EINDELIJK WAT RUST
In Barnstaple bleven we drie nachten in hetzelfde hotel. Dus twee ochtenden, waarop je je niet hoeft te haasten om op tijd met de koffers bij de bus te zijn. De zaterdag in Barnstaple was een vrije dag. We moesten ons maar zelf vermaken. We gingen eerst even naar de Rooms-katholieke kerk vlakbij het hotel. We waren er om vijf voor tien en om tien uur begon een Eucharistieviering. De volgende dag zou er op Pinksteren niets van komen. De zondag was helemaal vol gepland. Zo vierden we toch nog Pinksteren en we konden een aantal Britse dames de vrede wensen. De preek duurde ongeveer één minuut. We waren snel weer buiten. Nu maar een koffietent zoeken en intussen ook winkels kijken. We gingen ook de overdekte markt bekijken en ontdekten een stand met typisch Britse lapjespetten. Voor twaalf pond werd ik de eigenaar. Verder naar het kasteelpark, maar van het kasteel restte slechts een flinke heuvel. Van bovenaf had je een aardig uitzicht over de stad en het park, waar een bruidspaar op de foto werd gezet. Het stadhuis is aan de overkant. Langs de rivier liepen we terug naar het hotel. ’s Middags wandelden we over een wandel- en fietspad, vroeger een spoorlijn, een flink eind langs de rivier de Taw en namen de bus terug. Wat dichte begroeiing zorgt ervoor, dat je van de bedrijventerreinen weinig ziet. Het fietspad wordt redelijk veel gebruikt – niet voor Nederlandse begrippen – en ook door ouders met kleine kinderen. Er is in Barnstaple een fietsenverhuur.
Pinksterzondag begon met regen, maar we troffen een droge periode toen we een keurig asfalt pad volgden met links een steile afgrond naar zee en rechts een even steile helling omhoog in een gebied, waar berggeiten voorkomen. Een spannende tocht naar het plaatsje Lynton. We dronken eerst koffie in een gezellig huiskamerachtig café en wandelden vervolgens wat rond. De regenbuien werden intenser. In een keurige cadeauwinkel ontdekten we dezelfde petten als in de overdekte markt van Barnstaple, maar wel tien pond duurder. Sommigen van het gezelschap hebben de tandradbaan naar Lynmouth genomen en merkten, dat er beneden een Eerste H. Communiefeest was. Tsja, het was immers Pinksteren.
Of het aan de bewolkte hemel lag of het ruige landschap, maar Exmoor maakte op mij een bijzondere indruk. Een mensenleven is te kort om alle bijzondere dingen te doen, maar hier had ik wel met mijn scoutingvriendenl een ruige trektocht willen maken. Het is een geologisch zeer oud gebied met gesteente uit het Devoon, sterk afgesleten en het heeft waarschijnlijk tijdens de ijstijden zijn licht golvend reliëf gekregen. Ik had er graag wat langer gebleven en verlangde naar een grondboor op te kijken of er veen aan de oppervlakte ligt, gezien de naam “moor”. Maar ja, we waren met gewone wel heel belangstellende toeristen onderweg en niet met een groep geografen, vroegere collega’s.
De volgende verrassing wachtte ons: Arlington Court. Een fraai landhuis ligt in een uitgestrekt park, natuurlijk in Engelse landschapsstijl. Er is ook een ommuurde tuin met prachtige bloemen en planten en een niet toegankelijke kerk. Ik vroeg waarom het buitengoed ‘court’ heet. Dat was een heel goede vraag, maar de suppoost wist geen antwoord. Na enige tijd, kwam toch het antwoord. Het buiten had in vroegere tijden een juridische functie voor de omgeving. Er werd recht gesproken in een “court of justice”.
Terug in het hotel wachtte ons opnieuw een voortreffelijk diner, dit keer ten dele in de vorm van een lopend buffet. De koffie wordt er geserveerd in de lounge. Daar kun je dan de tafelgesprekken voortzetten. Het waren vaak boeiende gesprekken, ook over controversiële onderwerpen, zoals migratie. Het was een heel gezellige groep met allemaal aardige mensen. Misschien zorgt een reisprogramma toch voor een zekere nu positieve selectie.
Jaargang 10, Nr. 466.