LINKSE LERAREN INDOCTRINEREN
Zo in de zeventiger en tachtiger jaren riep de Telegraaf het regelmatig: Onschuldige schoolkindertjes worden geïndoctrineerd door hun linkse leraren. Jarenlang had ik een PPR-sticker op mijn boekentas en als ik de tas op mijn bureau zette om boeken, schriften en cijferboekje eruit te halen viel die sticker best op. Onlangs schreef een oud-leerling mij nog over “die eeuwige PPR-sticker”. Ik legde ook altijd uit, waarom ik het deed. Bij mij weet je altijd wat voor vlees je in de kuip hebt. Als ik les geef, kan ik mijn eigen mening niet verbergen. Die klinkt altijd door. Daar moet je verdacht op zijn. Hé, daar is weer een mening van hem. Wat vind ik daar van? Zo probeerde ik de leerlingen weerbaar te maken tegen indoctrinatie. Dat is wel nodig als je de Telegraaf leest. De smerigste vorm van indoctrinatie is immers zogenaamd het objectieve nieuws brengen en intussen door een eenzijdige keuze een mening opdringen zonder dat de lezers zich daarvan bewust zijn.
Voor mij was altijd een belangrijk leerdoel de leerlingen te leren zelf een mening te vormen. In mijn vak aardrijkskunde kom je met allerlei problemen in aanraking. Typisch voor het vak zijn ruimtelijke problemen. Bijvoorbeeld: Hoe kun je er voor zorgen, dat een stad beter bereikbaar wordt? Deelvragen zijn dan: Bereikbaar voor wat? Personen of goederen? Particulier of openbaar vervoer? Auto’s, treinreizigers, fietsers of vrachtverkeer? Wat is dan de beste locatie voor het werken en het wonen? Dan ben je eigenlijk steeds aan het vragen naar de meest doelmatige oplossing. Een mooie didactische vorm daarvoor is gamen, de werkelijkheid nabootsen in een spel. Dan merk je bij de discussies, dat het niet alleen om doelmatigheid gaat, maar ook om waarden. Hoe belangrijk vind ik het milieu? Spaar ik kostbare natuurgebieden? Welke locatie krijgt de sociale woningbouw en hoe wordt die verbonden met de werkgebieden. Zeg je; laat ze maar een auto kopen of zorg je voor goed openbaar vervoer en comfortabele fietsverbindingen?
Als je hier verder over nadenkt, merk je welke enorme verantwoordelijkheid je hebt als docent of als ouder of als pastor of als publicist. Maar ook politici, die altijd bezig zijn hun politieke ideeën te verkondigen hebben die verantwoordelijkheid. Vaak is het voor ontwikkelde mensen overduidelijk dat er een loopje wordt genomen met de waarheid, maar veel mensen missen de vaardigheid en kennis om alle leugens te doorzien.
Ik moest er weer aan denken toen ik alle commentaren las over de mate waarin Wilders en de PVV mede verantwoordelijk zijn voor een klimaat van angst voor een Islamitische tsunami. Dat ze een vals beeld geven van de migratieproblemen is overduidelijk. Ze zeggen kritiek op de Islam te hebben en niet op Islamitische mensen. Maar maken hun aanhangers dat onderscheid ook? Ik weet, dat veel Islamitische Nederlanders dagelijks de haat en de discriminatie ervaren. Wilders is allesbehalve prudent als hij kritiek op de Islam heeft. Bij alles wat je zegt, ook in andere functies dan politieke moet je je altijd ervan bewust zijn, dat iemand jouw beweringen verkeerd zal opvatten en daardoor tot onaanvaardbaar gedrag kan komen. Die prudente houding mis ik bij PVV-politici en dat valt hen kwalijk te nemen. Laten we het eens omdraaien. Een linkse politicus gaat enorm stemming maken tegen de rijken in Nederland, die de arme mensen uitbuiten en bij het geringste verzet in de gevangenis stoppen. De rijken heersen over het land en er is een enorme willekeur. Zieken krijgen geen hulp meer. Oude mensen geraken in armoede. Werklozen worden tot dwangarbeid veroordeeld. Je beschrijft een middeleeuwse situatie. Het wordt tijd, dat er weer een Robin Hood opstaat, die aan al dat onrecht een einde maakt. Beroof de rijken en deel uit aan de armen. Als je bedenkt wat de woorden van bisschop Muskens aan onrust veroorzaakten, toen hij zei, dat een hongerende arme een brood mag stelen, dan kun je nagaan wat een heisa er zou ontstaan als er opgeroepen zou worden de rijken te bestelen. Verantwoordelijke politici laten dat wel uit hun hoofd. Wilders roept regelmatig op maatregelen te nemen, die evenzeer strijdig zijn met de huidige nationale en internationale wetten. Het gedrag van PVV-politici is vaak onverantwoord, zeker nu blijkt, dat het kan inspireren tot een vreselijke misdaad.
Jaargang 4, nr. 172.