EEN MENS KAN WAT MEEMAKEN
Piet Reckman is al jaren geleden overleden. We waren toen in het buitenland en hoorden het bericht van zijn overlijden op de toenmalige Wereldomroep. We belden onze dochter en die zorgde voor een condoleancekaart. Zijn vrouw Jos zag ik vaak achter de krant op de tafel als ik er langs wandelde. Nu was haar tijd gekomen. Haar kinderen waren bij haar toen ze in een hospice de laatste adem uitblies. Afgelopen zaterdag hebben ze haar nog even door het dorp gereden en toen naar het crematorium gebracht. Daar hielden ze een korte plechtigheid.
Toen gingen ze naar het Wapen van Odijk, waar de familie uit de Achterhoek en vele vrienden verzameld waren. Een zoon en een dochter vertelden over haar bijzondere band met Chileense vrouwen en een kleine Chileense muziekgroep trad op. Dat was mooi en ook al die “naobers” uit het Oosten des Land maakten op mij een bijzondere indruk. Jos Reckman zal niet vergeten worden.
Op de zondag moesten we voor ons doen vroeg op, want de dirigent-organist van de Katholieke kerk in Werkhoven nam afscheid na 45 jaar trouwe dienst. Een paar jaar geleden ontdekten we, dat deze René Verwer een oud-leerling was van de Fatimaschool in Arnhem. Toen wij eind oktober 1961 trouwden zat René bij haar in de klas. Nu hij met zijn nieuwe partner in Zevenbergen in het Westen van Noord-Brabant woont is het niet meer vol te houden om helemaal naar Werkhoven te rijden. Hij was weer erg blij zijn juf van vroeger te zien en wij waren best wel trots op hem.
Thuis haalden we eerst de gemiste slaap in. ’s Middags nam ik een Magazine van Greenpeace door. De nieuwste actie van de natuur- en milieubeweging richt zich op het leven in de diepzee. Dat wordt bedreigd door mijnbouwondernemingen, die de delfstoffen in de bodem van de diepzee willen gaan winnen. Daar valt veel geld mee te verdienen, maar helaas ten koste van planten en dieren, die daar in de diepte leven.
Vroeg in de avond kwam een Chileens echtpaar binnen wippen. Toen ze mijn vrouw steeds misten vroegen ze mij waarom ze er niet was. Ik vertelde over haar ziekte. Nu kwamen ze een cadeautje voor ons beiden brengen, een bundel liefdessonnetten van de Chileense dichter en Nobelprijswinnaar Pablo Neruda. Daarmee lieten ze merken hoezeer zij onze vriendelijke belangstelling voor hun aanwezigheid in Odijk op prijs stellen. Hij is als kind met zijn ouders uit Chili naar Nederland gevlucht toen daar de democratische gekozen President Allende vermoord werd. Hij is in Driebergen opgegroeid. Toen hij voor een bruiloft in Chili was kwam het spreekwoord uit: Van een bruiloft komt een bruiloft. Hij ontmoette er zijn huidige vrouw. Samen hebben ze drie zonen.
Toen kwam de wijkverpleegkundige van de Buurtzorg binnen om mijn steunkousen uit te trekken. Daarvoor moet je flink kracht zetten en dat kon mijn vrouw niet meer. Ze vertelde over de Buurtzorg. Er zijn zelfsturende teams. Er is geen duur betaalde leiding. Zo is er geld over voor een hogere inschaling, voor een auto en keurige uniforme kleding. Toen mijn vrouw ziek werd, stonden ze voor haar klaar. Ze was heel blij te horen, dat de Chileense vrouw nog ruimte heeft in haar mobiele pedicurepraktijk. Daar is veel vraag naar, merken ze vaak. Contactgegevens worden genoteerd en ze belooft ook haar collega’s te informeren.
Wat is het heerlijk zo ontspannen met buitenlanders te praten , hun waardering te merken. Dus zo ziet een huis van Nederlanders er van binnen uit. Mijn studeerkamer noemen ze een museum. Wat is het toch fijn, dat onze Nicolaaskerk een gastvrije herberg wil zijn, waar mensen elkaar kunnen ontmoeten.
18e Jaargang, Nr. 797.