Handtekeningactie groot succes
Twaalfduizend handtekeningen werden ingezameld tegen het beleid van het aartsbisdom om zo veel mogelijk kerken te sluiten. De bedoeling is, dat de parochianen op zondag naar die ene kerk reizen, het eucharistisch centrum om daar de H. Eucharistie te vieren. Daar tegenover staat de visie van velen, die hun lokale geloofsgemeenschap bij elkaar willen houden en elke zondag in hun eigen wijk of hun eigen dorp samen gemeenschap willen vieren. Dat is bij voorkeur een Eucharistieviering, maar als er geen priester beschikbaar is, kan een pastoraal werker m/v of een geschoolde leek ook voorgaan in een Woord- en Communieviering of een Woord- en Gebedsviering. Want voor veel mensen is juist het samen komen en elkaar ontmoeten de kern van hun geloven. We zijn er voor elkaar. Dat heeft Jezus van Nazareth ons voorgeleefd.
Zo was ik vanmorgen op 1 april 2015 naar de Maliebaan getrokken, waar al mensen hun leuzen ontrolden met daarop “Handen af van onze kerk”. Journalisten interviewden initiatienemers Ad de Groot en Gerard Zuidberg. RTV Utrecht was er. Het waren grotendeels ouderen, die niet meer werken, maar zo waar, er was een jonge moeder met een peuter naast al die opa’s en oma’s. Ze kwamen van heinde en ver. Ik sprak mensen uit Abcoude en uit Brummen naast een ‘buurman’ uit Zeist. De meesten kwamen uit Utrecht.
Bij elven verzamelde iedereen zich rond de imposante voordeur van het aartsbisschoppelijk paleis. Ad de Groot vertelde, dat hij een week geleden hier een brief had bezorgd met de mededeling, dat we op 1 april de handtekeningen met reacties zouden komen aanbieden en dat we hoopten, dat de kardinaal zich een moment zou kunnen vrijmaken om de handtekeningen met begeleidende opmerkingen in ontvangst te nemen. Voordat Ad aan de bel trok zongen we eerst het lied “Zo maar een dak boven wat hoofden”, heel toepasselijk. Er werd aan de bel getrokken. De deur ging open. Wie verscheen? Niet de kardinaal, maar een vriendelijke, zeer beschaafde jongeman, die naar buiten kwam en de deur onmiddellijk achter zich dicht trok. Met zo’n grote groep demonstranten weet je het maar nooit. Op de vraag of de Kardinaal thuis was, kregen we geen duidelijk antwoord. Dus werd een heel boekwerk met al die handtekeningen en opmerkingen en bovenal de alarmbrief aan de paus aan de secretaris van de kardinaal overhandigd, die beloofde het aan de kardinaal ter hand te stellen. Fluks ontsloot hij met zijn sleutels weer de deur en weg was hij.
Wie in stilte gehoopt had, dat de kardinaal ons gastvrij op de koffie zou nodigen werd teleurgesteld, maar die koffie wachtte ons wel in de Baptistenkerk aan de Herenstraat. De hele groep was daar naartoe gewandeld. Binnen werd er veel met elkaar gepraat. Al die mensen hebben dezelfde ervaringen. Iedereen is blij met die warme levende geloofsgemeenschap waarin hij of zij zich geborgen voelt. Niemand wil dat kwijt raken. Iedereen wil die gemeenschap vitaal houden, zoals dat in de bisdommen Groningen-Leeuwarden en Poitiers in Frankrijk gebeurt.
Ad de Groot en Gerard Zuidberg proberen uit alle macht contacten in Rome aan te boren, want ze willen, dat onze alarmbrief ook echt Paus Franciscus bereikt. Zo hopen we dat er zo weinig mogelijk kerken gesloten worden. Als dat door te duur onderhoud en geldgebrek of te weinig vrijwilligers toch moet, dan willen we, dat de geloofsgemeenschap intact blijft en een ontmoetingsplek houdt om het samen zijn te vieren. Ik vermoed, dat al die ouderen ook van harte hopen, dat veel jongeren hun verantwoordelijkheid begrijpen en in steeds grotere getalen hun steentje gaan bijdragen.