UTRECHTS LANDSCHAP MAAKT ZICH NIET POPULAIR DOOR IDEEËLE HUURDERS AF TE KNIJPEN
Het Utrechts Landschap beheert veel natuurgebied en prachtige landgoederen in de provincie Utrecht. Dat vind ik erg belangrijk en daarom ben ik al vele jaren lid of te wel “Beschermer van het Landschap”. Ik wandel en fiets maar al te vaak door gebied van ons Utrechts Landschap en bewonder ook hun tijdschrift met zeer goede informatie. Hun opdracht de unieke landschappen van de provincie Utrecht voor het nageslacht te behouden vervullen zij met verve. Hun werk is een belangrijk onderdeel van de bescherming van natuur en milieu.
Dan zou je mogen verwachten, dat dergelijke organisaties een bredere visie op de bescherming van natuur en milieu hebben dan alleen de bescherming van het landschap. Als het milieu op allerlei manieren verpest wordt, helpen die snippers natuur niet erg. Bovendien hebben die net zo goed last van luchtvervuiling of uitdroging of lawaai, zwerfvuil, klimaatopwarming en zeespiegelstijging. Dat zijn dan nog de verschijnselen, maar van specialisten zou je mogen verwachten, dat ze ook oog hebben voor de diepere oorzaken van de aantasting van onze woonplaneet Aarde. Die moet je zoeken bij de organisatie van de wereldeconomie. Je ziet bij wereldondernemingen een enorme schaalvergroting en de eigenaren ervan en dan vooral de grootaandeelhouders bezitten een enorme macht ook naar de politiek. Ze beïnvloeden de wetgeving en kunnen druk uitoefenen door te dreigen met verlies aan werkgelegenheid. Winstmaximalisatie is hun hoogste doel en ruime uitgaven ten gunste van het milieu passen daar niet bij. Paus Franciscus beschrijft het uitvoerig in zijn recente milieu encycliek Laudato si.
Het Utrechts Landschap doet zijn werk onder steeds moeilijker omstandigheden. Rijk en Provincie draaien de subsidiekraan steeds verder dicht en hun slechte voorbeeld wordt gevolgd door veel burgers. De offervaardigheid neemt steeds verder af, al is er één troost; onder jongeren neemt die de laatste jaren weer toe. Sponsorende bedrijven verminderen hun steun. Waar moet het Landschap zijn geld vandaan halen? Eigenlijk is het Landschap een grote onderneming met een groot bezit, maar met weinig opbrengst uit dat bezit. Wat pacht van boeren, de opbrengst van de houtwinning, de wol en het vlees van schapen, een beetje fruit. Dat is het wel. De zakenmensen in het bestuur hebben kennelijk besloten, dat de opbrengsten uit het bezit, pacht van de boeren en huur van gebouwen omhoog moet. Tsja, zaken zijn zaken.
Een van die huurders van het kasteel Stoutenburg, vroeger hun bezit, is een Franciscaanse leefgemeenschap, die zich vooral richt op milieueducatie. Ze hebben een biologische moestuin, gerund door vrijwilligers. Ze leren mensen gezond te koken, ze organiseren conferenties over milieuonderwerpen en verlenen af en toe ook gastvrijheid voor werkweken of andere conferenties. Daar verdienen ze wat mee om het geheel te kunnen runnen. Maar de rechter beschouwt deze activiteiten als die van een bedrijf in juridische zin en een bedrijf heeft niet zoals bij een woning recht op huurbescherming. Ze hebben van de rechter tot 1 januari 2017 de tijd gekregen om het gebouw te ontruimen. En zo krijgen de ondernemers van het Utrechts Landschap bij hun tweede poging hun zin. Ze zeggen niet de huur op, zoals de vorige keer, neen, ze maken de huur onbetaalbaar. Tsja, zaken zijn zaken.
De kernactiviteit van het “Milieuklooster Stoutenburg” is de milieueducatie. Dat past bij de Franciscanen, want hun stichter Franciscus van Assisi, was een groot dierenvriend. Je zou van een milieuorganisatie als het Utrechts Landschap mogen verwachten, dat zij dat werk van harte willen steunen. Kennelijk hebben de zakelijke bestuurders een te beperkte visie op de bescherming van ons aardse ecosysteem. Zijn zulke mensen dan wel geschikt voor hun werk? Ik zou best mijn beschermers bijdrage flink willen verhogen om Stoutenburg te redden, maar het vonnis is kennelijk al geveld. Straks wandel ik met minder plezier door Bornia of Heidestein.
Jaargang 9, Nr. 437.