EN VOORUITBLIK
Als ik aan het jaar 2023 denk, krijg ik vooral het gevoel van veel narigheid. Doordenkend komen er ook vreugdevolle momenten naar voren. De vaste bezoekers hebben er veelal reeds in gedeeld. Ik verloor mijn enige zus. Ze was al zo’n vijf jaar bedlegerig. Voor haar was het bepaald geen pretje. Haar dood was als zo vaak een bevrijding. Toch is het leuk om een streekblad te ontvangen, waarin over haar een lovend artikel staat. Ik mag trots zijn op mijn zus Angèle.
Zo stierven hier in het dorp een aantal verdienstelijke mensen, waarmee ik vaak ben opgetrokken. Dan is de eerste, die ik noem Arda. Ze was jarenlang godsdienstlerares op de openbare school. Als er dan een kamp was met groep acht (toen nog de zesde klas), ging ze mee, net als mijn vrouw. Dat was genieten. Ze werkte ook mee aan het “Veertigdagenboekje”, een verzameling teksten ter overweging in de Vastentijd. Haar lidmaatschap van de “Coalitie voor de Mensenrechten” vond ik het meest bijzonder. Jarenlang was er in de Vredesweek in september een bijeenkomst onder het thema Mensenrechten. Ik vond dat altijd heel bijzonder. Arda was ook de vrouw, die met het idee van een Noodfonds Bunnik kwam. Soms kloppen mensen in nood aan bij de gemeente, maar die kan hen niet helpen. Ze vallen onder geen enkele regeling. Dan biedt het Noodfonds Bunnik een oplosing., De drie Caritas-afdelingen van de Rooms-Katholieke Geloofsgemeenschappen en de drie Diaconieën brengen de helft van het fonds bijeen en de gemeente de andere helft.
Tsja, en Jos Aben. Een eenvoudig man. We kenden hem vroeger als eierboer, die wekelijks bij zijn klanten eieren bezorgde. Daarna maakte ik hem mee bij volleybal en de laatste jaren bij het koffie drinken na de viering in onze H. Nicolaaskerk. Opeens was hij er niet meer.
Bij alle narigheid denk ik ook aan de vele oorlogen: Oekraïne, Gaza, Jemen, Soedan, Mali, Venezuela en van die kleine lokale conflicten, die maar zelden de krant halen. Ik dacht soms, dat er eindelijk een eind zou komen aan al die oorlogen. We gingen de zinloosheid begrijpen. Maar elke keer zijn er weer machtsbeluste idioten als Poetin en de Hamas-beweging, die weer beginnen.
Maar er waren ook leuke dingen. We vierden in mei de verjaardagen van mijn vrouw en mij samen en nodigden veel familieleden uit. Corona had het een paar jaar moeilijk gemaakt elkaar te ontmoeten. Het was mooi weer en zowel in de tuin als binnen was het reuze gezellig. Dan was er het familieweekend in het Lauwersmeergebied. Een groot succes, omdat iedereen zich voluit inzette En eindelijk maakten we kennis met die leuke vriendin van een kleinzoon. Een andere kleinzoon beëindigde zijn studie en ging zijn digitale baan vanuit Spanje uitvoeren.
En er waren twee jubilea. In 1972 nam ik het initiatief om een Scouting-groep in Odijk op te richten. Die bestond nu vijftig jaar. In 1997 hielp ik bij de oprichting van een lokale progressieve partij, Perspectief 21, waarin PvdA en GroenLinks samenwerken. In maart 1998 kwamen er vier leden van P21 in de Bunnikse Raad. De fractie groeide elke periode en vormt al jaren de grootste partij in de Gemeente Bunnik. We hebben twee wethouders naast een van D66. CDA en VVD vormen de oppositie. Best aardig, dat men landelijk ons goede voorbeeld heeft gevolgd.
En dan het jaar 2024. Wat staat ons te wachten. Vrede op aarde? Daar kunne we met Kerstmis alleen maar over zingen. Een nieuwe regering? Als het een vier-partijen-regering wordt, dan is het voor links vast verdienstelijk oppositie te voeren.
In Odijk vieren we in 2024 het zestigjarig bestaan van onze H. Nicolaaskerk. Die werd door de toenmalige veel kleinere groep Katholieken met jarenlang sparen zelf opgericht. Dat valt zeer te bewonderen.
En als ik het vol houd, dan hoop ik in het jaar 2024 de negentigjarige leeftijd te bereiken. Dat is echt iets om op vooruit te blikken.
17e Jaargang, Nr. 785.