WEG VAN DE AUTOWEG HET WOESTE DARTMOOR IN
De derde dag begon pas echt na de koffie in Honiton met de ontmoeting met Gill Westcott, Green kandidaat voor de Britse parlementsverkiezingen. Daarmee begon ik vorige week deze serie. We moesten verder en iets voorbij Exeter verlieten we de autoweg en gingen verder over de smalle en bochtige B3212 naar Moretonhampstead, waar we de lunch gebruikten. Daarna kwamen we pas echt in Dartmoor, een wat hoger gelegen granietplateau, bedekt met veen en voor een groot deel een Nationaal Park. Het heeft een ruig klimaat met sneeuw in de winter. Hier en daar zijn wat gecultiveerde gebiedjes, maar het is grotendeels heide en alleen maar geschikt voor extensieve veehouderij. Schapen en paarden lopen er los. Vroeger werd er graniet gewonnen, dat ook in bouw gebruikt werd. Bij een beek met een niet meer gebruikte stenen brug vind je het bezoekerscentrum van het Nationaal Park. Verderop bij Princeton ligt de beruchte Dartmoor Prison midden in de wildernis. De geschiedenis van deze gevangenis wordt verteld in een museum in Princeton. Met een foto- of ijsjesstop namen we afscheid van de ponny’s van Dartmoor. Verder ging het over de A390, A38, A30, A392 naar Newquay, waar ons hotel en de Atlantische Oceaan ons wachtten. Na het diner maakten we er een wandeling langs de steile klifkust vlak voor het hotel. De plaats is volop in ontwikkeling. Je ziet er veel nieuwbouw en er wordt nog volop gebouwd.
De ochtend van de vierde dag besteedden we aan een bezoek aan Land’s End. De uiterste Westelijke punt van Engeland op 5o40’ WL. Het gebied is vreselijk verpest door een soort pretparkje vol horeca in quasi traditionele stijl. Daar moet je langs of door om over een keurig geasfalteerd wandelpad bij de eigenlijke kaap te komen. Het was gelukkig niet mistig en dus konden we de rotspunten verder naar het Westen goed zien, ook de vuurtoren op een van die eilandjes. Je kunt maar beter wat verder naar het Zuiden lopen om de authenticiteit van het gebied te ervaren. Jaren geleden bezochten we Kaap Finisterre in Noordwest Spanje. Het was een mistige dag en het was een mysterieuze plek, waar je voelde, dat de geesten van verdronken zeelieden er rondwaarden. Dat heeft toen veel meer indruk op mij gemaakt.
Een flink stuk naar het Oosten ligt Saint Michael’s Mount, een flinke berg in een baai bij Penzance, bij hoogwater een eiland, maar bij laagwater met de kust verbonden. Het lijkt erg op Mont Saint Michel in Bretagne met ook een klooster. We kochten maar wat fotokaarten, want van fotograferen kwam weinig terecht.
Op de terugweg deden we Truro aan, een regionaal centrum. We aten er een heerlijke omelet en bezochten de prachtige neogotische kathedraal. In de winkel van die kathedraal vonden we een boeiend boekje over landschap en geologie vam Zuidwest Engeland. De centrumfunctie van de stad blijkt uit de vele ook luxe winkels, waaronder een enorme goed gesorteerde boekhandel. De stad herbergt ook het regionale bestuur en veel onderwijsinstellingen. Restte ons nog een stukje terugreis naar Newquai.
De vijfde dag was tot in de middag gewijd aan het indrukwekkende Eden Project. Het ligt in een voormalige porseleinaardegroeve. In de omgeving zie je de stortbergen van het uitgewassen restmateriaal. Vanaf de keurige parkeerplaatsen daal je af in de groeve en komt dan bij het entreegebouw. De architectuur is heel bijzonder. Zigzaggend ga je door de tuinaanleg verder naar beneden naar het binnen gebeuren. In reusachtige doorzichtige bollen, opgebouwd uit zeshoekige platen perspex (?) wordt het klimaat van de vochtige tropen nagebootst en vind je bloemen en planten uit vier vochtig tropische gebieden. Na de vier regionale afdelingen is er nog een afdeling met tropische landbouwgewassen zoals koffie, kaneel of bananen. Je komt ook steeds hoger in de bol en daar is dan een meters hoge waterval. De Nederlandstalige gids wist ontzettend veel, voor sommigen te veel. Die haakten af, want het was al heel lang koffietijd. Ik hield vol, want tijdens mijn studie heb ik er zo veel over gelezen, dat ik het ook wel eens wilde zien. Na een flinke hap met koffie bekeken we nog snel de Mediterrane bol. De tijd was veel te kort. De onderzoeksafdeling en de enorme buitentuin hebben we niet gezien. Je kunt er met gemak een dag doorbrengen. Het is een geweldig boeiend project met tienduizenden planten en naar Nederlands ontwerp. Het Edenproject ligt in de vork van de A390 en de A391 hemelsbreed ruim 2KM noordelijk van de splitsing.
Er wachtte ons nog een flinke tocht naar het Noorden, naar Barnstaple, waar we drie nachten zouden doorbrengen. Volgende week vertel ik verder.
Jaargang 10, Nr. 465.