TROUW
Trouw en ontrouw, vertrouwen en wantrouwen, trouw en trouweloos, betrouwbaar en onbetrouwbaar; het zijn polaire begrippen. Meestal zitten we ergens tussen de polen in. Ik schreef ruim een jaar geleden een column over huwelijkstrouw. Dat was nu niet de aanleiding om over het belang van trouw na te denken. Mijn vrouw was leden van onze lokale politieke partij Perspectief 21 aan het bellen. Daarvan zijn leden van GroenLinks en van de Partij van de Arbeid automatisch lid, tenzij ze anders te kennen geven. We moeten ons gaan voorbereiden op de raadsverkiezingen van 2014. Dat vraagt menskracht. Zo kreeg ze als antwoord, dat iemand niet langer lid was van GroenLinks. Het was volgens haar zo’n rommeltje, dat ze haar lidmaatschap had opgezegd. Later zei ik tegen mijn vrouw: “Als er weer iemand is, die dat zegt, moet je antwoorden, dat John (ik dus) druk bezig is om GroenLinks weer in het rechte spoor te krijgen.”. Juist als een club in de problemen zit, is het van belang die club zo veel mogelijk te steunen. Kijk naar het voetbal. Er zijn supporters, die wegblijven als de resultaten tegenvallen. Er zijn er, die fanatieker dan ooit hun club aanmoedigen. Er zijn er, die eisen, dat de trainer ontslagen wordt. Anderen fluiten de spelers uit als ze weer eens blunderen. Welke supporters tonen nu de meeste clubtrouw?
Bij het vorige congres van GroenLinks kort voor de verkiezingen van september 2012 was de zaal in de kortste keren met meer dan 3000 congresgangers volgeboekt. Iedereen wist, dat het moeilijk werd. Door die massale opkomst lieten de leden zien wat clubtrouw is. Toch ging er nog het een en ander mis. Nu zitten we met de brokken. Fractiemedewerkers moesten ontslagen worden. Er komt minder afdracht binnen. De inkomsten van de partij vallen tegen. Als mensen hun lidmaatschap opzeggen, wordt het nog erger. Misschien moeten ook op ons partijbureau mensen weg.
Maar zullen sommigen zeggen: “Zo laat ik zien, dat ik het niet eens ben met de koers”. Daarvoor zijn toch tal van andere middelen. Was je het niet eens met de Kunduz-missie? Voor het definitieve besluit waren er in het hele land bijeenkomsten. In Utrecht heb ik nog een of twee andere leden van onze afdeling gezien. Op twee congressen kregen sterk afkeurende moties wel steun, maar geen meerderheid. Ik ben het met sommige standpunten van GroenLinks niet eens, maar ik laat dat duidelijk merken, ook naar de fracties. Ik vind het onprettig als ze niet reageren, maar ik weet, dat ze dagelijks honderden mails binnen krijgen. Maar al die mails duiden op een zekere onrust. Soms vraag ik mij af of ze wel voldoende rekening houden met de standpunten van leden, die niet in een actieve en invloedrijke werkgroep zitten. Mijn clubtrouw brengt mij er toe, dat aan te kaarten, ook door dit blog te schrijven.
Vaak hoor je economen over het oplossen van de crises zeggen, dat het vooral op vertrouwen aankomt. Als bankiers en andere financiële instellingen en politici onbetrouwbaar zijn gebleken, dan komt dat vertrouwen niet zo maar terug. Dat vraagt jarenlang laten zien, dat je het goede voor hebt met je cliënten. Dat zijn de mensen, die hun spaargeld en hun salaris aan een bank toevertrouwen. Het zijn niet de aandeelhouders. Als bedrijven dan toch steeds het aandeelhoudersbelang hoger stellen, dan komt het vertrouwen niet terug. Dan blijven de mensen voorzichtig met geld uitgeven. Dan komt de economie niet op gang. Dan gaan de bedrijven niet investeren en zo werkgelegenheid scheppen. Dan stijgen de winsten niet en blijven de aandeelhouders mopperen. Het draait allemaal om vertrouwen. Ook binnen de bedrijven. Als er mensen worden ontslagen en de lonen niet aangepast worden bij de inflatie, maar wel de topsalarissen en de topbonussen hoog blijven evenals de winstuitkeringen, dan verliezen de werknemers hun vertrouwen in hun bedrijf. Het is opnieuw een kwestie van vertrouwen, van wederzijdse trouw.
Wat zich in sommige bedrijven afspeelt, zie je ook in mijn eigen Roomse kerk. Ook daar zie je gebrek aan wederzijdse trouw. Heel vaak zeiden mensen tegen me, dat ze niet begrepen, dat een zo kritische jongen in de kerk bleef. Ik antwoordde dan altijd, dat ik bleef om de mensen. Die wilde ik niet overleveren aan het soort bisschoppen, die hier gedropt zijn. Ik wilde de mensen trouw blijven. Het gaat niet goed binnen mijn kerk. Ik heb er al veel over geschreven. Ook de media schenken er veel aandacht aan. Dat is vaak eenzijdig. Al het goede, dat gebeurt, is nu eenmaal geen nieuws. Goed nieuws is geen nieuws. Vaak is het ook tendentieus alsof alleen binnen mijn kerk misbruik bestond en mogelijk bestaat. Of alleen de religieus denkende mensen moeite hebben met de gelijkstelling van de verbintenis van mensen van hetzelfde geslacht aan het huwelijk tussen man en vrouw. Ik juich zo’n verbintenis toe en hoop, dat ze elkaar hun leven lang trouw blijven. Ik schreef er vorige week over.
Ik vind het zo jammer, dat mensen zich laten ophitsen en dan met veel drukte zich laten uitschrijven. Sommigen willen zelfs het eeuwig durend merkteken van de doop uitwissen. Ze willen zich laten ontdopen. Ze zijn trouw aan hun eigen ideeën. Het is mogelijk, dat ze nu deel uitmaken van een andere groep mensen, die hun leven zin geeft. Dat ze in die groep gelijkgestemden vinden en trouw zijn aan die nieuwe vrienden. Daarom is het zo jammer, dat in de media vooral aandacht besteed wordt aan het verlaten van een kerk en niet aan de nieuw gemaakte keuze. Maar wie weet, lees ik binnenkort wel stukken van atheïsten, waarin ze hun ethiek uiteen zetten en uitleggen hoe ze hun leven nieuwe zin geven. Dan kan ik beter beoordelen of ik het mooi vind als ze hun nieuwe keuze trouw blijven.
Jaargang 5, Nr. 249.
Beste John,
De clubliefde waar je voor pleit ontbreekt bij jou in ieder geval niet. Maar die liefde voor GroenLinks maakt je wel een beetje blind…
‘Was je het niet eens met de Kunduz-missie? Voor het definitieve besluit waren er in het hele land bijeenkomsten’, schrijf je blijmoedig. Tja. Kijk het nog eens na: die bijeenkomsten waren er juist niet. Sap heeft het besluit, tegen het verzoek van velen in, zelfs een paar dagen voor een gepland congres doorgedrukt.
En welke andere mogelijkheden waren er om onvrede over Kunduz te uiten? Ik heb de discussie wel gezocht, maar had het idee tegen een muur te praten.
Die muur heeft met Bram van Ojik inmiddels een gezicht gekregen. ‘Ik wist niet dat er zoveel verzet tegen Kunduz was. Was er eigenlijk een Kunduzcongres?’, zo liet hij onlangs weten.
De man die in zijn ivoren toren achter zulke dikke muren weggestopt zat dat hij ieder contact met de achterban miste, wordt door de partijelite als meest geschikte leider naar voren geschoven.
John, jij zult je club wel trouw blijven. Ik blijf liever trouw aan mijn idealen.
Matthieu
Het besluit van de fractie is op meerdere plaatsen in het land toegelicht en besproken met de aanwezigen. In een van de vele columns schenk ik daar aandacht aan. Raadpleeg 27 jan 2011 – 29 jan 2011 – 3 feb 2011 – 17 feb. 2011 -12 feb 2012. Natuurlijk had ik twijfel of welslagen mogelijk was. Niets doen was evenmin fraai. Als je de searchfunctie met Kunduz Afghanistan raadpleegt kom je bij een reeks blogs hierover. Zo probeer ik de fractie te beïnvloeden. Ik was bij de bijeenkomst in Utrecht en veel later nog een keer in de Jaarbeurs.
Wat Bram van Ojik betreft: Veel GroenLinksers worden pas wakker als de media naar gaan doen. Dat Bram vanuit zijn teruggetrokken positie zich zo maar in wat een wespennest kan blijken begeeft verdient mijns inziens bewondering. We moeten hem hard steunen en ophouden over het verleden.
De Grünen kenden de strijd tussen Realos en Fundis. Dit lijkt er op. Toen er weer eenheid kwam zorgde dat voor successen. Dat kan met Groenlinks ook. Om zover te komen hebben wij en heeft Nederland mensen met idealen nodig.