EN DE ECHTE BEDREIGINGEN VAN ONZE DEMOCRATIE
In mijn politieke partij hoor je tegen het erfelijk koningschap te zijn. Het is een van die populaire standpunten, waar ik moeite mee heb. Het alternatief lijkt mij een republiek met een gekozen president. Er zijn landen waar ze elke keer weer een prima president weten te kiezen, maar als ik aan de VS en Brazilië of Cuba en Venezuela denk schrikt het gekozen presidentschap mij toch af. En dat nog afgezien van de enorme kosten, die de verkiezingen met zich meebrengen.
Mijn standpunt wordt sterk beïnvloed door de rol, die ons koningshuis tijdens de Tweede Wereldoorlog speelde. Via Radio Oranje werden we op de hoogte gehouden van de successen van de Geallieerden. De berichten werden uitgetypt en in het geheim verspreid. Ik mocht als jochie van negen soms zo’n velletje doorslagpapier naar een bepaald adres brengen. Op de betonnen muur van een viaduct was met letters van minstens een meter OZO geschilderd. Weliswaar was geprobeerd OZO weg te werken, want voor de “Moffen” en hun vrienden, de NSB-ers was de betekenis “Oranje zal Overwinnen” niet erg welkom. Het jarenlange succes van de musical “Soldaat van Oranje” toont aan, dat die band met het verleden nog steeds bestaat. Ik vond het geweldig als twaalfjarige voor het eerst allerlei vaderlandse liederen te mogen zingen tijdens de aubade op Koninginnedag op 31 augustus. Daarbij het Wilhelmus. Sommige mensen hebben een hekel aan ons volkslied. Je zou verwachten, dat mensen best trots zouden zijn op zo’n vrijheidslied. Na de Tachtigjarige Oorlog tegen het heerszuchtige Spanje werd de onafhankelijkheid erkend, het begin van onze natie, overigens toen een Republiek met stadhouders uit het Huis van Oranje Nassau. Soms zie je een sportman of -vrouw met een gouden medaille een traantje wegpinken bij het spelen van het Wilhelmus. Voor velen in Nederland schuilt in ons koningshuis vooral een grote nationale symboolwaarde.
Dan signaleert de Telegraaf het vertrek van het gezin van onze koning met de nodige beveiligers en personeel naar hun vakantievilla in Griekenland. Onmiddellijk is er een rel en vooral linkse woordvoerders hebben het hoogste woord. Dat is natuurlijk maar net de bedoeling van de Telegraaf. Je afzetten tegen ons koningshuis draagt niet bij aan je populariteit bij een groot deel van de bevolking. Ze zijn er weer ingestonken, denken ze bij het blad met een voortdurend dalende oplage. Bij Op1 reageerde Jesse Klaver gelukkig tamelijk rustig. De terugkeer is inderdaad verstandig, maar wel naar voor de drie dochters, die daar even het gevoel zouden hebben gehad, dat er niet zo op ze gelet wordt. Na de vakantie kunnen ze van menig klasgenootje horen hoe leuk zij het gehad hebben in hun vakantiehuis. Er zijn immers duizenden welgestelde Nederlanders met een vakantiehuis in Nederland of in het buitenland.
In hetzelfde Op1 deed een hoogleraar een boekje open over een waarschijnlijk wereldwijde beweging, die pas echt een gevaar is voor onze democratie. Aanhangers maken vooral gebruik van sociale media als Facebook om hun ideeën te verspreiden. Vaak zijn ze aanhangers van de vreemdste complottheorieën. Actueel zijn de rare verhalen rond het Coronavirus. Onze regering dwingt ons tot een gering reactievermogen om haar zin door te drijven. Onze vrijheid komt in gevaar. Demonstreer, roep op tot verzet, gehoorzaam niet, want het virus is allemaal een grote leugen. Er is helemaal geen virus roepen de aanhangers van “Viruswaarheid”. Er zijn dwazen genoeg, die de onzin nog geloven ook. Zo is er ook verzet tegen mogelijke oplossingen voor de stikstofproblematiek. Gelukkig hebben we in Nederland het recht van demonstreren. Helaas werd dat door sommige boeren vertaald als het recht om anderen lastig te vallen door het mensen onmogelijk te maken naar hun werk te gaan. Kamerleden worden lastig gevallen omdat hun standpunten niet bevallen. Ze zijn door ons, Nederlanders als onze vertegenwoordiger gekozen. Zo is er ook het verzet tegen de bouw van windmolens. Het valt mij op, dat je nooit meer iets hoort over hoogspanningsmasten, die de horizon vervuilen. Als ik vanuit Odijk richting Zeist kijk ziek ik een parkachtig landschap met meerdere landgoederen, maar dat prachtige uitzicht wordt grondig verpest door de A12 met duizenden lawaaiige, stinkende auto’s. Daar hoor je ze niet over. Er ligt een flinke geluidswal, maar weg uitzicht. Toch zullen we moeten werken aan een energietransitie en daarover komen tot democratische besluitvorming. Zo moeten er één miljoen woningen gebouwd worden in Nederland. Er wordt niet bij gezegd waar. Jammer, want er gaat veel landschapsschoon verloren.
Alle goedwillende Nederlanders moeten zich veel meer bewust worden van de ondemocratische methoden, die worden gebruikt, van de onwaarheden, die worden verkondigd en van de bedreigingen, die niet geschuwd worden. We moeten de echte bedreigingen van onze democratie veel en veel beter leren herkennen.
13e Jaargang, Nr. 637.