Woord- en Communievieringen (RK)

 

Dit artikel is eerder gepubliceerd in de Editie Odijk van het aprilnummer van Open Venster, parochieblad van de Johannes XXIII parochie in de Kromme Rijnstreek.

 

“Waar twee in Mijn naam tezamen zijn ben Ik in hun midden”

Soms doet een viering je echt wat. Afgelopen zondag bekende ik na afloop, dat mijn ogen af en toe vochtig werden. Ik moest later vaak terug denken aan een moment tijdens de overweging toen het muisstil werd in de kerk. Pastor Lilian vertelde over wat er met haar gebeurde toen ze haar neefje als pas geboren baby midden op een groot bed zag liggen. Helemaal niet de wolk van een kind, zoals we elkaar toewensen. En toch raakte ze diep ontroerd, dat dit mogelijk was. Dat zo’n kind zo maar geboren wordt en leeft en met alles er op en er aan. Dat was Gods werk. Gods aanwezigheid in ons midden werd voor haar opeens zichtbaar. Een Godservaring. Je wordt er warm van en heel gelukkig, zoals de drie apostelen, die bij Jezus op de berg waren, toen Hij voor hun ogen van gedaante veranderde, het evangelie van die zondag. Ze wilden er wel altijd blijven. Zo’n kostbaar moment tijdens een woord- en communieviering toont weer eens aan, dat alleen al door zo’n persoonlijke ervaring God in ons midden komt. Een woord- en communieviering is niet aan vaste formuliergebeden gebonden en door de keuze van lezingen of gebeden kan ik evenzeer in mijn hart geraakt worden. Dat kan ook door de bijzondere harmonie en de merkbare zorg, die je in zo’n woord- en communieviering vaak aantreft. Het is geen routine, maar elke keer weer nieuw. Dat zorgt ervoor, dat je meer geboeid blijft en er met je aandacht bij blijft.

Het zal in de nabije toekomst vaker voorkomen, dat er geen priester beschikbaar is om in de Eucharistie voor te gaan. Veel mensen hebben de indruk, dat de bisdomleiding dan een sterke voorkeur heeft om de mensen naar die ene kerk in Houten te laten reizen om daar de Eucharistie mee te vieren. Ik wil de waarde daarvan niet ontkennen. Het samen parochie zijn wordt er door versterkt, maar een echte binding is er niet zo maar. Dat vraagt vele jaren. Samen met Bunnik en Werkhoven vormen we al sinds 1964 één gemeente en toch zijn de sociale contacten met mensen uit Bunnik en Werkhoven minder dan in ons eigen dorp. Daarbij vormen familiecontacten een uitzondering. Het is om veel redenen belangrijk het gemeenschapsgevoel in de nog betrekkelijk kleine dorpsgemeenschap Odijk zo sterk mogelijk te houden. We hebben elkaar nodig. Juist om dat gemeenschapsgevoel sterk te houden, er te zijn voor elkaar is het belangrijk, dat er dan toch elk weekend een viering in elke geloofsgemeenschap is. Veel mensen voelen dat ook zo.

De bijzondere eigen waarde van een woord- en communieviering zit ook in het feit, dat het geen gewijde mannen zijn, die er in voorgaan. De viering wordt vaak door een groep voorbereid. Dat merk je, want iedereen komt weer met eigen gedachten en vragen bij de lezingen en in de overweging of de keuze van gebeden of liederen komt dat terug. Het geheel wordt er rijker door. Overigens kan ook een priester zich zo samen met anderen voorbereiden op een viering, maar dat vraagt tijd. En tijd is voor priesters steeds meer een schaars goed.

Het zijn ook vaak vrouwen, die in een woord- en communieviering voorgaan. Of het zijn gehuwde mannen of vrouwen. Een gehuwde man of vrouw kijkt toch anders tegen het leven aan en heeft andere ervaringen en andere emoties dan een celibatair levende priester. Dat merk je aan hun aanpak en aan hun overweging. Ze staan dichter bij het dagelijks leven van de kerkgangers. Anderzijds is het goed, dat een celibatair met wat meer afstand tot het gezinsleven voorgaat, want door die afstand krijg je een andere kijk. Mooi dus die afwisseling.

Vaker dan vroeger zullen eigen parochianen voorgaan. Zo laten ze ook hun eigen verantwoordelijkheid voor onze plaatselijke geloofsgemeenschap zien. Juist als je mensen zo’n taak toevertrouwt, bevestig je hun verantwoordelijkheidsgevoel. Soms zie je, hoe een “moderne” pastoor hen wegstuurt, want die leken hebben er geen verstand van en ze houden zich niet aan de regels en ze zingen liederen van Oosterhuis. We kunnen ons nauwelijks voorstellen, hoe zulke mensen geestelijk verwond worden.

Pastorale werkers mogen niet voorgaan in een eucharistieviering. U moet niet denken, dat iedereen dat weet!  Veel pastoraal werkers voelen zich klem zitten. Ze weten heel goed, wat de parochianen van hen verwachten. Soms is dat in strijd met de voorschriften. In hun werk raken ze verkrampt doordat ze steeds bang zijn ongewild een regeltje te overtreden en vrezen dan ontslagen te worden. Ze hebben ook vaak het gevoel niet echt geaccepteerd te worden door de leiding van het bisdom. Ze worden gedoogd. Dat lijkt mij reden om hen waar dan ook moreel te steunen, hun het gevoel te geven, dat ze goed werk doen en dat je hen dankbaar bent. En ze evengoed tips te geven voor een nog betere aanpak. De mooiste steun geef je een pastoraal werker door de viering bij te wonen, waarin ze voorgaan. Hoe meer mensen hoe meer hun leven zin krijgt.

Zo maar zeven redenen om zondags juist wel die woord- en communieviering bij te wonen. Die heeft een geheel eigen waarde. 

Leave a Reply