bij Utrecht waren we naar het vertrekpunt bij Moerdijk gebracht. Vandaar vertrok onze bus richting Calais. Bij de Belgisch-Franse grens is een omwegje ingebouwd om het inkomende verkeer beter in het oog te kunnen houden. Het levert flinke files op. Al voor Calais zien we een omheind terrein, waar vrachtauto’s een veilig heenkomen zoeken. Dan naderen we het havengebied en rijden we tussen meters hoge hekken door. Het verkeer moet zich in rijen opstellen. Dan verschijnt er een auto van de douane, die we moeten volgen. Uiteindelijk moet iedereen uitstappen en in een gebouw worden onze passen of ID-kaarten door de Franse grenspolitie gecontroleerd en daarna nog intensiever door de Britse grensbewakers. Alles om te voorkomen, dat ongewenste buitenlanders toch op de boot naar Dover komen. Het leverde fors oponthoud op, maar daardoor konden we onmiddellijk de veerboot oprijden. Die vertrok al vlug daarna. We werden er niet vrolijk van, maar we konden er ook enig begrip voor opbrengen. Het Brexit-referendum draaide immers ook rond de komst van vreemdelingen en het vrij verkeer van werknemers binnen de EU. Dat hun kinderen en kleinkinderen straks geen leuke baan op het vasteland kunnen gaan zoeken, vergeten de meesten.

Na de witte krijtrotsen van Dover wachtte ons nog een flinke reis richting ons vakantiegebied Devon en Cornwall. Ons eerste hotel lag in Bournemouth, nog Westelijk van Southampton. Het is zo’n typisch Britse badplaats met bijna alleen maar hotels en appartementengebouwen dichtbij de kust, gelukkig wel met veel beplanting in tuinen en parken en langs de lanen. De volgende dag was bedoeld als rustdag, maar je kon ook een bezoek brengen aan het eiland Wight. Het was druk bij de veerboot, zodat we op de volgende moesten wachten. Maar de Costa-koffie was goed. De overtocht duurde niet lang.

Het eiland Wight is 37 KM Oost-West en 21 KM Noord-Zuid en de wegen zijn niet al te breed en met veel bochten. Het Osborne House was de zomerresidentie van Koningin Victoria. Het ligt in een prachtig park in Engelse landschapsstijl met uitzicht op The Solent, het water tussen Wight en Engeland. In het park ligt een ommuurde tuin met kleurrijke bloemen en planten en twee kassen. Zo’n tuin heeft een heel eigen klimaat. Het paleis zelf is ook te bezichtigen. Het is enorm groot, want ook de hofhouding ging mee en er werden gasten ontvangen. We kennen het ook uit Nederland, maar alles is groter. Dat geldt ook voor het landschap met heuvels en diepe droge dalen. Het leek mij een typisch fossiel toendralandschap, dat zijn vorm in de ijstijden heeft gekregen. De ondergrond was toen bevroren, zodat in de zomer het smeltwater van de wintersneeuw niet kon wegzakken. Het stroomde met het regenwater over de oppervlakte weg en schuurde de diepe dalen uit. Die smeltwaterdalen bepalen het reliëf van het eiland. Aan de kust op het Zuid-Oosten wandelden we over een kust pad met strand in de diepte en we maakten een fotostop om de rotspunten van de Needles te fotograferen. Maar ja, de batterij van mijn toestel was leeg. Restte ons nog de tocht met de veerboot en de busreis naar het hotel. Dat was de tweede dag. Volgende week een tweede blog en er zal best ook een derde en misschien een vierde komen.

Jaargang 10, Nr. 464.