EEN FIJN GEVOEL VOOR HEN, DIE TOEN BEGONNEN
In de zomer van 1972 waren mijn kinderen tien, acht en vijf jaar. Ze hadden heel veel leeftijdsgenootjes. Voor al die kinderen was er behalve voetbal weinig te doen. Zelf was ik in de leiding van District Utrecht van de Katholieke Verkenners belast met de zorg voor groepen buiten de stad Utrecht. Mijn Oostenrijkse vriend, had in zijn nieuwe woonplaats een groep van de Pfadfindern opgericht. Zo kwam ik op het idee om in Odijk een Scoutinggroep op te richten voor jongens en meisjes, want de vier scouting-organisaties waren bezig te fuseren. Ik plaatste in het toenmalige Trefpunt van de heer Staal een kleine oproep om met dit plan adhesie te betuigen.
Willy Limbosch en nu wijlen Lettie Werkman reageerden. Met z’n drieën gingen we aan het werk. Er was niets. Er waren geen oud-leden, geen onderkomen, geen jeugdleden en geen leiding. We moesten alles van de grond af aan opbouwen. Maar dat lukte. En op 15 februari 1973 vond de eerste bijeenkomst plaats, nu ruim vijftig jaar geleden, in een oude directiekeet in gebruik bij de voetbalclub met tijdelijke voetbalvelden aan de St. Nicolaaslaan. Al spoedig gingen we “inwonen” bij het Open Jongerenwerk in de boerderij De Beug. Maar de groep bleef verhuizen. Eerst naar de zolder van boerderij Dalenoord. Toen de boerderij werd terug gekocht door de familie Aben werd een deel van de loods van Mocking aan de Singel betrokken. Vandaar ging het naar het huidige gebouw bij de ijsbaan aan de Singel. Daar is veel meer ruimte op het land en op het water, echt prachtig. Geen wonder dat er zoveel jeugdleden zijn.
Ik sprak ook met een lid van het landelijk bestuur en vertelde over de moeilijke gesprekken in de Landelijke Raad toen we moesten komen tot één organisatie met een gemeenschappelijke cultuur. Dat is bij elke fusie moeilijk of het nu scholen of bedrijven of verenigingen betreft. Er waren districten, waar men met een vaste overtuiging vast wilde houden aan het boek van Lord Robert Baden Powell “Scouting for Boys”. Daarvan afwijken was ketterij. Andere districten waren veel meer gericht op ontwikkeling en vernieuwing. Tijdens die discussies ging het er soms hard aan toe. Het Odijkse Scouting Katimavik is juist steeds weer vernieuwend. Voor mij was het heel leuk dat gisteren te ervaren. Dan is het ook niet zo verwonderlijk, dat kinderen van linkse mensen er nu lid van zijn. Vroeger vond men de padvinderij maar erg militaristisch. Dat kwam ook door de uniformen. Daar zie je nu vooral leuke frisse kleuren.
In die tijd waren we deel van het district Zeist en daar zat een zeer progressieve voortrekkersstam. Die vonden het maar niets, dat er in 1979 een Jamboree zou worden gehouden in het Iran van de sjah met zijn onderdrukkend regime. Op 10 december de Dag van de Mensenrechten sprak ik de Landelijke Raad toe en stelde namens District Zeist voor niet naar die Jamboree te gaan. Het voorstel werd met een kleine meerderheid verworpen. De Jamboree van 1979 ging niet door. In Iran was de opstand tegen het regime van de Sjah begonnen. Zo zie je maar, dat in die vijftig jaar van alles kan gebeuren.
Ik ben wel heel erg blij, dan Odijk Scouting Katimavik nog steeds zo goed draait. Ik voel heel veel waardering voor al die mensen, die daar aan gewerkt hebben en dat nog steeds doen. Gefeliciteerd met de vijftigste verjaardag.
17e Jaargang, Nr. 764.