John Ch.M. Jorna

 MANTELZORGER NOG ZWAARDER BELAST

Er zijn in Nederland meer dan twee miljoen mantelzorgers. Zij besteden dagelijks veel tijd en aandacht aan het verzorgen van een zieke of beperkt mobiele naaste, een familielid of vriend of vriendin en daarvoor worden ze niet betaald. Ze kunnen wel van de gemeente een teken van waardering krijgen. Die tweehonderd Euro moeten ze dan wel aanvragen. Als ze dan ook zorgen voor een samenlevingscontract, bijvoorbeeld tussen moeder en dochter valt later het te betalen erfrecht voor hen veel lager uit. De vrijstelling ligt dan hoger.

De meeste mantelzorgers zijn flink belast. Vaak zijn ze zelf al ouder en niet meer zo fit. Het is zwaar werk om iemand te helpen naar het toilet te gaan, die daar zelf niet meer toe in staat is. Als de patiënt ook nog incontinent is, betekent het ook nog weer wassen en drogen en nieuw materiaal aanbrengen. Gelukkig kunnen ze bij de moeilijkste dingen hulp van de thuiszorg krijgen, bijvoorbeeld voor een douchebeurt of voor het wassen en aankleden ’s morgens en het nacht klaar maken ’s avonds. Dan is er ook nog al het huishoudelijke werk, het boodschappen doen, de administratie en alle formulieren invullen.

Gelukkig gaat de verzorgde vaak enkele dagen per week naar de dagbehandeling. ’s Morgens om een uur of negen worden ze met een rolstoeltaxi opgehaald en om een uur of vijf komen ze weer thuis. De mantelzorger heeft op zo’n dag tijd voor eigen dingen, kan wat tot zich zelf komen en voor allerlei dingen zorgen waar hij of zij anders niet toe komt. Het betekent dus een flinke ontlasting voor de mantelzorger.

Maar nu gaat er bezuinigd worden op het vervoer naar de dagbehandeling. Veel mensen kunnen de dure rolstoeltaxi zelf niet betalen. De instellingen voor dagbehandeling vrezen, dat het aantal cliënten zo sterk zal dalen, dat de dagbehandeling gesloten gaat worden.

Als de verzorgden niet meer naar de dagbehandeling kunnen, worden de mantelzorgers niet meer ontlast. Voor hen wordt de belasting te zwaar. Het is niet meer vol te houden en dus moet de verzorgde naar een verzorgingshuis. Zo zie je dat deze vorm van bezuinigen echt het paard achter de wagen spannen is. De samenleving is uiteindelijk duurder uit en als de mantelzorger geen indicatie krijgt voor het verzorgingshuis, worden de twee soms na een huwelijk van zestig jaar van elkaar gescheiden. Ik hoor regelmatig verhalen van partners, die dagelijks naar het verzorgingshuis fietsen en daar hun partner blijven verzorgen.

Het is belangrijk iets te doen voor de mantelzorgers. De Zonnebloem of het Rode Kruis zorgt daarvoor door hen samen een dagje uit te bieden of zelfs een week vakantie. Vrijwilligers nemen dan de zorgtaak over. Ze kunnen samen genieten. Zo zijn er ook vakanties te regelen voor een mantelzorger, waarbij de zorgtaak overgenomen wordt door een familielid of een vrijwilliger en soms een betaalde kracht. Veel mensen kunnen dat zelf niet bekostigen. In onze parochie wordt nagegaan of daar een diaconale taak voor ons ligt. Tegelijk maken we ons zorgen over al die mensen, die nergens meer bij horen en ook voor de Zonnebloem en het Rode Kruis onbereikbaar zijn. Er is niemand, die voor hen opkomt en ze komen ook niet voor zich zelf op. We gaan de komende tijd bekijken hoe we iedereen kunnen bereiken. Zo is er nu al een keer per maand een gezellige bijeenkomst op een zondagmiddag en een keer per maand een gezamenlijke maaltijd. Er blijkt veel belangstelling voor.

Er is vaak terecht veel kritiek op de kerken en op kerkelijke functionarissen. Sommige mensen blijken dan zo haatdragend, dat ze niet meer in staat zijn met een open oog te kijken naar de vele goede dingen, die kerken doen. De maatschappelijke rol van kerken is ook financieel gezien van grote betekenis.

Jaargang 5, Nr. 227.

This entry was posted on vrijdag, augustus 10th, 2012 at 21:18 and is filed under COLUMN VAN DE WEEK. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.