De zee zien in Zeeland

DRIE DAGEN SCHOUWEN DUIVELAND

Soms verzinnen je kinderen een leuk verjaarscadeautje. Ze brachten ons weg met twee auto’s. We lunchten met z’n vijven en maakten een pracht van een strandwandeling. En zittend op het terras kregen we toch nog een buitje van een half uur. Gezien de weersverwachting viel dat hard mee. Zo met z’n vijven voelden we weer die verbondenheid van vroeger, toen ze nog thuis woonden. Een idee om na te volgen.

De volgende dag was bepaald niet stralend. Er werd onweer verwacht. We besloten het te zoeken bij een binnen-activiteit. Op naar de Neeltje Jans. Daar was ik vroeger met school en ook wel met familie al vaker geweest. We zijn er zelfs op schoolexcursie geweest toen je nog over een tijdelijke brug naar dit werkeiland moest.

Aan één keer in 1987 koester ik een bijzondere herinnering. Net op het moment, dat de leerlingen werden opgeroepen om de stormvloedkering van binnen te bekijken kwam er een heer op mij af. “Mag ik u iets vragen? Ik volg een Teleac-cursus Portret Tekenen.” “U hebt het goed gezien”, was mijn antwoord. En hij weer: “Ik heb u al zo vaak getekend!” . Mijn teken collega had mij gevraagd model te staan voor het hoofdstuk karikaturen. Zelfs in 2012 herkende mij iemand nog daarvan, maar die werkte zelf met het materiaal bij haar tekencursussen.

Zo kwamen we dus bij de Neeltje Jans, maar wat was dat veranderd. De binnen-activiteiten zitten in een fors gebouw, waarvan de helft wordt ingenomen door een uitstekend restaurant. Het oude model van de Deltawerken is er nog steeds met alle dammen en met dia’s en mondelinge toelichting wordt bij elke dam uitleg gegeven. Voor een aardrijkskundeleraar is dat natuurlijk gesneden koek, net als die kaart van Nederland, waar de samenhang van de Haringvlietdam met de grote rivieren wordt uitgelegd. Die is dicht bij matige of gemiddelde afvoer. Dan gaat al het water via de Nieuwe Waterweg naar zee en wordt daar de zouttong over de bodem terug gedrongen. Bij grote rivierafvoer gaan de spuisluizen open. Het boeiendste zijn de vier zalen met films. Ocean 1, 2 en 3 laten iets zien van de Deltawerken, het zeeleven en de Stormvloedramp van 1953. Maar heel bijzonder is de Delta Experience. Je ervaart die stormnacht heel realistisch en voor mij best angstaanjagend met rondom filmprojectie, geluid, lichteffecten en steeds dat kind, dat om zijn mama roept. Alleen daarvoor is een bezoek al de moeite waard. Allerlei buitenactiviteiten waren bij dit slechte weer gesloten, maar we zagen nog wel een metersbreed aquarium met haaien en een windmachine, die ons een storm van 133 KM/uur in het gezicht blies. En je kunt nog steeds in de Stormvloedkering, waar nu een uitgebreide tentoonstelling over de Deltawerken te zien is.

Voor de windmolenhaters nog een bijzonder bericht. Het wolkendek hing zo laag, dat de windmolens tot de wolken reikten. Bij hun hoogste stand verdwenen de wieken in de wolken. En omdat het ook nog mistig was, zag je de windmolens nauwelijks. Daar moet je als windmolenhater toch van in de wolken raken.

Na de regen van de vorige dag was de laatste dag heerlijk zonnig. We maakten een fijne strandwandeling, lunchten weer aan het strand en na de wandeling terug ging het op huis aan.

Tsja, en ‘s avonds ontdekte ik, dat ik toch wat was vergeten om in te pakken, maar de medewerksters van Resort Zee en Land wisten het te vinden en stuurden het op. Dat is Zeeuwse service van deze Zeeuwse Meisjes.

Jaargang 9, Nr.413.

Leave a Reply