EEN FIJNE SCOUTING VRIENDIN
Het is ruim vijftig jaar geleden, dat ik Lettie leerde kennen. Ze woonde toen al enkele jaren in Odijk, waar ze samen met een vriendin was komen wonen. Heel tragisch stierf die vriendin al snel en Lettie bleef alleen achter. Ik woonde vanaf februai 1967 in dit dorp. Ik raakte al snel betrokken bij de H. Nicolaasparochie en bij de Katholieke Verkenners in omliggende plaatsen, die bij het District Utrecht (stad) werden ondergebracht. In die tijd fuseerden de vier Scouting-organisaties tot een beweging Scouting Nederland. Er was veel jeugd in het dorp. In Het Trefpunt plaatste ik een klein stukje. Wie wil adhesie betuigen met mijn plan om voor de Odijkse jeugd een Scoutinggroep op te richten? Willy en Lettie reageerden. Zo leerde ik ruim vijftig jaar geleden Lettie Werkman kennen. Ze was leidster geweest bij de Gidsen en Kabouters in Zeist. In Odijk zijn twee zussen, die nog goede herinneringen hebben aan Guido Werkman uit de tijd, dat ze in Zeist woonden.
We gingen met z’n drieën aan de slag. Nu vijftig jaar geleden startten een Kabouterkring en een Welpenhorde. Ook andere leeftijdsgroepen werden opgericht. Lettie zorgde vooral voor de begeleiding van de leiding. Ik herinner me een trainingsweekend in Zeist. We kwamen in Heidestein, wat toen nog vrijwel geheel bos was en bij het meertje kreeg de jonge leiding een bericht in Morse. ’s Avonds was er een dropping. In 1982 stopte ik met activiteiten bij Scouting. Het contact met Lettie werd iets minder.
Lettie was ook een uitstekkende onderwijzeres aan de Katholieke Valkenheuvelschool in Driebergen-Rijsenburg. Toen het Hoofd der School wegen overspannenheid er een tijd uit moest, nam mijn vrouw bijna een jaar lang zijn klas over. Vooral de ouders waren daar blij mee. Lettie en mijn vrouw waren een jaar collega;s. Zo leerden we haar nog beter kennen. Haar band met de parochie daar was heel sterk. Haar verjaardag werd een keer op de pastorie daar gevierd. Eigenlijk was Lettie ook na haar pensionering meer parochiane in Driebergen dan ik Odijk. Lettie en ik spraken een keer over de beschuldigingen van misbruik waar de toenmalige pastoor mee te maken had. Lettie was erg goed bevriend met hem en kon zich niet voorstellen, dat het waar was. Zo’n fijne man. Uiteindelijk hielpen zijn ontkenningen niet meer. Hij is ontzet uit het priesterambt. Voor Lettie moet dit een enorme klap zijn geweest.
Lettie was inmiddels verhuisd naar een appartement. Van tijd tot tijd kwamen we elkaar tegen en dan was het contact weer als vanouds. Maar ze werd ouder en de familie vond, dat ze niet langer zelfstandig kon wonen. Begin 2019 verhuisde ze naar de Ridderhof in Amerongen. Maar een enkeling uit het appartement wist waar ze naartoe was. Corona zorgde uiteraard ook voor weinig mogelijkheden om haar te ontmoeten. Het zou kunnen zijn, dat haar familie dacht, dat niemand in Lettie geïnteresseerd was. Geheel ten onrechte.
Rond deze tijd was het vijftig jaar geleden dat Scouting in Odijk van start ging. Zou Lettie nog leven? Via een vroegere buurvrouw kwam ik te weten, dat ze in De Ridderhof in Amerongen woonde. Ik belde naar de Ridderhof en kreeg een receptioniste aan de lijn. Ik vertelde haar wie ik zocht en waarom. Toen zei ze me: “Oh meneer, Lettie is net vorige week overleden”. Op de Ridderhof wisten ze niets over haar uitvaart. Wij hier in Odijk wisten het evenmin. Ik heb een condoleance via de Ridderhof naar de familie gestuurd. De uitvaart heeft waarschijnlijk in besloten kring plaats gevonden. Ik vermoed, dat Lettie, altijd erg bescheiden, haar schouders daar in het hiernamaals erover ophaalt. Lettie, we willen je laten weten, dat we door jouw overlijden een heel fijne vriendin hebben verloren. Een zeer verdienstelijke vrouw is van ons heen gegaan. Moge zij rusten in vrede.
15e Jaargang, Nr. 746.