SOMMIGE MENSEN WILLEN NIETS MEER VAN KERSTMIS WETEN
Een traditioneel Kerstdiner heet plotseling Eindejaarsdiner. In advertenties komt het woord ‘Kerst’ niet meer voor. Kerstkransjes krijgen een andere naam. Als we kaarten voor de jaarwisseling versturen vind je nauwelijks nog kaarten met een traditionele Kerstafbeelding. Mensen willen ook niet meer weten wat we met Kerstmis eigenlijk vieren. We komen met familie of met vrienden nog wel bijeen. We zorgen voor lekkere hapjes en een fijn drankje. Tevoren spreken we af welke gespreksonderwerpen we zeker niet zullen aansnijden, want we willen de goede sfeer graag handhaven. We praten dus niet over het klimaatprobleem of over de armoede in Nederland of over de politiek en zeker niet over religie. Waar zijn we in vredesnaam mee bezig?
Ik liet tegenover een medesporter de term “Barmhartige Samaritaan” vallen. Hij wist niet waar ik het over had. Toen ik het hem vertelde vond hij dat verhaal uit het evangelie toch wel bijzonder en inspirerend. Dat was dus weer meegenomen. Ik ken maar heel weinig bezoekers van mijn website. Misschien kennen ze het verhaal niet. Daarom vertel ik het maar na.
Met Kerstmis vieren we de geboorte van een kind. Dertig jaar later werd dat kind een leraar die door het Joodse land trok. Op een dag kwam iemand bij hem en vroeg: Meester wat is het eerste gebod? Jezus antwoordde hem: Het eerste Gebod luidt: Eert God, die onze Vader is en het tweede daaraan gelijk: Bemin uw naasten gelijk uw zelve. Maar wie is dan mijn naaste vroeg de bezoeker. Zoals altijd antwoordde Jezus met een verhaal, een gelijkenis of parabel. Zekere man was op reis van Jeruzalem naar Jericho, een woestijngebied. Hij werd overvallen door rovers, die hem vreselijk toetakelden. Zwaar gewond lieten ze hem achter. Toen kwam er een priester langs, maar die liet hem liggen. Hetzelfde deed een leviet, ook een religieus persoon. Toen kwam er een Samaritaan, iemand waar de Joden niet erg goed mee konden opschieten. Hij verzorgde zijn wonden en zette hem op zijn ezel. Voorzichtig bracht hij hem naar een herberg en gaf hem daar te eten. De Samaritaan moest verder. Hij gaf de herbergier wat geld om voor de gewonde man te zorgen. Jezus vroeg zijn bezoeker: Wie was nu de naaste van de overvallen man? Hij antwoordde; “Die hem barmhartigheid betoonde.” Jezus van Nazareth leerde ons zo het gebod van de naastenliefde. Maar als wij niets meer van Jezus willen weten, is de kans groot, dat wij niet meer weten, dat we iedere mens in nood die we ontmoeten behoren te helpen. Daar draait het om met Kerstmis. Heb uw naaste lief gelijk uw zelve, ook de vluchteling, ook de buitenlandse werknemer, ook de nieuwe buren, die jou niet aankijken, ook de collega, die er een handje van heeft anderen te pesten. Dat is bepaald niet altijd even gemakkelijk. Dat merken we ook steeds meer in Nederland. Politieke partijen, die het egoïsme hoog in het vaandel voeren krijgen meer aanhang. Aandeelhouders krijgen steeds meer en werknemers blijven qua beloning bij hen achter.
Soms zijn er tekenen van hoop. Jaar in jaar uit zamelen de Lions voedsel in, dit jaar voor vluchtelingen uit de Oekraïne. Ik schreef een tijd geleden een In Memoriam Nico Mocking. Als je dat leest, denk je: hij was een Barmhartige Samaritaan. En iets anders. Na jaren lang abonnee van Openbaar Kunstbezit, nu Kunstschrift te zijn geweest, stond het lopende nummer helemaal vol met afbeeldingen van het Kerstgebeuren. Prachtig en niet neutraal, maar echt betrokken bij onze Chritelijke cultuur.
15e Jaargang, Nr. 741.