DRIEHOEK UTRECHT – MAARN – AMERSFOORT BEDREIGD
Asfalteerders schrikken nergens voor terug. Koning Auto moet immers ruim baan krijgen. Voor de autolobby lijkt onbeperkt auto rijden zonder veel vertraging het nieuwste mensenrecht. Ze leven met hun auto, hun beste vriend. Ze sluiten hun ogen voor alle nadelen totdat ze bij Utrecht de pont moeten nemen naar Den Haag. Waar gaat het over?
De Ring Utrecht heeft te weinig capaciteit. In de spits staat het er regelmatig vast. Als ergens op de Ring een ongeluk gebeurt, staat al spoedig de hele ring vast. Omleidingroutes ontbreken. Een bijzonder probleem is, dat de Ring zowel door nationaal en internationaal verkeer gebruikt wordt als door lokaal en regionaal verkeer. Er is op gestudeerd en men ziet een aantal mogelijkheden. Een alternatief noemt men spreiden. Dat klinkt op het eerste gezicht positief, maar het betekent natuurlijk het spreiden van de ellende. Nog grotere delen van de provincie krijgen te maken met de nabijheid van autosnelwegen. Dit alternatief wekte enorme weerstand. De toekomstige inwoners van het stadsdeel Leidse Rijn waren jarenlang blij gemaakt met een groot parkgebied in hun wijk. Daar in de buurt wonen was uiteraard extra aantrekkelijk. Rijkswaterstaat bedacht, dat je door dat niet bebouwde gebied mooi een verbinding tussen de A2 bij Maarssenbroek en de A12 bij De Meern zou kunnen maken. En zo dacht men ook aan een nieuwe autosnelweg zuidelijk van Leidse Rijn en dan tussen Utrecht en Nieuwegein, Utrecht en Houten, Utrecht en Bunnik en Utrecht en Zeist door naar de A28. Dan zou de A27 bij Amelisweerd ontlast worden.
In het inspraakverslag wordt geconstateerd, dat deze beide oplossingen, eigenlijk het creëren van een tweede Ring veel weerstand hebben opgeroepen. Wel als dat niet kan dan maar zoeken naar een andere oplossing in het alternatief spreiden. Voor de verbinding A2 naar A12 denkt men aan een tracé westelijk van Leidse Rijn. Wonen in Leidse Rijn, gezellig omsloten door autosnelwegen. Voor het probleem van een verbinding tussen de A12 en de A28 denkt men aan een opwaarderen van de Waterlinieweg of van de weg Maarn – Amersfoort (N227) en alles daar tussen. Daar gaat je favoriete fiets- en wandelgebied. De Waterlinieweg loopt tussen woonwijken door. Hij passeert daarbij een wereldberoemd woonhuis, een van de weinige Nederlandse bouwwerken op de Werelderfgoedlijst, het Rietveld-Schröderhuis. Over de ruimte tussen Utrecht en Bunnik is al veel te doen geweest. Vervolgens liggen Bunnik en Zeist in de weg voor een nieuwe weg. En dan komen bossen, die vrijwel allemaal in het bezit zijn van het Utrechts Landschap of Staatsbosbeheer of van het Landgoed De Treek-Henschoten en dan ligt het grote militaire oefenterrein de Leusderheide nog mooi in de weg. Het gebied bestaat uit dekzand, stuifzand, fluvio-glaciaal zand en grint en de stuwwal met meerdere smeltwaterdalen. De kwaliteit van de bossen is sterk verbeterd en er wordt op grote schaal aan herstel van de heide gewerkt, die vroeger vrijwel het gehele gebied bedekte. Het is erg aantrekkelijk voor recreatie. Zo vind je er het KNVB-centrum, het conferentieoord Woudschoten, de Stichting Jeugdvakantieverblijven, het Militair Luchtvaartmuseum en de Pyramide van Austerlitz.
Hoe verder naar het Oosten, hoe langer dit tracé wordt Van bijna 4 KM bij de Waterlinieweg naar 7 KM bij de N227. De kortsluiting tussen de A12 en de A28 heeft vanzelfsprekend consequenties voor beide wegen. En uiteraard heeft het beter bereikbaar worden van Amersfoort en Utrecht en de omgeving gevolgen voor de stadscentra. De luchtkwaliteit in Utrecht is nu al moordend. Geen wonder, dat de Utrechtse Raad op de rem heeft getrapt. De raden van Zeist, Utrechtse Heuvelrug, Woudenberg, Leusden, Soest en Amersfoort kunnen ook met deze plannen te maken krijgen. Houd de voet maar bij de rem, dames en heren.
Jaargang 2, Nr. 25.