EEN VERBOND VOOR HET LEVEN
Maar weer eens iets heel anders. Een huwelijk is bedoeld als een band voor het leven, ook al is dat in de vorm van samenwonen al dan niet met een notariële akte. Toch mislukken heel wat huwelijken en veel meer dan vroeger. Dat heeft consequenties voor beide partners en voor de eventuele kinderen, maar ook gevolgen voor de samenleving als geheel. Het lijkt er op, dat mensen al dan niet vrijwillig ervoor kiezen maar helemaal niet te huwen. Het aantal alleengaanden neemt immers toe. Men heeft geen vertrouwen meer in een eventuele huwelijksband.
Hoe kom je tot een stabiele huwelijksband? Ten eerste moet je dat natuurlijk willen. Het lijkt er tegenwoordig op, dat sommige mensen hun partner even gemakkelijk inwisselen als hun auto. Voor een stabiel huwelijk is het nodig, dat beide partners als permanent doel hebben de ander gelukkig te maken. Is je primair doel zelf gelukkig te worden, dan slaat de teleurstelling gemakkelijk toe en volgt de mislukking van je huwelijk. Elke scheiding verloopt weer anders en een schuldige aanwijzen heeft weinig zin, zo het al mogelijk is.
Als de relatie al helemaal stuk is en de twee partners vijandig tegenover elkaar staan, er dus herhaaldelijk heftige ruzies zijn, wordt het al snel een vechtscheiding, die lang door kan gaan. Kinderen hebben het er moeilijk mee. Voor wie moeten ze partij kiezen? Bij wie gaan ze wonen? Ongetwijfeld werkt een scheiding lang door in hun leven. Als je nooit hebt gezien hoe je ouders elkaar liefhebben, elkaar af en toe een lieve aai geven of een zoentje in het voorbij gaan, dan hebben die kinderen het later weer moeilijk hun relatie tot een succes te maken. Mensen die het toejuichen, dat er zo gemakkelijk gescheiden kan worden, hebben kennelijk geen idee welke schade ze bij hun kinderen veroorzaken. Al die huwelijksproblemen van hun ouders hebben ook invloed op hun schoolprestaties. Op school moet gezorgd worden voor extra aandacht. Gelukkig zijn er veel scheidingen waar de relatie tussen de twee partners prettig blijft, zodat de kinderen er zo min mogelijk onder lijden. Een tweede partner van een van hun ouders kan een positieve rol spelen naar de kinderen, die zich door hem of haar begrepen voelen.
Een ander maatschappelijk gevolg is, dat de toename van het aantal alleengaanden leidt tot een grotere vraag naar kleinere woningen. De totale vraag naar woningen neemt toe en daarmee de ruimtebehoefte voor die woningen. Het leidt tot meer verkeersstromen, dus meer wegen en meer openbaar vervoer. Alleenstaande moeders met jonge kinderen moeten vaak een beroep doen op de bijstand. Het is dan te hopen, dat in de woongemeente een regeling is om het voor die kinderen financieel toch mogelijk te maken aan sport te doen of muziek of scouting.
Dit soort analyses wordt niet veel gemaakt. Meestal juicht men de “vrijheid” toe om te doen waar men zin in heeft. Het ware te wensen, dat al die lieden, die zo graag van hun “vrijheid” genieten ook de maatschappelijke lasten van hun gedrag gaan dragen.
Jaargang 10, Nr. 498.