Persoonsgebonden budget trekt kleine graaiers aan!
Mijn 94 jaar jonge Tante Jo in Den Haag is het slachtoffer geworden van een van de vele handige jongens die zich via het PersoonsGebonden Budget (PGB) op de geprivatiseerde zorgmarkt hebben gestort.
Tante Jo is nog steeds zeer bij de pinken en zij woonde tot voor zeven maanden nog zelfstandig. Ze had wel hulp nodig en kreeg die van de Thuiszorgorganisatie Meavita: huishoudelijke hulp en persoonlijke hulp bij het aan- en uittrekken van de steunkousen. Anderhalf jaar geleden verschenen er in de kranten berichten over problemen bij Meavita. De hulpverleners bleken zich evenzeer ongerust te maken over hun baan. Dus werd mijn Tante Jo ook ongerust. Zou ze van de ene op de andere dag geen hulp meer krijgen?
De slimme heer M. maakte daar handig gebruik van. Als ouderenadviseur had hij voor mijn tante veel goed werk gedaan: belastingpapieren in orde maken. Allerlei dingen aanvragen en daarvoor de nodige formulieren invullen. Zo had hij haar vertrouwen gwonnen. Hij vertelde mijn tante, dat ze zich vooral niet ongerust moest maken, want hij wist nog wel prima mensen, die huishoudelijke hulp konden geven. Als ze nu een PGB nam zou hij voor alles zorgen. En ja, de huishoudelijke hulpen verschenen, weliswaar van wisselende kwaliteit, maar over het algemeen ging het goed. Mijn tante Jo betaalde elke maand uit de voorschotten van haar PGB de rekeningen voor huishoudelijke hulp, maar ook voor het aan- en uittrekken van de steunkousen. Vaak deed de heer M. dat zelf, hoewel hij daar niet toe bevoegd was. Wist hij zelf eigenlijk, dat het geld van het PGB daarvoor niet gebruikt mocht worden? Persoonlijke zorg valt immers onder de AWBZ. Zo ging dat een tijd door. Van de dames hoorde mijn tante intussen minder vleiende berichten over de heer M.. Ze werd steeds wantrouwender en eiste vakbekwame persoonlijke zorg. Uiteindelijk zorgde de heer M. daarvoor via de thuiszorginstelling Cardia. Dat liep prima!
De rekeningen voor de huishoudelijke zorg kwamen van een zorgkantoor uit de provincie Utrecht. Langzamerhand werd duidelijk, dat de heer M. iets te maken had met dat zorgkantoor. Toen werd het Pasen 2008 en tante Jo ging naar een gezellige maaltijd in het Wijk- en Dienstencentrum. Ze zat naast een collega van de heer M. en klaagde over de slechte kwaliteit van de persoonlijke zorg. Nu begreep de collega waar M. mee bezig was. Tijdens de wekelijkse telefoongesprekken kreeg ik het verhaal in geuren en kleuren te horen. Wat later tijdens een slapeloos uurtje bedacht ik, dat als de rekeningen van een zorgkantoor kwamen, dat ook moest staan ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. En ja, het inschrijvingsnummer stond keurig op de rekening. Ik belde met de Kamer van Koophandel en kreeg te horen, dat de eigenaar en enige aandeelhouder en algemeen directeur van het betreffende zorgkantoor de heer M. was. Dat gaf mijn tante Jo diezelfde dag door aan de collega. De directie werd op de hoogte gebracht en enkele dagen later werd M. op staande voet ontslagen wegens belangenverstrengeling. De heer M. was door een 94 jarige ontmaskerd.
Nu loopt de verantwoording van de uitgaven van het PGB en heel eerlijk heeft de opvolgster van M. ingevuld, dat er ook betaald is voor persoonlijke zorg. En ja, die valt onder de AWBZ. Moet nu Tante Jo, die zich als Haags burger zo verdienstelijk heeft gemaakt door M. te ontmaskeren uit haar schaarse inkomsten opdraaien voor de kosten van de persoonlijke zorg of treft ze creatieve ambtenaren, die deze kosten zelf bij de AWBZ declareren of een andere oplossing bedenken en deze krasse dame de kans geven rustig te genieten van haar oude dag?
Haagse gemeentelijke politici, die deze column lezen, trek hier een les uit en kom op voor deze dappere Haagse burgeres.
Het vervolg tot nu toe 30 november is, dat de ambtenaren strikt de regels toepassen. Dat de dader vrijuit gaat en het slachtoffer aanzienlijke financiële schade lijdt blijft buiten hun gezichtsveld. Hoe we dit oplossen? Er zijn nog wegen te gaan. En daarnaast: Wat vind de politiek?