De vierhonderdste Column van de Week
Acht jaar geleden publiceerde ik mijn eerste Column van de Week. Ik had het gevoel, dat ik mensen iets te vertellen heb. Mijn gedachten over allerlei onderwerpen wilde ik met anderen delen. Daar kwam bij, dat ik verwachtte, dat ik me bij mijn schrijven voor een parochieblad zou moeten inhouden. Mgr. Eijk was tot aartsbisschop benoemd. Ik wilde niet, dat de leiding van de parochie in de problemen zou komen. Als individu ben ik onafhankelijk. Ik hoef niet bang te zijn, dat ik mijn baan verlies. Dat is bij pastores in het aartsbisdom wel anders. Eigenlijk gold voor de politiek hetzelfde. Ik bekleed geen bestuursfunctie meer en kan hardop denkend mijn columns schrijven.
Wat is bij het schrijven mijn doel? Ik wil mensen geen mening opdringen. Ik pak een onderwerp aan, analyseer het en zoek naar voor- en nadelen, positieve en negatieve kanten. Vaak stel ik vragen en zo hoop ik mensen zelf aan het denken te zetten. Natuurlijk klinkt mijn eigen mening door in mijn schrijfsels. In een vorige column vertelde ik, dat ik vroeger mijn leerlingen wilde leren kritisch te lezen en meningen van feiten te onderscheiden. Ik merk in mijn omgeving, dat veel mensen het maar hinderlijk vinden over ingewikkelde maatschappelijke kwesties diepgravend na te denken. Als ze al iets weten over een onderwerp, dan zie ik een zekere weerstand om tot een goed gefundeerd oordeel te komen. Ze zoeken het maar uit, hoor ik dan. Wij hebben niets te vertellen. De hoge heren – waar blijven de dames? – gaan toch hun eigen gang. Misschien kan ik met mijn columns dat gevoel van onderworpenheid een beetje doorbreken.
Bereik ik veel mensen? Maandelijks bezoeken 6 tot 8 duizend unieke bezoekers twee tot drie keer mijn weblog. Ik hoor steeds vaker, dat mensen één keer per maand mijn weblog bezoeken en dan vier of vijf columns lezen. Soms stijgt het aantal bezoekers spectaculair. Dat gebeurde na de column van 4 juli 2014 over de houding van de kerk tegenover het huwelijk en scheiding. Die maand had ik ongeveer 30.000 unieke bezoekers. De maanden erna was het aantal bezoekers nog aanzienlijk hoger dan eerder gebruikelijk, maar het effect ebde weg. Ik bereik ook meer mensen doordat elke blog ook op www.planeetgroenlinks.nl en op de site van de Linker Wang verschijnt.
Hebben bloggers invloed? Als blogger heb je geen abonnees. Je kunt geen lezersonderzoek doen. Ik krijg ook weinig reacties, maar omdat mijn blogs meestal erg genuanceerd zijn, worden mensen ook niet zo vlug boos. Maar met onze blogs werken we wel opiniërend. Meer mensen vormen een mening voor zich zelf en soms dragen ze die ook uit. Ik heb de afgelopen tijd vier keer over Oekraïne en het referendum geschreven. Een goede vriend bekende me, dat hij eigenlijk niet wilde gaan stemmen, maar na het lezen besloot toch te gaan en JA te stemmen. Beïnvloeden blogs ook politici? Lezen zij of hun medewerkers blogs, die toch altijd aanzienlijk langer zijn dan tweets? Het is, denk ik, een kwestie van gedegenheid. Hoe serieus neem jij als politicus jouw werk?
Ik weet ook, dat wetenschappers de invloed van blogs onderzoeken. Soms worden op één dag een paar honderd megabytes gedownload. Ik denk wel eens inwendig grinnikend, dat iemand op zoek gaat naar ketterijen. Tsja, die zullen er best in staan.
Ik ben nog niet van plan op te houden. Soms denk ik waarover moet ik nu weer schrijven en opeens is er toch een onderwerp. Zoals net nog, toen ik als ‘breaking news’ las, dat Mgr. De Korte bisschop van ’s Hertogenbosch wordt. Mooi voor Den Bosch, maar in Groningen-Leeuwarden zullen ze hun hart wel vast houden. Maar gelukkig hebben we tegenwoordig een andere paus.
Ik dank alle bezoekers voor hun aandacht. Jullie geven door je bezoek zin aan mijn leven.
Jaargang 9, Nr. 400.