DE GEWONE MENSEN WORDEN HET SLACHTOFFER
Ik houd van Joden en ik houd van Palestijnen. Ik zie bij beiden hun fouten. Maar daardoor wijs ik ze niet af. Ik zou het zo graag meemaken, dat beide volken in vrede naast elkaar zouden leven. En ik besef, hoe moeilijk en ingewikkeld dat is. Eenvoudige oplossingen bestaan in dit conflict niet. Misschien is de grootste barrière naar een oplossing de gegroeide overtuiging, dat een oplossing onmogelijk is. Dat maakt het voor iedereen erg tragisch.
Wat doet het conflict met het Joodse volk? Mensen in Israël voelen zich omringd door vijanden. Keer op keer zijn ze aangevallen en elke keer wist Israël die aanvallen te weerstaan. Uit bewondering noemden wij in 1967 onze jongste dochter naar de Bijbelse Joodse heldin Judith. De laatste jaren komen de aanvallen niet meer van de buurlanden, maar vooral van de Palestijnen. Er waren de zelfmoordaanslagen en Israël bouwde de Muur. We leerden in 2012 de Muur kennen ook aan de Palestijnse kant bij Bethlehem. De gelijkenis met de Muur in Berlijn viel me op.
Zo komen we opnieuw bij de vraag, wat dit conflict met de bevolking van Israël doet. In de reacties op mijn twee vorige blogs komt dat duidelijk naar voren. In mijn herinnering toonde Israël in het begin vooral eendrachtige vastberadenheid. Je denkt aan fierheid en trots en intelligentie en daadkracht. Het land werd opgebouwd. Het Bijbelse beeld van het land van melk en honing doemde op. In de reacties op de herhaalde aanvallen was er aanvankelijk een beeld van beheersing en respect. Maar de reacties werden steeds feller en veel Palestijnen werden opgesloten. Soms dacht ik, dat deze wijze van optreden mij herinnerde aan de manier waarop de Duitse bezetter hier optrad. Het maakte mij verdrietig.
Veel Israëli’s waren zich bewust van het te gewelddadige optreden. Ex-militairen vertelden over hun ervaringen in de bezette gebieden en ook andere actiegroepen maken dat bekend. Ze worden als landverraders bestempeld. De vijandschap jegens de Palestijnen kreeg steeds meer racistische trekken. Ze werden geminacht en je kon ze ook minachtend bejegenen bij bijvoorbeeld controleposten. Dat racisme richtte zich ook tegen Joden uit Ethiopië en uit Rusland en zo zien wij het Joodse volk een verdeeld volk worden. Dat schept enorme risico’s, niet alleen bij hernieuwde aanvallen op het grondgebied van Israël, maar nog veel meer bij het streven naar vrede. Vrede vraagt, dat iedereen er als één man achter staat. Vrede vraagt een sterk Israël, niet een innerlijk verdeeld land. En denk nu niet onmiddellijk, dat dit de schuld is van dat linkse tuig of andersom van die rechtse onderdrukkers. Begin niet onmiddellijk te roepen, dat de ander een antisemiet is of een landverrader of noem de ander niet een fascist of kolonialist. Het is je vriend, die jou op je fouten wijst. Besef het belang van eenheid.
Likoed Nederland benadrukt in de reacties elke keer weer heel pessimistisch, dat er al van alles geprobeerd is en dat niets lukt. Het is eigenlijk een heel pessimistische boodschap. Het vormt een sterke tegenstelling tot het optimisme van de pioniersjaren. Toen gingen heel veel Nederlandse jongeren een jaar in een kibboets werken. In mijn reacties benadrukte ik, dat Hamas met al dat gewelddadige verzet de steun van de bevolking zal gaan verliezen. Israël moet een manier vinden om dat te ondersteunen. Juist vandaag bleek bij het Acht Uur Journaal, dat Hamas de steun van de bevolking begint te verliezen. Ze moeten de mensen dwingen. De wanhopige situatie lijdt tot steeds meer zelfmoorden. Alleen als je bij Hamas hoort krijg je werk en een inkomen. Kan Israël een perspectief bieden? Bijvoorbeeld werk in Israël, zoals mensen van de Westoever ook in Israël werken? Joodse mensen zijn zo ontzettend creatief en slim. Met Ollie B. Bommel zeg ik: Tom Poes, bedenk een list! Tjsa, in stripverhaaltjes lukt dat. Maar dromen komen soms zo maar echt uit.
Jaargang 9, Nr. 411.
U noemt ons pessimistich. Dat is onzin. Als Joden pessimistisch waren, dan was het Joodse volk er niet meer geweest.
Wij zijn wel realistisch ten opzichte van het moslimfundamentalisme. Uw wens dat mensen uit Gaza werken in Israel heeft al bestaan, maar is door Hamas onmogelijk gemaakt.
Deze Jodenhaat en geweldsverheerlijking zal moeten stappen, anders zal er geen vrede kunnen zijn. Zo simpel is het. Er is geen ‘vredespartner’ als die oproept tot het uitroeien van de Joden:
http://likud.nl/2016/05/onverminderd-islamitisch-haatzaaien-op-de-palestijnse-televisie/
De socialistische premier Golda Meir zei dat al 50 jaar geleden: Het zal vrede worden op het moment dat de Arabieren meer van hun eigen kinderen gaan houden, als dat ze de onze haten.
Ik bedoel pessimistisch over de mogelijkheid tot vrede te komen. Optimistisch over de mogelijkheid zich te handhaven te midden van vijanden.
Natuurlijk heeft Hamas werken in Israël onmogelijk gemaakt. Maar laat de werkloze Gazanen weten, dat ze kunnen komen werken en een inkomen kunnen verwerven. En als Hamas het opnieuw verbiedt, laat dat dan weten. Kijk, dit heb je van Hamas te verwachten. Zet ze te kijk als wreedaards jegens hun eigen volk. Zend voortdurend vredesboodschappen uit. Biedt vredelievende Palestijnen een perspectief.
U blijft uw ogen sluiten voor het moslimfundamentalisme. Wie neemt een baan van een Jood, als dat tegen de wens van Allah in gaat?
73% van de Palestijnen staat achter de passage in het Handvest van Hamas, dat het islamitisch gezien noodzaak is om de Joden uit te roeien.
In Israël wonen Nog veel Arabische Israëli’s en zij werken voor een deel in Joodse bedrijven. Op de Westbank zijn Joodse nederzettingen met bedrijven en daar werken ook Palestijnen. Tijdens ons bezoek aan Israël moesten we wachten op onze Palestijnse gids voor Bethlehem. We zagen meerdere mensen na hun werk op weg gaan naar hun grnspost om naar huis in Bethlehem te gaan. Ik vermoed, dat als de honger knaagt pricipes er niet zo veel meer toe doen.