EEN AVOND MET VEEL EMOTIE
Stad en provincie Utrecht hadden woensdagavond, 2 maart een Afghanistandiscussie georganiseerd. Een volle zaal met zo’n 150 GroenLinksers leefden intens mee en toonde naast veel deskundigheid ook veel emotie. Het was een strijd tussen veel en weinig twijfel, tussen geloof en ongeloof, tussen veel en weinig vertrouwen of zelfs wantrouwen en tussen kalmte en onderdrukte verontwaardiging. Bij sommigen moest die wekenlange boosheid eruit en dat kon gelukkig. Het bleef al met al toch een waardige discussie. Dit was politiek zoals hij moet zijn: geëngageerd, op het scherp van de snede, principieel en allerminst saai. Dit was GroenLinks in actie.
Voor mij staat wel vast, dat het voorstemmen van de fractie na alle garanties van de regering en zelfs van de premier persoonlijk in lijn ligt van langjarige ontwikkelingen in het denken van GroenLinks. Wij willen de internationale rechtsorde handhaven, opkomen voor de mensenrechten, oorlog en geweld tegengaan door bemiddeling en onderhandelen en vooral de belangen van de burgerbevolking in het oog houden. Uit die opstelling kwam de motie Pechtold/Peters voort. Het voorstel van de regering in de Artikel 100 brief spoorde in het geheel niet met de motie. Het voorstel werd ingrijpend aangepast en aan alle eisen van de fractie en dus ook van de Partijraad en bijvoorbeeld ook IKV Pax Christi werd tegemoet gekomen. Maar velen wilden helemaal geen politietrainingsmissie. Ze geloven niet in het civiele karakter. Ze geven de missie geen of te weinig kans op succes. Ze geloven niet in de mogelijkheid, dat de opgeleide agenten inderdaad succesvol kunnen werken aan corruptiebestrijding en tegen straffeloosheid van criminelen.
Hoe kan die kortsluiting tussen de fractie en (een deel van) de achterban ontstaan? Het is ook niet de eerste keer, dat de partijleiding bemerkt, dat ze te ver voor de troepen uit marcheert. Pas als de achterban verrast wordt door ongewenste voorstellen of besluiten ontstaat er reuring. Het Partijbestuur zou er goed aan doen veel regelmatiger de opinies te peilen van een representatieve doorsnee van GroenLinks. De uitslag kan een basis zijn voor de discussies in de Partijraad. Er kan betere voorlichting worden gegeven en er kunnen debatten worden georganiseerd. Ook kan ontdekt worden, dat het maar een kleine groep is, die met veel lawaai een afwijkende mening verkondigt. Er zijn meer controversiële thema’s binnen GroenLinks zoals het sociale beleid en de vrijage met D66.
Nogal wat aanwezigen vonden het optreden van de fractie ondemocratisch, want de meerderheid van de partij en van de bevolking was toch tegen. Terecht brachten anderen naar voren, dat een fractie beslist zonder last en ruggenspraak. Misschien komt het door de manier van werken in kleinere afdelingen. Er is een steunfractie en samen met de fractie en andere betrokken leden ontstaat er een communis opinio en zo komt men tot een besluit. Er wordt rekening met je gehouden. En nu opeens niet! Tsja….
Er werden ook heel goede toezeggingen gedaan. De vraag is wanneer GroenLinks de steun aan de missie opzegt. Daarvoor komen duidelijke criteria en bij het opstellen daarvan worden deskundige partijleden en betrokken organisaties ingeschakeld. Men denkt aan een signaalplatform waar informatie kan binnenkomen en alle GroenLinksers worden uitgenodigd eventuele contacten in te schakelen om relevante informatie in te winnen. Er is de bereidheid om een succesvolle missie voort te zetten, ook als de militaire aanwezigheid beëindigd is. De fractie zal de regering ook voortdurend aansporen onderhandelingen met het verzet in Afghanistan te bevorderen. Maar ja, de Afghaanse regering en de Amerikanen moeten ook willen.
Een puntje zit mij nog dwars. Waarschijnlijk is dit onderwerp bij de onderhandelingen over Paars Plus aan de orde geweest. Was daar overeenstemming over voordat de onderhandelingen werden afgebroken? En zo ja, heeft dat resultaat een positieve invloed op de aanpassingen van het voorstel gehad? Enige openheid hierover lijkt mij wenselijk.
Tot slot: GroenLinks is zo veel meer dan een Afghanistan besluit. Niemand kan het ooit voor de volle 100% eens zijn met de partij van haar of zijn keuze. Niemand is volmaakt en ook een partij niet. Wat zou de wereld saai worden als het wel zo was. Dat maakt het congres a.s. zaterdag weer extra boeiend. Ik hoop op een heel goede sfeer, veel enthousiasme, een flitsende campagne en een mooi resultaat. In Bunnik gaan we niet vergeten welke partijen in de Staten tegen het Rijsbruggerwegtracé waren. Tot zaterdag!
Jargang 3, Nr. 149.