NIETS TE KLAGEN OVER DUIDELIJKHEID
Het nieuwe programma van GroenLinks voor de Tweede Kamerverkiezingen is zeer duidelijk over het maken van keuzes. Die zijn niet altijd erg aantrekkelijk voor de mensen van vandaag, maar de toekomst vraagt die keuzes. De programmacommissies weten steeds beter wat er leeft in de partij. Ik kom dus veel stokpaardjes van me tegen. Af en toe zet ik wel vraagtekens bij de gemaakte keuzes.
Welke zijn voor mij de aardige dingen, de krenten in de pap in het ontwerp programma? Daar is de introductie van de maat voor welvaart en welzijn: het Bruto Binnenlands Geluk. Ik erger mij al jaren aan het voortdurend verlagen van de belasting op winst door ondernemingen en zie daar programmapunt I, 6: De regering zet zich in voor Europese coördinatie op bedrijfswinsten. Het programmapunt over het Israëlisch-Palestijnse conflict is genuanceerder en legt de verantwoordelijkheid voor het voortduren van het conflict meer bij beide partijen. Terecht wil het de druk op Israël opvoeren. Erkend wordt, dat Turkije het zelf moet willen, lid worden van de EU. In 4,11 toont men zich voorstander van het weer mogelijk maken van het stapelen van diploma’s, want sommige leerlingen zijn nu eenmaal laatbloeiers. Men krijgt oog voor de te ver doorgeschoten feminisering van het onderwijs. Dit was een opsomming van punten, die mij extra opvielen, maar het programma als geheel bevalt mij uitstekend.
Toch zijn er ook zaken, waar ik wat moeite mee heb. Soms heeft dat amendementen opgeleverd. Daarover misschien een andere keer. Zo vind ik in 1,14,b de zin: “De regering maakt zich sterk voor het recht van vrouwen en mannen om zelf te beslissen over seksualiteit, partnerkeuze en het krijgen van kinderen.” Daar ben ik het voor mij zelf uiteraard mee eens en ik vind het ook wenselijk voor mannen en vrouwen uit een andere minder geïndividualiseerde cultuur, maar heb toch enige twijfel. We kunnen toch moeilijk volhouden, dat wat betreft seksualiteit en relatievorming dankzij de ver doorgevoerde persoonlijke vrijheid er in Nederland een ideale situatie is ontstaan. Er zijn heel wat verdrietige verhalen te vertellen. Daarentegen wordt de situatie in culturen waar de invloed van familie en huwelijkbemiddelaars groot is bijna per definitie negatief voorgesteld, terwijl blijkt, dat die gearrangeerde huwelijken vaak gelukkig uitpakken en stabieler zijn, dan het gemiddelde Nederlandse huwelijk. Daarnaast zijn er vaak ernstige misstanden. Vooral bij patrilokaliteit worden jonge echtgenotes niet erg prettig behandeld door de schoonfamilie. We moeten oppassen voor etnocentrisch denken.
Wij ouderen met een goed inkomen betalen al volop mee aan de AOW. De AOW-premie is immers gemaximeerd. De opbrengst is onvoldoende voor de uitkeringen en wordt aangevuld uit de algemene middelen, dus ook de opbrengst van de Inkomstenbelasting.
Denkt de programmacommissie, dat met de voorgestelde structuur de zuilen uit de ether zullen verdwijnen. Een slimme redactie zal ze voldoende ruimte bieden, maar of dat de bedoeling is??? Maar mocht dat niet zo zijn, dan zie ik al snel commerciële zenders verschijnen, die de rol van de zuilen omroepen overnemen, maar op een ongewenste manier. Dan krijg je reactionaire zenders als Radio Marya in Polen. Op dat soort effecten zitten we niet te wachten.
Terwijl overal de roep om een kleinere schaal toeneemt, toont het programma zich een voorstander van opschaling: grotere gemeenten, grotere provincies en grotere ministeries. Dat wordt dan gezien als een manier om voordeliger uit te zijn. De ervaring leert anders De grotere onderneming of instelling vraagt meer managers en die zijn zo duur, dat alles alleen maar duurder wordt. Voor sommige nieuwe taken zijn gemeentes wellicht te klein, maar de oplossing kan ook gezocht worden in een gemeenschappelijke dienst van een aantal samenwerkende gemeenten. En besef daarbij altijd, dat de ideale grootte van een gemeente of een provincie niet bestaat. Elke taak vraagt weer een andere schaalgrootte. Dat men de Tweede Kamer wil inkrimpen tot 100 leden en de Eerste Kamer wil afschaffen wordt vooral gezien als een bezuinigingsmaatregel. Nu er zoveel moeilijke beslissingen moeten worden genomen, lijkt het mij verstandig om de controlerende en wetgevende macht voldoende body te geven. Als het dan toch gaat om goed besturen, dan had ik wat meer aandacht gewild voor de rol van de Vierde Macht, de ambtenarij.
We zullen er niet populair mee worden, maar het getuigt wel van moed om te stellen, dat de aftrek van hypotheekrente geleidelijk moet worden afgeschaft. Ergens moet het geld voor allerlei overheidstaken toch vandaan komen. Huizenbezitters jaarlijks met miljarden subsidiëren betekent alleen maar, dat we meer belasting moeten betalen om dat te financieren. Een moedige keuze!
Jaargang 3, Nr. 5.