Is wereldvrede mogelijk?

ANTWOORD  AAN SCEPTICI

 

Ik maak deel uit van een gespreksgroep, waarbij we op een avond aandacht schenken aan een Bijbeltekst. Het is meestal zeer inspirerend en leerzaam. Dit seizoen hebben we zelf teksten voorgesteld. Een lid van onze groep werd vaker getroffen door oorlogsverhalen in het Oude Testament. Dat is eigenlijk de Joodse Bijbel. Je krijgt al lezende de indruk, dat het Joodse volk steeds weer van alle kanten belaagd werd en tegelijk zelf ook vreselijk te keer ging. In het verhaal van Jesaja (34; 1-17) krijgt een verwant volk, de Edomieten er vreselijk van langs.

Soms denk ik wel eens na over de gevolgen van een kernoorlog: Hele steden weggevaagd, miljoenen doden, uitgestrekte natuurgebieden volledig verwoest. De enorme explosies veroorzaken zoveel stof in de atmosfeer, dat het zonlicht de aarde niet meer kan verwarmen. We krijgen een jarenlange ijstijd. Mensen, die het er levend van hebben afgebracht sterven alsnog de hongerdood of overlijden door stralingsziekte. Toch heeft onze regering al vele jaren als officieel beleid, dat wij Nederlanders bereid zijn als eersten kernwapens te gebruiken. Dat er dan ook zeker burgerslachtoffers zullen vallen is strijdig met het humanitair oorlogsrecht. Onze regering heeft als beleid, dat we bereid zijn oorlogsmisdaden  te begaan. Dat heb ik allemaal maar niet in ons gesprek naar voren gebracht. Het ging veel meer om de vraag, waarom er zoveel van dergelijke nare verhalen in het Oude Testament voorkomen

Soms wordt de oorlog beschreven als een straf van God/Jahweh voor de zonden van het Joodse volk. Het verhaal kun je dan begrijpen als een waarschuwing niet opnieuw in zonden te vervallen. In andere verhalen loopt het uiteindelijk goed af voor het Joodse volk. Ondanks alle verschrikkingen is het verhaal als een teken te beschouwen, dat God/Jahweh bereid is het Joodse volk te redden. Jahweh wil zijn volk beschermen. We willen zo’n uitleg dan wel aannemen, maar erg blij leken we er niet mee.

Ook tijdens dit gesprek kwam naar voren, dat sommige mensen niet echt in blijvende vrede geloven. Je moet als verstandige regering altijd voorbereid zijn op een mogelijke aanval. Zorg dus voor een goede defensie. Trap vooral niet in de linkse verhalen. Waarschuw steeds tegen bezuinigingen op defensie. Oorlog zal er altijd zijn. Ik kan niet goed tegen zo’n sceptische houding. Dus reageerde ik.

Dat ging zo. Ik wil jullie wel vertellen wat ik tegen mijn leerlingen zei als dit zo ter sprake kwam in mijn aardrijkskundelessen. Als jullie en ik vierhonderd jaar geleden hier geleefd hadden was ik een vijand van jullie geweest. Ik kom uit Gelderland. In die tijd trok de Gelderse legerleider Maarten van Rossum plunderend, rovend en brandschattend door het Sticht, de huidige provincie Utrecht. De tijden zijn veranderd. Kun je je nu nog voorstellen, dat de Aartsbisschop van Utrecht en de Hertog van Gelre met elkaar oorlog voeren? Gegrinnik was het antwoord. Ik ging verder. We zijn nu bezig met de herdenking van vijfenzeventig jaar bevrijding. Zo lang is er al geen oorlog meer uitgebroken tussen het Oostrijk, Duitsland en het Westrijk Frankrijk. Daar heeft Europa eeuwenlang onder geleden. Honderden oorlogskerkhoven getuigen ervan.

Na de Tweede Wereldoorlog groeide de overtuiging, dat we aan al die Europese oorlogen een einde moesten maken. De Franse Minister van Buitenlandse Zaken, Robert Schumann, kwam met een plan om alle kolenmijnen, hoogovens en staalfabrieken en schroot en ijzererts in Frankrijk, Duitsland, Italië, België, Nederland en Luxemburg onder het gemeenschappelijk gezag van de Hoge Autoriteit van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS) te stellen. Als een regering niets meer te zeggen had over de staalindustrie is het moeilijk om te bewapenen en een oorlog te beginnen. Later gingen we ook op andere economische zaken samenwerken en uiteindelijk leidde dit tot de huidige Europese Unie. De onderlinge verbondenheid wordt steeds sterker en een oorlog wordt steeds meer ondenkbaar. In de EU draait het vooral om economische samenwerking. We kunnen die Europese Eenwording ook zien als een vredesproject.

De echte beweegredenen van de Brexiteers zijn allesbehalve duidelijk. Mijn vermoeden is al lang, dat het vooral gaat om onbeperkte macht voor multinationale ondernemingen. Bij de eerste signalen van een Brexit werd al gewaarschuwd voor het volgen van het slechte voorbeeld. Voorlopig toont de EU naar het VK vooral een sterke eenheid. Iedereen in Europa kan nu zien dat uittreden een heilloze weg is. Toch zijn er overal weer van die idioten, die niet inzien, dat hun nationalisme alleen maar tot nieuwe ellende kan zorgen. Voor mij is het onbegrijpelijk dat zoveel mensen op Euro-sceptische partijen stemmen. Ziet men de mogelijke gevolgen van een verdeeld Europa niet? Kent men de geschiedenis van Europa tijdens de laatste twee eeuwen niet? Weet men niets van vernietigingskampen? Weet men niets van platgebombardeerde steden? Is men nog nooit op 4 mei bij een Dodenherdenking geweest? Laat men zich net als veel Britten van alles wijsmaken over de macht van Brussel? Vindt men het allemaal veel te ingewikkeld om over na te denken? Wat een enorme verantwoordelijkheid ligt er bij onze opinieleiders en politieke voormannen.

Jaargang 12, Nr. 602.

Leave a Reply