WAT IS DAT TOCH MET DE VOLKSKRANT?
Jaren geleden toen er nog geen E-mail bestond, schreef ik eens een verontwaardigde brief naar de Volkskrant over de sarcastische manier waarop de correspondent in Duitsland over de Grünen schreef. Het hielp wel enigszins. De betreffende buitenland correspondent ging daarna nog naar Moskou en Washington tot hij plotsklaps de nieuwe hoofdredacteur van de Volkskrant werd. Elke keer, zoals ook deze week, dat de Volkskrant over GroenLinks schrijft moet ik er weer aan denken.
Wat korter geleden begon ik een brief naar de Volkskrant met de opmerking, dat je het bij de Volkskrant nooit weet waarom ze je een hand toesteken. Is dat om je uit het moeras te trekken of om je er nog verder in te duwen? Die vraag kun je terecht ook stellen bij het interview met Ineke van Gent. Dat is al heel lang zo. Een niet bepaald kerkelijk gezinde partijgenoot besloot twintig jaar geleden over te stappen naar Trouw en mijn vrouw is nog steeds tot haar genoegen zijn voorbeeld gevolgd.
De meeste Volkskrantredacteuren hebben weinig met groen, ecologisch of duurzaam. Dat wordt aan een enkele specialist over gelaten. Je zag dat heel mooi bij het Lenteakkoord. De redactie leek wel een actiegroep tegen de forensentaks geworden. Ik schreef brieven naar de redactie, waarbij ik mij afvroeg of deze redacteuren er persoonlijk belang bij hadden, dat er geen forensentaks zou komen. Ik kreeg geen antwoord, ook niet van de ombudsvrouw. Maar wel stelden Michael Persson en Sheila Sitalsing in hun columns die milieuonvriendelijke houding aan de kaak. Toen iets later de Volkskrant opende met de kop dat een forensentaks tot minder files zou leiden, heb ik de redactie een compliment gestuurd en dat stelde zij zeer op prijs.
Soms lees je de Volkskrant en dan lijkt het, dat de redactie wel erg veel begrip heeft voor de belangen van de beter betaalden. Of je leest over lifestyle en dan gaat het vooral om duur eten en drinken, dure kleding en schoenen, dure auto’s en dure vakanties. Dan vraag ik mij af of deze krant werkelijk begonnen is als een dagblad van de Katholieke Arbeidersbeweging. Maar dan bedenk ik weer, dat een krant schrijft wat de abonnees graag lezen. Als een krant dat niet doet, raakt ze de lezers kwijt. De krant schrikt ook wel eens van de ideeën, die de laatste jaren onder een deel van de lezers leven. Het is allemaal niet meer zo leuk in Nederland.
Maar dan het interview met Ineke van Gent. Eigenlijk best een aardig verhaal. Ineke komt er goed uit naar voren. Een principiële vrouw, een stevige politica, die je niet zo maar even opzij zet. Het was altijd echt nodig om haar een beetje in toom te houden en aan Paul en Femke kon je dat wel toevertrouwen. Toen werd vrij onverwacht Jolande de nieuwe fractievoorzitter. Een heel ander menstype dan Femke. Wel intelligent en erg goed in haar vak, maar als politica betrekkelijk onervaren. Nog geen generalist, zoals Femke het in de loop der jaren was geworden. Misschien ook wat losser als het over principiële dingen ging. En ook met een andere leiderschapsstijl: samen overleggen, de dingen afspreken en dan de mensen zelf het werk laten doen. Zo min mogelijk sturen en alleen ingrijpen als dat nodig is, dus ook goed het proces bewaken. De fout van Ineke is, dat zij die andere leiderschapsstijl voor gebrek aan leiderschap heeft aangezien. De redacteur, Gijs Herderscheê had dat moeten zien. In plaats daarvan heeft hij van die uitspraak de openingskop van die dag gemaakt. Zo was het zoveelste incident bij GroenLinks geboren. Volkskrantredacteuren zeggen dan, dat Ineke van Gent ervaren genoeg was om te weten, dat dit zou gebeuren. Maar de vraag of het integer was de uitspraken van Ineke zo te interpreteren is dan niet beantwoord. Toch de hand toesteken om je verder het moeras in te duwen? Of de goede vriend, die je wijst op je fouten? Alsof we in GroenLinks dat niet weten en er niet keihard aan werken om het beter te krijgen.
Zo moet Jolande niet alleen het proces goed bewaken en iedereen goed aan het werk laten, ze moet ook in de gaten houden, dat fractieleden zonder intensief overleg in de fractie zich in hun politieke werk te veel gaan laten leiden door strikt persoonlijke opvattingen. Zo merk ik, dat sommige fractieleden niet beseffen, dat democratie inhoudt, dat de opvattingen van minderheden, hoe verwerpelijk ook, toch gerespecteerd worden. Dat opvattingen mogen worden uitgedragen. Zonder tolerantie wordt Nederland onleefbaar.
Maar de partij was weer eens in het nieuws. Het gaat er niet om wat ze over je schrijven, als ze maar over je schrijven.
Jaargang 5, Nr. 225.