MARK RUTTE, KNECHTJE VAN HET KAPITAAL
Het lijkt wel of gewone fatsoenlijke politiek niet meer bestaat. Het is een en al egoïstische zelfverrijking. Zelfs de op zich niet enorme dividendbelasting moest verdwijnen. Anders zouden buitenlandse aandeelhouders besluiten, dat de hoofdkantoren van Shell en Unilever uit Nederland zouden verdwijnen. Met alle werkgelegenheid, die er aan vast zit. Je reinste chantage. Nu misdraagt Shell zich wel vaker. Vervuiling van de Nigerdelta en boren in kwetsbare poolgebieden. Shell is ook een van de deelnemers in de NAM, die in Groningen naar gas boort. De rechter heeft nu de verantwoordelijk minister op de vingers getikt. Het gasbesluit moet over.
Toch is die 1,4 miljard Euro maar een schijntje, vergeleken met de honderden miljarden, die het internationale bedrijfsleven in belastingparadijs Nederland van de fiscus cadeau krijgt. Daar zijn afspraken over de hoogte van de vennootschapsbelasting. Dan de mogelijkheid om reproductierechten in Nederland te laten uitbetalen, waar het niet belast wordt. Bedrijven richten een afzonderlijke firma op en brengen daar al hun ontwerpen en uitvindingen onder. Alle productiebedrijven moeten aan die firma betalen. Zo drukken ze de winst en alle betalingen aan de firma worden in Nederland niet belast. Het schijnt ook heel gemakkelijk te zijn om winsten te verplaatsen naar landen met een zeer lage winstbelasting. Het is allemaal al zo lang bekend.
De Paradise Papers onthullen nog veel meer trucs. Uiterst leerzame literatuur voor financiële boeven, die zich fiscaal adviseur noemen. Ons kleine landje is natuurlijk niet in staat om dit soort praktijken echt te beteugelen. Deze regering is er ook niet toe bereid. Toen Jesse Klaver dat bij de onderhandelingen merkte, stapte hij terecht op. Zouden grotere landen, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk of Frankrijk er wel paal en perk aan kunnen stellen. Ze zijn net zo goed vatbaar voor banenchantage. Nee, dus. Je moet een enorme markt bieden, waar veel te verdienen valt. Dan kun je eisen stellen. Dat kunnen de VS, maar de vraag is of ze het willen.
Het Europees Parlement is met een vracht aan ideeën gekomen, die er een meerderheid kregen. Elk land zorgt voor elk groot bedrijf een lijst met alle deelbedrijven, nevenbedrijfjes, dochterbedrijven en daar weer nevenbedrijven van. Zo kunnen onderzoekers veel beter de sporen volgen van de methoden van belastingontwijking of van het witwassen van zwart geld. Bij de Raad van Ministers ontmoet dit voorstel enorme weerstand, dus ook van onze Mark Rutte. Een andere voorstel is een lijst maken van alle methoden om belasting te ontwijken of te ontduiken. Elke keer, wanneer een adviseur weer een nieuw paadje ontdekt komt het op de lijst. De Europese Raad neemt in de EU de besluiten. Het door ons burgers gekozen EP heeft ten dele medebeslissingsrecht. Zijn EP, Comissie en Raad het niet met elkaar eens, dan volgt het zogenaamde tripartite-overleg. Men probeert tot een compromis te komen. De afgevaardigde van de Raad uit Estland blijkt nu geen enkel onderhandelingsmandaat te hebben. Hij heeft ook geen tekst waarover gesproken kan worden. Mark en zijn collega’s laten het er enorm bij zitten. Het is echt plichtsverzuim. En intussen missen de lidstaten miljarden aan belastinginkomsten. Wij burgers missen die inkomsten en mogen bijpassen. Worden we geregeerd door criminelen? Alle reden om de minister-president met spoed naar de kamer te roepen en hem op te dragen met zijn collega’s eindelijk eens zijn werk te gaan doen.
Rutte roept wel, dat de Europese Raad effectiever en besluitvaardiger moet worden, maar de Raad mist democratische legitimatie. De meeste regeringsleiders zijn niet gekozen. Ze vertegenwoordigen de regerende coalitie en het nationaal belang. Dat is meestal synoniem met het centrumgebied, waar de economische en politieke macht zich concentreert. Perifere gebieden krijgen minder aandacht. Daarom moet het Europees Parlement de mogelijkheid krijgen de Europese Raad tot de orde te roepen.
Het zaaien van wantrouwen naar Europa, dus ook de Brexit zijn er vooral op gericht, dat de EU er niet in slaagt het internationale bedrijfsleven in zijn macht te beteugelen, zodat het spel van individuele verrijking kan doorgaan. Wantrouw Eurosceptici.
Jaargang 10, Nr.486.