21 OUDE KNARREN OP REÜNIE
Het was weer zover. Onze jaargroep van de Kweekschool in Hilversum was weer bijeen en dit keer in Oosterbeek. Van de oorspronkelijke 47, die in 1954 eindexamen deden zijn er inmiddels vijftien overleden. Daarnaast zijn er een aantal, die zo slecht ter been zijn, dat ze niet meer kunnen komen. Sommigen vinden een reünie niet leuk en komen nooit. Maar voor de 21 aanwezigen was het weer feest. Oude herinneringen werden weer opgehaald. Gezondheidsklachten werden uitgewisseld, want ja gebreken komen met de jaren. En er was ook emotie.
We zijn gewend zo’n dag te openen met wat berichten over de redenen, dat sommigen niet kunnen komen. Maar een klasgenoot kwam met een geheel ander verhaal. Hij wilde dat toch een keer kwijt en ik kan mij dat voorstellen. We horen niet meer bij de jonkies. Onze kweekschool was een internaat met maar heel weinig externe leerlingen. Je had de hele dag omgang met elkaar en zo leerde je elkaar van haver tot gort kennen. Maar dit verhaal was ons niet bekend. Het bleek, dat een frater-docent op een avond hem bekend had tedere gevoelens te koesteren. Nou, die gevoelens waren in het geheel niet wederzijds. De student nam maatregelen om nog zo’n confrontatie te voorkomen, maar durfde deze zich misdragende docent niet aan te geven. Over enkele maanden moest hij immers examen doen. Het is duidelijk, dat de docent zich schuldig maakte aan een strafbaar feit. Er was een afhankelijkheidsrelatie en dan zijn dergelijke homofiele contacten niet toegestaan. Voor mij bleek maar weer, dat je meestal niets merkt van dergelijke gebeurtenissen. Dat maakt het extra moeilijk ze te voorkomen.
Wij bevonden ons op een wereldberoemde plek. Hier had de Slag om Arnhem gewoed, althans het tweede deel, want de Rijnbrug in Arnhem was na drie dagen weer in Duitse handen. Dichtbij De Oude Herberg, waar wij bijeen waren ligt het Airborne Museum. Het is sinds kort ingrijpend vernieuwd. Achter het museum, het vroegere hotel Hartenstein is diep onder de grond een enorme kelder gekomen en daar dwaal je door een oorlogsgebied met ruïnes en schietende soldaten. Lichtflitsen suggereren explosies. Het is een oorverdovend lawaai. Hier ervaar je echt wat het is in de frontlinie te zitten, zoals ik dat als tienjarige in april 1945 oostelijk van Apeldoorn mee maakte. De slag om Arnhem had ik in een ander deel van de stad meegemaakt. Die slag wordt ook tastbaar gemaakt door foto’s en video’s en vooral door korte citaten van Britse en Duitse militairen en Nederlandse burgers bij al die foto’s. Het maakte veel emotie bij mij los. Ik voelde weer de teleurstelling over de verloren slag, de onvrede om de vele fouten die gemaakt zijn en de bewondering voor de strijders, die het ondanks alle tegenslagen zo lang hadden volgehouden. Gedane zaken nemen geen keer en toch heb ik er die nacht nog een tijd van wakker gelegen.
Dit stukje levenservaring maakt mij tot een gedreven voorstander van Europese samenwerking. Het uiteenvallen van de EU moet koste wat kost worden voorkomen. Het aanwakkeren van nationalistische gevoelens is onverantwoord, want nu zag en hoorde en voelde en proefde ik weer waar nationalisme toe kan leiden, tot een vreselijke oorlog.
Wij zijn al heel vaak tijdens een reünie bijeen geweest, maar nog nooit was zo’n bijeenkomst voor mij zo vol emoties. Dat maakte deze op zich eenvoudige reünie tot een kostbare ervaring. Dank je wel, Herman, Joop en Theo voor de organisatie.
Jaargang 4, Nr.178.