DE DODEN HERDENKEN
Vandaag vieren we onze vrijheid. Ik hoef niet bang te zijn, dat ik vanwege dit blog in de gevangenis beland of erger word gemarteld om geheimen te verraden en te vertellen wie mijn vrienden zijn. Kinderen hoeven niet meer bang te zijn, dat hun vader tijdens een razzia wordt opgepakt om in Duitsland te moeten werken. We hoeven niet meer angst te hebben verraden te worden. We hoeven niet meer onder te duiken.
Je kunt er spannende verhalen over vertellen, die echt zijn gebeurd. Het is geen computerspelletje. Het is echt. Net zo echt als de beelden van de verwoestingen in Syrië. Er is alle reden om blij te zijn, dat we nu al 73 jaar verlost zijn van die vreselijke oorlog. Soms hoor je mensen erg gemakkelijk praten over oorlogen en over het uitzenden van militairen naar conflictgebieden. Dan denk ik vaak, dat ze kennelijk geen idee hebben over de werkelijkheid en wat dat met mensen doet.
Bij zo’n Dodenherdenking gaat het om alle doden, niet alleen om mensen, die in de strijd om onze vrijheid zijn gevallen. Het gaat ook om de burgerslachtoffers van bombardementen of beschietingen of om de bemanningen van koopvaardijschepen, die werden getorpedeerd. Het gaat ook om de doden van de hongerwinter en de doden in de concentratiekampen en dan vooral ook de doden van de Holocaust. Het gaat niet alleen om Nederlandse slachtoffers maar om de doden in heel Europa en Noord-Afrika. Het gaat om miljoenen doden.
Daarom was het voor mij onbegrijpelijk, dat er mensen bestaan, die de twee minuten stilte wilden doorbreken omdat er onder die doden ook oorlogsmisdadigers schuil gaan. Tijdens die twee minuten stilte denk ik na over onze verantwoordelijkheid om oorlog te voorkomen.
Het Waterliniefort bij Rhijnauwen tussen Utrecht en Bunnik was een van de lokaties waar de Duitsers verzetsstrijders fusilleerden. Bij de herdenking ligt daar de nadruk op. Gisteren werd door de waarnemend burgemeester van Bunnik de vraag gesteld of ook wij bereid zouden zijn geweest tot verzet te komen. Wilden wij de dood riskeren? Waren wij net zo moedig? Niet alleen tegenover een vreemde overheerser, maar ook nu. Verzetten wij ons tegen onrecht? Accepteren wij geen ongerechtvaardigde dwang? Mijn voorbeelden: Willen wij dat de grenzen van Europa gesloten blijven voor oorlogsvluchtelingen? Accepteren wij discriminatie op de arbeidsmarkt? Zijn we voor een verenigd Europa of willen we een Nexit met weer de oude verdeeldheid in ons werelddeel? Vinden wij Nederlanders ons zelf beter dan onze Europese buren? Wat is onze houding tegenover arbeidskrachten uit Polen of Roemenië? Stemmen we op nationalistische partijen? Hoe staan we tegenover multinationals, die onze regering de wet voorschrijven?
Volgende week woensdag hang ik weer de Europavlag uit als een teken van de Europese Eenheid, die ons onze vrijheid garandeert.
Jaargang 11, Nr. 510.