EEN TIJD VAN KOMEN EN EEN TIJD VAN GAAN
Een paar maanden geleden zei ik tijdens een telefoongesprek met een andere vrijwilliger van de geloofsgemeenschap, dat hij het terecht wat kalmer aan deed. Jongeren kunnen het werk van je overnemen. Ik realiseerde me, dat het even sterk voor mij geldt. Over acht dagen hoop ik 87 te worden.
Toen wij pas in Odijk woonden was de Nicolaaskerk pas twee en een half jaar oud. De parochie was nog volop in opbouw. In die tijd heb ik veel werk verzet. Maar ik wilde geen soort amateur kapelaan worden. Het ging er juist om, dat iedereen een bijdrage ging leveren. Dus had ik jarenlang geen bijzondere taak. Maar in het najaar van 1991 trad ik toe tot de redactie van het nog jonge parochieblad. Al vlug werd ik hoofdredacteur. Ik zag het als mijn taak van het parochieblad een opiniërend blad te maken. Als ik dat aan specialisten vertelde, vond men dat maar vreemd. Als katholiek behoorde je toch braaf te doen wat de bisschop voorschreef en kritiek op zijn beleid was niet netjes. Ik vond, dat de mensen er iets aan moesten hebben. Dat ze steun kregen in hun dagelijks leven. Mijn afscheidsartikel is daarvan een voorbeeld. Zie hierna.
Onze geloofsgemeenschap heeft een bepaalde structuur. De Locatieraad heeft de leiding. Er zijn drie groepen vrijwilligers gegroepeerd rond de pastorale taken. Zo is er een Liturgisch Beraad, een Catechetische Beraad en zelf hoorde ik bij het Diaconaal Beraad. Daarin zijn meerdere werkgroepen door een afgevaardigde vertegenwoordigd. Ik noem de Caritas, de Pastorale bezoekgroep, de wijkcontactpersonen en de groep MOV, Missie, Ontwikkeling en Vrede. Het parochieblad hoorde er ook bij, want het zorgt voor contact met de parochianen, die het vaak trouw lezen terwijl ze vrijwel nooit in de kerk komen. In dat Diaconaal Beraad spraken we vaak over allerlei noden. Door mijn opleiding en mijn politieke contacten had ik een goede inbreng.
Er is nu een keurig magazine voor de gehele parochie met acht kerken in de Kromme Rijnstreek. Er zijn forse verschillen tussen die acht geloofsgemeenschappen. Dat maakt het moeilijk om de juiste toon te vinden. De redactie is er in het lopende nummer in geslaagd om nieuwe auteurs aan te trekken. Dat maakt de inhoud een stuk boeiender Voor mij geldt, dat ik met mijn afscheid de juiste beslissing heb genomen.
Hieronder mijn laatste stuk, dat ik zo eenvoudig mogelijk heb gehouden: geen moeilijke woorden en korte zinnen. Sommige mensen bleken mijn stukken te moeilijk te vinden en ik snijd nu een onderwerp aan, dat moeilijk bleek te zijn.
Afscheid
Hoe ouder je wordt, hoe vaker je afscheid hebt genomen. Afscheid van de scholen waar je gewerkt hebt. Het laatste afscheid van het Niels Stensen College in Utrecht staat me nog goed bij. Er waren toespraken van collega’s. Een uitspraak was bijzonder. Ik was een van de dragers geweest van de katholieke identiteit van de school. Dat deed me goed.
Ik vertelde daarna, dat het mij een paar keer was overkomen, dat een leerling mij vertelde, dat hij zo bezorgd was over de toekomst. Maken we onze aarde niet onbewoonbaar? Toen in 1994 waren er al jonge mensen, die zich zorgen maakten over het milieu. Ik vroeg mijn collega’s wat meer te doen aan milieuopvoeding. Wat was het fijn te horen, dat er in de volgende jaren steeds een milieuwerkweek was.
In het najaar van 1991 was ik lid geworden van de redactie van Parochiekontakt. Pater Ruud Sonnen was de hoofdredacteur. Na een inspannende fietstocht kreeg hij achter elkaar drie hartaanvallen. Hij herstelde en merkte dat hij opeens al zijn geloofstwijfels kwijt was. Nauw verbonden met God voelde hij zich onbeschrijfelijk gelukkig. Die mystieke ervaring inspireert mij tot op de dag van vandaag.
Ik werd hoofdredacteur en ik probeerde met mijn stukjes de mensen te laten nadenken over het geloof en vooral over de samenleving. Steeds waren er fijne mensen, die mij daarbij hielpen Jarenlang werd het blad gestencild, maar dan moesten al die velletjes geraapt worden. En geniet en gevouwen. Dat ging later machinaal. En nog steeds zijn er mensen, die het blad bij u thuis bezorgen. Ons parochieblad is van ons allemaal.
Toen ik een hartkwaal kreeg, werd Janny van Schip hoofdredacteur, maar ik bleef nog heel lang schrijven. Een van de laatste grote projecten was het samenvatten van de encyclike “Laudate si” van Paus Franciscus. Hij legde uit, dat er in de wereld zeer rijke en machtige mensen zijn, die alleen maar nog rijker willen worden. Als je in een fabriek schoon wilt produceren kost dat geld. Als je je werknemers een eerlijk loon wilt geven, kost dat geld. Dan daalt je winst. Zo zorgen die rijke en machtige mensen voor de vernietiging van de Schepping ons door God gegeven om er zuinig en zorgvuldig mee om te gaan. Diezelfde rijken zorgen ook voor de armoede in de wereld.
In de gemeente Bunnik is een groep actief tegen windmolens. Ze overdrijven flink, maar hebben ook wel gelijk. Ze leggen niet goed uit, waarom die windmolens hard nodig zijn. Nu wordt elektriciteit gemaakt in centrales, waar aardgas of steenkool wordt verbrand. Daardoor komt er steeds meer kooldioxide in de lucht. Die houdt dan meer zonnewarmte vast. Ons klimaat wordt warmer. Daardoor smelt het ijs van Groenland nog sneller Daardoor stijgt de zeespiegel. Dat kan zo erg worden, dat een groot deel van Nederland niet meer tegen de zee beschermd kan worden. Onze nakomelingen kunnen klimaatvluchteling worden.
Ik hoop, dat er in de Nicolaasgeloofsgemeenschap steeds mensen zullen zijn die het opnemen voor Gods Schepping en voor alle armen.
John Jorna
14e Jaargang, Nr. 666.