EEN ONOPLOSBAAR CONFLICT
Bijna vier jaar was het tamelijk rustig in Syrië. Fanatieke haters van buitenlanders in Nederland begonnen al te roepen, dat de in Nederland verblijvende Syrische vluchtelingen terug zouden kunnen naar “veilige” delen van Syrië. Dat kunnen we nu weer helemaal vergeten.
Jaren terug begon de burgeroorlog in Syrië met demonstraties van burgers, die democratie wilden, geïnspireerd door de zogenaamde Arabische Lente. Die begon in Tunesië en had daar enig succes. Met een beetje goede wil kun je daar spreken van democratie. Het probleem in Syrië is, dat er meerdere grotere en kleinere minderheden zijn naast een grote Islamitische meerderheid. Democratie zou betekenen, dat die Islamitische meerderheid het voor het zeggen zou krijgen over minderheden als de Druzen, de Koerden, de Sjiïeten, Rooms-katholike en Orthoduxe Christenen en ga maar door. Die zitten niet te wachten op een onverdraagzaam Islamitische regime.
De Koerden vormen een apart probleem. De tragiek van de Koerden is, dat ze door de staatsvorming nu verdeeld over meerdere staten hun leven leiden. Alleen in Noord-Irak kunnen ze zich zelf besturen zonder nu althans te moeten vrezen voor het Iraakse bewind. Maar Koerden leven in Noord-Syrië, in Turkije, in Irak en in Iran. De Koerden willen, dat al hun leefgebieden worden samengevoegd tot één Koerdische staat. Daarom worden ze in elk land onderdrukt, want geen van die staten willen een flink deel van hun grondgebied afstaan Turkije wil zelfs een bufferzone tussen de Syrische Koerden en hun eigen Turkse Koerden. Kennelijk wil men nu weer verder met die bufferzone. Duizenden Koerden zijn met al hun huisraad op de vlucht geslagen.
President Bashar al-Assad is een vreselijke dictator, die geen tegenstand duldt. Bij het minste verzet verdwijn je in de gevangenis en velen worden gedood. Velen vrezen de fanatieke Islamieten, die nu oprukken, minstens zo erg. Als je je maar niet met de politiek bemoeit en rustig leeft is het voor velen aanhangers van het Assad-regime in Syrië best uit te houden. Daar zie je nu het probleem: een autocratisch bewind, dat niets van democratie wil weten en alle verzet hardvochtig onderdrukt, versus een fanatieke Islamitische strijdmacht, die zonder enig verzet van het Syrische leger de tweede stad van Syrië op het Syrische leger van Assad heeft veroverd en intussen verder naar het Zuiden met de hoofdstad Damascus oprukt met als doel een eind te maken aan het regime van Assad en vervolgens de vestiging van een Islamitisch regime. Te vrezen valt, dat dit regime zich onverdraagzaam zal opstellen tegen alle niet-islamitische minderheden in dit land. Er zou een keurig bewind moeten komen, dat aan elke Syrische burger een veilig bestaan biedt. Ik zie het helaas nog niet gebeuren.
Achttiende Jaargang, Nr. 813.