GEEN HAPPY END
De film geeft een goed beeld van een moderne verkiezingscampagne. Je kijkt achter de schermen. Jesse oefent zijn toespraak. Hij zoekt naar de meest overtuigende formulering met de juiste klemtonen. Intussen geven anderen commentaar. Soms speelt iemand de tegenstander. Het zijn voor de hand liggende beelden. Ik denk, dat het in elke politieke partij zo aan toe gaat. Het verschil zit in het show element. Een grote zaal vol met vooral jeugdig publiek. Muziek. Een bekende inleider als een soort voorprogramma. Jesse als de man met opgestroopte mouwen, die van aanpakken weet. Het is tot in de puntjes geregisseerd. Het doet denken aan de Amerikaanse verkiezingsshows. Jesse heeft geleerd van Obama en van de Canadese ook nog jeugdige premier Trudeau, maar hij wil zich zelf zeker niet met hen vergelijken. Niet de persoon Jesse staat centraal, maar de boodschap. We gaan Nederland veranderen. Er komt een nieuwe levensstijl, die rekening houdt met wat onze aarde aan kan. We gaan het armoedeprobleem oplossen. In Nederland, maar vooral in de Derde Wereld. Dan is er geen reden meer om naar Europa te vluchten. Het is af en toe ontroerend de blijdschap te zien als de opzet slaagt. Sommige commentatoren hadden de gesprekken willen zien over discussialbele programmapunten, maar die waren al lang geweest in afdelingsvergaderingen en voor en tijdens het congres. Het ging er nu om dat over te brengen.
De hele film straalde optimisme uit. Jesse bracht zijn boodschap met groot enthousiasme. Maar met de uitslag was hij aanvankelijk niet zo tevreden. Hij had meer verwacht, in ieder geval gehoopt. Daar zette hij zich snel overheen. We zijn er nog niet. We moeten verder bouwen aan ons programma en vooral aan onze beweging. Jesse wil een veel grotere groep aanspreken dan gebruikelijk bij groene partijen. Hij streeft naar een brede volkspartij. Een kort beeld laat dat mooi zien. Er is enthousiasme over de groeiende aanhang. Dan komt minister van defensie Jeanine Hennis-Plassaert met de opmerking: “Dat verandert wel als het Nederlandse volk de rekening gepresenteerd krijgt.” Met die opmerking illustreert zij voortreffelijk de enorme kloof tussen de VVD en GroenLinks. Aanhangers van de VVD denken op de eerste plaats aan hun eigen portemonnee en zitten bij voorkeur voor een dubbeltje op de eerste rang. Veel GroenLinksers hebben een uitstekende baan, maar hebben iets over voor de zwakkeren in de samenleving en voor het milieu. Wij van GroenLinks stellen het eigenbelang niet op de eerste plaats. Als je echter kijkt naar de verschillende politieke partijen, dan verdedigen zij op de eerste plaats het eigen groepsbelang, dat ze vervolgens wel aanduiden als het algemeen belang. In onze samenleving is minder solidariteit en meer egoïsme, meer denken aan de korte termijn en minder denken aan de toekomst van de kleinkinderen. Het zou prachtig zijn als het GroenLinkse denken een bredere aanhang krijgt, maar dat gaat dan wel in tegen de overheersende mentaliteit in onze samenleving.
Meerdere keren zien we de moeder van Jesse in beeld als ze bijeenkomsten bijwoont en na afloop haar zoon complimenteert. Maar de film geeft ook korte beelden van haar uitvaart. Aan het slot zien we ook de twee onderhandelaars van GroenLinks bij de formatieonderhandelingen, die uitleggen, dat er voor GroenLinks en dus voor de 800.000 inwoners van Nederland, die in armoede leven en dus ook voor het milieu en voor de vluchtelingen niets te halen is bij deelname van GroenLinks aan Rutte III. Zo eindigt de film toch een beetje in mineur. Ik ging met een wat bedrukt gevoel op weg naar lijn 41. Maar….., dat is des te meer reden om er flink tegenaan te gaan bij de komende verkiezingen voor de gemeenteraden. En een reden om er in de oppositie fors tegenaan te gaan.
Jaargang 10, Nr. 478.