REACTIES BUITEN HET VERENIGD KONINKRIJK
Van een vrouw kun je het wat moeilijk zeggen, maar ze is in het harnas gestorven. Drie dagen voor haar dood ontving ze nog de nieuwe Britse Minister President. De beelden daarvan zag je nog in de kranten en op de Tv en dan komt de waarschuwing van de artsen en heel snel is het dan afgelopen. Ze was uiterst trouw aan haar ambt. De kranten hebben er vele pagina’s aan gewijd De journaals en de actualiteitenrubrieken waren er vol van. Het is toch niet onze koningin, die is overleden, moest ik onwillekeurig denken. Maar over een leven van 96 jaar en daarbij bijna zeventig jaar op de troon valt veel te vertellen. Opeenvolgende Londense correspondenten kwamen dus aan het woord.
Europese vorsten hebben weinig of geen staatsrechterlijke macht, maar in hun contact met de regering kunnen ze wel invloed uitoefenen. Wat de koning heeft gezegd blijft altijd geheim. Zelf vroeg ik me vaak af, wat Elisabeth II eigenlijk dacht over de Brexit. Zou ze misschien denken, dat door de Brexit de monarchie het langer zou volhouden? Ik vermoed, dat er bij de Brexit heel andere redenen gespeeld hebben. Je ziet in de EU, dat de macht van grote ondernemingen steeds meer aan banden wordt gelegd. Er komen op vele terreinen steeds meer regels en voorschriften. Schoner produceren kost geld. Het gaat ten koste van de winsten. Een Europees minimumloon zal er niet zo vlug komen. Een lager loonniveau is voor een regio een vestigingsvoordeel. Het is een wapen tegen regionale werkloosheid. Maar Europese regelgeving kan concurrentievervalsing tegengaan en daar kunnen bedrijven van profiteren. De Brexit veroorzaakt nog steeds problemen. Dat was ook te verwachten. Aanpassing aan een nieuwe situatie kost tijd.
Velen vragen zich af of Koning Karel III zich zal weten te onthouden van politieke uitspraken. Een krant schreef, dat hij het goede voorbeeld van zijn moeder maar moest navolgen. Maar van hem is bekend, dat hij niet zo van moderne architectuur houdt. De laatste tijd ontwikkelde hij zich tot een klimaatactivist en sommige bedrijven houden daar niet van. Wordt hij een groene koning? Staat de Britse regering dat toe? Dat lijkt me best spannend worden.
Een aantal voormalige Britse koloniën erkennen de Britse vorst nog steeds als staatshoofd. Daar is ook verzet tegen. Landen willen een onafhankelijke republiek worden. Dat soort discussies wordt veelal door een kleine minderheid gevoerd. Het interesseert veel mensen nauwelijks en vaak missen ze ook de kennis. Maar een overlijden van de vorstin is iets anders. In Londen worden bloemtapijten getoond. Hoe is het elders in Engeland, Wales en Schotland? De kranten zullen er ook wel vele pagina’s aan besteden en de actualiteitenrubrieken op radio en televisie zullen het er ook wel druk mee hebben. En hoe is het in die landen, die de koning van Engeland als staatshoofd erkennen? Overheerst daar de onverschilligheid? Of het totaal gebrek aan kennis van de staatsinrichting? Mijn lijfblad heeft nog een volle week om mij te informeren.
Jaargang 15, Nr. 727.