HET INTERNATIONAAL DANSTHEATER DANST “OORSPRONG”
Het Internationaal Danstheater staat bekend om zijn wervelende shows met dansen uit een bepaalde cultuur. Veel volksdans, kleurrijke kostuums, lekkere muziek, staaltjes van danskunst en acrobatiek en veel vrolijkheid. Het is moeilijk om rustig in je stoel te blijven zitten. Je wilt graag meebewegen op die opwindende ritmes En intussen leer je het nodige over zo’n vreemde cultuur en wordt die cultuur weer een beetje meer vertrouwd. Multiculturaliteit ten top.
Gisterenavond zag ik een voorstelling, die vele momenten telde van een diepgaande ingetogenheid. Dan vertelden dansers over hun ‘Oorsprong’. Ze vertelden hoe ze in Nederland terecht waren gekomen, hoe ze zich hier voelden, hoe ze hun band met het verleden en met het heden beleven. En dan kwamen die dansen uit hun oorspronkelijke cultuur. Dan besefte je weer hoe ons leven verrijkt wordt door al die mensen, die van elders zijn gekomen en hier een nieuw thuis hebben gevonden. Ik merkte hoe ik ging nadenken over mijn eigen herkomst. Over al die boeren en meestertimmerlieden in Friesland, waaraan ik mijn achternaam te danken heb; over de boeren en houtbewerkers in Münsterland, voorouders van mijn moeder en over familie in Vlaanderen. Internationale migratie is van alle tijden; kunst was, is en blijft internationaal.
Sommige dansers zijn gewoon in Nederland geboren en zijn hier opgegroeid, maar een van de ouders kwam uit het buitenland en de band met de familie daar blijft. Dan zien we een danseres met een Griekse vader, die de feesten in het Griekse dorp meemaakt en dan maken we zo’n dansfeest mee. Zigeuners staan bekend om hun muziek en dans, maar in Hongarije, Slowakije en Roemenië krijgen ze maar al te vaak te maken met discriminatie. Iva Lešić was kind in het belegerde Sarajevo en zou met een grote groep vrouwen geëvacueerd worden. Maar onderweg werd de hele groep dagenlang vastgehouden tot ze eindelijk weer verder mochten op weg naar de vrijheid en de veiligheid en niet langer de angst getroffen te worden door de kogels van sluipschutters. Yamila Bavio moest met haar ouders uit Buenos Aires naar Mexico vluchten in de tijd van de dictatuur. Een van de danseressen, die vertelde over zulke verschrikkingen beeldde daarna de angst uit in een beklemmende dans, die in dat geval niets met folklore te maken had, maar wel grote indruk maakte op het publiek.
Het was een bijzondere voorstelling in Figi in Zeist en de hele groep kreeg dan ook een ongewoon lang en warm applaus. Ik vroeg mij af of ik de enige was, die de hele voorstelling beleefd had als een lange demonstratie tegen het “verwilderde” denken in Nederland. Het Internationale Danstheater: Top!!!
Jaargang 3, Nr. 141.