EEN FANTASTISCHE VERTELLING
Dit wordt een hypothetisch verhaal. Het zou waar kunnen zijn. Ik weet het niet. Maar soms vraag je je af, hoe alles wat in de Roomse Kerk gebeurt in godsnaam mogelijk is. Ik begin.
Het Tweede Vaticaans Concilie loopt op zijn einde. In de Kerk is een sfeer van enthousiasme ontstaan. We gaan de Kerk bij de tijd brengen en we zetten de vensters wijd open naar de wereld. Zelfs mensen van buiten de Kerk laten me weten, dat die paus Johannes XXIII een geweldige man is. Maar niet iedereen is tevreden. De vernieuwingen gaan sommigen te ver. Het zijn vooral de mensen van de Curie, het ambtenarenapparaat van het Vaticaan, die dat vinden. Ze nemen zich voor straks de teugels weer flink aan te halen. Wat denken die bisschopjes wel en die theologen, die hen adviseren.
In de hel vergaderen de duivels. Lucifer roept, dat het helemaal mis gaat. De Kerk wordt veel te populair. Het liep toch aardig met de Verlichting en de secularisatie en moet je nu zien. Volle kerken en vooral met jongeren, die luisteren naar de preken van populaire priesters. Wat moeten we doen? Voorzitter Satan vraagt om ideeën. Wat zijn de zwakheden van die bisschoppen en vooral van de Curie? Ze geloven zo heilig, dat zij het bij het juiste einde hebben. Beëlzebub springt op. Ik weet het. Heel veel priesters rekenen er op dat het verplichte celibaat wordt afgeschaft. Sommigen hebben al een vriendin. Wat zullen ze teleurgesteld zijn als het niet doorgaat. Wat gaan we doen? We gaan die bisschoppen influisteren, dat het celibaat toch heilig is en dat zij als bisschoppen de plicht hebben te waken over de heiligheid van het celibaat. Nou, of die duivels succes hadden. Het celibaat werd gehandhaafd. Het aantal priesterroepingen daalde geweldig. Veel priesters verlieten het ambt. Anderen raakten gefrustreerd en hadden hulp van een psycholoog nodig. Sommigen hielden stiekem de vriendin. En toen de curie er voor zorgde, dat alle mooie ideeën van het concilie nauwelijks tot uitvoering kwamen werden veel mensen pessimistisch. Ze zagen de Kerk niet meer zitten. In de hel was het feest.
Nu is het een kwestie van tijd en er zijn nauwelijks nog priesters en de kerken gaan dicht, sprak Satan tevreden. Maar een tijdje later kwamen er van de hele wereld duivels rapporteren, dat de leken de kerken open hielden en voorgingen in allerlei nieuwe vieringen. En dat er weer iets van enthousiasme terug kwam. Hebben we nou voor niets gewerkt, riep Satan. Wat gaan we eraan doen? Beëlzebub kwam weer met een idee. De curie heeft overal behoudende bisschoppen laten benoemen. Die gaan we influisteren, dat al dat gedoe van die leken maar niks is. Ze houden zich niet aan de regels van de Paus en ze zijn er niet voor opgeleid. Ze doen maar wat. Laat die nieuwe pastoors de teugels maar weer strak aantrekken. Die moderne liederen van Oosterhuis moeten verboden worden. En die vieringen met leken, daar stellen jullie paal en perk aan. De mensen moeten jullie bisschoppen weer gehoorzamen. Jullie zijn toch de baas.
Zo geschiedde. Goed functionerende werkgroepen voor liturgie werden de laan uitgestuurd. Priesters en pastorale werkers werden met ontslag bedreigd als ze zich niet aan de regels zouden hielden. En nog meer mensen vroegen zich af, of het voor hen nog zinnig was om in deze Kerk te blijven. Weer was het feest in de hel. Wat zijn we toch slim, zongen de duivels in koor. Paus en bisschoppen vroegen zich vertwijfeld af wat ze toch verkeerd deden.
En hoe liep het af? Zo rond 2011 werd het de mensen te veel. Trouwe katholieken werden ontslagen als parochiebestuurder. Steeds meer pastoraal werkers zochten hun heil in ander werk, waarbij ze niet voortdurend de hete adem van hun bisschop in de nek voelden. De leken pikten het niet meer, zelfs de conservatiefste katholieken kwamen in opstand. Plotseling heette de Maliebaan Vrijheidsplein. Op Internet werd een handtekeningenactie gestart om al die ontslagen mensen een hart onder de riem te steken. Een delegatie van leden van de katholieke elite overhandigde de paus een boodschap vergezeld van een half miljoen handtekeningen. De boodschap was: Maak de Kerk weer tot een geloofwaardige gemeenschap van mensen, die God willen dienen en hun naasten. En de paus begreep, dat de slogans van zijn geboorteland in Nederland niet werken. Wij houden niet van “Ordnung muss sein” en “Befehl ist Befe;hl”. En hoog in de hemel keken Jezus van Nazareth en zijn Vader glimlachend toe en zagen, dat het goed was.
Jaargang 4, Nummer 160.