Wat een gezeur

GEZICHTSBEDEKKENDE KLEDING

Het is komkommertijd en de kranten moeten ergens over schrijven en de actualiteitenrubrieken moet aandacht besteden aan de actualiteit. Uitgerekend in deze tijd wordt het boerkaverbod van kracht voor openbare gebouwen, ziekenhuizen en openbaar vervoer. Een ontstellend hoog percentage van de bevolking juicht het verbod op gezichtsbedekkende kleding toe. Heel goed ontwikkelde Nederlandse vrouwen vertellen bij Eva Jinek, dat ze bang worden als ze een vrouw met een boerka tegenkomen. Kan het provincialer? Nederland is een land waar mensen uit de gehele wereld elkaar ontmoeten en zich vaak ook voor langere of korte tijd vestigen. Ons land wordt overstroomd door toeristen. In Leiden passeerde ons een jeugdgroep uit Taiwan. Veel Nederlanders bezoeken Turkije of Indonesië, waar ze ook vrouwen op straat kunnen tegenkomen met gezichtsbedekkende kleding. Andersom bezoeken welgestelde toeristen uit het Midden Oosten Nederland en soms dragen ze dan gezichtsbedekkende kleding. Het is een vorm van mondialisering, dat we overal vrouwen met gezichtsbedekkende kleding kunnen tegenkomen.

Blijft dit zo? De islamitische wereld is in een emancipatieproces gewikkeld. en dan zijn de mensen erg op het eigene gericht. Onze voortdurende weerstand tegen alles wat met de islam te maken heeft versterkt eerder het streven om echt islamitisch te zijn. De Nederlandse Rooms-katholieken waren Roomser dan de paus toen ze met hun emancipatie bezig waren en intussen stevig gediscrimineerd werden.. Toen de Rooms-katholieken door vrijwel iedereen in Nederland geaccepteerd werden, was er veel minder behoefte aan het versterken van het eigen katholieke karakter. Zo werden ze veel vatbaarder voor het secularisatieproces. Ik vermoed, dat de islamieten in Nederland sneller zullen emanciperen naar mate ze als volwaardige Nederlanders erkend worden. Dan zal hun behoefte aan een boerka ook afnemen.

Honderd jaar geleden was het voor een Nederlandse dame hoogst onfatsoenlijk  als ze haar enkel liet zien. Mijn moeder, geboren in 1907 sprak er later nog met ergernis over. Zelf zat ik op een kleuterschool bij de Zusters van Liefde, Zuster Philomena en Zuster Gaudentia. Die waren geheel bedekt, behalve de handen en het gezicht. Voor hun gezicht zat een koker met een zwarte sluier erover heen. Als kleutertje vroeg ik me altijd af of die nonnen wel haren hadden, want die bleven volkomen onzichtbaar. Toen kwam Paus Johannes XXIII en die zette de ramen van de Kerk wijd open naar de wereld. Ook de nonnen begrepen, dat ze zich moesten aanpassen. Die boerka-achtige kleding werd afgeschaft en ze kregen een normale rok, blouse en vest en een kruisje.. Die enorme aantallen nonnen en fraters zijn voor het onderwijs en de zorg niet meer nodig. Toch ontstaan er ook vandaag religieuze groeperingen, die zich in hun kleding enigszins onderscheiden. Priesters met hun witte boord zijn duidelijk herkenbaar. Doen we daar moeilijk over? 

Lieve mensen, gedraag je als een wereldburger en accepteer de mensen zoals ze zijn. Dan lost het zich vanzelf op.

Jaargang 12, Nr. 576.

 

Leave a Reply