DE FOUNDING FATHERS
Toen de opstand van de Britse koloniën succesvol was verlopen, moest de nieuwe staat komen tot een staatsinrichting. Afgevaardigden trokken naar Europa om daar de staatsinrichting in meerdere landen te bestuderen. Het sterke centralisme in Frankrijk beviel hen allerminst, want de afzonderlijke staten wilden nu juist niet zoals onder de Britten van bovenaf geregeerd worden. De grote zelfstandigheid van elke provincie in de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden vonden ze een mooi voorbeeld, maar de te sterke overheersing van het door de handel rijke Holland was weer niet zo goed. Dat was in het Rampjaar 1672 wel gebleken. Op zee heersten de Hollanders, maar de weerstand tegen de inval door Frankrijk, Münster en Keulen over land was minimaal. Holland had zoveel macht, dat de landsverdediging werd verwaarloosd. Dus moesten alle provincies evenveel macht krijgen. Zo kwamen ze tot de oprichting van de Senaat waarin elke staat twee senatoren heeft en elke staat dus even machtig is. Misschien werkte dat met weinig staten prima, maar in de loop der geschiedenis kwamen er steeds meer staten en velen daarvan waren vooral gericht op landbouw. Dat was mooi voor de agrariërs als het aankwam op federale landbouwsubsidies bijvoorbeeld of op de buitenlandse handel in agrarische producten.
Zo krijg je dus nu industriestaten langs de kusten en op plekken in het binnenland, die goed bereikbaar zijn, bijvoorbeeld bij de grote meren. De grote meerderheid van de staten in het binnenland hadden veel minder buitenlandse contacten en maakten dus veel minder kennis met nieuwe wetenschappelijke ideeën op het gebied van economie of religie of sociologie of politicologie. Wat in Europa heel gewoon tot de verzorgingsstaat behoort riekt in de ogen van veel Amerikanen naar communisme.
Een volgend punt is de zogenaamde Frontier-mentaliteit. Amerikanen kennen geen grenzen. Als ergens de grond uitgeput raakte trok je gewoon verder naar het Westen en begon daar opnieuw. Als het hout gekapt was, begon je aan het volgende stuk bos. Als een delfstof op was, ging je op zoek naar een volgende vindplaats. Het land leek in de ogen van veel Amerikanen onuitputtelijk. Amerika heeft uiteraard zijn lesjes wel geleerd, maar een echte zorgvuldige omgang met de natuur zit er bij velen niet echt in. Als Paus Franciscus oproept tot een zorgvuldige omgang met Gods Schepping, roepen mijnbouwondernemers in de VS: “Waar bemoeit die paus zich mee?” .In klimaatverandering geloven ze niet en er maatregelen tegen nemen is helemaal uit den boze.
Dat Biden er in geslaagd is toch een meerderheid van de kiesmannen achter zich te krijgen, mag dus echt een heel bijzondere prestatie heten. Tegelijk zie je die enorme invloed van die traditionele opvattingen in de sterke steun, die Trump toch nog kreeg. Dat is tegelijk een risico voor het nieuwe democratische bewind, want en de kiezers en het mijnbouw- en industrieel kapitaal zullen zich sterk verzetten tegen maatregelen, die het milieu willen beschermen.
Voor de Republikeinse Partij ligt er een belangrijke taak om goede voorlichting te geven aan hun kiezers. De media, het onderwijs, de jeugdbewegingen zoals Scouting, de kerken, de wetenschappen, al die genootschappen, waar mensen werken aan hun ontwikkeling: Samen hebben ze een fundamentele opdracht om Amerika bij de tijd te brengen. Waar het duurzaamheid betreft lopen veel Amerikanen mijlen ver achter bij de rest van de ontwikkelde wereld. China en India blijven daarbij niet stil zitten. De vrije wereld moet niet achterop raken. Europa en de VS hebben elkaar hard nodig. Joe Biden begrijpt dat en wij ook, hoop ik.
13e Jaargang, Nr. . 648.