John Ch.M. Jorna

MIJN STEM GAAT NAAR GROENLINKS MAAR WAAROM?

Als het om de provincie Utrecht gaat, is er voor mij geen twijfel. Het wordt weer GroenLinks, al kwam ik bij de Stemwijzer twee keer op de Partij voor de Dieren uit. Dat kwam doordat ik voor of tegen aangaf, terwijl het antwoord van GroenLinks luidde: “Geen van beide”. Maar programma’s zeggen lang niet alles. Het gaat meer om de mensen, waarin je wel of geen vertrouwen hebt en het gaat om de opstelling van een partij in de afgelopen jaren.

Voor Bunnik spelen dan een aantal zaken. Het belangrijkste is ongetwijfeld het doordrammen van het Rijsbruggerwegtracé door VVD gedeputeerde van Lunteren, daarbij gesteund door VVD, CDA, D66, CU, GPV en PvdA. Dit tracé doorsnijdt een bijzonder landschap met boomgaarden, akkers, grasland en griendbossen en ligt ten dele op de bodem van een fossiele Rijnbedding met restgeul. Het gebied is hoogst waarschijnlijk rijk aan archeologische vondsten vanaf de prehistorie en doorsnijdt de Limesweg op een nog niet bekende plaats. Door de barrièrewerking raakt het pas aangelegde bos Nieuw Wulven geïsoleerd van de rest van het Kromme Rijngebied. De bereikbaarheid van het Waterliniefort bij Vechten wordt minder, terwijl het ontwikkeld gaat worden tot centrum van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Als de Oostelijke ontsluiting van Houten ook via dit tracé gaat lopen nemen de verkeersproblemen in en om Bunnik dramatisch toe.

Daarnaast bestonden er plannen voor een nieuwe woonkern met 5000 woningen, ook een VVD-plan, maar dit is sterk afgezwakt. Moet er alsmaar meer werkgelegenheid in de provincie komen? Over enkele jaren gaat de Nederlandse beroepsbevolking kleiner worden. Meer werkgelegenheid scheppen betekent nog meer arbeidsmigranten. Het is dus onbegrijpelijk, dat de PVV het VVD-beleid steunt. Het werk in Nederland moet kapitaalintensiever worden en meer gericht op hoge kwaliteit. Dan kunnen we met minder mensen dezelfde omzet halen. Meer werk in de provincie Utrecht leidt tot verdere ontvolking elders in Nederland en minder voorzieningen in de krimpgebieden, waar massaal PVV gestemd wordt. De mensen daar hebben gewoon niet in de gaten, dat het neoliberale beleid van de huidige coalitie met PVV-gedoogsteun leidt tot vertrek van de jonge mensen op zoek naar werk in de Randstad.

Meer wegen, bezuinigen op Openbaar Vervoer, meer woningen, meer bedrijventerreinen, meer megastallen zo groot als drie voetbalvelden leidt tot aantasting van het landschap en zo tot een minder aantrekkelijk woon- en leefmilieu. Dat laatste is nu juist een belangrijke vestigingsplaatsfactor voor hoogkwalitatieve werkgelegenheid. Zo ondergraaft de VVD haar eigen streven. Het wordt tijd, dat de huidige coalitie vervangen wordt.

De leden van Provinciale Staten in de twaalf provincies kiezen de Eerste Kamer. Een linkse meerderheid in de Eerste Kamer kan de scherpste kantjes van het regeringsbeleid afvijlen. Want het is toch te gek, dat de lage en midden inkomens de hogere inkomens een woonsubsidie van 26000 Euro verstrekken bij een hypotheek van één miljoen en een rente van 5%. Het is ook te gek, dat duizenden banen door bezuinigingen verdwijnen omdat we zo nodig een aantal uiterst kostbare onnodige JSF straaljagers moeten aanschaffen. Je zult maar geboren worden met een verstandelijke beperking of last hebben van een psychische afwijking, zodat je gewoon werk wel kunt vergeten. Dan wacht jou een leven in armoede. Het lijkt mij, dat vooral traditionele CDA stemmers in ernstige gewetensnood komen bij de huidige politiek, die de zwaksten tot slachtoffer maakt en de rijken nog meer bevoordeelt.

En dan heb ik nog nauwelijks iets geschreven over het vreemdelingenbeleid. Ook echte politieke vluchtelingen, die in levensgevaar verkeren in hun thuisland komen Nederland nauwelijks meer binnen. Mensenrechten lappen ze aan hun laars. Stop het onrecht.

Deze planeet staat voor de enorme opgave straks meer dan zeven miljard mensen te voeden, van drinkwater, energie, kleding en huisvesting te voorzien en die aarde ook nog leefbaar te houden. Sluit uw ogen niet langer. Kies voor de Toekomst. Stem op 2 maart op GroenLinks.

Jaargang 4, Nr. 152.

SUGGESTIEF VOLKSKRANTINTERVIEW MET AFGHAANSE POLITIEREKRUTEN

De Volkskrant bracht het afgelopen dinsdag opvallend op de voorpagina en met krachtige foto’s en persoonlijke interviews op de middenpagina. Afghaanse politie-rekruten willen vechten en om het goed te leren zijn ze bij de politie gegaan. Van de Nederlandse plannen begrijpen ze niets. Journaliste Natalie Righton toont zich altijd een geweldige vakvrouw, maar deze keer laat ze na eerst een objectief beeld te geven van wat Nederland met de politietrainingsmissie wil. Nu reageren de rekruten op een karikatuur van de Nederlandse ideeën. Ik kan mij voorstellen, dat de afstand een rol speelt, want in veel krantenartikelen lopen de werkelijke voorstellen en de subjectieve ideeën erover door elkaar heen. Als het zelfs hier in Nederland maar met de grootste moeite mogelijk is tot een objectief beeld te komen, hoe lastig is dat dan voor een journaliste in Afghanistan?

Bij de rekruten bestaat het beeld, dat ze zich niet mogen verdedigen als ze door criminelen of Taliban worden aangevallen. Zo’n beetje als de Londense bobby’s, die alleen een wapenstok dragen. Ze denken, dat ze alleen winkeldieven mogen opsporen en het verkeer mogen regelen. Maar ze willen graag leren schieten en dat is een belangrijk onderdeel van de training, evenals het fouilleren van mensen, het bemannen van road-blocks, het controleren van voertuigen, het lopen van patrouilles binnen en buiten de stad, het doorzoeken van woningen en gebouwen, het opsporen van bermbommen en het onschadelijk maken ervan. Nathalie had gewoon moeten zeggen, dat ze dat allemaal gaan leren. Maar ze blijven wel in hun eigen district en gaan niet als goedkope en minder goed uitgeruste hulpsoldaten naar andere gebieden om die Talibanvrij  te vegen. Ze zijn er vooral om hun eigen mensen te beschermen tegen criminelen en terroristen.

Natalie heeft ze helemaal niet gevraagd of ze weten waarom mensen de Taliban steunen. Ze heeft niet gevraagd of ze beseffen, dat dit een reactie kan zijn op de acties van leger en politie of een reactie op de corruptie of op de afpersingspraktijken van militairen of politieagenten.

Sommige politierekruten laten merken, dat ze vooral bij de politie zijn gegaan om iets te verdienen. Natalie weet maar al te goed, dat hetzelfde geldt voor velen onder de Talibanstrijders. Waarom maakte zij deze mannen daar niet op attent en vroeg ze wat ze ervan vinden, dat aan beide zijden arme boerenzoons worden betaald om elkaar te doden. Of ze het geen tijd vinden aan die onderlinge verdeeldheid een eind te maken, zoals dat in meer landen inmiddels is gebeurd. Zuid-Afrika bijvoorbeeld. Natalie had ze kunnen vragen of het niet beter zou zijn dat iedereen zich vooral gaat richten op minder armoede, minder ziekte, meer onderwijs, meer voedsel, betere wegen.

Met welk doel worden deze politierekruten opgeleid? Moeten ze een oorlog winnen? Dat kun je wel vergeten. Net als de Taliban niet in staat zullen zijn het volk duurzaam hun wil op te leggen. Overal in de Islamitische wereld komen de mensen in opstand tegen de dictatoriale regimes en steeds is de honger, de armoede en de werkloosheid de motor van het verzet.

Jammer, want het hele verhaal werd schitterend gebracht met mooie foto’s en het trok de aandacht, want onmiddellijk werden er vragen gesteld in de Kamer en kwam het tot een debat. Jolande Sap heeft heel ingetogen gereageerd. Ze is heel benieuwd naar de resultaten van het overleg met het Karzai-bewind. Zit Karzai eigenlijk te wachten op het tot stand komen van ook maar het kleinste begin van een rechtstaat in Afghanistan? Het zal mij benieuwen of de missie er werkelijk komt. De uitnodiging voor de G20 is aan Mark’s neus voorbij gegaan. Daarvoor is  de missie al niet meer nodig. Maar waarvoor dan wel? We zullen het zien. Wordt vervolgd?

Jaargang 3, Nr.151.

INFORMATIEVERZADIGING

Vroeger had je een veel dunnere krant en de nieuwsberichten op de radio en eventueel had je een opinieweekblad. Dan bleef er heel wat tijd over voor vrijwilligerswerk en klussen in en om het huis. Jonge mensen van vandaag kunnen het zich nauwelijks voorstellen. Tegenwoordig is er naast de radio de TV, het internet, een veel dikkere en gedegener krant, allerlei bladen, je E-mails en het plaatselijke nieuws. Het kost wat tijd om een beetje bij te blijven. Bovendien gaat het allemaal niet meer zo vlug als toen je twintig was. Dus moet je selecteren. Eigenlijk was ik daarmee al bezig toen ik nog les gaf. Ik liet werkstukken maken en daarbij was selecteren van bronnen een belangrijke vaardigheid om aan te leren. Vandaag is het volkomen onmogelijk alle informatie te verwerken, die op je af komt.

Dan is het ook geen wonder, dat allerlei media verwoed met elkaar concurreren om de aandacht van het publiek te krijgen. Daarbij valt het mij op, dat ze vaak niet erg aardig zijn voor elkaar. Met name de publieke omroepen moeten het nogal eens ontgelden. Smalend wordt er gesproken over de staatsomroepen, want ze worden met publiek geld betaald. Dat getuigt niet van enig historisch bewustzijn. Toen er nog geen commerciële zenders waren en iedereen naar de Tv van publieke omroepen keek, betaalde je –als je eerlijk was – Kijk- en Luistergeld. Iedereen was zo geabonneerd op radio en Tv van de toen bestaande omroepen. Er waren veel zwartkijkers en het opsporen van de gratis kijkende medeburgers kostte veel geld. Zo werd het Kijk- en Luistergeld gefiscaliseerd. Iedere belastingbetaler betaalde mee aan de uitzendingen. Net zo als je op een krant geabonneerd bent, ben je dat ook op de radio en Tv van de publieke omroepen. Niks geen staatsomroep, maar publieke bekostiging van uitzendingen door onafhankelijke omroepen. Toch wordt die onafhankelijkheid voortdurend ondergraven. Elke uitgave van de staat nodigt uit tot bezuinigen. Zo kun je ook druk uitoefenen om ‘aardiger’ te zijn voor de zittende regering. Je kunt de omroepen ook wettelijk dwingen om te fuseren. Dan krijg je meer kleurloosheid en uitzendingen, die veel minder vanuit een duidelijk waardenpatroon zijn gemaakt. Het verschil met de commerciële zenders wordt minder. Kwaliteit en diepgang staan niet meer voorop, maar de kijkcijfers. Ik vind het echt onvoorstelbaar, dat een overheid zegt, dat de geluiden van de “Linkse Kerk” vanuit Hilversum maar tot zwijgen moeten worden gebracht. Ik zou het even schandalig vinden als een linkse regering rechtse meningen op radio en Tv zou verbieden of bemoeilijken.

Natuurlijk wordt veel irritatie tussen de media onderling veroorzaakt door de concurrentie bij het binnenhalen van reclamegelden en advertentie-inkomsten. Gratis dagbladen en huis-aan-huisbladen en de commerciële zenders zijn geheel afhankelijk van  reclamegelden, maar bij de dagbladen en tijdschriften met betalende abonnees spelen advertentie-inkomsten evengoed een rol, net als bij de publieke omroepen. Eigenlijk maakt het weinig verschil. Ook de reclameboodschappen en advertenties worden door ons betaald als we de producten van de adverteerders kopen. Soms denk ik wel eens, dat de producten veel goedkoper zouden kunnen zijn als er niet zo veel reclame werd gemaakt. Maar met reclame krijg je meer omzet en dus een goedkoper product.

Ik ben gelukkig met het lezen van een kwaliteitskrant, met het luisteren naar mooie muziek en met het kijken naar programma’s waar ik van houd en actualiteiten en nieuwsrubrieken, waar ik goede, objectieve informatie krijg, goede uitleg en goede commentaren. Voor mij hoeft er niet zoveel te veranderen.

Jaargang 3, Nr. 150.

EEN AVOND MET VEEL EMOTIE

Stad en provincie Utrecht hadden woensdagavond, 2 maart een Afghanistandiscussie georganiseerd. Een volle zaal met zo’n 150 GroenLinksers leefden intens mee en toonde naast veel deskundigheid ook veel emotie. Het was een strijd tussen veel en weinig twijfel, tussen geloof en ongeloof, tussen veel en weinig vertrouwen of zelfs wantrouwen en tussen kalmte en onderdrukte verontwaardiging. Bij sommigen moest die wekenlange boosheid eruit en dat kon gelukkig. Het bleef al met al toch een waardige discussie. Dit was politiek zoals hij moet zijn: geëngageerd, op het scherp van de snede, principieel en allerminst saai. Dit was GroenLinks in actie.

Voor mij staat wel vast, dat het voorstemmen van de fractie na alle garanties van de regering en zelfs van de premier persoonlijk in lijn ligt van langjarige ontwikkelingen in het denken van GroenLinks. Wij willen de internationale rechtsorde handhaven, opkomen voor de mensenrechten, oorlog en geweld tegengaan door bemiddeling en onderhandelen en vooral de belangen van de burgerbevolking in het oog houden. Uit die opstelling kwam de motie Pechtold/Peters voort. Het voorstel van de regering in de Artikel 100 brief spoorde in het geheel niet met de motie. Het voorstel werd ingrijpend aangepast en aan alle eisen van de fractie en dus ook van de Partijraad en bijvoorbeeld ook IKV Pax Christi werd tegemoet gekomen. Maar velen wilden helemaal geen politietrainingsmissie. Ze geloven niet in het civiele karakter. Ze geven de missie geen of te weinig kans op succes. Ze geloven niet in de mogelijkheid, dat de opgeleide agenten inderdaad succesvol kunnen werken aan corruptiebestrijding en tegen straffeloosheid van criminelen.

Hoe kan die kortsluiting tussen de fractie en (een deel van) de achterban ontstaan? Het is ook niet de eerste keer, dat de partijleiding bemerkt, dat ze te ver voor de troepen uit marcheert. Pas als de achterban verrast wordt door ongewenste voorstellen of besluiten ontstaat er reuring. Het Partijbestuur zou er goed aan doen veel regelmatiger de opinies te peilen van een representatieve doorsnee van GroenLinks. De uitslag kan een basis zijn voor de discussies in de Partijraad. Er kan betere voorlichting worden gegeven en er kunnen debatten worden georganiseerd. Ook kan ontdekt worden, dat het maar een kleine groep is, die met veel lawaai een afwijkende mening verkondigt. Er zijn meer controversiële thema’s binnen GroenLinks zoals het sociale beleid en de vrijage met D66.

Nogal wat aanwezigen vonden het optreden van de fractie ondemocratisch, want de meerderheid van de partij en van de bevolking was toch tegen. Terecht brachten anderen naar voren, dat een fractie beslist zonder last en ruggenspraak. Misschien komt het door de manier van werken in kleinere afdelingen. Er is een steunfractie en samen met de fractie en andere betrokken leden ontstaat er een communis opinio en zo komt men tot een besluit. Er wordt rekening met je gehouden. En nu opeens niet! Tsja….

Er werden ook heel goede toezeggingen gedaan. De vraag is wanneer GroenLinks de steun aan de missie opzegt. Daarvoor komen duidelijke criteria en bij het opstellen daarvan worden deskundige partijleden en betrokken organisaties ingeschakeld. Men denkt aan een signaalplatform waar informatie kan binnenkomen en alle GroenLinksers worden uitgenodigd eventuele contacten in te schakelen om relevante informatie in te winnen. Er is de bereidheid om een succesvolle missie voort te zetten, ook als de militaire aanwezigheid beëindigd is. De fractie zal de regering ook voortdurend aansporen onderhandelingen met het verzet in Afghanistan te bevorderen. Maar ja, de Afghaanse regering en de Amerikanen moeten ook willen.

Een puntje zit mij nog dwars. Waarschijnlijk is dit onderwerp bij de onderhandelingen over Paars Plus aan de orde geweest. Was daar overeenstemming over voordat de onderhandelingen werden afgebroken? En zo ja, heeft dat resultaat een positieve invloed op de aanpassingen van het voorstel gehad? Enige openheid hierover lijkt mij wenselijk.

Tot slot: GroenLinks is zo veel meer dan een Afghanistan besluit. Niemand kan het ooit voor de volle 100% eens zijn met de partij van haar of zijn keuze. Niemand is volmaakt en ook een partij niet. Wat zou de wereld saai worden als het wel zo was. Dat maakt het congres a.s. zaterdag weer extra boeiend. Ik hoop op een heel goede sfeer, veel enthousiasme, een flitsende campagne en een mooi resultaat. In Bunnik gaan we niet vergeten welke partijen in de Staten tegen het Rijsbruggerwegtracé waren. Tot zaterdag!

Jargang 3, Nr. 149.