Onderstaand artikel werd eerder gepubliceerd in het aprilnummer van het parochieblad van de Paus Johannes XXIII parochie “Open Venster”, editie H. Nicolaasgeloofsgemeenschap Odijk. Het werd geschreven kort nadat de eerste berichten over misbruik waren gepubliceerd. Nadien wijdde ik twee keer mijn Column van de Week aan dit onderwerp. Zie de betreffende rubriek. Een van mijn lezers belde mij na een week aarzelen op. Zij vertelde over haar dochter, die gehuwd is met haar schoondochter en waardeerde het zeer, dat op deze wijze over dit onderwerp in een parochieblad wordt geschreven.
Meten met twee maten
John Jorna
De kranten staan er vol van. Onze kerk is in het nieuws, maar niet bepaald positief. Vroeger dacht je, dat er eigenlijk maar één zonde bestond, die van onkuisheid. Die blijkt er volop geweest te zijn, maar op een andere manier dan we toen dachten. Terwijl de media overstromen van berichten over seksueel misbruik van minderjarigen door priesters, fraters en nonnen, heeft de kerk een grote mond over homo’s en lesbiennes, die elkaar liefhebben en daar geen geheim (meer) van maken. Wat moeten we daar nu van vinden?
Pedofilie
In situaties, waar veel kinderen bij elkaar zijn, moet je altijd attent zijn op de mogelijkheid, dat iemand van de leiding niet met zijn vingers van de kinderen kan afblijven. De laatste jaren is de publieke verontwaardiging over het verschijnsel sterk gegroeid. Pedofielen kunnen na het uitzitten van hun straf niet meer naar hun vroegere woonplaats terug. Op Internet verschijnen sites, waarop pedofielen met name genoemd worden en met een foto erbij. Soms vraag ik mij af of al die boosheid van mensen uit hun omgeving de gevolgen voor de slachtoffers niet verergert. Lang niet alle pedofielen zijn boosaardige wezens. Anders zouden ze niet zo gemakkelijk het vertrouwen van de kinderen kunnen winnen. Maar waar ligt de grens tussen onschuldige vriendschap en onaanvaardbare handelingen?
Het is inmiddels wel duidelijk, dat die grenzen in een aantal internaten ver overschreden zijn. Het is goed, dat dit onderzocht wordt, want dan kunnen de slachtoffers zo nodig en weliswaar laat toch nog hulp krijgen bij de verwerking van hun trauma. Het zou mij niet verwonderen als uit het onderzoek blijkt, dat sommige daders als kind zelf slachtoffer zijn geweest.
Wat mij echter zeer verbaast, is, dat oversten en bisschoppen vaak wel degelijk geweten hebben van dit misbruik, maar geen echte maatregelen hebben genomen om voort te gaan op het slechte pad te voorkomen. Zouden ze echt gedacht hebben, dat met een keer biechten alles voor elkaar is? De misbruikers werden elders gewoon weer benoemd en vaak konden ze daar opnieuw hun gang gaan. Als priester bleven ze voorgaan in de H. Eucharistie. Als dat geen ontwijding van het Lichaam en Bloed van Christus is, dan weet ik het niet.
Protesterende homo’s
Volgens een Vlaamse pastoor in het Noord-Brabantse Reusel zou de openlijk homofiele carnavalsprins niet te communie mogen gaan. Hij zou een kruisje kunnen krijgen, maar niet de H. Hostie. De prins bleef dus maar zitten. Intussen werd hij er wel publiekelijk als zondaar neergezet. Wie is er nu begonnen met een publiek protest tijdens een Eucharistieviering?
Ik ga niet opnieuw uiteenzetten waarom ik vind, dat twee homo’s of twee lesbiennes, die elkaar liefhebben, alles voor elkaar over hebben, er voor elkaar zijn en elkaar trouw zijn Gods liefde en trouw waardig zijn en gerust te communie mogen gaan. Als zij dat zelf vinden, mogen ze dat van de kerk ook. Daarom is die openlijke weigering van die Reuselse pastoor ook zo wonderlijk.
Als bisschoppen of priesters zelf kinderen zouden hebben met de kans, dat een daarvan homo of lesbienne is, zouden ze misschien beter begrijpen, wat ze met hun hardvochtige oordeel aan leed veroorzaken. Die homo’s zijn onze homo’s, onze kinderen of familieleden of vrienden of collega’s of medeparochianen. Kom eindelijk eens bij de tijd en waardeer mensen om hoe ze zijn en niet om wat ze zijn.
P.S. Na voltooiing van dit artikel werd het mogelijk, dat homo’s zelf beslissen of zij te communie willen gaan. Hun zal de communie niet geweigerd worden.